บทนำ

“จากหลักฐานและพยานทั้งภายนอกและพยานปากคนในครอบครัวฝ่ายสามีของลูกสาวคนเดียวของตระกูล เครือญาติรองทั้งห่างและใกล้ชิดกับตระกูล ทำให้ศาลลงความเห็นว่าตระกูลเย่วลักลอบทำการค้าแบบผิดกฎหมายเข้าข่ายเป็นกบถของแผ่นดินต้าต่าน คบค้าสมาคมกับแคว้นของศัตรู

....มีความผิดโทษประหารทั้งตระกูล!”

“..!!..”

“ไม่จริงเจ้าค่ะ นายท่านถิงเว่ย ”

สตรีใบหน้างดงามทว่าบัดนี้กลับเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาแห่งความทุกข์ตรม ทันทีที่นางได้ยินคำตัดสินสุดท้ายนางก็พุ่งพรวดฝ่าเหล่าผู้คุ้มกันเข้ามากลางห้องโถงขนาดใหญ่อย่างหาญกล้า

“แม่นางคือพระชายาชินอ๋องมิใช่หรือ อย่าทรงกระทำเช่นนี้เลย แม้ว่าผู้กระทำความผิดคือครอบครัวเดิมของพระชายาก็ตามที ผิดย่อมว่าไปตามผิด พระชายาทรงตบแต่งออกไปจากตระกูลย่อมมิต้องรับโทษเพราะถือว่ามิเกี่ยวข้องกันตั้งแต่แต่งออกจากตระกูล”

“ไม่ ท่านพ่อท่านแม่ของข้ามิได้กระทำความผิด พวกท่านโดนใส่ร้าย ท่านต้องเชื่อข้านะเจ้าคะ ฮึก ฮือ”

สตรีที่เคยงดงามสูงส่งบัดนี้มิเหลือสติหรือทิฐิเชิดชูตนเองอีกต่อไป หญิงสาวร้องไห้จนน้ำตาแทบเปลี่ยนเป็นสีเลือดพลางมองไปทางนักโทษที่มีสภาพไร้รัศมีของพ่อค้าผู้ยิ่งใหญ่ในอดีต

“ท่านพ่อ ฮึก ท่านแม่ ฮึก”

“ใครจะได้ช่วยมาพาพระชายาชินอ๋องออกจากที่นี่ที”

ไม่ได้! นางมิยอมจากไปจนกว่าครอบครัวของนางจะได้รับความยุติธรรม

ท่านพ่อท่านแม่นางมิได้ทำ

บิดามารดานางโดนใส่ความ

หญิงสาวกวาดสายตามองผู้คนโดยรอบเพื่อหาบุคคลที่สามารถช่วยเหลือนางได้ในครานี้

บุรุษในชุดสีม่วงขลิบด้วยด้ายทองคำอร่ามดูสูงส่ง บนใบหน้าไร้รอยยิ้มปรากฏเพียงดวงตาคู่ดำดุจรัติกาลท่ามกลางห้วงมหามสมุทรลึกล้ำ

....ช่างว่างเปล่าไร้ความรู้สึกและช่างเย็นชาจนทำให้คนที่มองสบเย็นเยียบสุดขั้วหัวใจยิ่ง

“ท่านอ๋อง ท่านอ๋องช่วยครอบครัวของหม่อมฉันด้วยเพคะ ฮึก ฮึก....”

“ไปนำตัวนางเข้ามา!”

ประโยคไร้เยื่อใยของพระสวามีของนางราวกับคมดาบแหลมที่มันสับเส้นเชือกเส้นสุดท้ายในใจนางขาดผึ่ง!

หึ หญิงสาวจากตระกูลการค้าหรือจะเทียบเท่ากับคุณหนูจากตระกูลขุนนางผู้อื่น

การที่เขาจำใจยอมแต่งนางเข้ามาก็เพราะผลประโยชน์ ยามนี้เขาได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วนางก็ถือว่าหมดประโยชน์

อ้อ นางก็ลืมไปว่าหนึ่งในพยานในครั้งนี้คือ...

โจวซินเหยียน ท่านอ๋องสามีของนาง!

เขาโกรธแค้นที่ตระกูลนางยื่นข้อแลกเปลี่ยนเป็นเสนอให้นางแต่งเป็นพระชายาหรือ....

โกรธแค้นกันขนาดต้องทำลายตระกูลของนางให้ย่อยยับเลยหรือ?

นางหาได้เหลือทางรอดใดในเพลานี้อีกต่อไป

ในเมื่อคนที่นางรักทุกคนกำลังจะโดนประหาร....

แล้วนางจะอยู่ต่อไปอีกทำไมกัน....

“ข้าขอรับโทษไปพร้อมกับครอบครัวข้าด้วย!”

เฮือก!!

“พระชายาเย่วซินเพคะ ทรงเช่นไรเพะ ทรงฝันร้ายหรือ”

นางกำนัลหน้าตาตื่นเมื่ออยู่ดีดีเจ้านายของตนเองก็ลุกพรวดจากการบรรทมขึ้นมานั่งกระทันหัน ใบหน้าของสตรีโฉมงามบนตั่งนอนโทรมไปด้วยหยาดเหงื่อ ลมหายใจเข้าออกอย่างแรงส่งผลให้หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงเร็ว

และที่สำคัญดวงตาของพระชายาป้ายแดงเบิกโพล่ง หากมองลึกเข้าไปในดวงตาที่เพิ่งเปิดลืมขึ้นนั้นช่างเต็มไปด้วยอารมณ์หลากหลายทั้ง....

หวาดกลัว เจ็บแค้น สิ้นหวัง

ผสมปนเปกันไปหมด

นางกำนัลตัวน้อยสะดุ้งเฮือกตกใจเมื่อเจ้านายของนางหันมองจ้องมองเขม็ง

“ที่นี่ที่ใด”

“อะ เอ่อ”

“ข้าถามว่าที่นี่คือที่ใด”

“ที่นี่คือเรือนหอของพระชายากับชินอ๋องเพคะ”

เย่วซินดวงตาเบิกโพลงยิ่งกว่าเก่า นางกวาดสายตาตรวจสอยสิ่งแวดล้อมรอบตัวเพื่อต้องการยืนยันความคิดของนางเอง

นี่นางย้อนเวลากลับมาเกิดใหม่หรือนี่!!!