ย้อนเวลามายุค 80

ครอบครัวของหลิวตานอาศัยรวมกับคนในตระกูลหลิว ซึ่งเป็นบ้านใหญ่ที่อยู่รวมกันหลายคนมาก นอกจากห้าคนพ่อแม่ลูกแล้วยังอยู่รวมกับพี่น้องของพ่ออีกสามบ้าน ครอบครัวลุงใหญ่ ครอบครัวอาสาม อาสี่ อาเล็กที่ยังไม่ได้แต่งงาน ปู่ย่า สมาชิกเกือบยี่สิบคนอาศัยอยู่ในบ้านหลังขนาดกลาง

“นี่มันเรื่องอะไรกัน!”

อลิสเรียกสติตัวเองด้วยความมึนงง ความทรงจำสุดท้ายของเธอคือดาวรกร้างที่เธออาศัยอยู่ถูกเซิร์กบุกรุกเข้ามาทำร้าย ต่อให้ต่อสู้เอาตัวรอดได้แต่จำนวนชาวบ้านเพียงหยิบมือก็ไม่อาจต้านเซิร์กนับร้อยตัวได้ ก่อนที่สติจะดับไปเธอได้ใช้ร่างตัวเองช่วยคุณย่าโรซ่าเอาไว้ แม้ว่าจะรู้ว่าคุณย่าเองก็คงไม่รอด แต่ก็ดีกว่าไม่ลงมือทำอะไรเลย ที่สำคัญเธอจะได้ไม่รู้สึกผิดต่อใจตัวเองด้วย

แต่ไม่คิดว่าการตายของเธอไม่ใช่จุดจบของเรื่องราว แต่เป็นการเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง! ซึ่งชีวิตใหม่ที่ได้รับมานี้ก็ไม่ต่างจากเดิมเท่าไหร่นัก สวรรค์รังเกียจที่เธอมีชีวิตอยู่ใช่หรือไม่ ถึงได้ส่งเธอมาทุกทรมานอีกครั้ง คิดว่าจะหลุดพ้นจากพ่อจอมขี้ขลาดและแม่เลี้ยงจอมโหดได้แล้วเสียอีก

แต่กลับต้องมาเผชิญกับชีวิตที่น่าอดสู่ยิ่งกว่าชาติก่อนเสียอีก ข้อดีอย่างเดียวคือ โลกนี้เธอสามารถจากไปที่อื่นได้ แม้จะมีกฎระเบียบที่นี่มากมายแต่เธอเชื่อว่าด้วยความสามารถของเธอจะทำให้ครอบครัวนี้สุขสบายได้อย่างแน่นอน!

“ตายเพราะถูกพี่สาวผลักตกน้ำอย่างนั้นหรือ”

หลิวตานที่ในตอนนี้คือร่างวิญญาณของอลิสพึมพำแผ่วเบา หลังจากได้รับความทรงจำของร่างเดิม อย่างน้อยมันก็ช่วยเธอได้มาก แต่ความทรงจำที่ได้รับทำให้เธอได้แต่สบถด่าสวรรค์ลำเอียง เพราะชีวิตของร่างนี้มันโหดร้ายมากอายุเพียงสิบสองแต่ถูกใช้งานยิ่งกว่าทาสเสียอีก ร่างกายผอมบางและขาดสารอาหารรุนแรงยิ่งกว่าเธอชาติก่อนเสียอีก

หลิวตานคือลูกสาวคนโตของบ้านรอง เป็นหลานคนที่สามของตระกูลหลิวแต่ไม่ใช่หลานรัก หลิวอี้ผิงหลานสาวคนโตของบ้านเป็นคนเอาแต่ใจ ถูกตามใจจนเสียคนและคิดว่าตัวเองคือเจ้าหญิงของบ้าน การที่อีกฝ่ายกล้าลงมือกับน้องสาวคนนี้เพียงเพราะอีกฝ่ายคิดว่าหลิวตานมีใบหน้าที่สวยเกินไป

“ไร้เหตุผลเกินไปแล้ว!”

เธอสถบออกมาอย่างหัวเสีย ชีวิตของร่างเดิมช่างน่าสงสารเสียจริง ในสายตาคนอื่นจะเห็นว่าพี่น้องบ้านรองมอมแมมแต่คนในบ้านรู้ดีว่าบ้านรองหน้าตาดีทั้งบ้าน ความอิจฉาริษยาทำให้อีกฝ่ายกล้าลงมืออีกทั้งที่หลิวตานไม่ใช่หลานรัก ตายไปก็ไม่ทำให้ครอบครัวเสียใจ พวกเขาเห็นชีวิตคนอื่นไร้ค่าจริง ๆ อลิสขมวดคิ้วยิ่งอ่านความทรงจำของร่างเดิมยิ่งรู้สึกอึดอัดใจ

ตระกูลหลิวเป็นตระกูลใหญ่อาศัยในหมู่บ้านเล่อซางเกือบครึ่งหมู่บ้านได้ แต่บ้านสายหลักคือสายของปู่หลิวตาน อีกฝ่ายมีลูกชายสี่คนลูกสาวคนเล็กอีกหนึ่งคน บ้านของหลิวตานเป็นบ้านที่เรียกได้ว่าหลานชังสุด ๆ เพราะปู่กับย่าก็ไม่เคยรักลูกชายคนรองเลยและยังลำเอียงเข้าบ้านใหญ่สุดๆ

โดยอ้างว่าลูกชายคนรองเป็นบ้านที่ให้กำเนิดลูกสาวที่ไร้ประโยชน์ตั้งสองคน ลูกชายคนเดียวยังสติไม่สมประกอบ ต่อหน้าผู้เป็นลูกชายย่าหลิวทำดีกับครอบครัวของลูกชายที่เป็นทหารมาก แต่ลับหลังกลับเป็นอีกอย่าง

โชคร้ายที่แม่ของเธอเข้าไปช่วยไม่ทัน อลิสจึงได้เข้ามาอยู่ในร่างและเป็นช่วงที่พาลูกสาวขึ้นจากน้ำพอดี จึงไม่รู้เลยว่าลูกสาวคนโตของหล่อนนั้นตายไปแล้ว

คนที่รู้ว่าใครผลักหลิวตานจมน้ำ ก็คือเจ้าตัวที่เห็นสายตาสะใจของเด็กคนนั้น ในตอนที่ถูกพาตัวกลับมาที่บ้านอลิสยังไม่ได้หมดสติและยังจำเสียงของย่าเจ้าของร่างได้

‘โง่เง่า! ฉันบอกให้ไปซักผ้าแต่ลูกสาวของแกกระโดดลงไปเล่นน้ำแล้วบอกป่วย เหอะ! จอมล้างจอมผลาญจริง ๆ สู้หลานชายของฉันก็ไม่ได้’

และเสียงอาเล็กของบ้านที่บอก ‘แม่คะ ฉันว่าไม่ต้องให้ข้าวพวกมันกินดีกว่าค่ะวันนี้ ดูสิเสื้อผ้าฉันยังไม่ได้ซักพรุ่งนี้ฉันจะได้ใส่ตัวไหนไปโรงเรียนกัน!’