เธอกลับมาแล้ว 2

ตอนนี้เธอปล่อยให้เวลาผ่านไปอย่างที่มันควรจะเป็นก่อน ส่วนตัวเธอจะตั้งใจเรียนและทำในสิ่งที่ตัวเองรัก ชาติก่อนเธอเป็นช่างตัดเย็บเสื้อผ้า ทำให้เธอชื่นชอบงานนี้มากเธอหวังว่าการเรียนจบของเธอจะทำให้เธอมีธุรกิจเป็นของตัวเอง และทำให้ครอบครัวอยู่อย่างสุขสบาย

เพราะครอบครัวจ้าวไม่ได้เป็นครอบครัวใหญ่มีเพียงพ่อแม่ พี่ชายที่เป็นพนักงานในโรงงานจึงสามารถส่งเธอเรียนได้ หากเรียบจบแล้วเธอจะทำให้พี่ใหญ่มีเงินทองและความสุข อีกทั้งชาตินี้เธอมีความรู้จากชาติก่อนติดตัวมาทำให้ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยเพื่อแบ่งเบาครอบครัวได้

เมื่อครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วนและวางแผนชีวิตใหม่เรียบร้อยแล้ว จ้าวหลินอีจึงกลับนอนบนเตียงและห่มผ้าอีกครั้ง ในใจเฝ้าแต่มีความหวังว่าว่าเธอจะต้องแก้ไขอดีตที่ผิดพลาดได้ เธอครุ่นคิดเรื่องราวมากมายจนกระทั่งหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน...

ขณะเดียวกันทางด้านกู้เหวินเฟยที่รอตามนัดหลายชั่วโมงร้อนรนใจเป็นอย่างมาก เพราะจ้าวหลินอีไม่มาตามนัดอีกทั้งระยะเวลาตอบรับจดหมายเหลือไม่มาก พอเช้าวันใหม่เขาจึงเร่งเดินเท้าจากตำบลมาหาจ้าวหลินอีที่บ้านทันที เขากลัวว่ามาช้ากว่านี้เขาอาจจะไม่ได้เรียนต่อ จ้าวหลินอีรักเขามากขนาดนั้นหากเขาหว่านล้อมให้ดีหล่อนต้องยินยอมแน่ ๆ

เมื่อมาถึงที่บ้านของจ้าวหลินอี ซึ่งเห็นเธอกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้ไม้หน้าบ้านก็เร่งเดินเข้าไปหาทันที

“หลินอีทำไมเมื่อคืนไม่ไปตามนัด รู้ไหมฉันเสียใจแค่ไหน” จ้าวหลินอีเงยหน้าจากหนังสือที่อ่านมองไปยังเจ้าของเสียงที่กำลังเร่งเดินเข้ามา ใบหน้าในความทรงจำและอ่อนเยาว์ลงหลายปีทว่าไม่ได้ทำให้ความเกลียดชังในใจเธอลดลงแม้แต่น้อย

“ทำไมฉันต้องไปด้วย ดึกดื่นค่ำคืนแบบนั้นอันตรายจะตาย ว่าแต่นายมาทำไม” เมื่อเห็นดวงตาที่มองสบมาทำให้กู้เหวินเฟยชะงักไป ไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองหรือเปล่าแววตาคู่นั้นเหมือนจะฆ่าเขาได้

“ทำไมพูดอย่างนั้น ฉันคิดถึงเธออีกอย่างเราตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอว่าเธอจะส่งฉันเรียนต่อ” กู้เหวินเฟยเอ่ยบอกด้วยความร้อนใจ เขาเคยเกริ่นให้เธอฟังไปรอบหนึ่งแล้วและนัดหมายเธอเมื่อคืนนี้ก็หวังจะทำให้ข้าวสารกลายเป็นข้าวสุกจนเธอยอมส่งเขาเรียนแทน แต่เธอกลับไม่ไปตามนัดทำให้แผนการของเขาผิดพลาดไปหมด

“ฉันไม่ได้ตกลงเสียหน่อย อีกอย่างทำไมฉันต้องเอาอนาคตสดใสของตัวเองไปทิ้งด้วย” คำพูดเย็นชาทำให้กู้เหวินเฟยชะงักไป คิดอย่างไรก็คิดไม่ออกว่าเขาไปทำให้หล่อนไม่พอใจตอนไหน

“หลินอีเราตกลงกันแล้วว่าเราจะแต่งงานกันแล้วระหว่างนี้เธอก็จะส่งฉันเรียนจนจบ ฉันสัญญาว่าเรียนจบแล้วเธอจะต้องได้ดีเป็นภรรยาของฉันอย่างสมเกียรติอย่างแน่นอน” จ้าวหลินอีวางหนังสือไว้บนโต๊ะนั่งแล้วขยับหนีมือที่ยื่นมาหมายจะจับมือเธอ ชาติก่อนเขาก็พูดอย่างนี้ไม่ใช่หรือ แล้วสุดท้ายเป็นอย่างไร อย่าคิดว่าเธอจะโง่งมในความรักเหมือนชาติก่อนอีก

“ฉันไปตกลงกับนายตอนไหน อีกอย่างฉันจะไปเรียนต่อ ส่วนนายก็ให้พ่อกับแม่นายส่งเองซิ”

จ้าวหลินอีปฏิเสธเสียงแข็งไม่ว่าอย่างไรเธอจะไม่เป็นคนหัวอ่อนให้คนชักจูงจมูกเหมือนชาติก่อนแน่ ๆ ประสบการณ์ชีวิตสอนเธอมาตั้งหนึ่งชาติภพแล้ว หากยังโง่งมหลงเชื่อคนอย่างกู้เหวินเฟยอีก เอาหัวโขกกำแพงตายไปเลยไม่ดีกว่าหรือ

“หลินอี เธอก็รู้ว่าพ่อแม่ฉันไม่มีเงิน หากเธอเสียสละให้ฉันฉันจะรักและดูแลเธอตลอดไป เธอคิดดูสิฉันเรียนเก่งหากเรียนจบมาต้องได้งานที่ดีเป็นหน้าเป็นตาให้เธออย่างแน่นอน”

“ฉันเรียนเอง จบเองได้ไม่ต้องให้นายมาเป็นหน้าเป็นตาให้ฉัน”

“หลินอีเธอเป็นอะไร เธอถูกแม่กับพ่อเธอบังคับใช่ไหม ฉันจะไปบอกพวกเขาให้ว่าเรารักกันจะแต่งงานกัน” กู้เหวินเฟยพยายามจับตัวจ้าวหลินอีและพยายามหว่านล้อมเธอ ทว่าเธอกลับหลบมือเขาอย่างว่องไว อีกทั้งสายตาเย็นชาที่มองมาทำให้เขาชะงักไป

“ไม่มีใครมาบังคับฉันได้หรอก อย่าสำคัญตัวเองไปหน่อยเลย ฉันไม่มีทางแต่งงานกับคนอย่างนาย”

“หมายความว่ายังไง วันก่อนเธอยังบอกรักฉันอยู่ทำไมเธอถึงได้เปลี่ยนใจเร็วแบบนี้”