เธอกลับมาแล้ว 1

จ้าวหลินอีรีบเปิดดูเวลาปฏิทินตั้งโต๊ะหนังสือเรียนแล้วถึงปล่อยโห่ออกมาอย่างดีใจ เธอกลับมาแล้ว กลับมาแล้วจริงๆ เธอกลับมาในตอนที่ทุกอย่างยังไม่สายเกินไปกลับมาในร่างเดิมตอนที่อายุสิบเจ็ดปี ก่อนที่เธอจะเลือกทางผิด

“หลินอีเป็นอะไรลูก” เสียงของมารดาทำให้ จ้าวหลินอีสะดุ้ง เธอหันไปที่ประตูก่อนจะรีบไปเปิดอย่างรวดเร็ว ทันที่เห็นว่าเป็นใครเธอก็เข้าไปกอดแม่พร้อมร้องไห้เสียงสะอื้น ชาติก่อนเธอทำผิดไม่กล้าแม้จะกลับบ้านแม้ตอนตายก็ตายอย่างโดดเดี่ยว ชาติก่อนเธออกตัญญูไม่ได้ทดแทนบุญคุณหนำซ้ำยังทำให้พวกเขาปวดใจ เธอกลับมาแล้วเธอจะไม่เดินทางผิดและทำให้พวกเขามีฐานะร่ำรวยไม่ให้คนตระกูลกู้มาเหยียบย่ำอีก

“แม่ ฉันขอโทษ” จ้าวหลินอีเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เธออยากพูดคำนี้มาตลอดแต่น่าเสียดายจนกระทั่งตายเธอก็ไม่มีโอกาสได้กลับไปขอโทษพ่อกับแม่

“เป็นอะไรลูก ร้องไห้ทำไม แล้วขอโทษแม่ทำไม” อินเยว่เจียถามบุตรสาวอย่างสงสัย เสียงร้องไห้ของหล่อนทำให้คนทั้งบ้านลุกออกมาดูด้วยความตกใจ

จ้าวหลินอีผละออกจากมารดาเงยหน้ามองพ่อกับพี่ชายอย่างรู้สึกผิดที่ทำให้พวกเขาตื่นขึ้นมากลางดึกอย่างนี้ เธอเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาแล้วเอ่ยบอกพวกเขาเสียงเบา ตอนนี้เธอมั่นใจได้แล้วว่าทุกอย่างไม่ใช่ความฝัน เพราะในความฝันไม่เคยมีน้ำตาแม้เธอจะร้องไห้เสียใจอย่างไรในฝันไม่เคยมีน้ำตา แต่ครั้งนี้น้ำตาเธอไหลจริงๆ

“ขอโทษค่ะที่ทำให้ตื่น หนูแค่ฝันร้าย”

“สงสัยอ่านหนังสือเยอะ เลยเก็บไปฝันเป็นตุเป็นตะ นอนเถอะพักผ่อนมากๆ เดี๋ยวได้ไปเรียนแล้วจะไม่ค่อยมีเวลาพักผ่อน” จ้าวเผิงเฉิงเอ่ยปลอบลูกสาวอย่างอ่อนโยน เพราะเธอเป็นเด็กดีและเชื่อฟังมาโดยตลอดและไม่เคยทำให้เขาผิดหวังทำให้เขาภูมิใจกับลูกสาวคนนี้มาก

“ค่ะ ทุกคนไปนอนเถอะค่ะฉันไม่เป็นไร” จ้าวหลินอีบอกทุกคนด้วยรอยยิ้มหวังให้พวกเขาสบายใจ ทุกคนมองเธออย่างเป็นห่วงก่อนจะแยกย้ายกันไป โดยเฉพาะพี่ชายก่อนจากยังขยี้ผมเธออย่างห่วงใย เธอเงยหน้ามองพี่ชายด้วยรอยยิ้ม ปกติเธอจะหนีออกจากฝ่ามือเขาเพราะกลัวผมจะยุ่ง แต่ความอบอุ่นนี้ทำให้เธอยิ้มออกมาทั้งน้ำตา เป็นเธอเองที่หันหลังให้ครอบครัวที่ดีของเธอแบบนี้

“ถ้ามีเรื่องอะไรไม่สบายใจบอกพี่ได้”

“ค่ะ พี่ไปนอนเถอะดึกแล้วพรุ่งนี้ต้องกลับไปทำงานอีก” จ้าวหลินอีบอกพี่ชายอย่างเป็นห่วง เพราะเขาต้องทำงานหนักเลี้ยงครอบครัวและยังต้องส่งเธอเรียน ชาติก่อนเธอทำให้พวกเขาผิดหวังจริง ๆ เมื่อเห็นเขาเดินกลับห้องตัวเองเธอจึงปิดประตูใส่กลอนอีกครั้ง

จ้าวหลินอีเดินไปจดสมุดโน๊ตที่เคยจดไว้ แล้วยิ้มอย่างสมเพชตัวเอง ความจริงคืนนี้เธอต้องไปตามนัดของกู้เหวินเฟยผู้ชายหน้าตัวเมียคนนั้น โชคดีที่เธอย้อนกลับตอนอายุ17ปีและเป็นวัยที่กำลังสดใส อีกทั้งเธอสอบติดมหาลัยชื่อดังได้ ซึ่งเป็นช่วงกู้เหวินเฟยจะมาขอเธอไม่ให้เรียนต่อและให้ส่งเขาเรียนแทนเป็นช่วงชีวิตที่ถูกทำลาย

ชาตินี้เธอจะไม่ยอมเด็ดขาด ชาตินี้เธอจะเรียนมหาลัยให้จบและใช้ชีวิตที่ดีจนคนบ้านตระกูลต้องมองครอบครัวตระกูลจ้าวด้วยความอิจฉา ส่วนลูกสาวที่ตายจากชาติที่แล้ว ชาตินี้เธอจะหาพ่อที่ดีให้หล่อนกลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง พ่อชั่วๆ อย่างนั้นอย่าได้มีมันเลย

เวลานี้หากเป็นชาติก่อนเธอคงไปพบกับกู้เหวินเฟยและยอมให้เขาหว่านล้อมจนส่งเขาเรียนแทน ชาตินี้ฝันเถอะว่าเธอจะเดินตามรอยเดิม พวกตระกูลกู้ไม่ใช่คนดีอะไรชาตินี้อย่าหวังว่าเธอจะยอมเป็นทาสรับใช้พวกเขา ไว้มีโอกาสเธอจะไม่ปล่อยให้พวกเขาได้ใช้ชีวิตสุขสบาย แต่ตอนนี้ไม่ต้องรีบเร่ง เธออยากให้เขาอยู่ในตำแหน่งที่สูงและผลัดตกมาบ้างจะได้รู้ว่าการสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างนั้นรสชาติเจ็บปวดแค่ไหน