ร้าน 'หืม'

“ไทม์ไปขับ Audi กับน้อง" ผมลดกระจกรถลงแล้วกล่าว ซึ่งพี่ส้มก็ได้ลงมาจากรถและเดินมานั่งแลมโบของผมทันที และเมื่อไทม์กับทูไนท์เข้าไปนั่งในรถเสร็จสรรพผมก็ขับออกไปที่ห้างหรูทันที

ซึ่งโดยปกติแล้วถ้าแม่ไม่ได้ขับรถไปทำงาน แม่ก็จะทิ้งรถไว้ให้ไทม์ขับไปโรงเรียนกับทูไนท์ เพราะแม่ได้สอนผมกับไทม์ขับรถไว้ ส่วนทูไนท์ยังไม่ได้สอน ผมกับไทม์จึงขับรถเป็นทั้งรถยนต์และรถมอเตอร์ไซต์

บรืนนนน

เสียงคำรามรถแลมโบของผมมันดังลั่นไปทั่วถนน ผู้คนต่างหันมามองด้วยความสวยงามของรถ บางคนถึงกับถ่ายรูปถ่ายคลิปเก็บไว้ ซึ่งเมื่อถนนว่างก่อนที่จะถึงห้างหรู ผมได้เหยียบคันเร่งไปซะมิด

บรื้นนนนนนนนนน

เสียงคำรามของรถยนต์ดังกว่าเดิมจนใครต่างก็มอง จนในที่สุดเราก็มาถึงห้างหรูแห่งนี้ ซึ่งพวกยามก็พากันเดินตามรถผมเพื่อเปิดที่ให้ Supercar จอด และเมื่อพวกเขารู้ว่า Audi คันข้างหลังของผมมาด้วยกันพวกเขาก็เลยเปิดให้อีกที่หนึ่ง

“ขอบคุณครับ” ผมกล่าวพร้อมกับยื่นแบงค์ร้อยห้าใบให้กับยามที่อยู่ใกล้ผมที่สุด ให้พวกเขาไปแบ่งเงินกันเอาเอง ส่วนพวกเราก็ได้เดินเข้าไปในห้าง และไปยังร้านอาหารที่ผมจองเอาไว้ มันอยู่ชั้นที่ 7

“พี่ที” ไทม์เรียกผมก่อนที่เราจะเข้าไปในร้านพร้อมกับยื่นกุญแจรถ Audi ให้ผม

“เก็บไว้ขับไปโรงเรียนกับทูไนท์” เมื่อผมกล่าวออกมามันทำให้ไทม์ตาโตทันที

“ทูไนท์ค่อยขับรถเนอะ…ใส่นาฬิกานั่งสวยๆไปก่อนล่ะกัน” ผมกล่าวพร้อมกับยื่นถุงใส่กล่องนาฬิกา Rolex ให้เธอ และมันทำให้ทูไนท์ตกใจมากเช่นกัน เพราะใบเสร็จยังอยู่ในถุงนั่นเลย แถมราคามันก็คือสี่แสนกว่าบาทด้วยซ้ำ

“ใช้เงินแบบนี้แม่จะว่าเอานะพี่ที” ทูไนท์กล่าวแต่ก็รับถุงใส่กล่องนาฬิกาไปอย่างเต็มใจ เพราะเชื่อว่าผมจะต้องมีเงินมากกว่าที่ซื้อให้พวกเธอแน่ๆ

“พี่มีเงินมากกว่านี้หลายเท่า” ผมกล่าวจบพี่ส้มก็หันมาพยักหน้ากับผมเป็นอันว่าเธอคุยกับพนักงานเสร็จเรียบร้อยแล้ว พนักงานก็พาเราเดินเข้าไปในที่ข้างในสุดติดกระจกได้เห็นวิวสวยงามเบื้องล่าง

“แล้วก็อันนี้…ของทูไนท์” ผมกล่าวพร้อมกับยื่นถุงใบเล็กที่มีชื่อแบรนด์ Dior เขียนอยู่ให้เธอ

“อันนี้ของไทม์” ผมกล่าวอีกครั้งและยื่นถุงในเล็กของแบรนด์หลุยส์วิตตองให้ ซึ่งในนั้นคือกระเป๋าเงิน แต่มันไม่ได้มีแค่กระเป๋านี่สิ

“พี่ที…” ทั้งสองตกใจมากเมื่อหยิบกระเป๋าเงินหรูออกมาดู เพราะมันมีแบงค์เทาหลายใบอยู่ในกระเป๋าเงินด้วย ซึ่งผมใส่ไว้ให้คนละ 30,000 บาท ซึ่งผมก็ไม่ได้กล่าวอะไรเพียงแค่ยิ้มตอบรับเท่านั้น

“สัปดาห์หน้าจะมีวันรวมญาติ”

“เราจะต้องดูดีเข้าไว้” ผมกล่าวและหัวเราะออกมา และพวกเราก็สั่งอาหารกินกัน พูดคุยกัน แชร์เรื่องที่เจอมา และส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องของผมเกี่ยวกับเรื่องงาน

ครืด ครืด

“ฮัลโหล” พี่ส้มรับสายโทรศัพท์แล้วกล่าวทักทายปลายสาย

“มึงคืนนี้ไปหืมกัน” ปลายสายกล่าว ซึ่งผมที่นั่งใกล้ก็พอจะได้ยินบ้าง และหืมก็คือร้านเหล้าหลังมหาลัยรังสิตนั่นเอง ร้านนี้เป็นร้านฮิตอันดับต้นๆของที่รังสิตเลยทีเดียว

“เธอไปมั้ย?” พี่ส้มหันมากล่าวถามผม

“ฮันแน่!” ปลายสายจึงส่งเสียงแซวมาทันที

“อื้ม” ผมพยักหน้าตอบรับเพราะผมกำลังเคี้ยวกุ้งอบชีสอยู่

“ไปๆ…แล้วมึงจองยัง?” พี่ส้มกล่าวถามเพื่อน

“จองไว้ล่ะ…13 คน” และทั้งสองก็คุยกันเรื่องเวลาถึงร้านเหล้าก่อนที่จะวางสายกันไป

“เพื่อนเค้าที่เธอเจอที่คาเฟ่ต์" พี่ส้มกล่าว

“ได้เลย…อยากพาน้องไปด้วยแต่น้องอายุไม่ถึงอ่า" ผมกล่าวถึงไทม์และทูไนท์

“ไว้คราวหน้าเดี๋ยวพี่พาไปนะ” พี่ส้มจึงหันไปกล่าวกับน้องของผมทั้งสองคน

“ค่าาา" ทูไนท์กล่าวตอบรับด้วยความยินดี เพราะเธอชอบความสนุก ครึกครื้นอยู่แล้ว

ผ่านไป 3 ชั่วโมง

หลังจากที่เรากินข้าวอะไรกันเสร็จ ผมก็ให้น้องกลับไปก่อนเพราะเดี๋ยวผมกับพี่ส้มจะอยู่ที่นี่ต่อ เราจะไม่กลับไปเปลี่ยนชุดที่คอนโดพี่ส้ม แต่จะซื้อชุดใหม่ที่นี่ และแต่งหน้าทำผมที่นี่ซะเลย โดยผมได้เลือกชุดให้พี่ส้มใส่เป็นมินิเดรสสีขาวรัดรูปปาดไหล่ มันทำให้เธอดูเหมือนลูกคุณหนูเป็นอย่างมาก

ส่วนผมใส่เสื้อโอเวอร์ไซส์สีขาวและกางเกงสีครีมง่ายๆ รองเท้าพวกเราก็ใส่คู่เดิม และในตอนนี้พี่ส้มก็แต่งหน้าทำผมที่ร้านเรียบร้อย เธอสวยมากๆ น่ารักสุดๆ ดูแพงแบบไร้ที่ติเลยทีเดียว และพวกเราก็ได้ลงมาที่จอดรถและขับรถออกไปจากที่นี่ทันที กว่าจะถึงร้านก็น่าจะสองทุ่มครึ่ง มันก็น่าจะพอดีกับเวลาที่คนเริ่มเข้าร้านนั่นแหละ

20:24

“มึงอยู่ไหนแล้ว” เสียงดังลั่นรถเพราะลำโพงของรถเชื่อมบลูทูธกับโทรศัพท์ของพี่ส้ม

“กำลังเข้าในซอย…คนเยอะมากมึง” พี่ส้มกล่าวกลับไป

“เออๆ…กูรอเข้าพร้อมกันหน้าร้าน” อีกฝ่ายตอบกลับมาก่อนที่จะวางสายไป ซึ่งที่ผมเห็นผ่านๆ ส่วนใหญ่รถที่ขับมาที่ร้านจะมีแต่ BMW ทั้งนั้น รองลงมาก็เป็นเบนซ์ และก็มีที่จอดหน้าร้านไว้ให้รถ High Class จริงๆ ซึ่งมันก็มีปอเช่ทรงสปอร์ตคันหนึ่งจอดอยู่ และยังเหลือที่ว่างอีกสองที่ หนึ่งในที่นั้นก็น่าจะเป็นผม

และผมก็ยังคิดไม่ทันจบยามก็ได้เดินมาที่รถของผมทันที พร้อมกับโบกมือไปให้จอดที่ข้างๆปอร์เช่ ซึ่งระหว่างทางเข้าก็มีคนมองดูรถของผมมากมาย และยังคงจ้องมองกันอยู่จนถึงที่จอดรถ

“เดี๋ยวเค้าเปิดประตูให้…วันนี้เธอจะต้องโดดเด่นที่สุด” ผมกล่าว เพราะถ้ายิ่งมีคนจับตามองเธอเท่าไหร่ ในอนาคตผมก็จะมีพรีเซนเตอร์ที่ดังเท่านั้น

ฟึบ

เมื่อผมเปิดประตูรถขึ้น ทุกสายตาได้จับจ้องมาที่ผมทันที ไม่ว่าจะเป็นคนที่รอต่อคิวตรวจบัตรที่เยอะมากๆ หรือคนที่ยืนอยู่เป็นกลุ่มรอเพื่อน หรือคนที่กำลังเดินไปต่อแถว

[คุณเบนซ์]

และในนาทีนั้น คุณเบนซ์ได้โทรหาผม ผมจึงกดรับสายและเดินไปเปิดประตูให้กับพี่ส้ม ส่วนพี่ส้มก็กำลังโทรหาเพื่อนเพื่อหาว่าเพื่อนยืนรออยู่ตรงไหน

ฟึบ

และเมื่อพี่ส้มเดินออกมาจากรถ ผู้คนที่จ้องมองผมก็เปลี่ยนไปจ้องมองเธอแทน เธอดูโดดเด่นมากจริงๆนั่นแหละ ดูเหมือนลูกคุณหนูไฮโซ ส่วนผมเหมือนเด็กขับรถ…

ฮ่าๆ

“ครับคุณเบนซ์” ผมกล่าวทักทายปลายสาย ซึ่งพี่ส้มก็ได้จูงมือผมและเดินไปที่หางแถว เพราะเพื่อนๆของพี่ส้มกำลังต่อแถวอยู่นั่นเอง ระหว่างทางเราทั้งคู่ก็โดนมองไม่หยุด

“ได้ข่าวว่าอยู่กรุงเทพใช่ไหม?”

“พรุ่งนี้บริษัทบอดีการ์ดของเรากับอีกบริษัทจะมีอบรมกัน”

“มาหน่อยนะ” คุณเบนซ์กล่าว ซึ่งผมก็แสดงสีหน้าเครียดออกมาเล็กน้อย เพราะผมไม่ค่อยอยากจะเข้าไปยุ่งเรื่องการต่อสู้สักเท่าไหร่

“ครับ…ได้ครับ” ผมตอบรับก่อนที่เราจะเดินมาถึงจุดที่เพื่อนๆของพี่ส้มยืนอยู่ และพวกเขาจ้องมองผมกันทุกคน ซึ่งดูเหมือนจะไม่ได้มีแต่ผู้หญิง มีผู้ชายด้วยอีกสองคน และสองคนนี้ผมรู้สึกว่าเคยเห็นหน้าเขาคนหนึ่ง ในอนาคตชายคนนี้จะกลายเป็นแร็ปเปอร์ชื่อดังอันดับต้นๆของประเทศไทยเลยทีเดียว เพลงของเขาเปิดทุกร้านเหล้า งานเข้าไม่พัก จับตัวยากมากๆจากที่ได้ยินข่าว และผมก็ชอบฟังด้วย

ผมจึงยิ้มให้พวกเธอและยิ้มให้ผู้ชายทั้งสองคนนั้นก่อนที่จะยกมือขึ้นมาวางบนไหล่ของพี่ส้ม ประมาณว่าขอเวลาคุยโทรศัพท์สักครู่

“งานนี้จะให้ผมเข้าร่วมด้วยเหรอครับ?” ผมกล่าวถามก่อนจะเดินถอยออกไปจากแถวเล็กน้อยเพื่อตั้งใจคุยกับคุณเบนซ์

“แน่นอนสิ…ไอยักษ์ดำครั้งที่แล้วมันก็เล็งคุณไว้อยู่” คุณเบนซ์กล่าว และมันทำให้ผมนึกขึ้นได้ทันทีว่าผมมีประเด็นกับใคร ผมจึงยิ้มออกมา

“บอกเขาว่าสามล้านครับ”

“มันจะได้ดูน่าสนุกขึ้นสักหน่อย” ผมกล่าวซึ่งคุณเบนซ์ก็หัวเราะออกมาก่อนจะตอบรับคำขอของผมทันที และวางสายไป

“เธอ…คืนนี้เค้าดื่มไม่เยอะนะพรุ่งนี้มีประชุม" ผมเดินไปกล่าวกับพี่ส้มซึ่งพี่ส้มก็ยิ้มให้ผมทันที

“สวัสดีครับ…พอดีเมื่อกี้คุยงานนิดหน่อย"

“พวกพี่ๆเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกับพี่ส้มเหรอครับ?” ผมกล่าวทักทายเพื่อนๆของพี่ส้มและยิ้มให้พวกเธอ

“ใช่จ้า”

“แหม…น่าจะไม่ใช่งานนิดหน่อยนะตั้งสามล้าน” พี่ๆเขากล่าวทักทายผมกลับและกล่าวเรื่องงานของผม

“ฮ่าๆ…ผมอาจจะได้มากกว่านั้นก็ได้นะครับ”

“สามล้านแค่เริ่มต้น” ผมกล่าวกลับไปก่อนที่จะมีเสียงทักทายดังตั้งแต่หน้าแถวมาเรื่อยๆ

“สวัสดีครับคุณบี้”

“สวัสดีค่ะพี่บี้”

“สวัสดีครับพี่บี้” ทั้งบอดี้การ์ดทั้งยามต่างกล่าวทักทายคนชื่อบี้ แต่ผมรู้สึกคุ้นๆชื่อนี้จัง แต่ระหว่างทางชายคนนี้ไม่ได้ทักทายใครกลับเลย อาจจะแค่ยิ้มตอบรับและพยักหน้าให้เท่านั้น

“สวัสดีครับน้องที” จนมาถึงผม เขากล่าวทักทายผม ซึ่งเมื่อผมหันกลับไปก็พบกับ S ของ Supreme ที่มาช่วยเหลือผมในตอนที่ผมโดนตั้งค่าหัว

“พี่บี้สวัสดีครับ” ผมกล่าวและยกมือขึ้นมาไหว้ ซึ่งเพื่อนๆพี่ส้มก็ยกมือขึ้นมาไหว้เช่นกัน ดูเหมือนพี่บี้คนนี้จะเป็นคนที่มีอิทธิพลที่นี่พอสมควร

“บอสบอกยังครับว่าพรุ่งนี้มีงาน” พี่บี้กล่าวถามผม

“ครับบอกแล้ว…คุณเบนซ์บอกว่าจะให้ผมเข้าร่วมด้วย” ผมกล่าวตอบและยิ้มให้พี่บี้

“แน่นอน…ทีมีความสามารถมากระดับต้นๆเลยนะ”

“แล้ววันนี้มาเที่ยวเหรอ?” พี่บี้กล่าวถามก่อนจะหันไปมองหน้าเพื่อนๆพี่ส้มที่มากับผม

“ใช่ครับ” ผมตอบกลับด้วยรอยยิ้มเหมือนเดิม

“อืม…จองโต๊ะไว้ยัง?”

“จองไว้แล้วครับพี่" พี้บี้กล่าวถาม ซึ่งผมก็ตอบกลับทันที

“มาสิมา…ดูแล้วอายุถึงกันหมดพี่คุ้นๆหน้าอยู่ด้วยแต่ละคน” พี่บี้กล่าวก่อนจะกอดคอผมและทำให้เพื่อนๆพี่ส้มหัวเราะแห้งออกมา ก่อนที่พี่บี้จะเดินพาผมและแก็งค์พี่ส้มออกไปจากแถวเดินไปที่หน้าประตูทางเข้า

“เอ้อ…ถ้าคราวหลังน้องคนนี้มาให้เข้าได้เลยนะไม่ต้องตรวจบัตร”

“คิดซะว่าเขาอยู่ในระดับเดียวกับผม” พี่บี้กล่าวกับการ์ดหน้าร้านให้พวกเขาบริการผมดีๆ ซึ่งพวกเขาก็พยักหน้าตอบรับทันทีและพยายามมองหน้าผมเพื่อจำหน้าเอาไว้ และผมก็มองพวกเขากลับทีละคนเลยด้วย

“พาไปที่นั่งหน่อย” พี่บี้หันไปกล่าวกับผู้จัดการร้านโดยตรง ซึ่งเขาก็พยักหน้าและเดินไปถามพี่ส้ม

“อย่าดื่มเยอะล่ะที…เดี๋ยวพี่จะแวะไปนั่งด้วย” พี่บี้กล่าวก่อนจะตบไหล่ผมเบาๆและเดินไปที่หลังร้าน

“เธอ…นั่นเจ้าของร้านเลยนะเธอไปรู้จักได้ไง?” พี่ส้มเดินมาจับมือผมแล้วกล่าวถาม

“เราทำงานด้วยกันน่ะสิ…พรุ่งนี้ที่ประชุมพี่บี้ก็ไปด้วยเหมือนกัน” ผมกล่าวอธิบาย ซึ่งหลังจากนี้มุมมองที่เพื่อนๆพี่ส้มมองคงจะเปลี่ยนไปอีกแบบ ไม่ใช่เด็กคนหนึ่งที่มีตังค์หรือบ้านรวย แต่จะเป็นคนที่ประสบความสำเร็จและมีงานมีการทำเป็นของตัวเอง รู้จักคนระดับใหญ่ๆ เพราะขนาดเจ้าของร้านที่หลายคนเคารพเรียกคุณเบนซ์ว่าบอส แต่ผมกลับเรียกคนที่ยิ่งใหญ่ระดับนั้นว่าคุณเบนซ์ แสดงว่าผมเองก็ต้องมีอะไรพอตัวเลยทีเดียว

“ดื่มอะไรดี?” เพื่อนพี่ส้มกล่าวถาม

“พี่ส้มบอกผมว่าที่นี่มีเหล้าช็อตที่เป็นทาวเวอร์ 89 ช็อต”

“เอาอันนั้นมาก็ได้ครับ”

“4 ทาวน์”

“ผมเลี้ยง" เมื่อผมกล่าวออกมามันทำให้ทุกคนอึ้งกันเลย เพราะทาวน์หนึ่งก็ราคาราวๆ 2,400 บาทแล้ว นี่สั่งมาตั้ง 4 ทาวน์ เกือบหมื่นเลยนะ! แล้วจ่ายคนเดียวด้วย!

แต่เดี๋ยวก่อน

ผมคือคนที่จะไปทำธุรกิจพรุ่งนี้และจะได้รับเงินอย่างน้อยสามล้าน กับอีแค่หลักหมื่นบาทมันคงไม่เท่าไหร่หรอก แต่มันติดตรงที่พี่ส้มเป็นคนจ่ายเงินสดนี่แหละไม่ใช่ผม

“อ่าว…ทำไมมึงจ่าย” เพื่อนพี่ส้มกล่าวถาม

“ก็นี่แหละเงินเขา” พี่ส้มกล่าว เพราะผมฝากกระเป๋าตังค์ไว้ที่พี่ส้ม มันรกกระเป๋ากางเกงผม