ตอนที่หก เจรจาตกลง 1

ตอนที่หก เจรจาตกลง 1

“ท่านนี้คือ...”

“อ้อ...ข้าชื่อมู่หวังเยี่ยน เป็นเลขาของเขา มาเพื่อเป็นพยานให้เจ้า”

แววตาระยิบระยิบถูกส่งออกมาจากชายหนุ่มท่าทางสำอางด้านข้าง เซียงเจินจูมองสายตาของเขาแล้วรู้สึกไม่ชอบใจด้วยมีทั้งแววหยอกล้อและเกี้ยวพาอยู่ในที

“เชิญท่านทั้งสองไปนั่งคุยกันที่สวนดีกว่า ในนี้กำลังวุ่นวายเสียงดัง” สาวน้อยผายมือเชื้อเชิญอย่างมีมารยาท แล้วเดินนำออกไปยังสวนดอกไม้ด้านหน้า

“นางดูดีมาก หากไม่บอกว่าเป็นเพียงหลานสาวเจ้าของร้านชาคงคิดว่าเป็นคุณหนูผู้ดีบุตรหลานขุนนางใหญ่โต” มู่หวังเยี่ยนกระซิบกับเพื่อนซึ่งเดินอยู่ด้วยกันด้านหลัง แต่เสียงกลับดังจนเซียงเจินจูยังได้ยิน

“กระโดกกระเดกเพียงนั้นหรือจะเป็นคุณหนูผู้ดีได้” เสียงของหวางชิวเฟินตอบออกมาเรียกอาการค้อนขวับจากร่างบางเบื้องหน้า

ความจริงไข่มุกในร่างของเซียงเจินจูอยากจะหาคันฉ่องมาส่องดูว่าหน้าตาของนางเป็นอย่างไรบ้างแต่ยังไม่มีโอกาส นางเคยสำรวจร่างกายที่ตัวเองกำลังอาศัยอยู่ยามอาบน้ำอย่างละเอียด

ภายใต้เสื้อผ้าธรรมดาไม่น่าเชื่อว่า สาวน้อยนางนี้มีผิวกายเนียนละเอียดขาวผุดผ่องสะอาดตา ทรวดทรงหรือก็สมส่วน เอวคอดสะโพกผาย มีหน้าอกมีก้นครบเครื่อง

อืม...รูปร่างดีกว่าตัวจริงของฉันเสียอีก นี่ขนาดอายุแค่16 นะเนี่ย

เซียงเจินจูเติบโตมากับตาเฒ่าเซียงหม่าและยายเฒ่าซินเหลียน ตั้งแต่จำความได้นางก็ได้รับการบอกเล่าถึงชาติกำเนิดที่ไม่มีที่มา ยายเหลียนเล่าว่าคืนหนึ่งมีเสียงเด็กร้องไห้ดังลั่น เมื่อเปิดประตูออกมาก็พบห่อผ้าซึ่งมีตัวนางนอนร้องไห้งอแงอยู่พร้อมจี้หยกอันหนึ่ง จึงไม่แปลกที่หญิงสาวจะหน้าตาไม่เหมือนทั้งตาและยาย

หญิงสาวเดินนำสองหนุ่มไปจนถึงโต๊ะกลางสวนแล้วหันไปบอกให้ลูกจ้างสาวเข้าไปเชิญยายเหลียนออกมานั่งลงเปิดการเจรจา

“ข้าสอบความจนกระจ่างแล้ว เรื่องนี้เป็นความผิดของข้าเองที่ไม่กวดขันลูกน้องให้ดีจนสร้างเรื่องใหญ่โตขึ้นมา แม้ข้าจะไม่รู้เรื่องการส่งคนมาทำลายข้าวของและทำร้ายท่านตาของเจ้า แต่คงไม่อาจปัดความรับผิดชอบไปได้ ท่านยายและแม่นางน้อย อยากให้ข้าชดเชยอย่างไรขอให้เอ่ยออกมา” หวางชิวเฟินแสดงความเสียใจและออกปากอย่างลูกผู้ชาย

“ลูกน้องผู้นั้นโดนปลดและลงโทษด้วยการเฆี่ยนปางตายแล้ว ส่วนนักเลงพวกนั้นถูกคุมขังอยู่ที่คุกของกรมอาญารอการลงโทษสถานหนัก” มู่หวังเยี่ยนรีบบอกเพื่อให้สองยายหลานได้คลายความขุ่นข้อง

“ในเมื่อคนพวกนั้นโดนลงโทษแล้วก็ให้แล้วไปเถอะ” ยายเหลียนซึ่งไม่อยากมีเรื่องมีราวเอ่ยปากอย่างง่ายดาย

“ไม่ได้ ท่านตาตายไปทั้งคน ร้านของพวกเราก็ไม่เหลือสภาพ จะแล้วกันไปได้อย่างไร” เซียงเจินจูรีบสวนออกมาด้วยอาการไม่ยินยอม

“ท่านยายเข้าไปพักด้านในก่อน ข้าจะเจรจาเอง” หญิงสาวรีบให้คนงานพายายเฒ่าเข้าไปพักผ่อนเพื่อไม่ให้ขัดขวางการพูดคุย

“เอาล่ะ ท่านเจ้ากรมศึกษา”

“เรียกข้าว่าซือถูเถอะ”

“ได้ ซือถู ท่านคิดจะชดเชยพวกเราอย่างไร”

“ชีวิตคนข้าคงไม่สามารถคืนให้ได้ แต่ร้านชาของเจ้าต้องปรับปรุงอย่างไร ใช้เงินเท่าใดข้าจะออกให้ทั้งหมด” หวางชิวเฟินพยายามแสดงความรับผิดชอบอย่างเต็มที่

“แม่นางน้อย” มู่หวังเยี่ยนรีบเรียก

“ข้าแซ่เซียง”

“แม่นางเซียง ความจริงที่ดินละแวกนี้พวกเราได้ซื้อเอาไว้ได้ทั้งหมดแล้ว ขาดเพียงที่ดินตรงร้านชาผืนนี้ หากเจ้ายังจะเปิดร้านที่นี่ อาจไม่มีลูกค้าเข้ามาได้ เพราะโดนสำนักศึกษาโอบล้อมเอาไว้”

“พวกท่านต้องการขู่ข้าหรือ ไหนว่าอยากรับผิดชอบ” เซียงเจินจูเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นไม่พอใจอีกครั้ง

“ไม่ใช่ อย่าเพิ่งแปรเจตนาพวกเราผิดไป เพียงแต่ข้าอยากให้แม่นางเซียงไตร่ตรองให้รอบคอบ” มู่หวังเยี่ยนรีบแก้ตัวพัลวัน

“พวกท่านอาจจะอ้างว่าต้องการที่ดินไปสร้างสำนักศึกษาซึ่งเป็นเรื่องดี แต่จะมายึดที่ดินร้านชาของข้าไปจะให้ข้าต้องเห็นดีเห็นงามด้วยได้อย่างไร”

ใบหน้าหล่อเหลาทั้งสองมองกันไปมองกันมาอย่างลำบากใจเมื่อเห็นหญิงสาวเริ่มมีน้ำตา