ช้าไปเสียแล้ว

3

ช้าไปเสียแล้ว

ใบหน้าหมดจดงดงามซบลงบนแผงอกกำยำ ซุกไซ้ราวกับต้องการเฟ้นหาความอบอุ่นจากร่างกายสูงโปร่งตรงหน้าที่ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อใด สองแขนโอบอุ้มนางขึ้นแล้วเดินผ่านเหล่าบุรุษที่มองมาอย่างงุนงงออกไปด้านข้างหอสุรา

ชายหนุ่มถูกใบหน้างดงามชวนมองทำให้จดจ้องนางตั้งแต่อยู่บนรถเทียมม้าคันใหญ่ เผลอยิ้มตั้งไม่รู้กี่คราตอนเห็นใบหน้าเล็กเรียวนั่นตื่นเต้นกับสิ่งต่าง ๆ ภายนอกผ่านหน้าต่างรถเทียมม้า กระทั่งนางหายเข้าไปในโรงเตี้ยมจึงนั่งลิ้มรสสุราลือชื่อต่อเสียหน่อย

เดิมทีเขาควรต้องรีบไปจากตลาดบูรพาแต่วันนี้เป็นเทศกาลซีซี คิดอยากดูว่านอกจากสตรีที่ไม่เคยเห็นหน้า ยังมีสิ่งใดน่าสนใจอีก

หญิงสาวผู้นั้นวิ่งหอบลมหายใจราวกับกลัวว่าจะมีผู้ใดเห็น แต่ด้วยใบหน้าของนางไม่ว่าจะหลบหลีกอย่างไรก็ต้องมีคนเห็น เขาจึงหย่อนตัวลงบนเก้าอี้เช่นเดิมนั่งดูนางอีกสักครู่ ร่างเล็กกระสับกระส่ายผิดวิสัย ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดโตราวเม็ดทับทิม พวงแก้มทั้งสองแดงระเรื่อ วิ่งเข้าอาคารนั้นออกอาคารนี้

เช่นนี้ไม่ปกติ ชายหนุ่มจึงโผนกายลงจากชั้นสองตามลงไป กระทั่งผู้ติดตามยังมิอาจห้ามปรามได้ทัน...

“คุณชาย ให้ทำอย่างไรดีขอรับ” ผู้ติดตามถามขึ้นขณะเห็นเขาวางหญิงสาวที่ซุกซนลงบนตั่งนุ่ม ถัดจากหลังโรงสุรามีอาคารไม้ชั้นเดียวตั้งอยู่ ชายหนุ่มพานางไปยังอาคารไม้ ทั้งที่รู้ว่ามิควรยุ่งเกี่ยวกับเรื่องวุ่นวายแต่พอเห็นอาการของนางแล้วก็อดหวงไม่ได้

“เอาน้ำเย็นมาที”

“คุณชายท่านไม่มีเวลาแล้วนะขอรับ” ผู้ติดตามตอบกลับสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย พรุ่งนี้คุณชายของเขายังมีกิจสำคัญหากไม่เร่งเดินทางตอนนี้ เกรงว่าจะไม่ทันกาล แต่ก็ทำได้เพียงเอ่ยถามเท่านั้น

“คืนนี้จึงเร่งเดินทาง นางถูกยาปลุกกำหนัดหากไม่แช่ร่างกายด้วยน้ำเย็น ยากจะถอนได้ เจ้าไปเถอะ” ต้าซานรีบค้อมตัวรับคำมุ่งหน้าออกจากห้องพัก คุณชายของเขาแม้ภายนอกจะดูดุดันเย็นชาแต่กลับมาจิตใจดี เห็นเช่นนี้แล้วไม่ช่วยคงยากนัก

อาคารนี้ไม่ค่อยได้ใช้งานจึงมิได้ตระเตรียมข้าวของไว้ ต้าซานจำต้องออกจากอาคารไปยังหอสุรา หาสิ่งที่คุณชายต้องการ สตรีผู้นั้นก็น่าสงสารยิ่งนักถูกวางยาปลุกกำหนัดในที่เช่นนี้ คนทำต้องต่ำช้าเพียงใดกัน

“คุณชายโอบกอดข้าได้หรือไม่” แขนเรียวเล็กพยายามจะเกี่ยวโน้มคอเขาลงมาจุมพิต พยายามกอดรัดร่างกายสูงโปร่งของเขาอยู่ตลอด ชายหนุ่มรัดนางไว้ด้วยแขนข้างเดียว สงบใจอย่างถึงที่สุดอดทนหลับตาพยายามนับไหสุราในเรือนสุราของตน ไม่ให้จิตใจนึกถึงการยั่วเย้าของนาง

ริมฝีปากสวยพร่ำถามเขาอยู่หลายคำ จากที่นับไหเหล้าบัดนี้ในหัวกลับเปลี่ยนไปนับคำพูดนางตั้งแต่เมื่อใดไม่รู้ “ข้าไม่งดงามหรือ เหตุใดคุณชายจึงเมินเฉยต่อข้า” นางกล่าวเช่นนี้จนเขานับไม่ได้ว่านางกล่าวทั้งหมดกี่ครั้ง

นัยน์ตาสีรัตติกาลจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสุกใสราวดวงดาราประดับท้องนภายามราตรี จดจ้องเนิ่นนาน ใบหน้าหล่อเหลาราวหยกสลักคล้ายถูกดึงดึงจึงโน้มใกล้ขึ้น จนทั้งสองสัมผัสถึงลมหายใจของกันและกัน

หญิงสาวไม่อาจทนความรุ่มร้อนภายในได้ สะบัดตัวจากการรัดเกี่ยวของเขา สองมือโน้มใบหน้าเขาลงมาเริ่มจุมพิตเขาเอง คราแรกกร่นด่าผู้ติดตามว่าเหตุใดจึงเชื่องช้าเช่นนี้

แต่เมื่อริมฝีปากบางนุ่มแตะลงบนปากตนก็มิอาจทนความวาบหวามในใจได้อีกต่อไป ลืมเสียสิ้นว่ากำลังรั้งรอคนสนิทอยู่

ชายหนุ่มมิได้ต่อต้านแล้ว ซ้ำยังโอนอ่อนผ่อนตามความไร้เดียงสาของนางด้วยความชอบใจ สองมือยกขึ้นมาประคองใบหน้าสวยเอียงคอมอบสัมผัสหวานละมุนให้นางด้วยตนเอง

เพียงจุมพิตเดียวไม่อาจช่วยนางพ้นพิษผงปลุกกำหนัดได้ ร่างกายเล็กบดเบียดตนเองเข้าไปใกล้ชิดเขา ทุกสิ่งล้วนเป็นไปตามความต้องการของร่างกาย

ชายหนุ่มคล้ายกับได้สติพยายามดันนางออกแต่ออกแรงมากไปทำให้เสื้อคลุมเก่าบางปริออก หญิงใช้สองมือกระชากเสื้อคลุมสีขาวซีดของตนเองออก เหลือเพียงไหล่เปลือยเปล่าเผยให้เห็นผิวเนียนขาวเทียบหิมะโปรย

บุรุษตรงหน้ากลืนน้ำลายอีกหนึ่งคำขณะสายตาจ้องมองเนินหน้าอกหญิงสาว คล้ายต้องมนตร์มิอาจทอดถอนสายตาจากไปได้

“ได้โปรดเชยชมข้า” สุรเสียงหวานใสกล่าวอีกครา หัวใจที่เยียบเย็นเป็นน้ำแข็งของเขาก็พลันมลายกลายเป็นหยดน้ำ ริมฝีปากเขาประทับลงบนไหล่เปล่าเปลือยนั้นแผ่วเบา จมูกสูดดมกลิ่นกายสาว

“ข้าหวังว่าเมื่อตื่นแล้วเจ้าจะยังจำได้”

ยั่วเย้ากันถึงเพียงนี้บุรุษใดจนทานทน เขาเองมิใช่อรหันต์จะได้ไม่รู้สึกรู้สากับกายสาวเช่นนี้ หากจะโทษผู้ใดโทษต้าซานแล้วกันที่เชื่องช้าเช่นนี้

ต้าซานวิ่งหอบอ่างไม้ใบใหญ่มาอย่างทุลักทุเล ขณะกำลังวางอ่างไม้ก็ตั้งใจใช้มือดันประตูแต่ได้ยินเสียงแว่วมาจากด้านใน ชายหนุ่มพลันหน้าแดงก่ำลามไปถึงใบหู หันหลังให้ประตูห้องแล้วพุ่งออกไปนอกอาคาร

หากเป็นเช่นนี้ทำได้เพียงแค่เฝ้าอยู่หน้าอาคารนี่กระมัง คุณชายนะคุณชาย รออีกสักหน่อยจะเป็นไรไป เหตุใดต้องใช้ร่างกายตนเองแก้พิษยาปลุกกำหนัดให้นางกันเล่า...

ครึ่งชั่วยามผ่านไปต้าซานก็ถูกเรียกไปพบในห้องพัก ต้าซานเดินเข้าไปในห้องด้วยท่าทางเงียบสงบ แต่ใบหน้ากลับยังมีสีแดงจาง ๆ อยู่ คุณชายของเขาเป็นบุรุษหนุ่มผู้หล่อเหลา สาวรับใช้มีไม่ขาด หากจะเรียกมาอุ่นเตียงสักสองสามคนก็ไม่ผิดอันใด แต่กลับไม่เคยปรายตามองสตรีนางใดมาก่อน

“เลิกทำท่าทางเช่นนั้นเสียที”

“ขอรับซื่อจื่อ” ต้าซานกลั้นยิ้มแล้วยืดอกตัวตรงรอรับคำสั่งจากผู้เป็นนายของตนเอง เขาเหลือบมองหญิงสาวที่หลับใหลอยู่บนเตียง เห็นว่าผิวกายขาวเนียนโผล่พ้นผ้าคลุมกายจึงหันไปขยับผ้าปิดร่างกายนางเอาไว้

“ไปหาชุดสตรีมาไว้ให้นาง ทางที่ดีหาสาวรับใช้มาด้วยอีกคนให้ปรนนิบัตินางระหว่างที่ข้าไม่อยู่ ให้มู่หรงเอาม้ามาที่นี่ ทุกสิ่งต้องเรียบร้อยก่อนยามโฉว่” เลี่ยงหลินซื่อจื่อกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบราวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่ แม้ในใจจะรู้สึกแปลกประหลาดไม่น้อยเพียงแต่การเป็นซื่อจื่อทำให้เขามีความสามารถเก็บความรู้สึกภายในได้ลึกล้ำกว่าผู้อื่นเท่านั้น

ต้าซานค้อมกายแล้วรีบจากไปทิ้งให้ซื่อจื่ออยู่กับสตรีที่ไม่รู้แม้แต่แซ่ตามลำพัง ชายหนุ่มเอนตัวลงนอนครู่หนึ่งก็พลิกตะแคงมองสำรวจใบหน้างดงามข้างกาย งุนงงกับเหตุการณ์ตอนนี้ไม่น้อยไม่รู้ว่าเหตุใดจึงเกิดเป็นเรื่องเช่นนี้ขึ้นมาได้

ถึงอย่างนั้นเขาก็มิได้คิดจะละทิ้งนางไปตั้งใจว่าจะรอให้นางตื่นแล้วค่อยพูดคุยกันเรื่องนี้...

แต่เขาคงจะคำนวณผิดพลาดไป เพราะเกือบสิ้นยามหยินแล้วนางก็ยังไม่ฟื้นจากการหลับใหล เรื่องที่เขาต้องไปกระทำเป็นเรื่องใหญ่มิอาจละทิ้งได้จึงจำใจทิ้งนางไว้ที่อาคารไม้ มีสาวใช้หนึ่งคนคอยดูแลอยู่

แต่รีบร้อนเพียงใดก็ยังทิ้งแหวนที่เป็นของต่างหน้าไว้ให้นางก่อนจากไป