Ep 2.2

กึก!

ยกทัพเซเข้าหารักจังในขณะที่ลิฟต์ตีกลับขึ้นชั้นบนระบบการทำงานเริ่มกลับมาใช้ได้อีกครั้ง ลีโอหงายหลังอย่างไม่ทันตั้งตัวก่อนเด้งตัวขึ้นจับหลังมองเพื่อนชายนั่งค้างอยู่ตรงหน้าหญิงสาวที่เงยหน้ามองตาปริบๆ

ติ้ง!

ประตูลิฟต์เปิดออกที่ชั้นแปดพร้อมผู้ชายที่ยืนเท้าเอวอยู่ เลอาเบิกตาโตมองผ่านลีโอไปทางหนุ่มสาวที่อยู่ใกล้กันจนสื่อลมหายใจซึ่งกันและกันได้ก่อนเด้งตัวออกจากกัน

“ขอโทษครับ” ยกทัพลุกขึ้นยกมือจับศีรษะมองหน้ารักจังที่พยายามประคองตัว เลอารีบก้าวข้ามขาลีโอที่นั่งมองเหลอหลาพารักจังออกมาจากลิฟต์

“ขอบคุณ...ค่ะ” รักจังตอบเสียงแผ่วเบากอดเอวเลอาอย่างหมดแรง

“ขอตัวก่อนนะครับ ขอบคุณที่ช่วยดูแลจริงๆ พอดีมีคนเมาปลดทุกข์ใส่ลิฟต์” เลอาประคองตัวรักจังที่หายใจหอบเดินกลับไปห้องทันทีหลังจากบอกกล่าวจบ ยกทัพก้าวข้ามขาลีโอที่จะลุกขึ้นก็ไม่ได้ลุกสักทีมองตามยกทัพอย่างจับผิด

“รู้น้าคิดอะไรอยู่” ในที่สุดก็ได้เวลาลุกขึ้นปัดก้นไปมาเหล่มองยกทัพที่กระตุกยิ้มเดินกลับเข้าไปในลิฟต์หยิบเสื้อที่กองอยู่มาพาดไว้บนไหล่

“ตัวเล็ก ผมยาว มีเสน่ห์ สเปคเลย มีแฟนแล้วหรือเนี้ย”

“เสน่ห์ตรงไหน” ลีโอก้มหยิบของตนเองที่กองอยู่เดินตามยกทัพออกมานอกลิฟต์

“จะมีผู้หญิงสักกี่คนที่ไม่รู้จักริเวอร์ เสน่ห์ไหมล่ะ” ยกทัพหันมายักคิ้วฉีกยิ้มก่อนเดินไปขึ้นบันไดรับสายมือถือที่โทรเข้าจากคนที่อยู่ใต้ดิน ลีโอมองพรมที่ปูทอดยาวไปทางห้องที่ปิดสนิทลงแล้วส่ายหน้าไปมาก้าวขาเดินขึ้นบันไดไปชั้นบน

เลอาเปิดตู้เย็นรินน้ำใส่แก้วแล้วปิดเดินไปนั่งลงบนเตียงที่มีรักจังนั่งห่มผ้าพิงหัวเตียงอยู่รีบยื่นน้ำให้ทันที

“ดีขึ้นไหมเจ้ ไหวหรือเปล่า”

“ไหว ถ้าไม่ใช่ท้องเสียขาดน้ำไปหน่อยคงไม่เป็นแบบนี้หรอก ดีที่สองคนนั้นช่วยไม่งั้นเป็นซากในลิฟต์แหงๆ” รักจังดื่มน้ำจนหมดแก้วมองหน้าเลอาที่เลิกคิ้วฉงนวางมือลงจับขาหญิงที่อายุมากกว่าตน

“เจ้ไม่รู้จักริเวอร์จริงๆ นะเนี้ย แล้วจะทำภารกิจนี้ได้ยังไง เดี๋ยวก็โป๊ะหรอก”

“รู้ ใครบอกไม่รู้ ฉันดูทุกคลิป จำติดตาเลย จำได้ทุกคน” รักจังเถียงทันควัน

“จริงเหรอเจ้ งั้นถามหน่อยสองคนที่ติดอยู่ในลิฟต์นั้นใคร” เลอาเปลี่ยนมือมากอดออกจับผิด

“สองคนเมื่อกี้เหรอ คนช่วยชีวิตฉันไง”

“เจ้”

“อะไรเล่า ริเวอร์เหรอ จริงดิ มิน่าหน้าคุ้น ใครอะ” รักจังเริ่มจับทางอย่างสับสนขยับผ้าห่มมากอดมองตาปริบๆ ทำเลอาเหลือกตาส่ายหน้าไปมา

“แล้วไหนบอกรู้จักทุกคนไงเจ้”

“ภารกิจนี้โฟกัสที่เปาเปาฉันต้องสนใจคนอื่นด้วยหรือไง สรุปสองคนนั้นเป็นใคร แต่เป็นคนดีนะฉันก็หลงผิดคิดว่าพวกคนในวงการจอมปลอมทั้งนั้น”

“แอนตี้อ้อเจ้”

“ไม่เชิง แต่ไม่ชอบอะไรที่ปลอมๆ”

“เป็นบางคนน่า สองคนเมื่อกี้คือยกทัพกับลีโอสมาชิกวงริเวอร์ คนอื่นเป็นอย่างไงไม่รู้นะแต่สองคนนี้กับหวังโอชุนไม่ค่อยมีข่าวซุบซิบอะไร อืม เรียกว่าไม่มีเลยดีกว่า”

“ไม่ค่อยดังไงฉันเลยไม่รู้จัก” รักจังยังคงเนียนปัดความจริง

“ใช่เหรอเจ้ ไม่ใช่เพราะเจ้ไม่รู้จักริเวอร์เลยสักคนหรอกหรือ แล้วเนี้ยจะเข้าไปขโมยกางเกงในหลุยเทียนเปา จะสำเร็จไหมเนี้ยเจ้”

“เชื่อมือ ฉันบุกเข้าห้องนอนเลย วางใจได้” รักจังตบอกยืดอย่างภาคภูมิใจแต่คนฟังกลับยิ้มแหยๆ ชนิดไม่ไว้วางใจยิ่งรอยยิ้มของเธอยิ่งน่าเป็นห่วงใหญ่

หลังจากข้ามคืนจวบจนเที่ยงวันภายในห้องที่ถูกจองพักไว้เคลียร์ของกำลังจะลงไปเช็คเอ้าท์เลอาเลิกคิ้วมองพนักงานทำความสะอาดอยู่ห้องข้างๆ ก่อนเดินเอามือล้วงกระเป๋าเข้าไปหาด้วยรอยยิ้มหวาน

“ขอโทษนะครับช่วยหาของที่ห้องให้หน่อยได้ไหมครับ”

“คะ อ้อได้ค่ะ” หญิงตัวเล็กเดินมาหาเลอาที่ยืนขอความช่วยเหลืออยู่หน้าประตูก่อนเดินตามไปที่ห้อง เลอาพาเดินเข้ามาที่เตียงใหญ่จับไหล่พนักงานทำความสะอาดให้ขยับมายืนหันหลังให้คนที่สวมชุดพนักงานทำความสะอาดสีขาวเดินออกจากห้องน้ำไปยังด้านนอก

“ตุ้มหูเพชรของแฟนผมตกหล่นที่ไหนไม่รู้ครับ ช่วยหาหน่อยได้ไหมครับไม่งั้นเธอวีนแตกแน่ๆ”

“ค่ะ ได้ค่ะ” พนักงานทำความสะอาดหญิงพยักหน้ารับเดินวนก้มมองหาทั่วเตียงเช่นเดียวกับเลอาที่ทำทีก้มมองหาอย่างหัวเสียสีหน้ากังวลใจ

รักจังอยู่ในชุดขาวเนียนเป็นชุดทำความสะอาดยกมือสวมผ้าปิดปากพร้อมเลื่อนรถเข็นทำความสะอาดไปยังลิฟต์อีกฝั่งที่เปิดใช้เฉพาะพนักงานกดขึ้นไปชั้นเก้าพร้อมรถเข็นคู่กาย ประตูลิฟต์เปิดออกเธอเข็นรถเข็นไปหาพนักงานรักษาความปลอดภัยด้วยความเคร่งขรึมก่อนถูกปล่อยผ่านเข้ามาอย่างง่ายดาย รอยยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่ในผ้าปิดปากยิ้มรับชัยชนะที่ได้มาง่ายกว่าที่คิด

“ขออนุญาตทำความสะอาดนะคะ” รักจังยกมือเคาะประตูเรียกคนด้านในที่ไร้เสียงตอบรับก่อนเอื้อมมือจับลูกบิดที่ไม่ได้ล็อกด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นต่อ เธอไม่ละทิ้งโอกาสรีบเปิดเข้าไปทันทีความโอ่อ่าของห้องทำเธอตื่นตาตื่นใจทิ้งรถเข็นไว้ด้านนอกแต่หยิบไม้ถูพื้นติดเข้าไปด้วยเพื่อกันพลาด เธอกวาดสายตามองรอบเดินตรงไปที่ห้องนอนที่เปิดแง้มอยู่

“หึ หึ” เสียงหัวเราะอย่างมีชัยอยู่ในลำคอสร้างความพึงพอใจให้กับเธออย่างยิ่ง รักจังค่อยๆ ผลักประตูเข้าไปแล้วรีบสำรวจมองหาสิ่งที่ต้องนำกลับไปทันที กระเป๋าใบใหญ่ตั้งอยู่ข้างตู้แถมล็อกอย่างแน่นหนาราวกับข้างในมีของมีค่า รักจังหันไปเปิดตู้มองเสื้อผ้าที่แขวนอยู่พร้อมกลิ่นหอมโชยเตะจมูกก่อนหันไปเห็นผ้าที่พับอยู่หนึ่งชุดบนโต๊ะเครื่องแป้งเธอรีบวิ่งไปดูทันทีคลี่ผ้าออกจนเห็นสิ่งที่ต้องการซ่อนอยู่ในกางเกงสีดำ

“สวรรค์เข้าข้างฉันแล้วไง ขอนะเปาเปา” รักจังยิ้มกว้างลดผ้าปิดปากลงหยิบกางเกงในมาใส่กระเป๋ากางเกง

“กลับมาแล้วเหรอ” เสียงตะโกนดังมาจากในห้องน้ำด้านหลังรักจังทำเธอสะดุ้งเฮือกรีบวิ่งออกไปทันทีก่อนที่คนด้านในจะเปิดประตูออกมา

ปึก!

ยังไม่ทันได้ถึงประตูเธอก็ล้มลงหงายท้องเมื่อชนกับร่างหนาที่เดินเข้ามามองฉงน รักจังเม้มปากจับก้นตัวเองรีบประคองตัวลุกขึ้นเงยหน้ามองชายหนุ่มสูงโปร่งดูดีอย่างโดดเด่นกลิ่นหอมจากตัวเป็นเอกลักษณ์

“เอ๋ ฉันว่าฉันเอากางเกงในมาแล้วนี่ หายไปไหน” โฮนัมจาเดินบ่นพึมพำออกมาจากห้องขณะที่นุ่งผ้าขนหนูปิดท่อนล่าง รักจังหันขวับมองหน้าชายที่อยู่ด้านหลังอย่างตกใจ

“ทางโรงแรมเปลี่ยนพนักงานทำความสะอาดแล้วหรือครับ” ผู้เป็นเจ้าของห้องเอ่ยถามพร้อมจ้องรักจังที่หันกลับมองอย่างลุกลน

“ค่ะ พนักงานใหม่ค่ะ” ความเนียนยิ่งกว่าดารายอดนิยมตอบกลับอย่างมีสติขยับไปคว้าไม้ถูกที่วางพิงไว้ตรงข้างฝามาจับไว้แล้วค่อยๆ ก้าวขาขยับออกแต่หลุยเทียนเปาขวางทางไว้

“กางเกงในพี่หรือครับ”

“ใช่ หรือว่าลืมแต่ไม่น่าลืม” โฮนัมจาขมวดคิ้วครุ่นคิดเท้าเอวมองหาก่อนสะดุดตากับพนักงานทำความสะอาดที่ถูกหลุยเทียนเปาขวางไว้อยู่ “หรือว่า”

“ไม่ใช่ค๊าาา” รักจังถือไม้ถูวิ่งชนหลุยเทียนเปาอย่างแรงก่อนวิ่งฝ่าแหวกชายสองคนที่เดินเข้ามาอยู่หน้าประตู รักจังคว้ารถเข็นวิ่งผ่านเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเข้าลิฟต์ทันที ลีโอกับยกทัพมองตามอย่างงุนงงเดินเข้ามามองหลุยเทียนเปายืนจับแขนที่ถูกชน

“เกิดอะไรขึ้น” ยกทัพชี้นิ้วมาทางคนด้านในที่ยืนเรียบเรียงเหตุการณ์

“น่าจะเป็นพวกซาแซง เดี๋ยวฉันไปคุยกับโรงแรมเพิ่มความเข้มงวดให้แล้วกัน พวกนี้น่ากลัวใช่ย่อย” โฮนัมจาจับไหล่หลุยเทียนเปาเบาๆ ก่อนที่ชายหนุ่มจะพยักหน้ารับเดินไปที่ห้องนอน