30

“สามีขาอย่าแตะสิคะ....วันนี้ขวัญขอบริการคุณเอง” หญิงสาวบอกเสียงหวาน ขณะบิดร่างยั่วยวนโชว์ส่วนเว้าส่วนโค้งยั่วน้ำลาย ผู้ชายหน้าไหนถ้าได้เห็นเต็มตาแบบเขาเป้าไม่ตุงก็ให้รู้กันไป

ดลวัตร หยุดลูบไล้แขนเนียน แต่เปลี่ยนเอามาวางแหมะบนสะโพกหนั่นแน่น ก่อนจะเริ่มขยี้ขยำอย่างมันมือ

“ไม่เอาสิคะ...แบบนี้ไม่สนุกหรอก รอขวัญเดี๋ยวนะคะ” เพียงขวัญลุกขึ้นไปค้นของบางอย่างในตู้และกลับออกมาพร้อมกับเนคไทของคนที่นอนรอตาปรอยอยู่บนเตียง

“ผูกเอาไว้ก่อนนะคะคนดี....” เพียงขวัญจัดการมัดรวบมือทั้งสองข้างของดลวัตรด้วยความยินยอมพร้อมใจของบอสหนุ่ม ก่อนจะเลื่อนลงมาผูกข้อเท้า รวบไว้แบบเดียวกับข้อมือ.....บอสหนุ่มยิ้มหวาน รอรับการปรนเปรอในอีกไม่นานวาดหวังความซ่าบซ่านถึงทรวง.....

ชายหนุ่มพริ้มตารอ...รอแล้วรอเล่าจนต้องผงกหัวขึ้นมอง

“ขวัญไม่นะ...ทำอะไรน่ะขวัญ” ดลวัตรร้องเสียงหลง เมื่อเห็นเพียงขวัญกำลังรูดเก็บเสื้อผ้าของเขาเอามากองรวมกันทำราวกับจะไล่เขาออกจากห้อง...ชายหนุ่มดิ้นขลุกขลักกลิ้งไปกลิ้งมา เพียงขวัญหัวเราะดังลั่น เมื่อมองหน้าเหยเกของคนสวรรค์ล่มลงต่อหน้าต่อตา

“จะทำอะไร...ปล่อยผมก่อน”

“ก็เก็บเสื้อผ้าให้บอสไงคะ เชิญกลับขึ้นไปอยู่บนห้องของตัวเองเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”

“แต่เรากำลังจะแต่งงานกันนะขวัญ...ไม่เอาสิอย่าล้อเล่นแบบนี้ ผมไม่สนุกด้วยหรอกนะ”

“ขวัญไม่ได้ล้อเล่นค่ะ”

“โธ่...ขวัญจ๋าเรากำลังจะแต่งงานกันอยู่แล้วนะครับ” ดลวัตรใช้ลูกอ้อน

“แล้วแต่งหรือยังล่ะคะ”

“อีกไม่กี่วันเอง เดี๋ยวก็แต่งแล้ว....น่านะขวัญ ไม่เห็นต้องซีเรียสเลยนอนกอดกันอุ่นกว่านอนคนเดียวตั้งเยอะ คิดดูดี ๆ สิครับ” ดลวัตรพยายามจะยันตัวลุกขึ้น แต่มันก็ทุลักทุเลดูน่าขัน

“ไม่ค่ะ...บอสจะกลับไปตอนนี้ หรือว่าจะเล่นสนุกกันก่อนดีล่ะคะ” เพียงขวัญไม่ยอมแพ้ลูกอ้อน

“อืม...เล่นสนุกเหรอ” คนช่างจินตนาการนิ่งคิด หรือว่าเพียงขวัญแกล้งล้อเล่น ไม่ได้คิดจะไล่เขากลับห้องจริง ๆ ......คิดได้ดังนั้นก็เริ่มยิ้มออกก่อนจะเบิกตาโพลง เมื่อเห็นเพียงขวัญถือเทียนไขเต็มกำมือ พร้อมกับไฟแช็คที่กดเล่น แชะ ๆ ๆ กำลังเดินเข้ามาใกล้เต็มที

“ก็ได้...กลับก็ได้” ดลวัตรตะโกนบอกหน้างอง้ำ

“ว้า...ไม่เล่นอะไรสนุก ๆ กันก่อนแน่หรือคะ” เพียงขวัญเชิญชวนยิ้มหวาน

“ยัยเมียโรคจิต !”

เพียงขวัญแก้มัดให้ผู้ชายหน้างอ พอเป็นอิสระก็เดินไปกอบเสื้อผ้าที่กอง ๆ อยู่เต็มอ้อมแขน ก่อนจะเดินสะบัดตูดจากไปอย่างกับผู้ชายแสนงอน

“แสบนักนะ...ฮึ่ม” ดลวัตรคาดโทษลงบัญชีแค้น

คืนนั้น เพียงขวัญนอนพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียง มีเรื่องราวมากมายให้ต้องขบคิด ชีวิตช่วงนี้เปลี่ยนแปลงรวดเร็วมาก แทบจะวันต่อวัน เริ่มจากตกงาน แล้วก็มาได้งานดีเงินเดือนงาม จนกระทั่งได้สามีแบบไม่ทันตั้งตัว ดูมันช่างเหลือเชื่อราวกับมีใครจัดฉากขีดเส้นเอาไว้

หญิงสาวรวบรวมความกล้า โทรหามารดาและเล่าเรื่องราวที่จำต้องแต่งงานให้ฟัง แต่แล้วก็ต้องแปลกใจทำไมท่านถึงได้รับฟังรับทราบเฉย ๆ รู้สึกได้เลยว่าไม่ตื่นเต้นหรือซักไซ้ไล่เรียงเท่าที่ควร หรือว่าแม่ของหล่อนจะปลงกับลูกสาวคนนี้แล้ว หรือไม่ก็โกรธ ที่ไม่ยอมแต่งงานกับคนที่ท่านหมายตาไว้ให้ เพียงขวัญแอบน้อยใจนิด ๆ ไม่ได้เหมือนกัน.....หรือนี่จะเป็นเวรกรรมที่ดื้อกับผู้ใหญ่ เกลียดอย่างไรได้อย่างนั้น ไม่นึกไม่ฝันว่าจะต้องแต่งงานกับผู้ชายกะล่อนที่หล่อนขอสาปส่งไม่อยากพบเจอผู้ชายแบบนี้แต่ก็เจอจนได้

หญิงสาวนอนคิดจนดึกดื่นพอจะเคลิ้มหลับ กลับได้ยินเสียงกุกกักที่หน้าประตู หล่อนนอนฟังจนแน่ใจว่ามีแขกที่ไม่ได้รับเชิญมาแน่ ๆ แต่ไหนแต่ไรไม่เคยมีเรื่องแบบนี้ ที่นี่เพราะระบบรักษาความปลอดภัยดีเยี่ยม............

เพียงขวัญค่อย ๆ แง้มประตูออกมาในมือกระชับไม้คมแฝกอาวุธที่บิดามอบให้ เอาไว้ทุ่นแรง หล่อนมองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นสิ่งมีชีวิตใด ๆ หรือว่าที่ได้ยินไม่ใช่สิ่งมีชีวิต....บรื๋อ.........

“กรี๊ดดดดดดด......” เพียงขวัญผู้เก่งกล้าไม่กลัวใคร แต่กลัวผีสุด ๆ ถึงกับสติหลุดเมื่อจะหันกลับเข้าห้องแต่ชนเข้ากับเงาร่างดำทะมึน หล่อนหลับหูหลับตาสะบัดไม้ในมือออกไปทั้งที่ไม่แน่ใจว่าผีหรือคน แต่คราวนี้พลาดเป้า เพราะผู้มาเยือนยามราตรีไม่ใช่ผี แต่เป็นคนที่ระมัดระวังตัวเป็นอย่างดี

“ผมเองขวัญ.....” ดลวัตรกอดปลอบหญิงสาวที่กรีดร้องเต้นเร่า ๆ ๆ เขาไม่คิดว่าหล่อนจะกลัวอะไรเบอร์นี้

“บอส !.....อีตาบ้าเข้ามาทำไมหึ” หญิงสาวทุบเขาไปหลายทีด้วยความโมโห แถมยังเสียหน้าที่เขารู้ความลับอันเป็นจุดอ่อนของหล่อนจนได้ เสียดายรู้งี้เมื่อกี้ตีให้หัวแบะซะก็ดี

“ผมห่วงคุณ ก็เลยจะมาอยู่เป็นเพื่อน”

“ห่วงหรือตั้งใจมาแกล้งกันแน่ ทำไมต้องทำลับ ๆ ล่อ ๆ ด้วย”

“ผมเปิดประตูห้องนอนไม่ได้ ก็เลยไปดื่มน้ำก่อน ตั้งใจว่าจะกลับมานอนที่โซฟา พอดีเห็นคุณเปิดประตูออกมา ก็นึกว่าจะชวนผมเข้าไปนอนด้วย ถึงได้มายืนอยู่ตรงนี้ไงครับ” ดลวัตรแก้ตัวหน้าตาย

“กลับห้องบอสไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”

“คุณอยู่คนเดียวได้เหรอ...เผื่อว่ามี........”ดลวัตร สอดส่ายสายตาล่อกแล่กทำหน้าหวาดกลัวสิ่งที่มองไม่เห็น บิวท์อารมณ์คนกลัวผีเต็มที่

“ไม่ต้องเลย ขวัญไม่ใช่เด็ก ๆ นะที่จะทำมาหลอกผีกันน่ะ” หญิงสาวเชิดหน้าแต่ขาสั่น

“เหรอ....แล้วเมื่อกี้ใครกัน กลัวผีจนตัวสั่น” ชายหนุ่มกลั้นขำ แววตาพราวระยับ

“ก็บอกว่าไม่กลัว ก็ไม่กลัวสิเล่า” เพียงขวัญขึ้นเสียงเถียงกลบเกลื่อน แล้วจึงใช้กำลังผลักดันเขาออกจากห้องอย่างโกรธ ๆ

“โธ่....ขวัญครับ ผมขอนอนด้วยนะ...นะครับนะ....”

“ไม่ได้ค่ะ” เพียงขวัญกอดอก ปฏิเสธแข็งขัน