11

“แต่มันเป็นเหตุสุดวิสัยนะคะ...ฉันไม่ได้ตั้งใจ ก็ไหนบอสบอกว่าเข้าใจไงคะ” เอิ่ม.....มันควรจะเป็นหล่อนหรือเปล่าที่พูดแบบนี้

“ผมเข้าใจ ว่าคุณไม่ได้ตั้งใจ แต่คุณก็ได้ผมไปแล้วนี่ ไม่รู้ล่ะคุณต้องรับผิดชอบผม” ดลวัตรกลายเป็นคนงอแงพูดจาไม่รู้เรื่อง

“อย่างคุณก็ให้ผู้หญิงกินมาทั่วแล้วไม่ใช่เหรอคะ คุณก็ลืม ๆ ไปก็ได้นี่ว่าฉันก็ได้กินคุณ” เพียงขวัญพยายามต่อรองอย่างอดทน

“ก็กับคนอื่นผมเต็มใจที่จะสนุกกับเขานี่”

“หมายความว่าไงคะ” เพียงขวัญชักจะหงุดหงิด…กับฉันมันเป็นยังไงยะ......

“คุณขืนใจผม แล้วจะมาปัดความรับผิดชอบแบบนี้ไม่ได้นะ ผมเป็นลูกมีพ่อมีแม่”

“บอส ! แน่ใจนะคะว่าไม่ได้ล้มหัวฟาดพื้นน่ะ....” เพียงขวัญถามอย่างอ่อนใจ สมองของเขาเออเร่อร์ไปแล้วจริง ๆ ใช่ไหม...เพียงขวัญถอนหายใจเฮือกใหญ่

“เปล่า แค่ล้มบนเตียง ร่างกายผมปกติดี”

“ไม่รู้ล่ะ ต่างคนต่างไปก็แล้วกัน”

“แล้วถ้าคุณท้องล่ะขวัญ ใครจะดูแลลูกของผม คุณจะพาลูกของเราไปตกระกำลำบากไม่ได้นะ....ผมไม่ยอม”

“ฉันไม่ท้องหรอกค่ะ คุณสบายใจได้” เพียงขวัญพยายามอดทนกับความเล่นใหญ่ของบอสหนุ่มจอมหื่น ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะ ผู้ชายเจ้าชู้อย่างเขาน่าจะดีใจถึงจะถูก ที่ผู้หญิงไม่เรียกร้องอะไร แต่ทำไมเขาถึงเป็นฝ่ายเรียกร้องความรับผิดชอบจากหล่อนจริงจังขนาดนี้

“คุณแน่ใจได้ยังไง”

“พรุ่งนี้ก็ถึงกำหนดที่ประจำเดือนฉันจะต้องมาแล้วนี่คะ หน้าเจ็ดหลังเจ็ดไงคะ คุณไม่เคยได้ยินเหรอ”

“แต่มันก็พลาดกันได้นี่”

“เอาไว้พลาดแล้วค่อยคุยกันใหม่ดีไหมคะ”

“คุณไม่ท้องก็ไม่เป็นไร แต่ยังไงก็ต้องรับผิดชอบผม และผมขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหม”

“อะไรคะ”

“แทนตัวเองว่าขวัญกับผม.....น่ารักดีผมชอบ”

“ถ้าฉันไม่ตกลงล่ะคะ”

“ผมจะไปสารภาพกับคุณแม่ ว่าเราทำอะไรกันไปบ้าง รับรองว่าคุณแม่ต้องจับเราแต่งงานกันแน่ ๆ” ดลวัตรขู่ เพราะรู้ว่าเพียงขวัญก็กลัวการแต่งงานพอ ๆ กับเขา

“คุณไม่กล้าหรอก ไหนว่าไม่อยากแต่งงานไงคะ” หญิงสาวรู้ทัน

“เมื่อก่อนน่ะใช่ แต่หลังจากที่ผมโดนคุณกระทำย่ำยีศักดิ์ศรีของลูกผู้ชาย ผมเสียความมั่นใจนะรู้ไหม แล้วผมก็ไม่รู้ว่าจะมีหน้าไปยุ่งกับใครได้อีก เพราะฉะนั้น ถ้าต้องแต่งงานกับคุณ ผมก็โอเค” ชายหนุ่มพูดออกมาหน้าตาเฉย

“แต่ขวัญไม่โอเค...บอสกลับห้องไปเถอะค่ะ” เพียงขวัญชักโกรธ จะเถียงก็พูดได้ไม่เต็มปาก เพราะเรื่องที่พอจะจำได้ก็เป็นหล่อนเองนั่นแหละ ที่เป็นฝ่ายลวนลามเขา

“เรียกพี่ดลไม่ได้เหรอ” ดลวัตรยิ้มแป้น ได้คืบจะเอาศอก

“ไหนว่าขออย่างเดียวไงคะ”

“โอเคผมยอมก็ได้ แล้วแต่คุณก็แล้วกันอยากเรียกอะไรก็เรียก หรือจะเรียกผัวขา ผมก็ไม่ว่า” ดลวัตรยิ้มกริ่ม

“บอส...” เพียงขวัญตาขวาง เริ่มจะคันไม้คันมือขึ้นมายิบ ๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มาก ได้แต่นั่งกำผ้าห่มไว้แน่น

“โธ่...ขวัญอย่าทำหน้าดุอย่างนั้นสิครับ ผมไปก่อนก็ได้แล้วจะกลับมาให้คุณ รับผิดชอบนะจ๊ะ...เมียจ๋า” ดลวัตรลุกขึ้นเดินไปหยิบเสื้อมาสวม ก่อนจะหันมาจุ๊บแก้มสาวแล้วรีบหลบฉาก ไปอย่างรวดเร็ว ซ้ำยังหันมาหลิ่วตาให้ ยังไงซะหล่อนคงไม่ผลีผลามกระโจนลงมาทำร้ายร่างกายเขาได้แน่.....ดลวัตรเดินออกไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์.....ต่อไปนี้เขาจะเกาะเจ้าหล่อนให้แน่นยิ่งกว่าปลิง...จะได้รู้ซึ้งว่าคนที่ถูกลิดรอนเสรีภาพ นั้นเป็นยังไง

หนอยแน่ะ.... ฝากไว้ก่อนเถอะอีตาบอสจอมหื่น......เชอะ...ผู้ชายเจ้าชู้ฉันไม่เอามาทำพันธุ์หรอก ขอบอกไว้ตรงนี้เลย........

ดลวัตรไม่ได้ขึ้นไปนอนอย่างที่เพียงขวัญเข้าใจ เขาโทรหาวิทวัสให้ไปเจอกันที่ร้าน ก่อนจะเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องของเขา จากนั้นก็กลับไปที่ร้านเมื่อคืน เพื่อถามหากล้องวงจรปิด อ้างว่าแฟนสาวทำแหวนหล่นหายเมื่อคืนที่นี่ ซึ่งผู้จัดการจำเขาได้ว่าเขาเป็นใคร จึงให้ความร่วมมืออย่างดี แต่แล้วก็ต้องประหลาดใจ เพราะภาพเมื่อคืนถูกลบออกทั้งหมด ผู้จัดการบอกว่าสงสัยจะเสีย เพราะเคยเกิดเหตุการณ์ทำนองนี้ ไม่ต่ำกว่าสองสามครั้งภายในเดือนนี้ คงเป็นเพราะกล้องติดมานานแล้วจึงเริ่มเสื่อมสภาพ…แต่โชคเข้าข้างเขา ที่เห็นเด็กหนุ่มมาเมียง ๆ มอง ๆ อย่างมีพิรุธ จนกระทั่งดลวัตรเรียกมาคาดคั้น เปิดปากด้วยแบงค์พันหลายใบ จนกระทั่งรู้ว่าเป็นเสี่ยวิบูลย์...แต่ก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดี ว่าไอ้เสี่ยนั่นมันจะทำแบบนั้นทำไม......

“ให้จัดการเลยไหมครับ” วิทวัสพร้อมรอคำสั่งเจ้านาย หมายจะใช้กฎหมายเล่นงานคนทำผิด

“ยังก่อน”

“อ้าว !...ไอ้เสี่ยนั่นมันบังอาจวางยาเลยนะครับ”

“เดี๋ยวรอถามขวัญเขาก่อน ว่าจะเอายังไง เรื่องอย่างนี้ผู้หญิงเขาจะเสียหาย ยังมีอีกตั้งหลายวิธีที่จะจัดการกับมัน”

“อะไรนะครับ......ถามขวัญเขาก่อน” วิทวัสทวนคำ แทบไม่เชื่อหูตัวเอง มองหน้าเจ้านายเหมือนไม่เคยเห็นกันมาก่อน

“ทำไม มีปัญหาอะไร...หัดแคะหูซะบ้างนะ ถามซ้ำถามซากอยู่นั่นแหละ” ดลวัตรทำตาขวางใส่ลูกน้องคนสนิท

“เอ่อ...หรือจะให้ผมส่งกระเช้าไปขอบคุณเสี่ยวิบูลย์ดีครับ”

“กลับ ๆ แยกย้าย” ดลวัตรตัดบท

“ผมกลับด้วย...เพราะไม่ให้ผมตามไปเมื่อคืนเลยเกิดเรื่องขึ้นจนได้ ถ้าคุณนายแม่รู้ผมตายแหง ๆ” วิทวัสบ่นผู้เป็นนายที่อยู่ ๆ ก็ทำตัวแปลก ๆ ตั้งแต่โดนคุมประพฤติ

“ไม่ต้องเลย ถ้าฉันไม่เรียก ไม่ต้องไปเฉียดคอนโดเลยนะ ไม่งั้นโดนเตะ”

“เอ้า....ทำตัวน่าสงสัยไปอีก” วิทวัสกลอกตามองบน

“วิทวัส....”

“เอ่อ...ไม่สงสัยก็ได้ อย่าให้รู้นะว่าปกปิดอะไรเอาไว้” ชายหนุ่มบ่นกะปอดกะแปด เพราะความที่โตมาด้วยกัน ความสัมพันธ์เหมือนพี่น้องกันมากกว่าเจ้านายกับลูกน้อง และแน่นอนว่าวิทวัสทั้งรักและห่วงใยเจ้านายของเขามากถึงมากที่สุด …ปกติจะต้องตามไปอยู่ที่คอนโดด้วยกัน พอเป็นซะอย่างนี้ก็เลยต้องกลับไปคฤหาสน์ของตระกูลใหญ่ ไม่พ้นต้องโดนนายแม่ซักฟอกแหง ๆ

“ไอ้นี่...จับผิดอย่างกับเมียเลยนะมึง...”