บทนำ

"เที่ยงคืน...ดึกสงัด ฉันได้เวลาออกตรวจเวรรอบดึก ฉันเดินเข้าไปดูในห้องคนไข้รวม เดินดูทีละเตียง...ทีละเตียง เสียงรองเท้าผ้าใบของฉันกระทบพื้นเป็นจังหวะ..."

"ตึบ...ตึบ...ตึบ"

ฉันเดินมาถึงเตียงสุดท้าย แต่... คนไข้หายไป ตายแล้ว!...คนไข้หายไปไหน ฉันหันไปมองห้องน้ำ ห้องน้ำปิดไฟมืด และไม่มีเสียงใด ๆ เล็ดลอดออกจากห้องน้ำเลย

ผ้าม่านหน้าต่างด้านหลังสุด มันไหวน้อย ๆ หรือว่า...คนไข้จะออกไปข้างนอก เป็นไปไม่ได้..ที่นี่ไม่มีระเบียง ถ้างั้น...ฉันตัดสินใจเดินไปตรงนั้น แล้วฉันก็กลั้นใจกระชากผ้าม่านเปิด.."

"ไอ้เทียน..."

เทียนหยดที่เอาผ้าขนหนูคลุมหัวสะดุ้งเฮือกหันไปมองคนเรียก

"จะบ้าเหรอกุ้ง...ตกใจหมดเลย กำลังฟังเรื่องผีเพลิน ๆ"

ภัทราหรือกุ้ง ส่ายหัวให้เพื่อน แล้วเดินมาปิดวิทยุ

"เอ๊า...จะปิดทำไมล่ะ ฉันกำลังฟังอยู่นะ นี่เรื่องเล่าจากพยาบาลเวรดึกเลยนะกุ้ง"

ภัทราถอนใจ

"นี่ไอ้เทียน...แกก็เห็นผีอยู่ทุกวัน ยังจะฟังเรื่องผีไปทำไมยะ"

เทียนหยดค้อนเพื่อน

"คนตายกับผีมันคนละเรื่องย่ะ ฟังเรื่องเล่าผีตื่นเต้นจะตาย"

"เฮอะ!...ตื่นเต้นเหรอ เดี๋ยวหัวหน้ามาตรวจวอร์ด แกได้ตื่นเต้นแน่ วันนี้เวรเจ๊อร่ามศรีนะยะ"

"จริงดิ...เกือบไปแล้วไหมล่ะ"

เทียนหยดรีบเอาวิทยุเครื่องเล็กใส่ลิ้นชัก แล้วมองไปทางลิฟท์ เพื่อดูว่า หัวหน้าพยาบาลอร่ามศรี มาหรือยัง เธอเป็นหัวหน้าพยาบาลอาวุโส ที่เกลียดคนพูดถึงเรื่องผีเป็นที่สุด

มีคนลือกันว่า เธอเคยถูกผีหลอก จึงกลัวผีจนขึ้นสมอง เลยห้ามคนคุยเรื่องผี เล่าเรื่องผี หรือคุยอะไรเกี่ยวกับผี ๆ เด็ดขาด ใครฝ่าฝืน...จะถูกลงลงโทษอย่างหนัก เทียนหยดถอนใจโล่งอก ที่ไม่เห็นเธอออกจากลิฟท์

"ถอนใจทำไมเทียนหยด"

อร่ามศรีชะโงกหน้ามาถาม เธอสงสัยที่เห็นเทียนหยดมองลิฟท์แล้วถอนใจ

"ว๊ายยยย..."

เทียนหยดสะดุ้งจนร้องออกมา ที่จู่ ๆ อร่ามศรีก็มายืนตรงหน้า

"เธอเป็นบ้าอะไรเทียนหยด ร้องซะตกอกตกใจหมดเลย"

อร่ามศรีเอามือลูบอก เธอตกใจที่จู่ ๆ เทียนหยดก็ร้องออกมา

"ก็พี่ศรีเล่นมาเงียบ ๆ อ่ะ เทียนก็ตกใจสิคะ"

"เงียบบ้าอะไร ฉันเดินออกจะเสียงดัง"

อร่ามศรีค้อนเทียนหยด

"แล้วนี่พวกเธอเดินเวรกันหรือยัง คนไข้เรียบร้อยดีไหม"

"เรียบร้อยค่ะ...เราเพิ่งไปเดินมาก่อนเที่ยงคืน ทุกอย่างปกติค่ะ"

อร่ามศรีพยักหน้า เซ็นต์ชื่อในสมุดเยี่ยม แล้วลงลิฟท์ไป เทียนหยดถอนใจเฮือกใหญ่

"โฮ้ย...อยู่ ๆ ก็โผล่มาอย่างกับผีเลย แกก็ไม่บอกฉันด้วยนะไอ้กุ้ง"

"บอกทันที่ไหนล่ะ...ฉันก็ตกใจเหมือนกัน"

"ตกใจพี่ศรีเหรอ..."

"ตกใจเสียงแกนี่แหละ ดีนะ... คนไข้ไม่แตกตื่นกันออกมาดู"

"ก็ตกใจนี่หว่า อยู่ ๆ ก็โผล่มาแบบนี้ ยิ่งกว่าผีอีก..."

ภัทราหัวเราะขำเพื่ิอน เธอเดินไปข้างหลัง เปิดตู้เย็นเอาผลไม้ที่ซื้อมาเมื่อตอนเย็น มานั่งกินกับเทียนหยด

"เออ...กุ้ง แกรู้ข่าวเรื่องพยาบาลชายธีระหรือเปล่า เรื่องมันเป็นไงวะ"

"รู้ดิ...ปิดกันให้แซด เมื่อวานไอ้มุ่ยมาเล่าให้ฟังด้วยล่ะ"

มุ่ยหรือฟ้ามุ่ย ที่พูดถึง เป็นเพื่อนรักอีกคนของพวกเธอ...ที่อยู่แผนกหู ตา คอ จมูก

"ไอ้มุ่ยเล่าเรื่องที่ผู้หญิงของนายธีระมาตบกันที่แผนกน่ะหรือ"

เทียนหยดถามแล้วจิ้มมะม่วงเข้าปาก แล้วต้องทำหน้าแหยเพราะความเปรี้ยว

"ไม่ใช่โว้ย...เจ๋งกว่านั้นอีก เมียนายธีระมาประกาศตัวย่ะ"

"หา!...เฮ้ย!...นายธีระมีเมียตั้งแต่เมื่อไหร่ แกเพิ่งเรียนจบมาไม่ถึงสองปีเลยนะ"

"ก็นี่ล่ะ...เล่นเอายายอะไรนะ คนไข้หมอสัญชัยที่อกตูม ๆ น่ะ"

"ยายแคนดี้อ่ะนะ"

"เออ...ยายแคนดี้ เห็นไอ้มุ่ยบอกว่านายธีระโดนยายแคนดี้ตบไปสองทีต่อหน้าคนตั้งเยอะ"

"ทำไมต้องรุนแรงขนาดนั้นด้วยวะ แค่เขามีเมียเนี่ยนะ เลิกไปก็จบ"

"อย่าว่าแต่ยายแคนดี้เลย ถ้าเป็นฉัน...ฉันไม่แค่ตบอ่ะ จะกระทืบซ้ำเลย แกรู้ไหมไอ้เทียน เมียนายธีระน่ะ... เป็นผู้ชายโว้ย"

เทียนหยดพ่นมะม่วงพรวดออกจากปากอย่างตกใจ

"จะบ้าเหรอ...นายธีระที่แมนทั้งแท่ง แถมยังเจ้าชู้ตัวพ่อเนี่ยนะ มีเมียเป็นผู้ชาย โอ๊ย...ตาย ๆๆๆ "

ภัทราส่ายหัว

"โลกมันเปลี่ยนไปแล้วแก"

"หญิงแท้อย่างพวกเรา คงได้อยู่คานทองนิเวศน์กันเป็นแถวแน่ ผู้ชายเล่นบริโภคกันเองแบบนี้...แย่ว่ะ"

"นั่นดิ...ผู้ชายยิ่งหายาก ๆ อยู่"

ภัทรากับเทียนหยดส่ายหัวให้กัน สองสาวเพื่อนซี๊นั่งกินนั่งคุยกันแก้ง่วง

เทียนหยดลากสังขารกลับมาถึงบ้าน เธอทิ้งตัวนอนแผ่กับโซฟา

"ฮื้ม...มาถึงก็นอนแผ่เชียว"

เทียนหยดผงกหัวขึ้นมอง

"แม่ขา...เทียนเหนื่อยมากเลย"

บุหลัน...แม่ของเทียนหยด ถือถ้วยขนมออกมาให้ พร้อมกับยิ้มเอ็นดู

"แม่เพิ่งทำบัวลอยเสร็จ เลยเอามาให้กิน เอ้า...กินซะ"

เทียนหยดยิ้ม ยกมือไหว้แม่ แล้วหยิบถ้วยบัวลอยมาตักกิน

"ธูปออกไปเรียนแล้วเหรอคะ"

"ธูปอ่านหนังสืออยู่บนห้อง น้องกำลังจะสอบจ้ะ"

ธูปหรือก้านธูป เป็นน้องชายของเทียนหยด กำลังเรียนมหาวิทยาลัยปี 3 ครอบครัวของเทียนหยดมีกันแค่สามคนแม่ลูก พ่อของเธอเสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อนด้วยภาวะหัวใจล้มเหลว คือหลับแล้วไม่ตื่น

เทียนหยดเลือกเรียนพยาบาล ทั้งเพราะใจรัก และเพราะอยากดูแลแม่ในยามเจ็บป่วยด้วย

"เย็นนี้ก็ไม่ต้องเข้าเวรแล้วสิ"

"เข้ามะรืนนี้ค่ะแม่"

"ดีแล้ว...เย็นนี้แม่ต้องไปช่วยงานบวช แม่ไม่อยากให้ธูปอยู่คนเดียว"

"ไม่ต้องห่วงค่ะแม่ คืนนี้เทียนจะอยู่กับน้องเองค่ะ"

บุหลันยิ้ม ลูบหัวเทียนหยด ดูเธอนั่งกินบัวลอยอย่างเอร็ดอร่อย