Chapter 1 แม่ผมเป็นโสเภณี 2

ชนะพลสั่นหน้าด้วยความกลัว

“ถ้าไม่อยากโดนตีก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า กินข้าวแล้วกูจะไปส่งที่ร้านข้าวสาร ไป๊!”

“ครับๆ” ชนะพลรีบหนีเข้าห้องน้ำเล็กๆ ใกล้กับระเบียง เขาถอดเสื้อผ้าแขวนไว้กับราวตากผ้าขึ้นสนิม ก่อนตักน้ำราดตัว และราดใบหน้ามีเค้าความหล่อที่เปียกน้ำตาด้วย...

อรอนงค์จิกแขนลูกชายให้เดินตามมาถึงหน้าร้านเถ้าแก่หมง หล่อนยิ้มแย้มกับเถ้าแก่ที่เป็นลูกค้าของหล่อนเป็นครั้งเป็นคราว และผลักเด็กชายให้ก้าวไปใกล้เถ้าแก่อย่างไม่ปรานี

“ฝากด้วยนะเถ้าแก่”

หมงนั่งตรวจบัญชีอยู่ตรงโต๊ะไม้หน้าร้าน เขาเงยหน้ามองพิจารณาเด็กชายที่เคยเห็นเป็นเงาตะคุ่มนอนอยู่บนพื้นเวลาไปใช้บริการอรอนงค์ที่ห้องเช่ากลางดึก ชายวัยกลางคนอุทาน

“ไอ้หยา ยังเด็กอยู่เลย จะแบกข้าวสารไหวเหรออานงค์”

“ไหวสิจ๊ะ ไอ้นี่มันแข็งแรง ยังไงก็ฝากด้วยแล้วกัน ฉันไม่มีเงินส่งมันเรียนแล้ว อ้อ เงินค่าจ้างของวันนี้จ่ายมาล่วงหน้าก่อนได้มั้ยเถ้าแก่ ฉันจะเอาไปต่อทุนสักหน่อย”

หมงส่ายหน้าระอา ก่อนหยิบเงินยื่นให้อรอนงค์ เมื่อได้เงินแล้วหญิงสาวก็สะบัดก้นเดินหนีไป ทิ้งชนะพลไว้กับเถ้าแก่แปลกหน้า

“อากิม มานี่หน่อย” เถ้าแก่หมงกวักมือเรียกชายหนุ่มที่กำลังจะเดินผ่านเข้าไปในร้าน “มาเอาอาเด็กนี่ไปสอนงาน ให้มันทำงานเล็กๆ น้อยๆ ไปก่อนอย่าเพิ่งให้แบกข้าวสารเลย สงสารมัน”

“ครับเถ้าแก่” กิมหันมองหน้าชนะพล ยังเด็กอยู่จริงเสียด้วย น่าเห็นใจที่เกิดเป็นลูกโสเภณีชั้นต่ำแบบอรอนงค์ “ตามกูมา ว่าแต่มึงชื่ออะไร”

“พลครับ”

“ชะ ไอ้นี่ พูดจาไพเราะเพราะพริ้ง กูละขนลุก มาๆ เดี๋ยวกูพาไปดูว่ามีงานอะไรให้มึงทำบ้าง”

ชายหนุ่มกอดคอชนะพลพาเดินเข้าไปในร้านที่ค่อนข้างเหม็นอับและมีกลิ่นข้าวใหม่ข้าวเก่าอวลปนกับกลิ่นมูลหนู กิมส่งไม้กวาดให้ชนะพลกวาดร้าน ก่อนที่เขาจะเดินไปหยอดขนมจีบให้สาวพม่าคนงานของร้านขายของชำข้างๆ จากทางด้านหลังที่ร้านติดกัน

ชนะพลกวาดร้านไปทั้งน้ำตาตกใน

เขาอยากเรียนหนังสือมากกว่า ถ้าเรียนจบสูงๆ จะได้ทำงานดีๆ หาเงินมาให้แม่มากๆ ในอนาคต

เด็กชายใช้แขนเสื้อปาดน้ำตาและก้มหน้ายอมรับชะตากรรมลูกชายโสเภณีแบบเขา คงมีทางเลือกไม่มากนักจริงๆ