Ep.2 เอื้องป่าในแดนซากุระ (2)

“คืนนี้เธอต้องนอนที่นี่กับฉันนะ”

รัญญาที่ฟังภาษาญี่ปุ่นเข้าใจเป็นอย่างดีก็พยักหน้ารับ ไม่ว่าเขาสั่งให้เธอทำอะไรเธอก็ต้องทำทั้งนั้นแหละ

“ปกติเธอส่งเงินให้ทางบ้านเดือนละเท่าไหร่”

“หนึ่งหมื่นห้าพันบาทไทย”

“ถ้าเธอทำตัวดี เดือนนี้ฉันจะส่งเงินให้ทางบ้านเธอเองสักแปดมัง(ราวๆหนึ่งหมื่นหกพันบาท)ส่วนเธออยากได้อะไรให้บอกฉัน ฉันจะพาไปซื้อ ถ้าผ่านคืนนี้ไปได้ด้วยดี ฉันจะให้ทิปพิเศษด้วย”

รัญญาก้มหน้ารับ เธอก็หวังว่าเธอจะผ่านคืนนี้ไปได้แบบไม่บุบสลายเท่าไรนัก

‘ดูตัวเขาสิ...ตัวโตอย่างกับยักษ์ สูงอย่างกับเสาโทรเลข หน้าโหดอย่างกับพวกผู้ร้ายในหนัง เธอจะรอดคืนนี้ไปได้ไหมยังไม่รู้เลย’

“เดี๋ยวจะพาไปกินข้าว”

แล้วเขาก็หันไปบอกแก่หญิงชราสองสามคำ แล้วพาเธอเดินไปยังโต๊ะอาหารเล็กๆในบ้านที่หลังคาปกคลุมไปด้วยหิมะขาวโพน

ไม่กี่นาทีต่อมาหญิงชราก็นำอาหารมาเสิร์ฟ มีชุดซาซิมิกับซุชิน่ากินมาก เธอไม่ได้กินอาหารดีๆหน้าตาน่ากินแบบนี้มาก่อนเลยเพราะมันแพง

ส่วนใหญ่เธออยู่กับมาม่าซังก็จะชอบกินอุด้ง ราเมง กับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปใส่ไข่ และหมั่นโถวใส่ถั่วสลับกันไปมาเท่านั้นแหละ

“กินสิ อย่าเอาแต่จ้อง”

รัญญารีบกินๆจนอิ่มโดยไม่มองหน้าเจ้าของบ้านสักนิด เธอกินเพราะหิว ไม่ได้กินเพราะว่าเขาบอก

“เดี๋ยวพาไปอาบน้ำ”

‘คงใกล้ได้เวลาเวลาขึ้นเขียงแล้วสิ’

รัญญาคิดอย่างหวั่นวิตก แต่ก็เก็บซ่อนอาการหวาดกลัวเอาไว้ภายใน

เมื่อคนอื่นทำได้ ผ่านมันไปได้ เธอก็ต้องทำได้และผ่านเรื่องพวกนี้ไปให้ได้เหมือนกัน มันคงไม่ถึงกับตายหรอก

สักพักเขาก็เรียกหญิงชรามาพาเธอไปอาบน้ำ

รัญญารู้สึกราวกับอยู่บนสวรรค์ เมื่อพบกับความสงบในการอาบน้ำที่ไม่ต้องต่อคิวแย่งกับใคร แถมห้องน้ำยังสะอาดสะอ้านมีกลิ่นหอมของสมุนไพรอีกด้วย ไม่สกปรกเหมือนที่ตึกของมาม่าซังที่เธออยู่

ทว่าพอผ่านสวรรค์มาหมาดๆ นรกก็เหมือนจะมารออยู่ตรงหน้า

ยมทูตในชุดกิโมโนสีดำมายืนรอรับเธอยู่หน้าห้องแล้ว

เขามองเธอในชุดนอนผ้าฝ้ายสไตล์สาวพื้นบ้านญี่ปุ่นที่ข้างในไม่ได้สวมใส่อะไรเลยตามคำสั่งของเขา

แค่กระตุกเชือกที่รัดเอวคลายออก มันก็ไม่ยากเลยที่ถอดชุดหลวมโคร่งนี่ออก

รัญญาสะเทิ้นอายต่อสายตาของชายหนุ่มเล็กน้อย เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธออายเขาทำไม ก็แค่ถูกมอง ยังไม่ถูกแก้ผ้าต่อหน้าเขาเสียหน่อย

“เธอเคยรับแขกมากี่คนแล้ว”

คำถามตรงๆนั้นทำให้ใบหน้านวลใสแดงเรื่อขึ้นไปอีก

‘ทำไมถามตรงๆแบบนี้วะ’

“ฉันเคยรับแขกคนแก่ๆคนหนึ่ง แต่แค่เขาเห็นหน้าอกของฉัน เขาก็เสร็จแล้ว”

“งั้นเหรอ แล้วคนอื่นๆล่ะ”

เธอจะกล้าบอกเขาไหมว่า ผู้ชายคนอื่นๆ มีแต่พวกโรคจิต พวกเขาขอแค่เอาไอ้จู๋สอดอยู่ในร่องอกอวบๆของเธอที่ใหญ่โตมโหฬารแล้วบีบอัดดุ้นของมันแน่นๆ ไม่กี่นาทีก็น้ำแตกกันแล้ว

ไม่อยากจะบอกใครเลยว่า ตั้งแต่ถูกส่งตัวมาญี่ปุ่น เธอยังไม่เคยถูกแขกคนไหนสอดใส่เลยสักครั้ง ไม่รู้เหมือนกันว่ารอดมาได้ยังไง

“คือว่า....เอ่อ...”

อาการอึกอักของหญิงสาวทำให้ไดอิจิไม่คิดจะถามต่ออีก เขาจับไหล่บางของเธอเบาๆ

“ถ้าไม่อยากตอบก็ไม่ต้องตอบก็ได้นะ ฉันเข้าใจ และเธอรู้หน้าที่ของตัวเองใช่ไหม ว่าต่อจากนาทีนี้ไป เธอต้องบริการฉันยังไงบ้าง”

รัญญาพยักหน้า เธอเข้าใจดี

“อุ้ย”

จู่ๆเขาก็ช้อนอุ้มเธอเข้าไปอีกห้องที่ดูกว้างกว่า แล้วพอเธอลอยหวือไปวางลงบนที่นอนนุ่มสีขาวสะอาดสะอ้านและมีกลิ่นหอมสะอาด จนนึกอยากจะนอนแผ่หลาแล้วหลับไปเดี๋ยวนี้เลยหากทำได้ แต่ว่าหน้าที่ก็คือหน้าที่ ที่เธอจะบิดพลิ้วไม่ได้เลย

ไดอิจิมองสองพูเนื้อที่ดันชุดนอนบางเบาออกมา แล้วก็ไม่แปลกใจในสิ่งที่สาวน้อยคนนี้บอกแก่แลย

ผู้หญิงตัวเล็กๆ แต่หน้าอกใหญ่เกินตัว ตั้งชันดันเนื้อผ้าออกมาเป็นรูปเนินอกทรงภูเขา

อยากจะเห็นสองเต้าของเธอในตอนที่ไร้อาภรณ์บดบังจริงๆ ว่ามันจะปลุกกำหนัดของเขาได้มากน้อยขนาดไหน