ยากูซ่าบัญชารัก

โยโกฮาม่า, 1998

รัญญาสาวน้อยหน้าใสวัยขบเผาะ เธออายุเพียงสิบแปดเท่านั้น แต่ต้องถูกขายมายังเมืองหิมะที่มีแต่ความหนาวเหน็บ หนาวกายไม่เท่าไหร่ แต่หนาวใจนี่สิมันเยือกเย็นเข้าไปถึงกระดูกดำ

รัญญาคิดว่าตนเองเป็นคนไม่สวย หุ่นไม่ดี เพราะเธอเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆ ผิวขาวเหลืองคนหนึ่ง ที่มีส่วนสูงเพียงร้อยห้าสิบแปดเซนติเมตร

น้ำหนักก็แค่สี่สิบห้ากิโลกรัมเท่านั้น เธอมีดีเพียงอย่างเดียวคือ มีหน้าอกเกินตัวราวกับผู้หญิงที่ไปทำนมมา แต่สำหรับเธอคือแม่ให้มา ไม่ได้ผ่านมีดหมอแต่อย่างใด

หญิงสาวกำลังนั่งรอให้แขกเลือกตัว เธอนั่งอยู่หน้าสุดและคนที่สองถึงคนที่แปดก็นั่งเรียงต่อๆกันไป

แต่ละคนล้วนแต่งตัวแต่งหน้าเรียกแขกกันอย่างสวยพริ้งกันทั้งนั้น มีเพียงรัญญาเท่านั้นที่ดูเหมือนเป็นอีกาในฝูงหงส์

เธอไม่ค่อยได้ถูกเลือกมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เพราะดูไม่สีประสาอะไรเลย ดูเป็นเด็กสาวที่ไม่สนโลก ไม่สนห่าเหวอะไรสักอย่าง

คนที่คิดว่า ‘ยังไงๆแขกคนนี้ก็คงไม่เลือกกูหรอก เพราะกูไม่สวย กูเตี้ย กูไม่เด่นอะไรเลย มันคงไม่เลือกกู’

แม้ว่ามาม่าซังจะบอกว่าแขกคนนี้รวยมากนะ ใครถูกเขาเลือกคนนั้นคงได้เป็นอิสระและหมดหนี้หมดสินแน่นอน

“แข่งเรือแข่งพายมันแข่งกันได้นะ แต่แข่งวาสนามันแข่งกันไม่ได้”

คำพูดนี้ของมารดามันก้องอยู่ในหูของเธอตลอดมา ทำให้รัญญาไม่คาดหวังเลยว่าเธอจะได้เป็นอิสระในเร็ววันนี้

ไดอิจิ หนุ่มผมเกรียนรูปหล่อแต่ดวงตาดูดุโหด เดินไปดูสาวๆที่นั่งเรียงรายให้เขาเลือกไปทีละคน แต่ละคนต่างก็ทอดสายตาอ่อยเขาเต็มที่ แต่ก็ไม่มีใครสะดุดใจเขาเลย

ทว่าเด็กสาวตัวเล็กๆที่เอาแต่นั่งก้มหน้าก้มตา มันดูขัดตาขัดใจเขายังไงพิกล เธอดูไม่สนใจเขาเลยสักนิด แถมยังไม่คิดจะเงยหน้ามามองเขาอีก

เพราะอยากจะมองชัดๆว่าเธอสวยไหม ชายหนุ่มจึงเดินไปหยุดยืนตรงหน้า แล้วเชยคางเล็กขึ้นมา เพื่อให้เธอสบตากับเขา

รัญญาตกใจมาก ดวงตากลมโตดำขลับเบิกกว้าง จ้องมองชายหนุ่มอย่างไม่กะพริบตาหลายวินาที แล้วก็หน้าซีดเซียวเหมือนหนังไก่ต้มในทันทีที่จ้องเข้าไปในดวงตาดุโหดนั้น

‘อย่าเลือกกูเลยนะ อย่าเลือกกูเลย กูกลัวมึง คนhearอะไรวะหน้าดุชะมัด หน้าตาท่าทางและทรงผมอย่างกับพวกยากูซ่าที่เธอเคยดูในหนังกลางแปลง ต้องใช่แน่ๆ! พ่อแก้วแม่แก้วได้โปรดช่วยลูกช้างด้วย อย่าให้มันเลือกลูกเลย อย่านะ!’

สักพักหนึ่งคนที่รัญญาแอบกลัวลึกๆ ก็ปล่อยมือจากเธอ แล้วเดินไปคุยกับมาม่าซังแป๊บๆมาม่าซังก็เดินมาหารัญญาแล้วบอกว่า

“เขาเลือกเธอรันจัง เธอโชคดีมากเลยนะ ฉันดีใจด้วย”

‘โชคดีบ้าบออะไรล่ะ โชคร้ายสิไม่ว่า’

คนที่ถูกเลือกมองไปทางเพื่อนๆร่วมอาชีพแล้วงง แล้วก็หันไปมองผู้ชายงี่เงาที่เลือกเธอด้วยความสงสัย

‘ทำไมวะ ทั้งที่กูไม่สวยhearอะไรเลย มึงมาเลือกกูทำไม’

แต่รัญญาก็ไม่สิทธิ์ที่จะปฏิเสธ เมื่อมาม่าซังบอกให้เธอไปกับเขา เธอก็ต้องไป

รัญญานั่งรถสปอร์ตเปิดประทุนไปกับลูกค้าของเธอ ในใจก็รู้สึกหวาดกลัวตลอดเวลา

แต่คนที่เคยผ่านอะไรที่ร้ายๆแย่ๆมาบ้างแล้ว ก็พยายามปลอบใจตนเองว่า

‘มันคงไม่พาเธอไปฆ่าแกงหรอกมั้ง อย่างมากก็แค่บังคับให้ ‘เอา’ กับมันก็แค่นั้นเอง และไม่นานมันก็จะเบื่อเธอเอง เพราะเธอไม่สวย’

ไดอิจิหันมามองเด็กสาวข้างๆแล้วก็นึกไปถึงสิ่งที่มาม่าซังบอกว่า เด็กคนนี้พูดญี่ปุ่นได้ดีพอสมควร ทั้งที่อายุเพิ่งจะสิบแปด

แล้วเขาก็ตัดสินใจเลือกเธอที่เธอพูดภาษาเขาได้ เขาไม่ได้เลือกเธอที่ความสวย

แต่เหตุผลหลักที่เขาเลือกเธอตอนที่จ้องหน้าเธอตอนนั้นก็เพราะเขาเห็นหน้าซีดๆของเธอนั่นแหละ

คนหน้าหล่อแต่โหดยกยิ้มมุมปากนิดๆ ก่อนจะหันหน้าตรงมองไปยังท้องถนนเบื้องหน้า แล้วขับรถไปต่อจนถึงบ้านหลังเล็กกะทัดรัดของเขา

รัญญาเดินตามเขาไป ปรากฏว่าทั้งบ้านมีหญิงชราที่เป็นใบ้อยู่หนึ่งคนออกมาต้อนรับ และหมาน้อยขนปุยตัวอ้วนอีกหนึ่งตัวเท่านั้นที่เธอเห็น