เริ่มงานวันแรก

เสือที่หนีออกมาจากคอนโดนิรา ตอนตี5 มานั่งทำงานด้วยอาการง่วงหง่าวหาวนอน กว่าเขาจะข่มใจได้ ก็ตี4 หรือแทบจะไม่ได้นอนเลย เพราะนิราที่หลับอยู่ข้างกาย

“พี่เสือ เลขาคนใหม่ยังไม่มาเหรอครับ ฝ่ายบุคคลแจ้งแล้วใช่ไหม ว่าเมื่อวานผมรับเลขามาให้พี่แล้ว” สิงค์ที่รอประชุมเดินเข้ามาถามพี่ชายที่นั่งง่วงอยู่ในห้องทำงาน

“เหรอ ยังไม่เห็นใครมาเลย นี่ถ้ามาสายเกินชั่วโมงไม่ต้องให้เข้ามานะ” เสือบอกอย่างหงุดหงิดก่อนจะหลับตาลงเอนหลังไปกับเก้าอี้ทำงาน พลางคิดถึงร่างที่เขานอนกอดเมื่อคืน

“อ่า หรือคุณนิราเกิดเปลี่ยนใจ” สิงค์พูดแค่นั้นก่อนเดินออกไป เสือจึงเลิกคิ้วข้างนึง เลขาใหม่ชื่อเหมือนยัยคนเมื่อคืนเลยแฮะ

“คนชื่อนิรามีเยอะแยะว่ะ” เสือพูดกับตัวเองก่อนจะหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน เขายังไม่อิ่มจากยัยนั่นเลย เสียดายชะมัด

............

นิราเมื่อมาถึงก็รีบเดินมากดลิฟทันที ตอนนี้ 08.49 ไปแล้ว เธอต้องโดนเพ่งเล็งแน่ๆ ที่มาสายตั้งแต่วันแรกแบบนี้

“คุณเจน นิรายังมีโอกาศไหมคะ” นิราเดินมาถึงโต๊ะก็เห็นเจนจิรานั่งทำงานอยู่แล้ว เจนจิราเพียงแต่ยิ้มให้นิรานิดๆ ก่อนจะมองสำรวจนิราอีกครั้ง

“ไม่ผ่านค่ะ คุณไม่ใส่ชุดที่เจนเลือก แต่ตอนนี้เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน ท่านประธานกำลังรออยู่ในห้องค่ะ รีบไปเถอะค่ะเพราะเหลืออีกแค่5นาที ก่อนจะหมดโอกาศที่ท่านให้ไว้” เจนจิราบอกพลางชี้ไปที่ห้องขนาดใหญ่ที่อยู่ห่างออกไปนิดเดียว

นิรารีบวิ่งมาที่ห้องดังกล่าว ก่อนจะจัดชุดของตัวเองอีกครั้งแล้วรวบรวมความกล้า ยกมือเคาะประตูเบาๆ

ก๊อก ๆ ๆ

“เข้ามา” เสียงทรงอำนาจเอ่ยออกมาจากในห้อง นิราจึงเปิดประตูเข้าไปแล้วปิดลงอย่างเบามือ ก่อนจะก้มหน้าลงอย่างนอบน้อม ไม่ได้มองไปทางโต๊ะที่มีใครสักคนนั่งหันหลังอยู่สักนิด

“สวัสดีค่ะ ดิฉันเป็นเลขาคนใหม่ที่เพิ่งเข้ามาวันแรกค่ะ” เธอพูดเท่าที่จำเป็นเท่านั้น

“หึ ถ้าช้ากว่านี้ 1 นาทีผมไม่เอามาใช้งานหรอกนะ วันแรกก็สายขนาดนี้ แล้วงานสำคัญของผมจะไม่พังหมดเหรอ” เสือยังคงหันหลังให้คนที่เข้ามาในห้อง เขาไม่ชอบคนไม่ตรงต่อเวลา คงจะมัวแต่นอนกกกอดผัวละสิ วัยรุ่นสมัยนี้ก็แบบนี้

“ดิฉันขอโทษค่ะ” นิราเอ่ยเสียงเบา

“ผมจะสัมภาษณ์ใหม่ ถ้าไม่ผ่านก็ไม่ได้ทำ” เสือพูดก่อนจะหันเก้าอี้กลับมา เป็นจังหวะเดียวกันกับที่นิราเงยหน้าขึ้นมาพอดี

“แต่คุณนรสิงค์บอกว่ารับฉันทำงานแล้วนะคะ” นิราเถียงกลับ เธอถูกนรสิงค์นัดเข้าทำงานแล้วนะ แม้เธอจะมาสาย1 ชั่วโมงในวันแรกก็ตามเถอะ เธอควรได้ทำต่อสิ ไม่ใช่เริ่มใหม่หมดแบบนี้

“แต่ผมเป็นคนจ่ายเงินค่าจ้าง” เสือมองนิราที่วันนี้ดูแปลกตา เขาจำหน้าเธอได้ แม้ตอนนี้หน้าเธอจะไร้เครื่องสำอางบนใบหน้าเหมือนเมื่อคืน แต่ความสวยยังคงฉายชัด เขารู้ว่าเธอคือคนที่เขาคิดถึงเมื่อครู่แน่ๆ

“ฉัน” นิราพูดอะไรไม่ออกเลย เธอจะทำยังไงดีถ้าเขาสัมภาษณ์เอง เธอจะได้งานไหม คนตรงหน้าดูไม่ได้ใจดีเลยสักนิด

“เตรียมตัว5 นาที แล้วมาเริ่มสัมภาษณ์กัน” เสือพูดอย่างหงุดหงิด ตอนนี้เขาต้องโฟกัสเรื่องงาน มากกว่าเรื่องที่เธอทำเหมือนว่าจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้

“ฉันพร้อมแล้วค่ะ ไม่ต้อง5 นาทีหรอกตอนนี้เลย” เมื่อเธอไม่มีทางเลือก เธอก็ต้องพุ่งชนกับเขาตรงๆ นี่ละ

“ดี! หวังว่าไอ้สิงค์คงไม่เอาเด็กบ้านนอกมาย้อมแมวเป็นเลขาผมหรอกนะ” เสือบอกออกไป ไม่คิดว่านั่นจะเป็นการดูถูกคนตรงหน้าสักนิด ดูยังไงเธอก็แตกต่างจากเมื่อคืนลิบลับ ผิวคล้ำที่โผล่พ้นเสื้อเชิตสีขาวนั่น ไหนจะใบหน้าสดๆ ที่หมองคล้ำนั่นอีก ทาครีมบ้างไหมเนี้ย หรือยัยนี่จะเป็นแฝดกับคนเมื่อคืนวะ

“อย่าดูถูกคนเพียงแค่เห็นภายนอกสิคะ มันดูไม่เป็นผู้นำเลย” นิราพูดออกไปอย่างนึกตำหนิ ตอนนี้เธอยังไม่ใช่พนักงานของที่นี่

“นี่เธอ / เริ่มเถอะค่ะ เสียเวลา” เสือกำลังจะอ้าปากต่อว่า นิราก็สวนกลับทันที เธอไม่ค่อยยอมใครซะด้วยสิ

“แนะนำตัว กับนำเสนอแผนงานเล่มนั้นมาเป็นภาษาจีนสิ” เขารู้ว่าเธอได้ภาษาจีน เพราะดูจากเรซูเม่ที่วางแหมะอยู่บนโต๊ะนั่นแหละ ตอนแรกเขาไม่ได้สนใจมอง แต่พอก้มหน้าลงไปที่โต๊ะ ก็เห็นมันวางอยู่บนสุดเลยนะสิ ดูสิภาษาจีนหรือภาษาอะไรที่เธอพูดได้

“แผนการขยายยอดการส่งออกปีหน้าในจีน ที่มันลดลงเพราะคู่แข่งตลาดรถในจีนที่เพิ่มขึ้น ส่งผลให้การส่งออกและนำเข้าในปีหน้ามีแนวโน้วว่าจะลดลง แต่ตามการคาดการณ์ในตลาดหุ้นปีนี้ ยอดการนำเข้าก็ยังสูงอยู่ แม้ลูกค้าจะลดลงแต่ก็ไม่ถึงกับขาดทุน” นิราพูดภาษาจีนด้วยความชำนาญ ทันทีที่อ่านแผนการวิเคราะห์ตลอดส่งออกล่วงหน้าหนึ่งปีของบริษัทแบบคร่าวๆ

“แต่ถ้าลองขยายการส่งออกไปในประเทศที่กำลังพัฒนาศักยภาพทางด้านการเงินอยู่ตอนนี้ น่าจะดีกว่า อย่างประเทศที่เปิดเสรีด้านการค้าน่าจะมีโอกาศขาดทุนน้อยกว่า แม้ยอดการนำเข้าจะสูงกว่าส่งออก แต่กำไรจากการนำเข้าก็น้อยนิด เพราะฉะนั้นการเปลี่ยนแผนงานจากการนำเข้ารถแพงๆ มาขายให้คนไทยด้วยกัน มาเป็นการผลักดันรถที่คนไทยทำไปขายในต่างประเทศ ด้วยราคาสูงกว่าที่นี่นิดหน่อยยังไงก็น่าจะได้กำไรมากกว่า” นิราสรุปแผนงานทั้งหมดต่อ

“และสุดท้าย ถ้าทั้งนำเข้าและส่งออกรถยนต์จะได้กำไรขาดทุนไม่คุ้มเงินที่ลงไป ก็น่าจะเอาเงินที่มีไปลงกับธุรกิจอื่น เช่น ธุรกิจท่องเที่ยว แม้จะกำไรน้อย แต่คนก็ยังมาเที่ยวจากทุกประเทศทั่วโลก หรือธุรกิจสีเทา อย่างผับบาร์ร้านเหล้าที่แม้ภาษีจะแพงแต่ก็มีกำไรมหาศาล” นิราจบทุกอย่างลงด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงที่ฟังแล้วรื่นหู

“และท้ายที่สุด คุณควรไปนอนค่ะ ถ้าไม่มีความสามารถในการทำงาน” นิราพูดกระทบร่างสูงที่มองเธอด้วยสายตาหยาดเยิ้ม ผู้ชายคนนี้ง่วงนอนแน่ๆ ดูจากใบหน้าหล่อเหลาที่อิดโรย ไหนจะขอบตาคล้ำๆ อย่างคนอดนอนนั่นอีก