รับผิดชอบตัวเอง

“คุณไม่มีสิทธิมาวิจารณ์เจ้านาย” เสือบอกด้วยเสียงนิ่งๆ

“คุณยังไม่ใช่เจ้านายค่ะ ตอนนี้ฉันแค่สัมภาษณ์งาน ยังไม่ใช่ลูกน้องคุณ ไม่ต้องมาใช้อำนาจข่มขู่ค่ะ” ทุกอย่างมันเป็นความจริงตามที่เธอพูด เธอเริ่มไม่อยากได้งานนี้แล้ว เพราะคนตรงหน้านี่แหละ สงสัยต้องรีบไปสมัครงานใหม่แล้วละ

“ใครบอกคุณว่าผมไม่ใช่เจ้านาย ตอนนี้ผมรับคุณแล้ว เพราะอย่างนั้นก็เชื่อฟังด้วยละ คุณนิรา” เสือพูดด้วยเสียงที่ทรงพลังกว่าเดิม หวังข่มให้เธอกลัวเขา สักนิดก็ยังดี

“ฉันเป็นเลขาค่ะ ไม่ใช่เมีย ฉันฟังได้เท่าที่ขอบเขตของงานกำหนดเท่านั้น ถ้าเกิดกว่านั้นฉันคงทำไม่ได้ ถ้าคุณไม่พอใจ ไม่ต้องรับฉันก็ได้ค่ะ เพราะฉันไม่อยากทำแล้ว” นิราพูดจบก็ลุกขึ้นทันที

“นี่ จะไปง่ายๆ ได้ไง ฉันเสียเวลาสัมภาษณ์เธอตั้งนานนะ” เสือรีบพูดดักหน้าคนที่ทิ้งงานของเขาไปอย่างไม่ใยดี คนอื่นมีแต่อยากได้งานนี้ ยัยบ้านี่เป็นใครถึงได้กล้าเดินหนีทั่งที่เขารับเข้าทำงานแล้ว

“ถ้าคุณเสียดายฉัน คุณควรจะเสียดายตั้งแต่เมื่อวานค่ะ ที่ทิ้งการสัมภาษณ์ฉันไป ที่จริงวันนี้ฉันควรเริ่มงานแล้วด้วยซ้ำ เพราะคำพูดพวกนั้นที่คุณถาม ฉันน่าจะได้ตอบมันตอนสัมภาษณ์เมื่อวาน แต่คุณกลับทิ้งมันไปหาคู่หมั้นคุณ แล้ววันนี้กลับมาบอกให้ฉันเริ่มสัมภาษณ์ใหม่ เจ้านายแบบนี้ฉันไม่อยากมีหรอกค่ะ ไม่มีความรับผิดชอบ” นิรามีแววตาวูบไหวกับคำสุดท้าย

ใช่ ผู้ชายคนนี้ไม่มีความรับผิดชอบ

เขาทิ้งเธอไว้ในห้องคนเดียวหลังจากช่วงชิงครั้งแรกของเธอไป ซ้ำยังทำเหมือนจำเธอไม่ได้อีก เธอที่นั่งสังเกตรูปหน้าหล่อเหลาของเขามาพักใหญ่ๆ เริ่มประติดประต่อความทรงจำเลือนลางเมื่อคืนจนมันชัดเจน

ชัดเจนว่าเขาคือคนที่เธอนอนด้วยเมื่อคืน เธอต้องพาตัวเองหนีไปจากที่นี่โดยเร็ว เธอยังไม่ได้กินยาคุม เพราะรีบตื่นมาที่นี่ เธอต้องรีบกินก่อนที่ชีวิตจะพลาดให้กำเนิดเด็ก เด็กที่พ่อไม่มีความรับผิดชอบ เธอจำได้ว่าเมื่อคืนเขาปล่อยข้างในตัวเธอก่อนเธอจะหลับไป และเขามีคนรักแล้ว

“นี่มาคุยกันให้เข้าใจสิ” เสือลุกขึ้นยืนก่อนจะก้าวเท้ายาวๆ มาหานิราที่ลุกขึ้นยืน เหมือนจะหนีเขาไป

“มะไม่ค่ะ ฉันไม่ทำแล้ว ว้ายยปล่อยนะ” เสือดึงเธอกลับมา แต่เธอหลบ สิ่งที่เสือคว้าได้คือเสื้อเชิตของเธอ เขาจึงดึงมันอย่างแรงหวังให้เธอมาใกล้ๆ

แควกกกกกก

“คุณณณณ” นิรารีบรวบเสื้อที่ขาดเข้าหากัน ก่อนจะถอยหนีคนตรงหน้าอย่างหวาดกลัว

ส่วนเสือได้แต่มองนิ่งๆ ยัยนี่คือคนเมื่อคืนแน่ๆ เพราะรอยแดงที่เขาเห็นเมื่อกี้ก่อนที่เธอจะปิดมัน รอยที่เขาทำกับผิวขาวเนียนใต้ร่มผ้าของเธอ

“คุยกันก่อน” เสือพูดเสียงเรียบ

“ไม่มีอะไรจะคุยแล้ว ฉันรีบ” นิรารีบจริงๆ ตอนแรกที่เธอเห็นร่างกายตัวเองในห้องน้ำ เธอนึกว่าตัวเองอาจจะมีอะไรกับใครสักคนตอนเมา ใครสักคนที่ทิ้งเธอไปอย่างไม่ใยดี แต่เธอเมาเอง เธอพลาดเอง เธอจะทำอะไรได้ละ ตัวคนทำก็ไม่อยู่

แต่ไอ้ความคิดที่ว่าเขาคนนั้นน่าจะใส่ถุงยางป้องกัน มันปลิวหายไปทันทีที่เธอเจอหน้าเขา แล้วความทรงจำมันฉายชัดขึ้นมาว่าเขาไม่มีความรับผิดชอบต่อเธอ เขามันเห็นแก่ตัวไม่ยอมป้องกัน เธอต้องพึ่งยาคุมฉุกเฉิน

“จะรีบไปไหน ด้วยสภาพนี้ห่ะ” เสือโมโหนิราที่ไม่ยอมอะไรเขาเลย ทั้งยังจะไปทั้งสภาพที่เสื้อเชิตกระดุมขาดหมดนั่นอีก

“ถ้าคุณมีความเป็นคนพอ คุณควรจะปล่อยฉันให้ไปซื้อยา” นิราตีหน้าเรียบใส่เสือ นี่เขาจำเธอไม่ได้ หรือไม่คิดจะรับผิดชอบกันแน่ ถ้ามักง่ายขนาดนั้นก็ควรให้เธอได้รับผิดชอบชีวิตตัวเอง

“ยา??? ยาคุม?” เสือทวนคำก่อนจะถึงบางอ้อ เออวะ เมื่อคืนเขาไม่ได้ใส่ถุง แถมยังแตกในตัวเธออีก

เขาไม่ได้คิดจะหนีหรือไม่รับผิดชอบ แต่ที่ออกมาเพราะมันนอนไม่หลับ ก็ร่างเปลือยยัยนี่กอดรัดเขาทั้งคืน ยิ่งกว่างูเหลือมรัดเหยื่อซะอีก เขาควรจะได้กินเธอต่อ แต่ยัยนี่กลับหลับเป็นตายทันที จึงปล่อยให้เธอนอนพัก เขาจะเข้าไปคุยกับเธอตอนเย็น เพราะคิดว่าสาวกลางคืนแบบเธอ ไม่น่าจะตื่นเช้าขนาดนี้ แถมยังโผล่มาเป็นเลขาคนใหม่ของเขาอีก

“นี่คุณ” นิราหน้าบึ้งทันที นี่เขาจำเธอไม่ได้ แล้วยังมาพูดเรื่องนี้ออกมาโต้งๆ ได้ไง ถ้าคนอื่นมาได้ยิน จะหาว่าเธอโดนใครที่ไหนปู้ยี้ปู้ยำมานะสิ

“ปล่อยได้รึยัง ฉันจะไปแล้ว” นิราไม่รู้จะพูดยังไงดี ถึงได้แต่บอกเสียงเบา นึกเสียใจที่สูญเสียครั้งแรกให้คนแบบเขา แต่เธอจะเสียใจกว่านี้ ถ้าปล่อยให้ลูกของเขาเกิดมา

“ไม่ถามหาความรับผิดชอบเลยเหรอ” เสือว่าเธอต้องจำเขาได้แน่ๆ เพราะท่าทางเธอตอนนี้มันเหมือนว่าเธอรู้จักเขามาก่อน อาจจะก่อนหน้าที่เธอเมา

“ทำไมต้องถาม ไม่ต้องการสักนิด” นิราเบะปากให้คนที่ยังจับข้อมือเธอไว้แน่น ท่าทางนั้นมันช่างอวดดีเหลือเกินสำหรับเสือ

“งั้นก็ตามมานี่” ในเมื่อเจ้าตัวไม่ต้องการ เขาจำเป็นต้องแคร์ด้วยเหรอ ก็ไม่นี่นา เขาไม่คิดจะรับผิดชอบใครหรอก ผู้หญิงสำหรับเสือก็แค่คู่นอน