ตอนที่1. เหตุผล

พิชญ์นรี หญิงสาวสวยสะกดใจชาย เธอทำงานเป็นพนักงานประชาสัมพันธ์โรงแรมห้าดาวในกรุงเทพฯ ไม่ใช่เพียงแค่สวยเท่านั้น เธอยังเก่งขนาดที่มีบริษัทหลายแห่งจีบให้ไปทำงานด้วย ภายใต้ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มซุกซ่อนความหม่นเศร้าไว้ หญิงสาววัย25ปีย้ายจากบ้านที่เคยอบอุ่นมาอยู่คอนโดได้สองปีแล้ว หลังจากที่มารดาของเธอแต่งงานใหม่ พิชญนรีเข้าใจมารดาที่ต้องอยู่ลำพังมาเกือบสิบปี ตั้งแต่ที่บิดาจากไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ มารดาก็ไม่เคยมีผู้ชายคนใหม่ กัดฟันทนส่งเธอร่ำเรียนจนจบ เธอเคยคิดจะมีอยู่กับแม่ดูแลไปตลอดชีวิต

ทว่าสองปีที่แล้ว มารดาแนะนำผู้ชายคนหนึ่งให้รู้จักและจะอยู่กินด้วย เธอเข้าใจแต่..เธอเข้ากับพ่อเลี้ยงไม่ได้

นั้นเป็นเหตุผลที่เธอต้องเก็บเสื้อผ้าออกมาใช้ชีวิตตามลำพัง

...

พิชญ์นรีโอนเงินเข้าบัญชีให้แม่ เธอทำแบบเป็นประจำสม่ำเสมอทุกเดือนเมื่อได้รับเงินเดือนแล้ว แม้จะออกจากบ้านมาอยู่คนเดียวแล้วก็ตาม ใบหน้าหวานถอนหายใจเบาๆ อยู่หน้าตู้ ATM มือเรียวหยิบบัตรATMและสลิปจากตู้ใส่กระเป๋าสะพายของตัวเองแล้วก็นเดินออกมา

“หวังว่าแม่จะได้ใช้เงินที่ลูกโอนไปให้นะคะ”

พิชญ์นรีบ่นกับตัวเอง เธอโอนเงินให้แม่ทุกเดือน เดือนล่ะสี่พันบาท มันอาจไม่มากนัก แต่จริงๆ เธอแอบเก็บบางส่วนให้แม่ ถ้าแม่ต้องการจริงๆ เธอก็จะโอนให้ หญิงสาวในชุดพนักงานต้อนรับโรงแรมระดับห้าดาวถอนหายใจเหนื่อยๆ นึกถึงเสียงของแม่เมื่อครั้งที่โทรศัพท์ไปหา

“ไม่ต้องโอนเงินให้แม่หรอกลูก น้ำพั้นซ์เก็บไว้ใช้เองเถอะลูก”

“หนูทำงานแล้วพอมีเงินเดือนแล้วก็อยากให้แม่เอาไว้ใช้จ่ายบ้าง”

“ลูกต้องจ่ายค่าใช้จ่ายตั้งหลายอย่างเอง เอาไว้ว่างๆแวะมาหาแม่บ้างนะ ไปกินข้าวนอกกันแบบแม่ๆลูกๆ”

“ค่ะแม่”

ถึงแม่จะบอกว่าไม่ต้องโอน เธอก็โอนให้สม่ำเสมอ เงินเดือนเธอไม่มากแต่มีเงินพิเศษบ้าง อยู่ประหยัด กินข้าวที่โรงแรมก็ช่วยได้เยอะ จริงๆที่เธอก็ไม่ได้อยากอยู่คอนโดหรอก ตั้งใจจะหาห้องเช่าราคาประหยัด แต่ก็ต้องเดินทางไกลเพราะเธอทำงานเป็นกะ คอนโดฯนี้อยู่ใกล้เดินไปกลับได้อยู่ ยอมจ่ายค่าเช่าแพงนิดได้ที่พักใกล้เดินทางสะดวกและปลอดภัย

“เป็นไปยัยพั้นซ์ทำหน้าเครียดเชียว”

หญิงสาวสะดุ้งแล้วส่งยิ้มให้เพื่อน เธอเดินเหม่นจากตู้ATMมาถึงห้องล็อกเกอร์เก็บของของพนักงาน มือเรียวไขตู้เหล็กเอากระเป๋าเก็บข้างใน หยิบหวีออกมาแปรงผมผาวแล้วรวบขึ้นให้เรียบร้อย

“ก็เรื่องเดิมๆแหละปลา” พิชญ์นรีมีเพื่อนสนิทไม่กี่คน หนึ่งในนั้นคือปาจรีย์หรือปลา ที่เข้ามาทำงานรุ่นเดียวกับเธอ ก็เท่ากับว่าเป็นเพื่อนกันมาสองปีแล้ว

“ไปโอนเงินให้แม่มาแล้วซิ” ปาจรีย์แตะไหล่เพื่อนเบาๆให้กำลังใจเพื่อน แล้วเมื่อเห็นอีกฝ่ายพนักหน้ารับก็ได้แต่ถอนหายใจ

“ปลาว่านะ พั้นซ์เก็บเงินให้แม่ต่างหากดีกว่า โอนไปก็ไม่รู้แม่จะได้ใช้หรือเปล่า มีคนช่วยใช้ตั้งสองคน”

ปาจรีย์เป็นคนพูดตรงไปตรงมาแต่ก็พูดด้วยความจริงใจ บางครั้งการพูดจาตรงๆของเธอก็ทำให้หลายคนไม่ชอบ ซึ่งเธอก็รู้ดีและไม่ได้สนใจด้วย

“พั้นซ์เป็นห่วงว่าแม่จะไม่มีเงินใช้แล้วไปกู้นอกระบบนะซิ” เธอยิ้มเศร้า

“เอาเถอะๆ ได้เวลาทำงานแล้ว เรื่องนี้พักไว้ก่อนเถอะ เราต้องตั้งสติไปเจอลูกค้า”

“ฮืม ขอบใจนะปลา”

“เรื่องอะไร?”

“ก็ที่เป็นเพื่อนกันอย่างนี้ไง”

“บ้านะซิ ก็มีแต่คนเพี้ยนๆ อย่างพั้นซ์นั้นแหละที่มาคบปลาเป็นเพื่อน”

ปาจรีย์หัวเราะคิกคัก สองสาวพากันเดินไปที่หน้าเคาน์เตอร์ของโรงแรมซึ่งเป็นที่ทำงานของหญิงสาวสองคน พนักงานต้อนรับที่มีใบหน้ายิ้มแย้มอยู่เสมอ พูดจาอ่อนหวานและบริการด้วยรอยยิ้ม พิชญนรีทำงานนี้มาสองปีแล้ว เธอเรียนจบการโรงแรมและได้ทำงานตรงสายที่ตัวเองเรียนมา แต่แรกๆ เธอก็อยู่หลายแผนกกว่าจะได้มาถึงจุดนี้