Ep2 หลานรหัสมันยั่ว

รถที่ถูกเรียกผ่านแอปพลิเคชั่นเคลื่อนที่ออกตัวจากลานจอดกว้างอย่างช้าๆ วนิสานั่งพิงเบาะเงียบๆ รู้สึกได้ถึงกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ของคนข้งๆ ที่ลอยมากะเทาะเตะปลายจมูก แถมยังมีกลิ่นโทนไม้ราคาแพงที่น่าหลงใหล เขาใช้น้ำหอมยี่ห้ออะไรกันนะ หอมจัง คนเมาพึมพำกับตัวเอง

“ละ...ลุงโจ…” เธอเอ่ยเสียงแผ่วเบา

“ขอบคุณนะคะ…”

“เรื่อง?”

“ก็…เรื่องที่คอยดูแลหนู แล้วยังไปรบกวนเวลาพักผ่อนของลุงอีก”

“ไม่เป็นไร…”

เขาตอบเสียงเรียบ แต่กลับไม่ปฏิเสธคำเรียกนั้น

“ลุงโจ”

เธอว่าอีกครั้ง แต่คราวนี้มาพร้อมเสียงหัวเราะคิก

“ทำไมชื่อน่ารักจัง...ไม่เข้ากับคนเลย...ลุงดูโหด”

คนเมาเผลอพูดความในใจ

เธอเมา...แต่ก็ยังน่ารักเกินทน

“โหดยังไง?”

เสียงทุ้มกึ่มเมาเอ่ยถามกัน แล้วเขาก็ได้กลิ่นกายหอมๆ ของเธอ ทำเอาคนตัวโตถึงกับพยายามสะกดกลั้นความรู้สึกดป่งพองข้างในเอาไว้ สูดเอาอากาศเข้าปอดฟ้อดใหญ่

“แบบว่าลุงดูดุสุดในสาย แบบไม่ค่อยยิ้มเลย ลุงโหด”

เขาส่ายหน้าพร้อมทั้งยกยิ้มที่มุมปากให้คนเมาก่อนจะหันไปสบตากับคนขับแวบหนึ่งผ่านกระจกมองหลัง

“พูดแบบนี้...อย่าหาว่าลุงไม่เตือนนะ” โจนาธานตอบกลับเสียงต่ำกว่าเดิมเล็กน้อย “เพราะถ้าลุงจะ ‘โหด’ จริง ๆ ...คืนนี้เธอไม่รอดแน่ๆ”

วนิสาเงียบไป หัวใจเต้นแรงขึ้น แต่แกล้งทำเป็นหลับ...

“หลับซะละ…เด็กน้อยเอ้ย…”

…

โจนาธานเปิดประตูพาเธอเข้าไปในห้องอย่างเงียบๆ เขาพาเธอเข้าห้องเล็กที่เป็นห้องนอนสำรอง จัดหมอนผ้าห่มให้อย่างดี แล้วจึงเดินออกไปโดยไม่แตะต้องเธอแม้แต่น้อย

“อึ!!...” เธอทำท่าพะอืดพะอมคล้ายจะอาเจียน

แล้ว….

อ้วกกกก....

เธอจัดการพ่นของเหลวเปอะเปื้อนห้องนอนสำรองของเขา คนร่างสูงหันมาอย่างเลี่ยงไม่ได้

เรียบร้อย...

ยังไม่ทันจะเดินพ้นประตูเธอก็ต้อนรับการมาที่คอนโดเขาซะแล้ว ผู้หญิงคนแรกที่เขายอมพามาที่นี่ด้วย โจถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วก็ช้อนตัวเธอขึ้น พยุงพาไปห้องน้ำ เขามองหญิงสาวร่างบางที่ทรุดตัวลงข้างโถชักโครกอย่างหมดท่า

“ให้มันได้อย่างนี้สินะ...ยัยแสบ”

เขาบ่นพึมพำ ก่อนจะขยับเข้าไปประคองร่างเธอขึ้นมา มือหนึ่งลูบหลังเบาๆ อย่างอดทน ในขณะที่อีกมือคว้าผ้าขนหนูมาเช็ดปากให้ คนตัวสูงเกือบสองเมตร...ตอนนี้กำลังจัดการกับร่างเล็กอย่างแผ่วเบา เธอเปรอะเปื้อนทั้งน้ำลาย น้ำตา และคราบแอลกอฮอล์

“ซวยแล้วกู...”

เขาพึมพำอีกรอบ

โจนาธานตัดสินใจอุ้มเธอขึ้นแนบอกด้วยความระมัดระวัง พาหลานรหัสเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำอย่างทุลักทุเล แล้วจัดการถอดเสื้อผ้าที่เปื้อนของเธอออกอย่างสุภาพที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้

“นิสา…” เขาเขย่าเธอเบาๆ ให้ได้สติ

“ชุดเธอเปื้อน ต้องถอดนะ เดี๋ยวนอนไม่สบาย”

เธอเงียบไม่ตอบ ดังนั้นเขาจึงกัดฟันถือวิสาสะจัดการถอดชุดออกจากร่างอรชรโดยไม่พูดอะไร

...แต่แล้ว...

ร่างเปลือยเปล่าภายใต้แสงไฟสีอุ่นของห้องน้ำมันก็ทำเอาเขาถึงกับชะงัก

“แม่ง...”

เขากัดฟันแน่น หายใจลึกพยายามกดทุกสัญชาตญาณที่ตื่นขึ้น… ไหล่เล็ก ผิวเนียน หน้าอกขาวนวล...แถมยังอิ่มฟูซะจนเขาชะงัก ทุกอย่างมันช่างไม่ยุติธรรมสำหรับลุงรหัสที่เขา พยายามจะเป็นคนดี คนตัวสูงหลับตาแน่น พ่นลมหายใจออกทางจมูกอย่างแรง แล้วค่อยๆ คลุมผ้าขนหนูลงบนร่างของเธอทันที เขากำลังต่อสู้กับความรู้สึกขึงขังในตัวเอง ที่ตอนนี้ข้างในมันกำลังร้อนผ่าว

“แค่เช็ดตัว...”

“แค่เปลี่ยนชุด...”

“แค่นี้...”

เขาท่องในใจ แต่แล้วระบบข้างในมันเหมือนหุ่นยนต์ที่ระบบพังยับ แม้จะพยายามยับยั้งชั่งใจ หลังจากเช็ดตัวเธอเสร็จ เขาก็พาเธอกลับไปวางบนเตียงอย่างเบามือ แล้วดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัวให้ ยืนมองเธอเงียบๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะลูบผมเธอเบาๆ อย่างหลงลืมตัว

“นอนห้องพี่ไปก่อนแล้วกันนะ...ห้องนั้นไว้ค่อยเก็บกวาดพรุ่งนี้”

เสียงทุ้มของโจดังขึ้นเรียบๆ ก่อนเขาจะเดินไปชำระร่างกายในห้องน้ำ ทิ้งให้วนิสานอนหลับอยู่บนเตียงของเขาอย่างสงบ...หรืออย่างน้อยเขาก็คิดแบบนั้น

ลุงรหัสกลับออกมาจากห้องน้ำในเวลาไม่นาน สวมเพียงกางเกงนอนขาสั้น ไม่ใส่เสื้อ...หยดน้ำเกาะบนแผงอกกว้างแน่นยังไม่ทันแห้งดี และสิ่งที่เขาเห็นตรงหน้า...ทำให้ลมหายใจสะดุด

นิสา…

หญิงสาวนอนอยู่กลางเตียงในเสื้อยืดตัวโคร่งของเขา เสื้อที่เธอใส่แทนชุดเปื้อนเมื่อครู่ แต่ตอนนี้...มันถลกขึ้นจนเผยให้เห็นเนื้อหน้าท้องแบนราบเนียนขาว กับชายเสื้อที่เลิกขึ้นพอดีกับต้นขาเรียวยาว

“แม่ง...”

เขาพูดคำว่าแม่งกี่รอบแล้ววะเนี่ย ก่อนจะลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคออย่างยากลำบาก สายตากวาดมองอย่างคนอดกลั้น ก่อนจะถอนหายใจยาว เขาควรไปนอนโซฟา... เขาควรไม่เข้าใกล้เธอ... แต่ขากลับก้าวไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัว

คนตัวสูงนั่งลงข้างเตียงอย่างเงียบๆ มองใบหน้าของเธอที่แดงระเรื่อจากฤทธิ์เหล้า ปากนิดที่ขยับเบาๆ เหมือนละเมอ

“พี่โจ…”

ชื่อของเขาหลุดออกจากปากเธอ...เสียงหวานปนกระซิบเหมือนฝัน

เขายื่นมือไปแตะผมเธอเบาๆ ริมฝีปากแตะหน้าผากอย่างระวัง...แต่กลับไล่ลงมาที่แก้ม ข้างแก้ม แล้วลากลงจนถึงลำคอ โดยไม่แตะที่ริมฝีปาก ไม่งั้นได้เลยเถิดแน่

เธอไม่ได้ผลักออก กลับส่งเสียง “อือ…” เบาๆ พร้อมยกมือแตะต้นแขนเขาอย่างเลื่อนลอย ราวกับใจเธอกำลังปลิวตามสัมผัสที่เผาไหม้อย่างช้าๆ

“เธอกำลังเล่นกับไฟนะนิสา…”

เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าดังชิดริมฝีปาก

“ถ้ายังกอดพี่อยู่แบบนี้...อย่าหาว่าพี่ไม่เตือนนะ”

วนิสาเอียงหน้าขึ้น สายตาพร่าเบลอจากความเมาและความเร่าร้อนที่เอ่อล้นออกมา

“ทำไมคะ...ลุงจะจูบนิสาเหรอ…”

ไม่ทันสิ้นเสียง เขาก็โถมริมฝีปากลงมาทันควัน

“อะ อื้อ...!”

ริมฝีปากหยักหนาของเขาก็ประกบลงมาจริงๆ เขาบดเบียดขยี้จูบเธออย่างดูดดื่มคล้ายกับคนหื่นกระหาย มันซาบซ่าน รุนแรงแต่แนบแน่นจนแทบไม่มีช่องว่างให้อากาศลอดผ่าน ลิ้นร้อนของเขาแทรกเข้ามาเกี่ยวพันกับลิ้นเล็กของเธออย่างเชี่ยวชาญ ทั้งคู่ดึงดูดกันด้วยความไหวหวาม

เสียงหอบหายใจและเสียงครางกระเส่าในลำคอกระซิบชิดกันแบบคนที่ไม่อาจห้ามใจ มือหนาลูบไล้จากเอวบางไปยังสะโพก กอดกระชับเธอไว้แน่นราวกับกลัวว่าเธอจะหลุดหายไปจากอ้อมแขน

เธอ...กำลังจะละลายในวงแขนของลุงรหัส

เสื้อยืดตัวโคร่งที่เธอสวมอยู่ถูกเลิกขึ้นช้าๆ ทำให้เนื้อผิวเนียนนุ่มของเธอเสียดสีกับแผ่นอกเปลือยเปล่าของเขาจนเกิดไอร้อนกรุ่นทั่วร่าง คนที่กึ่มเมาพอจะได้สติบ้างก็ยกมือตัวเองขึ้นทาบอก แต่แขนใหญ่ของเขาก็กระชากข้อมือเล็กของเธอออกจากลำตัว เขากอดร่างบางแน่นจนเธอดิ้นไม่ได้

วนิสาหันมามองเขาครู่หนึ่งอย่างหวั่นๆ ยิ่งเขาเลื่อนข้อมือลงมาที่โคนขาอ่อนบีบมันเบาๆ เธอก็ยิ่งสะท้านไหว

“พี่จะไม่ฝืนใจเธอ...ถ้าเธอไม่ต้องการ”

เสียงเขาแตกพร่า มือยังหยุดอยู่ตรงต้นขาเธอที่สั่นเบาๆ

วนิสากลืนน้ำลาย ริมฝีปากแดงเจ่อเผยอรับลมหายใจถี่

...แล้วพยักหน้าเบาๆ

เขาโน้มลงประกบจูบเธออีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่แค่สัมผัส...แต่เป็นการ "ครอบครอง" มือหนาไล้ลงตามต้นขา ลากผ่านสะโพกเข้าสู่เนินเอว ในขณะที่เรียวขาของเธอก็คล้องรอบเอวเขาอย่างเป็นธรรมชาติ

ผ้าห่มค่อยๆ ถูกดันร่วงลงจากเตียง เหลือเพียงร่างสองร่างที่พันกันในอุณหภูมิที่เพิ่มขึ้นทุกขณะ โจนาธานโน้มใบหน้ามาหาเธอ เขาจ้องมองดูอกอวบอิ่มที่สั่นกระเพื่อมไปมาด้วยแรงหายใจหอบถี่ ก่อนจะดูดกลืนกินเต้าสวยจนเต็มอุ้งปาก พลางดุนดันลิ้นตวัดเลียหัวนมทั้งสองข้างด้วยความร้อนเร่า

หญิงสาวแอ่นเด้งอกรับอย่างเสียวสะท้าน พร้อมส่งเสียงครางเบาๆ

“อะ… อื้อ… พี่โจ…”

เขายกยิ้มอย่างพอใจที่เธอครางเรียกชื่อเขา

หัวนมเธอแข็งจนเป็นไตไปหมด จากนั้นวนิสาก็ดิ้นส่ายไปมาด้วยความเสียวซ่าน ลมหายใจกระชั้นถี่และร่างน้อยก็เริ่มอ่อนระทวยอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

ลุงรหัสปล่อยแขนจากข้อมือคนร่างสวย และขยับร่างกายของตัวเองให้มาอยู่หว่างกลางของหญิงสาว วนิสารับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนและแท่งใหญ่หนาที่กระตุกถี่ๆ บดเบียดเข้ามา คลื่นลมหายใจตีสัมผัสกับผิวกายของเธอจนขนลุกซู่

“อื้มม….” เธอเผลอส่งเสียงครางแว่วหวานอีกครั้งอย่างห้ามอารมณ์ไม่ได้