บทที่ 6

บัวบูชาส่ายหน้าให้คนชอบโชว์ ชายหนุ่มตรงหน้าเธอสองคนไม่รู้จักแน่ๆ แต่หญิงสาวอีกคนนี่สิ สำหรับบัวบูชาแล้วเรียกได้ว่ารู้จักดีเสียยิ่งกว่าดี นั่นเพราะเธอคือไฮโซคนสวย ลูกสาวนายตำรวจชื่อดังที่มักพบเจอกันในงานสังคมบ่อยๆ และชอบอวดรวยด้วยการเหมาเครื่องเพชรที่ร้านเธอประจำ แต่ได้ข่าวว่าหลังจากนั้นก็เอาไปขายให้อีกร้าน

และความที่รุ่นๆ เดียวกัน ทำให้บัวบูชาและอลิซ ถูกเหมารวมว่าเป็นเพื่อนกันไปโดยปริยาย รวมทั้งยังเป็นที่จับตามองไม่น้อย ทั้งเรื่องเรียน เรื่องการงาน บัวบูชาเรียนจบในประเทศไทยมีธุรกิจหลายอย่าง ผิดกับอลิซที่ได้ข่าวว่าเรียนจบจากเมืองนอกเมืองนา แต่กลับไม่มีใครเห็นรูปรับปริญญาสักใบ การงานก็ไม่เห็นทำเป็นชิ้นเป็นอันเช่นกัน

“คิดถึงจังเลยค่ะ” เมื่อถอนจูบออก เสียงหวานๆ ก็เอ่ยขึ้น แต่ เซดริคกลับไม่ได้เอ่ยอะไรกลับมา เขาเพียงแค่ยืนนิ่งๆ เท่านั้น ส่วนอลิซก็ได้ทียืนกอด ยืนโอบชนิดไม่แคร์สายตาใคร กระทั่งหันมาเห็นคนคุ้นตา

“อ้าวบัว อยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ นี่ถ้าไม่ตั้งใจมอง ไม่เห็นจริงๆ นะ” ยิ่งเห็นบัวบูชา อลิซก็ยิ่งอวดเซดริคใส่ ทั้งกอด ทั้งโอบ บ่งบอกความเป็นเจ้าของอย่างออกหน้าออกตา

ส่วนบัวบูชานั้นได้แต่เบ้ปากกลอกตามองบนใส่คนขี้อวด ซึ่งแต่ละเรื่องที่อวดนี่ดีๆ ทั้งนั้น

“ยัยปากแดงนี่ใครแก” พรกัลยากระซิบถามคนข้างๆ

“นางเป็นไฮโซ โบใหญ่ พ่อเป็นตำรวจ”

“อ้อ… คุณสมบัติครบ แต่ท่าจะสวยแต่รูปจูบไม่หอมซะแล้วมั้งแก ว่ามะ” คำสันนิษฐานของพรกัลยานั้นถูกต้อง เพราะบัวบูชากับอลิซนี่ไม่กินเส้นกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไร สงสัยจะไม่ถูกชะตามาตั้งแต่ชาติปางก่อน พอมาเจอกันอีกชาตินี้แค่มองหน้าก็รู้สึกถึงพลังงานบางอย่าง เรียกได้ว่าศรศิลป์ไม่ค่อยกินกันเท่าไหร่

“ก็ทำนองนั้น พอดีฉันกับนางก็ไม่ค่อยกินเส้นกันสักเท่าไหร่นะแก เอาง่ายๆ ฉันรำคาญความขี้อวดของนาง อวดทุกสิ่ง อวดยันกางเกงใน”

“ห๊า!” คนฟังอุทานกับประโยคที่ได้ยิน คนอะไรจะบ้าอวดกางเกงใน

“เห็นว่าตอนนั้นนางไปนั่งชมแฟชั่นโชว์ที่ปารีส แล้วสอยกางเกงในคอลเลคชั่นใหม่มาทั้งเซ็ต จากนั้นก็ใส่แล้วถ่ายรูป โพสต์ลงไอจีอวดชาวบ้านทำนองนี้”

“ไม่จิตจริง ทำไม่ได้นะเนี่ย” พรกัลยาแอบขนลุก

“อย่างตอนนี้นางก็กำลังอวดผู้ชายใส่ฉันอยู่ นี่ถ้าสิงกันได้ นางคงทำไปแล้ว”

“อาการหนัก”

“อื้อ… นางไม่รู้เป็นอะไร ชอบอวดทุกสิ่งใส่ฉันตลอด” บัวบูชาแอบชำเลืองมองอลิซไปทีหนึ่ง แต่กลับไปสะดุดเข้ากับแววตาของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างตัวเธอแทน นั่นเพราะชายคนดังกล่าว กำลังมองเธออยู่เช่นเดียวกัน

เซดริคที่ตอนนี้ถอดแว่นกันแดดออกแล้ว เพ่งมองบัวบูชาไปตรงๆ นั่นเพราะเขารู้สึกคุ้นหน้าเธออย่างบอกไม่ถูก แต่คงมองมากไป เธอถึงได้ถลึงตาโตๆ ใส่กลับมาแบบนั้น

“นางอาจอิจฉาแก ซึ่งมีความเป็นไปได้สูงมาก” พรกัลยาสันนิษฐาน

“ฉันมีอะไรให้อิจฉาว่ะ หน้าตาก็บ้านๆ แถมตัวก็เตี้ย ผิวก็ไม่ได้ขาวออร่า ฐานะทางบ้านก็กลางๆ นี่กำลังจะถูกตัดออกจากกองมรดกอันน้อยนิดอีกต่างหาก” คำพูดของบัวบูชาทำให้คนฟังส่ายหน้า เรื่องรูปร่างหน้าตาใครบอกว่าเพื่อนเธอไม่สวย ส่วนเรื่องฐานะ ถ้าเจ้าของร้านเพชรนับสิบๆ ร้าน มีธุรกิจอสังหาริมทรัพย์อีกหลายต่อหลายอย่างยังฐานะกลางๆ แล้วเธอนี่ควรเรียกว่าอะไร หืม

“คนเรามันจะอิจฉากัน มันไม่ได้ดูว่าแกเตี้ยหรือไม่เตี้ยหรอกย่ะ”

“แต่แกรักฉันใช่ไหมยัยกัล” บัวบูชากระพริบตาปริบๆ ถาม

“ให้จูบโชว์เลยป่ะล่ะว่าฉันรักแกดูดดื่ม ปานจะกลืนกินมากขนาดไหน” ขณะพูด ก็ยื่นหน้ามาใกล้ๆ นั่นทำให้บัวบูชารีบใช้มือเสยหน้าเพื่อนรักให้ออกห่างทันที

“ไม่เอา เดี๋ยวฟ้าฝ่า นี่แค่ฟังก็ขนลุกแล้ว”

“ย่ะ” พรกัลยาเอ่ยรับยิ้มๆ

“เราไปกันเถอะ ไม่อยากอยู่ตรงนี้นาน มลพิษมันเยอะ” เอ่ยจบ บัวบูชาก็ลากแขนพรกัลยาให้ออกจากที่เกิดเหตุ เดินไปนั่งให้

แต่มีหรือที่อลิซจะยอมปล่อยอริหมายเลขหนึ่งไปง่ายๆ เธอออกแรงลากเซดริคให้เข้าไปขวางหน้าบัวบูชาไว้ นั่นทำให้ชายหนุ่มต้องพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ

“อ้าว! จะไปแล้วเหรอ ฉันยังไม่ได้แนะนำแฟนให้เธอรู้จักเลยนะบัว นี่เซดริค แฟนของฉัน” อลิซเน้นคำว่า ‘แฟนของฉัน’ ชัดๆ พร้อมกับส่งยิ้มหวานให้บัวบูชาและเพื่อน ซึ่งคนหลังนี่เธอไม่อยากทำความรู้จักให้เสียเวลา

แว่บหนึ่งที่บัวบูชาเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายตัวสูงที่อลิซแนะนำว่าแฟนอีกครั้ง ทำไมเธอถึงรู้สึกคุ้นๆ หน้าเขาอย่างบอกไม่ถูก

ไม่ใช่แค่บัวบูชาคนเดียวที่รู้สึกแบบนั้น เซดริคเองก็กำลังมองเธออีกครั้งเช่นเดียวกัน ทั้งคู่ยืนมองกันและกัน พยายามนึกว่าเคยพบกันที่ไหนมาก่อน กระทั่งเสียงของพรกัลยาดังขึ้น ทำให้บัวบูชาหยุดคิดแล้วหันมามองเพื่อน

“ไปเถอะแก”