31

ธีรวัฒน์กำหมัดแน่นอย่างพยายามจะสะกดกลั้นอารมณ์บางอย่าง ดวงตาวาวโรจน์ขณะจ้องมองอีกฝ่ายที่ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก...

“หมายความว่ายังไงครับคุณย่า” ชายหนุ่มหันไปมองผู้เป็นย่า ด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา ว่านอกจากความโกรธแล้วเขากำลังคิดอะไรกันแน่

“แกจะถามเรื่องไหนก่อนล่ะ” หญิงชราเอนตัวพิงพนักเก้าอี้อย่างสบาย ๆ คล้ายกับว่ารู้ล่วงหน้าอยู่แล้วว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้

“คุณย่าแต่งตั้งผู้หญิงคนนี้เป็นผู้ช่วยทั้งที่ไม่รู้ว่าเจ้าหล่อนจริงใจหรือเปล่า อาจจะมีอะไรแอบแฝงก็ได้หรือไม่นายปองภพก็อาจจะจ้างมาเพื่อต้องการประชดหรือเรียกร้องความสนใจจากเมียของผมอยู่ก็ได้” ธีรวัฒน์พูดออกมาไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมทั้งนั้นจากเรื่องที่โดนตรวจสอบในตอนแรกว่าโกรธแล้วยังจะมีเรื่องนี้เพิ่มเข้าไปอีก

“แกพูดเรื่องบ้าอะไรออกมา.....” คุณปรางทิพย์ตวาดหลานชายอย่างโกรธเกรี้ยว

“ผมก็แค่เตือนด้วยความหวังดีนะครับอะไรก็เป็นไปได้คนสมัยนี้ไว้ใจยากหน้าใส ๆ ไม่รู้ว่าใจคิดอะไรอยู่” สายตากรุ้มกริ่มที่มองหล่อนเมื่อวันแรกที่ได้เจอกันแปรเปลี่ยนเป็นชิงชังระคนรังเกียจ

“ไม่เป็นไร ฉันโดนหลอกมาเยอะแล้ว ถ้าจะเพิ่มอีกสักคนคงไม่แปลก แต่ฉันว่าหนูเกรซยังน่าไว้ใจกว่าหลานในไส้ของฉันเสียอีก”

ถ้าคำพูดเปรียบเสมือนลูกกระสุน ธีรวัฒน์คงโดนยิงแสกหน้าเข้าไปแล้ว แต่เขาจะรู้สึกหรือไม่ มีแต่เจ้าตัวเท่านั้นที่รู้

“แล้วเรื่องที่คุณย่าส่งคนไปตรวจบัญชีสาขาที่ผมรับผิดชอบ มันคืออะไรครับทำไมคุณย่าไม่ไว้วางใจผมหรือไง ในขณะที่สาขาอื่น ๆ ไม่เห็นจะต้องส่งใครไปตรวจเลย” ชายหนุ่มต่อว่า ทั้งที่รู้ดีว่าตัวเองทำอะไรไว้ แต่เขาเป็นหลานจะยักยอกเงินไว้ใช้เองบ้างก็ไม่ได้ทำให้คุณย่าจนลงซะที่ไหน...แต่มันเสียหน้านี่แหละมันน่าเจ็บใจ ใคร ๆ ก็รู้ว่าเขาเป็นหลานแต่เป็นได้เพียงผู้จัดการสาขาไม่ได้เลื่อนขั้นเข้ามาคุมสำนักงานใหญ่นี่เสียที ทั้งที่อย่างน้อย ๆ ตำแหน่งรองประธานก็ควรจะเป็นของเขานานแล้ว

“แกทำอะไรไว้ล่ะ ถามตัวเองก็น่าจะได้คำตอบไม่ต้องแล่นมาถามฉันถึงที่นี่ก็ได้” คนเป็นย่าเอ่ยถามเสียงเย็น ชวนเสียวสันหลัง

“คุณย่ากำลังกล่าวหาว่าผมโกงบริษัท” ธีรวัฒน์พูดอย่างเดือดดาล

“นั่นแกพูดเองนะ”

“ใช่สิ...ผมมันไม่ใช่หลานรักอยู่แล้วนี่”

“แกอย่ามาเบี่ยงเบนประเด็น”

“ผมก็ไล่คนโกงออกไปแล้วไง......ว่าแต่คุณย่าจะไล่ผมออกอีกคนเลยไหมครับ หรือว่าจะแจ้งความเอาผิดให้มันฉาวโฉ่ไปเลย” ชายหนุ่มประชดประชัน ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าท่านไม่มีทางทำอย่างนั้น

“ฉันทำแน่ ถ้าแกไม่ใช่หลานฉัน” คุณปรางทิพย์บอกเสียงเข้ม

“แต่ผมไม่ผิด” ชายหนุ่มไม่มีท่าทีละอายหรือแม้แต่หวั่นไหวแม้แต่น้อย ยังคงเชิดหน้าท้าทายผู้สูงวัยอย่างไม่ลดละ...ในเมื่อทำดีแค่ไหนก็ไม่เคยชนะใจท่านได้เลย ไม่ว่าจะนานแค่ไหนเขาก็ยังแพ้ไอ้ภพตลอดมา ทั้งที่อุตส่าห์ช่วยงานคุณย่ามาตั้งหลายปี....ชายหนุ่มทั้งโกรธทั้งน้อยใจ เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองผิดเอาแต่โทษคนอื่นจนเป็นนิสัย บ่มเพาะความร้ายกาจมากขึ้นเรื่อย ๆ

“ฉันจะทำยังไงให้แกสำนึกได้ซะทีนะ” หญิงชราพูดอย่างอ่อนใจ

“คุณย่าใช้อคติมองผมตลอด”

“ฉันใช้ความเมตตากับคำว่าอภัยกับแกมาตลอดต่างหาก แต่แกไม่เคยทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาบ้างเลย”

“ลองพิสูจน์อีกสักครั้งไหมครับคุณย่า” ชายหนุ่มท้าทาย

“พิสูจน์ยังไงไม่ทราบ”

“ให้ผมมาทำงานกับคุณย่าสิครับ แล้วดูสิว่าระหว่างผมกับคนอื่นใครจะทำประโยชน์ให้กับบริษัทได้มากกว่ากัน” ธีรวัฒน์จงใจเรียกเกรซว่าคนอื่นย้ำเตือนให้ผู้สูงวัยไม่ลืมว่าเขาเป็นหลานแท้ ๆ สายเลือดเดียวกัน

“แกหมายถึงจะเข้ามาอยู่ในตำแหน่งเดียวกับหนูเกรซ” หญิงชราเลิกคิ้วมองหน้าหลานชายเจ้าเล่ห์นิ่ง ๆ …ช่างใจกล้าหน้าด้านออกปากขอแข่งขันกับคนที่ไม่มีประสบการณ์อย่างหนูเกรซ ....เป็นสุภาพบุรุษซะจริง ๆ หลานชายฉัน....คุณปรางทิพย์คิดอย่างอ่อนใจ หล่อนรับหลานชายกำพร้าทั้งสามคนมาเลี้ยงพร้อม ๆ กันด้วยความรักที่ให้ไม่ยิ่งหย่อนกว่ากัน แต่เมื่อเวลาผ่านไป ทำให้ต้องยอมรับว่า ณ วันนี้หล่อนรักหลานไม่เท่ากันจริง ๆ แต่นั่นเป็นเพราะอุปนิสัยของแต่ละคนมากกว่า ไม่ใช่เพราะอคติส่วนตัว

“ขอเพียงคุณย่าให้โอกาสผม”

“ได้...หนึ่งปีต่อจากนี้ ฉันจะเป็นคนตัดสินเองว่าใครทำประโยชน์ให้กับบริษัทมากกว่ากัน” ท่านประธานใหญ่รับปาก

“ขอบคุณครับ” รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลาพร้อมกับแววตาที่แสดงถึงความเหนือกว่าที่ส่งถึงหญิงสาวอีกคนที่ไม่คู่ควรจะก้าวขึ้นมาเป็นคู่แข่งของเขาด้วยซ้ำ

ค่ำคืนนั้นเกรซกลับบ้านด้วยความอ่อนล้าตาจะปิด หล่อนกลับมาทีหลังสามี เพราะต้องออกไปรับประทานอาหารเย็นกับคู่ค้าเก่าแก่ของคุณย่า หรือจะเรียกง่าย ๆ ก็คือหล่อนเริ่มโดนสอนงานอย่างจริงจังตั้งแต่วินาทีที่ธีรวัฒน์ออกจากห้องคุณย่าแล้ว ทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจแข่งขันกับใครแต่ก็โดนดึงเข้าไปอยู่ในเกมอย่างไม่ทันตั้งตัว

“เป็นอะไร ทำท่าอย่างกับหมาหงอย” ชายหนุ่มเอ่ยถามเพราะตั้งแต่หล่อนกลับมาถึงก็ทิ้งตัวนอนลงบนโซฟา ในขณะที่เขานั่งดูทีวีซึ่งจริง ๆ แล้วก็นั่งรอหล่อนนั่นแหละ

“นอกจากหงอยแล้วยังเหมือนหมาง่วงด้วยหรือเปล่าคะ” เกรซตอบกลับมาโดยไม่ลืมตา