20

“ไม่ต้องทำเป็นโมโหกลบเกลื่อนหรอกน่า โต ๆ กันแล้ว มาเถอะเรายังพอมีเวลา” ปองภพกอดกระหวัดรัดเรือนร่างบอบบางขึ้นไปบนอกอีกครั้ง พร้อมกับรอยยิ้มกรุ้มกริ่มพอใจที่ได้แกล้งยั่วจนหญิงสาวของขึ้น ปากคว่ำตาขวาง

“กรี๊ดดดดดดด.......ปล่อย” เกรซแหกปากกรีดร้องอย่างต้องการทำลายโสตประสาทของฝ่ายตรงข้ามมากกว่าเพราะความกลัว

“จะบ้าหรือไง ผมไม่ได้ข่มขืนคุณนะ” ด็อกเตอร์หนุ่มรีบคลายอ้อมกอดก่อนที่หูจะพิการไปจริง ๆ

“เกรซไม่มีเวลามาเล่นบ้า ๆ กับคุณหรอกนะ...ฮึ่ย...” พูดจบก็รีบผลุนผลันลงจากเตียง ก่อนจะวิ่งหนีเข้าห้องน้ำโดยมีเสียงหัวเราะไล่หลัง....หญิงสาว ไปยืนหน้าร้อนผ่าวอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ยังดีที่เขาไม่ตามเข้ามา...คนบ้านี่ ชอบแกล้งดีนัก........

เจ้าสาวแสนสวยยืนฉีกยิ้มจนปวดแก้ม ในขณะที่เจ้าบ่าวที่ยืนเคียงคู่กันกลับหน้าแข็งเป็นหิน เห็นแล้วก็ให้น่าหมั่นไส้นัก คนอะไรจะหน้านิ่งปานนั้น ทำอย่างกับโดนบังคับให้มาแต่งงานอย่างนั้นแหละ…เมื่อเช้ายังดี ๆ อยู่เลย

“นี่คุณไม่ต้องเก็กขนาดนั้นก็ได้มั้ง” เกรซกระซิบเตือนพอให้ได้ยินกันสองคน แต่แทนที่มันจะได้ผลในทางที่ดี กลับโดนชักสีหน้าใส่เสียนี่

“โอเค ตามสบายเลยคุณ...เฮอะ....อย่าให้ถึงทีฉันบ้างก็แล้วกัน” เจ้าสาวได้แต่เข่นเขี้ยวข่มขู่กลับไป และยังไม่ทันได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น...ก็เห็นคุณย่าปรางทิพย์ที่วันนี้ดูกระฉับกระเฉงมีชีวิตชีวาเดินตรงมาหาบ่าวสาว

“มาจ่ะ มาถ่ายรูปกันนาน ๆ จะได้เจอกันสักที” คุณย่ายิ้มเต็มใบหน้า เมื่อเดินนำหนุ่มหล่อสาวสวยหน้าตาคุ้น ๆ เข้ามาพร้อมกับจัดแจงให้ยืนข้างบ่าวสาว แต่ดูทีท่าว่าผู้มาใหม่ไม่ค่อยจะสบอารมณ์นัก

“จู่ ๆ ก็แต่งงาน ทำเจ้าสาวท้องหรือไงคะพี่ภพ” สาวสวยเอียงหน้ามาพูดกับปองภพโดยเฉพาะ แต่เกรซก็ยังได้ยิน...ผู้หญิงคนนี้พูดจาออกมาไม่สวยเหมือนรูปกายภายนอกทำเอาใบหน้าเรียบเฉยของอาจารย์หนุ่มกลับเข้มขึ้นอีกหลายเท่าตัว

“กรุณาให้เกียรติเจ้าสาวของผมด้วย” ชายหนุ่มตอบกลับเย็นชา

“แหม...ดาก็แค่ล้อเล่น...ไม่เห็นต้องซีเรียสเลยนี่คะ” ดาวิกา ป้องปากหัวเราะมองเผิน ๆ ก็ดูน่ารัก แต่ถ้าหากใครได้ยินที่หล่อนพูดคงไม่คิดอย่างนั้น

หลังถ่ายรูปเสร็จ คุณย่าแยกไปรับเพื่อนสนิทที่เพิ่งจะเดินทางมาถึง ทำให้ทั้งสี่ยังยืนอยู่ด้วยกัน

“ยินดีด้วยนะปองภพ...คุณเกรซ....ผมธีรวัฒน์เรียกพี่ธีก็ได้ครับเราเป็นญาติสนิทกัน” ชายหนุ่มหันไปพูดกับเจ้าสาว พลางจ้องมองสำรวจใบหน้าอย่างไม่เกรงใจราวกับจงใจจะยั่วโมโหเจ้าบ่าวที่ยืนกัดฟันกรอด

“พี่ธี !...เข้าไปข้างในเถอะค่ะ” ดาวิกาคล้องแขนสามีทำหน้างอง้ำ เมื่อเห็นเขาแสดงอาการชื่นชมความงามของหญิงอื่นต่อหน้าต่อตา

“จะรีบเข้าไปไหนล่ะ คนกันเองทั้งนั้นหรือว่าทำใจไม่ได้ที่แฟนเก่าแต่งงาน” ธีรวัฒน์พูดไปยิ้มไปเหมือนล้อเล่น ทั้งที่เป็นความจริงทุกอย่าง...มันคือความภาคภูมิใจอย่างเดียวที่เขาเอาชนะ ไอ้หลานชายคนโปรดของคุณย่าปรางทิพย์ได้เมื่อสี่ปีก่อนเขาสามารถแย่งดาวิกา มาได้แต่ตอนนี้เขาชักอยากรู้จักผู้หญิงคนใหม่ของมันอีกแล้วสิ....

“พี่ธี !”

“ไปซะ.... อย่ามาเกะกะแถวนี้ คุณย่าคงไม่ชอบใจแน่ ถ้ารู้ว่าแกทำตัวมีปัญหา” ปองภพบอกเรียบ ๆ

“ไม่ต้องเอาคุณย่ามาขู่ คอยดูกันไปยาว ๆ ก็แล้วกัน” ธีรวัฒน์ส่งสายตาอาฆาตมาดร้ายมายังด็อกเตอร์หนุ่มก่อนจะเดินเข้างานไปอย่างไม่ค่อยชอบใจนัก

เกรซ งุนงงระหว่างพวกเขามันต้องมีอะไรกันแน่ ๆ แต่ละคนดูมีลับลมคมในซ่อนมีดไว้ข้างหลังกันทั้งนั้น

“มีอะไรหรือเปล่าเฮีย” ปพนเดินจูงมือแฟนสาวเข้ามาหลังจากขอตัวพาน้องจูนไปห้องน้ำจึงไม่เจอธีรวัฒน์กับดาวิกา เห็นแต่ตอนที่ทั้งคู่เดินจากไปหน้าตาเคร่งเครียด

“คอยจับตาดูไอ้ธีไว้หน่อยก็ดี”

“ฮึ่ม...ถ้ามันกล้าก่อเรื่องที่นี่ล่ะก็ ไม่รอดแน่” ปพนฮึ่ม ๆ เหมือนโกรธกันมาแรมปี

“มีเรื่องอะไรกันเหรอ” เกรซถามเพื่อให้ทุกคนได้รู้ว่าหล่อนยังยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ ควรจะมีใครสักคนอธิบายเรื่องนี้ให้ฉันฟังบ้างได้ไหมเนี่ย....

“เรื่องมันยาวเจ๊...เอาไว้ว่าง ๆ ค่อยถามผัวเจ๊เถอะ” ปพนตอบตามตรง

“ไอ้บ้า ! พูดจาให้มันน่าฟังหน่อยไม่ได้หรือไง” หญิงสาวค้อนปะหลับปะเหลือก หมั่นไส้ไอ้น้องชายนอกไส้นี่เหลือเกิน

“คำว่าผัวนี่นะ...ไม่น่าฟัง อย่าทำเป็นแอ๊บ ยังไงเฮียก็เป็นของเจ๊แหง ๆ หนีไปไหนไม่รอดแล้ว ดูดิ...สักขีพยานมืดฟ้ามัวดินขนาดนี้” ปพนยิ้มขัน...สาวมั่นที่เพิ่งจะมาสูญเสียความมั่นใจเมื่อมาเจอกับเฮียภพสยบนางมารร้าย...

“ทะเลาะกันเป็นเด็กไปได้ ขึ้นเวทีได้แล้ว” ปองภพดุทั้งคู่ก่อนจะพากันไปหน้างาน เพื่อเข้าสู่ขั้นตอนพิธีการต่อไป

“พี่ปพนน่ะชอบไปแกล้งพี่เกรซ พี่เขาช่วยเราไว้แท้ ๆ” จูนตีแขนแฟนหนุ่มเบา ๆ พลางต่อว่าแบบกลัว ๆ กล้า ๆ ตั้งแต่คบกันมาหล่อนมักเป็นผู้ตามเขามาตลอด

“ขืนไม่เบี่ยงเบนความสนใจ มีหวังว่าเจ๊แกจะยืนซักไซ้ไล่เรียงเรื่องราวของเฮียไม่เลิกน่ะสิ....เอาไว้ให้เขาไปคุยกันเองนั่นแหละดีแล้ว” ชายหนุ่มคิดว่าให้พี่ชายของเขาเป็นคนเล่าเองน่าจะดีที่สุด