บทที่ 2. จบตอน

“คุณสิงห์..”

“ป้ามีอะไรก็ไปทำเถอะ ท่าทางคนป่วยของป้าจะหายแล้ว”

“ค่ะ ป้าไปนะคะคุณ” ป้านงหันมาบอกแล้วเดินออกไป ลลนาวางช้อนแทบจะถลาตามป้านงไปแต่เพราะร่างสูงใหญ่ของสิงหาเดินมาหยุดขวางไว้เธอจึงได้แต่นั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะเล็กๆ ริมหน้าต่างบานสวย ลลนาเมินหน้าหนีแววตาคมด้วยใจเต้นระทึกหวาดหวั่นกลัวว่าสิงหาจะทำร้ายตนที่แอบว่าเขาเมื่อครู่...

“เป็นไง อาการดีขึ้นพอจะคุยกันรึยัง ลดาวัลย์..” ลลนาเงยหน้ามองเขาเต็มตาด้วยความงงงันและเข้าใจในเวลาต่อมาว่าสิงหาคงเข้าใจผิดว่าเธอเป็นลดาวัลย์ ลลนามองใบหน้าหล่อเหลาสีแทนสม่ำเสมอนั้นอย่างอดชื่นชมไม่ได้ว่าสิงหาเป็นชายหนุ่มที่หล่อเหลาหาตัวจับยากคนหนึ่ง เขาเหมือนลูกครึ่งเพราะดวงตายาวใหญ่สีดำมันมีประกายสีเทาเหลือบอยู่น้อยๆ เรือนผมสีน้ำตาลเข้มประกายทองนิดๆ เธอเห็นเพราะแสงแดดยามเช้าส่องลอดช่องลมมากระทบเรือนผมเขาพอดี เขามีจมูกโด่งสวยทีเดียว และริมฝีปากหยักลึกไม่หนาไม่บางนั้นก็ได้รูปรับกับรูปหน้าเหลี่ยมคมคาย... แล้วเขาสูงเท่าไหร่เนี่ยทำไมดูตัวใหญ่ราวกับยักษ์เธอต้องแหงนคอตั้งบ่าเมื่อนั่งมองเขาอยู่แบบนี้

“มองพอรึยัง ฉันหล่อสู้ผัวเธอได้ไหม..”

“หยาบคาย ฉันไม่เคยมีผัวและก็ไม่คิดจะเอาคุณมาทำผัวด้วย..” ลลนาสวนกลับไปอย่างคนที่ปากไวและคิดเร็วอีกทั้งเธอไม่ใช่หญิงสาวเรียบๆ เงียบๆ จะยอมให้ใครโขลกสับง่ายๆ

“หึ ฉันก็ไม่คิดจะเอาผู้หญิงเน่าๆ อย่างเธอมากกเหมือนกัน”

“แล้วคุณต้องการอะไรถึงจับตัวฉันมา ฉันบอกไว้ก่อนเลยนะว่าหากวันนี้ฉันไม่ได้กลับบ้านฉันจะแจ้งความจับคุณ ข้อหาลักพาตัวกักขังหน่วงเหนี่ยวอิสรภาพ”

“โอ้ หัวหมอซะด้วย แต่ถ้าเธอฉลาดพอนะลดาวัลย์เธอควรก้มหัวให้ฉันและฟังที่ฉันจะพูดกับเธอ..”

“อ้อ.. ฉันจะบอกอะไรคุณอีกอย่างนะ ฉันไม่ใช่ลดาวัลย์ ฉันชื่อลลนา และไม่เคยรู้จักเกี่ยวข้องอะไรกับคุณหรือคนในครอบครัวคุณเลยแม้แต่นิดเดียว..” หญิงสาวบอกเขาพลางลุกขึ้นเผชิญหน้ากับคนตัวโตอย่างไม่ยอมให้เขาข่ม ก็ถ้าเธอนั่งอยู่ก็เหมือนถูกเงาปีศาจบดบังน่ะสิ

“เธอว่าไงนะ..” สิงหาทำหน้ายุ่ง

“ฉันบอกว่าฉันไม่ใช่ ลดาวัลย์ ฉันชื่อลลนา เป็นเพื่อนกับยายนิ่ม แล้วฉันก็ถูกคนปัญญานิ่มอย่างคุณจับตัวมา คนที่ผู้หญิงตอมหึ่งอย่างคุณไม่น่าไม่ฉลาดเรื่องนี้นะ..” ได้ทีลลนาก็ใส่ไปเป็นชุดเอาให้สาสมกับความหน้ามืดตามัวของอีกฝ่าย...

“อย่ามาโกหกเพื่อเอาตัวรอดหน่อยเลย” ใบหน้าหล่อเหลาดูเข้มขึ้นเหมือนจะอายที่จับคนมาผิดตัว

“ฉันไม่มีเหตุผลที่จะต้องโกหก จะบอกอะไรให้นะ ฉันเป็นเพื่อนกับนิ่มหรือจะพูดอีกทีเราเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน และนิ่มก็ถูกคุณกับพรรคพวกทำร้ายบาดเจ็บสาหัสจนแท้งลูกและต้องนอนเป็นเจ้าหญิงนิทราอยู่ไม่รู้ว่าจะรอดกี่เปอร์เซ็นต์ ทีนี้ใครกันแน่ทำเพื่อเอาตัวรอด แล้วยังจะมาทำทีเป็นจับตัวฉันมาอีก บ้ารึเปล่า เหมือนจะฉลาดนะทำไมไม่สืบให้แน่ใจก่อนค่อยลงมือทำอะไรน่ะ..” ลลนากอดอกเบ้ปากมองเขาอย่างเหยียดๆ สิงหามองหน้าเธอนิ่งด้วยแววตาที่ลลนาอ่านไม่ออก แต่เมื่อเห็นเขามองจ้องเอาๆ ก็เริ่มไม่มั่นใจว่าตนมีอะไรผิดปกติ ลลนาก้มลงมองสำรวจตัวเองแล้วก็ต้องหวีดร้องออกมาด้วยความอับอายและฉุนเฉียว

“ว้าย.. ไอ้คนบ้าไม่มีมารยาท ห้ามมองนะ..” ลลนาว่าเขาพร้อมทั้งยกมือไขว้กันปกปิดช่วงหน้าอกสาวอวบใหญ่ไว้จากสายตาพราวระยับเหมือนจะยิ้มของสิงหา ใบหน้านวลร้อนผ่าวแดงก่ำไปถึงลำคอระหง

“หึหึ วิวดีเหมือนกันนี่ ใหญ่ดีของจริงหรือของปลอมล่ะ”

“บ้า ผู้ชายอะไรไม่เป็นสุภาพบุรุษ” ลลนาว่าพลางมองหาผ้าสักผืนมาปกปิดกายช่วงบนที่คอเสื้อมันถ่วงต่ำน่าหวาดเสียวเหลือเกินแต่เธอก็ยังไม่เห็นจะมีอะไรพอที่จะคว้ามาได้เลย

“เอ้า ใส่ซะไม่อยากเห็นนมปลอมนักหรอก” สิงหาพูดพลางถอดเสื้อแจ็กเก็ตยีนสีเข้มที่สวมอยู่ส่งให้ ลลนาไม่ลังเลที่จะคว้ามันมาคลุมร่างกายแล้วดึงสาบเสื้อไขว้ทับกันไว้เพราะเสื้อของเขาตัวใหญ่กว่าตัวเธอมาก อีกทั้งแขนก็ยาวแม้สิงหาจะพันมันไว้ถึงข้อศกของเขาแต่พอเธอสวมความยาวมันก็จรดข้อมือพอดี พอร่างกายมีอะไรปิดบังจากสายตาของเขาได้บ้างลลนาก็เชิดหน้าขึ้นมองเขาตาเขียวไม่เลิก

“ของแท้แม่ให้มาย่ะ ตาถั่วชะมัด...”

อีตาบ้า มาหาว่านมเธอของปลอมตาถั่วจริงๆ คงเจอแต่สาวของปลอมสิท่า... ลลนาเข่นเขี้ยวคนตาถั่วในใจ

“ตกลงเราจะคุยกันแบบไหน คุณต้องการอะไร..” ลลนาสูดหายใจเข้าปอดแล้วเริ่มจริงจังกับเรื่องที่จะคุยกับเขา

“ถึงเธอไม่ใช่ลดาวัลย์จริงๆ แต่เธอก็มีส่วนสมรู้ร่วมคิด...”

“ฮะ อะไรนะ สมรู้ร่วมคิดอะไรคุณอย่ามากล่าวหาฉันนะ”

“แล้วเธอจะรู้เองว่าเรื่องอะไร มานี่เลย..” สิงหาไม่พูดพล่ามทำเพลงฉุดกระชากเธอให้เดินตามไป จนลลนาซึ่งตั้งตัวไม่ทันและเพิ่งสร่างไข้ถึงกับเซถลาตามเขาไปเหมือนนักปีกหัก...

“โอ๊ย คุณ เบาๆ สิ เจ็บนะ ไม่ใช่วัวควายตัวใหญ่ถึกทนเหมือนคุณนะ”

“หุบปากไปเลยแล้วอยู่เฉยๆ สักครู่ได้มั้ย เสียงเหมือนนกกะปูดปวดท้อง” เขาหันมาดุเสียงแข็งลลนาจึงเงียบเสียงเดินเร็วๆ ตามเขาไปจนกลัวว่าผ้าถึงจะหลุดมือที่ว่างจึงจับปมผ้าถุงที่ป้านงให้ยืมใส่ไว้แน่น...

“เคยเห็นเคยได้ยินรึไงว่านกกะปูดมันปวดท้องร้องยังไง” ไม่วายที่ลลนาจะย้อนเขาไป

“นี่แม่คุณ.. ผีเจาะปากมาพูดรึไงฮึ”

“โอเค ฉันไม่พูดก็ได้..” ลลนาค้อนเขาตาคว่ำแล้วเร่งฝีเท้าตามเขาไปอย่างรวดเร็วเพราะหากช้าได้ล้มหน้าฟาดพื้นแน่ๆ