เคลียร์งาน

เลขาสาวถูกประธานหนุ่มลากจูงมายังโต๊ะทานอาหารภายในห้องครัว

"กินสลัดดีกว่าเนอะ "บอสหนุ่มเปิดฝากล่องสลัดออก มือหนาใช้ช้อนตักป้อนเลขาสาว

"กินสิ สลัดร้านนี้อร่อยนะ"ช้อนที่ยังจ่อปากเลขาสาว

"อ้าปากสิครับ อร่อยจริงนะ"คนที่พยายามคะยั้นคะยอต่อ ช้อนที่มีสลัดผักใบเขียวจ่อปากคนตรงหน้า

"ขวัญ....อึบ"ปลายช้อนถูกส่งเข้าปากบางทันทีในขณะที่หญิงสาวกำลังจะอ้าปากพูด

"เป็นไง สลัดร้านนี้อร่อยใช่ไหม"ปากหนายกยิ้ม

สลัดคำโตถูกบดเคียวกลืนลงลำคอ

"อร่อยค่ะ แต่ขวัญของกินเองดีกว่า"เสียงหวานเอ่ยออกมาพร้อมที่หัวใจที่เริ่มเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ตึก ตึก ตึก เป็นโรคหัวใจหรือเปล่าเนี่ยทำไมหัวใจเราเต้นแรงขนาดนี้

"ไม่ พี่อยากป้อน มามะกินอีกคำนะ อ้าปากเร็ว" อะไรก่อนอยู่ดี ๆ เขาก็แทนตัวเองด้วยพี่ แล้วนี่ยังไม่ยอมให้กินสลัดเองอีก ช้อนนะ จะไม่วางเลยหรือไง

"พอแล้วคะ ขวัญขอไปทำงานต่อนะคะ"หญิงสาวลุกออกจากโต๊ะขาเรียวรีบเดินมายังโซฟาด้วยเร็วแสง มือน้อยกุ้มที่หน้าอกข้างซ้าย ตึก ตึก ตึก หน้าเห่อร้อนแดงระเรื่อขึ้นมา

เฮอ ทำตัวไม่ถูกเลย บอสจะเล่นอะไรกันเราเนี่ย หรือเขาไม่สบายหรือเปล่า หรือกินยาแล้วลืมเขย่าขวด คิดไปปวดหัวทำงานดีกว่า

เสียงแคะแป้นพิมพ์โน๊ตบุ๊คดังเป็นระยะอย่างต่อเนื่อง

บอสหนุ่มเมื่อทานข้าวเสร็จก็เดินมานั่งข้างเลขาสาวแต่เนื่องด้วยตอนนี้ก็เป็นเวลาที่ดึกพอสมควรคนตัวโตเพ้อเอนตัวแล้วหลับไป

"เย้! เสร็จสักที"เลขาสาวร้องออกมาแสดงความดีใจที่ทำงานเสร็จเพราะขณะตัวเองก็ง่วงนอนและเพลียมาก

หันไปมองเจ้าของห้องที่นอนอยู่บนโซฟาสีเทาหันปลายเท้ามาทางเธอ มองดูนาฬิกาตอนนี้ก็ตี 1 เข้าไปแล้วร่างกายอยากพักผ่อนเช่นกันคิดถึงเตียงนุ่ม ๆ ที่คอนโดเพื่อน มือเรียวสวยสะกิดที่แขนชายหนุ่ม

"บอสคะ บอส บอสสสสส"จากเสียงที่เบา ๆ เริ่มที่จะดังขึ้นเรื่อย ๆ นิ่ง ไม่ขยับเขยื้อนมีเพียงแต่เสียงลมหายใจที่เข้าออกมาอย่างสม่ำเสมอ

"บอสขาาา งานเสร็จแล้วคะ"มือเรียวเขย่าลงที่แขนแกร่ง

"อืม เสร็จแล้วเหรอ"เปลือกตาเริ่มขยับขึ้น ปรับโฟกัสสายตา มองมายังเลขาสาวที่นั่งข้างตัวเอง

"คะ เสร็จแล้ว ขวัญจะกลับแล้วนะคะ"

"เดี๋ยว เธอจะกลับอย่างไง ฉันไม่ขับรถไปส่งนะมันดึกแล้ว และฉันก็ง่วงนอนมากด้วย"คนตัวโตลุกขึ้นนั่งหลังพิงไปที่โซฟา

"เดี๋ยวขวัญเรียกแท็กซี่มารับก็ได้คะ ถ้างั้นขวัญลาเลยแล้วกันนะคะ"หญิงสาวยกมือขึ้นไหว้ลาหัวหน้าหนุ่ม

มือใหญ่รีบคว้าที่ท่อนแขนเรียวทันที

"อุ๊ย!"

"เดี๋ยว !"

"อารายอีกละค่าา ปล่อยขวัญเถอะขวัญจะกลับแล้ว"อะไรกันอีกเนี่ยเหนื่อยอะรู้ไหมอะไรก่อนอยู่ดี ๆ ก็มาจับเราไว้ เป็นขึ้นมาและบอสฉัน

"นอนที่นี่แหละ เธอไปนอนที่ห้องนอนแขกก็ได้ มันดึกมากแล้วผู้หญิงตัวคนเดียวมันอันตราย หรือเธอไม่กลัวเดี๋ยวนี้ข่าวแท็กซี่ล่อลวงหญิงสาวเยอะแยะ ไป"คนตัวใหญ่ยกเหตุผลที่เคยได้ยินมาจากข่าวมาอธิบาย

อืม ...มันก็จริงนะเหตุผลฟังขึ้นอยู่นะ มือเรียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ไลน์เพื่อบอกเพื่อนกลัวว่าเพื่อนจะเป็นห่วง

"ขวัญต้องนอนห้องไหนคะ ห้องนั้นใช่ไหม"

"ใช่ ใช่ ห้องนั้นแหละ "ขวัญข้าวก้าวเดินไปเปิดประตูเมื่อมองเห็นเตียงกว้างร่างกายที่อ่อนล้าจากการดื่มเหล้าเมื่อคืนและต้องทำงานให้กับบอสหนุ่ม ขวัญข้าวรีบเดินไปนอนที่เตียงกว้างทันที ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีขวัญข้าวก็หลังเข้าสู้ห้วงนิทรา

บอสหนุ่มมองมายังเลขาสาวที่นอนหลับไปแล้วปากหนายิ้มกว้างยากจะอธิบายกับความรู้สึกที่มีต่อเลขาสาวได้ แต่ที่รับรู้ได้เข้าเป็นห่วงเธอ อยากอยู่ใกล้ ๆ อยากให้เธอยู่ในสายตาตลอดเวลา

"หลับฝันดีนะยัยขี้เมา"

มือหนาปิดประตูห้องให้เลขาสาวนอนได้อย่างสบายขายาวก้าวมาที่ห้องตัวเองเพื่อต้องการพักผ่อนเช่นกัน

ตอนเช้าวันสดใส แมวน้อยสีขาวร้องเรียกเจ้าของให้ตื่นมาให้อาหาร เหมียว เหมียว เหมียว อุ้งเท้าน้อยขูดไปที่ประตูห้องนอน

บอสหนุ่มที่ได้ยินเสียงแมวตัวน้อยของเขาที่ร้องเรียกจึงรีบลุกออกจากเตียงมาเปิดประตู เหมียว เหมียว แมวน้อยเห็นเจ้าของด้วยความที่หิวยังไม่มีอะไรตกถึงท้องจึงร้องออดอ้อนเจ้าของตัวเอง

"หิวแล้วเหรอครับ" บอสหนุ่มที่ตอนนี้อยู่ในเสื้อคลุมสีดำมือหนาอุ้มแมวตัวน้อยขึ้น ขายาวก้าวมายังถุงอาหารแมวและเทลงใส่ชามอาหาร

"กินเยอะ ๆ นะครับ"บอสหนุ่มนั่งมองแมวตัวน้อยกินอาหารปากยกยิ้มกว้างเขาจะมีความสุขทุกครั้งเวลาที่เห็นแมวของเข้ากินอาหารหรือมาแสดงความออดอ้อนขอความรัก

สายตาคมมองไปที่ประตูห้องนอนที่เลขาสาวนอนเมื่อคืน

-ยังไม่ตื่นอีกเหรอสงสัยเราคงใช้งานเลขาหนักเกินไปหรือเปล่า-

เดินไปปลุกดีไหมนะ บอสหนุ่มพรึมพร่ำเบา ๆ ไม่เอาดีกว่าสงสัยจะเหนื่อยจากเมื่อคืน แต่เดินไปดูนิดหนึ่งก็ดีนะ ขณะที่ชายหนุ่มพรึมพร่ำอยู่คนเดียวขายาวก็ก้าวมายังหน้าห้องที่เลขาสาวนอน มือหนาหมุนไปที่ลูกบิดเปิดประตูออกยังเห็นเลขาสาวนอนหลับยังไม่ตื่น ขายาวก้าวเดินมาที่เตียงนอนนั่งลงข้าง ๆ คนที่นอนหลับฝันดีอยู่ตอนนี้หลังมือหนาลูบลงที่แก้มเนียนปากหนาค่อย ๆ จูบที่หน้าผากเบา ๆ

"ยัยขี้เมาเวลาเธอนอนก็น่ารักเหมือนกันนะ"บอสหนุ่มจองมองไปที่ใบหน้าหวานมือเกลี่ยลงที่ข้างแกล้มเบา ๆ ปากหนาจูบลงที่แก้มเนียนอีกครั้ง แล้วชายหนุ่มก็ลุกเดินออกจากห้องไป

ที่จริงขวัญข้าวรู้สึกตัวตั้งแต่ได้ยินเสียงเปิดประตูแล้วแต่ว่าหญิงสาวแกล้งหลับ อยากรู้การกระทำของบอสหนุ่มเหมือนกันว่าทำไมถึงเปิดประตูเข้ามาแต่ การกระทำที่บอสแสดงต่อเธอ เธอเริ่มที่จะไม่มั่นใจแล้วว่าชายหนุ่มคิดกับเธอมากกว่าลูกน้องแน่ ๆ

คนตัวเล็กลุกขึ้นนั่งเอาหลังพิงหัวเตียงนอน ครั้งหนึ่ง เคยคิดที่จะฝากชีวิตไว้กับคนที่รักและเชื่อใจมาก แต่ไม่คิดเลยว่าคน คนนั้นจะมาทำให้หัวใจฉันเจ็บจนยากที่จะให้อภัย ถ้ามีใครเข้ามาตอนนี้บอกตรง ๆ ว่าฉันไม่พร้อมจริง ๆ ขอเซฟหัวใจตัวเองไว้สักพักก่อนแล้วกัน

หญิงสาวตัดสินใจลุกขึ้นออกจากเตียงเดินเข้าไปทำธุระส่วนตัว ก่อนได้เดินออกจากห้องนอน

"ตื่นแล้วเหรอ พี่สั่งอาหารมาให้แล้วนะ "

พี่อะไรคือพี่ตอนนี้บอสฉันเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเองอีกแล้ว หัวจะปวดเขาคิดอะไรของเขากันละเนี่ย

"คะขอบคุณคะ อ๋อ..น้องกินอาหารแล้วเหรอคะ เสียใจจังตื่นมาไม่ทันที่จะให้อาหารแมว"

"ฉันให้อาหารมันแล้ว ตื่นมาก็ดีเดี๋ยวกินข้าวเสร็จฉันจะสอนการเลี้ยงแมวนะ"สายตาคมที่ดูเป็นประกายวิบวับมองไปที่เลขาสาว

ทั้งสองนั่งทานข้าวกันโดยขวัญข้าวที่รู้สึกเกร็งตลอดเวลาเพราะว่าบอสหนุ่มตักข้าวเข้าปากแต่สายตาคมจ้องมองเลขาสาวไม่วางตา แววตาที่ทอเป็นประกายแวววับ

เลขานั่งก้มหน้าไม่กล้าสบตา ทุกครั้งที่บอสตัวเองมอง

"บอสคะ คือว่าจะขอลางานสัก 2-3 วันคะ"เลขานั่งก้มหน้ามือน้อยเขี่ยข้าวไม่กล้าที่จะสบตาประธานหนุม

"เธอจะลางานไปไหน"น้ำเหนือวางช้อนลงในจานข้าวส่งสายตาที่เชิงตำหนิมาให้หญิงสาว

"ฝันนะสิชวนไปเที่ยวภูเก็ต น่าจะไปพักโรงแรมแฟนของปลายฝันพี่นิวตันอะคะ"

"โอเคฉันให้เธอลาได้ "

อ้าวจะให้ลาได้ง่าย ๆ แบบนี้เลยเหรอ ใจดีเหมือนกันนะเนี่ย