ตอนที่ 1 ดูตัว

แนะนำตัวละคร

เมริสา สวย เลิศ เชิด โสด ครอบครัวรวย ผู้ชายเสนอตัวอยากเป็นสามีมากหน้าหลายตา แต่เธอไม่มีใครถูกใจเธอสักคน

ดิฐา บาร์เทนเดอร์หนุ่มหล่อเบ้าหน้าฟ้าประทาน สาว ๆ รุมจีบ เขาไม่เคยคบใครเพราะฐานะยากจนทำงานหลายอาชีพเพื่อเอาเงินมารักษาแม่ที่ป่วยเป็นมะเร็ง

พรหมลิขิตจับพลัดจับผลูให้สองที่ชีวิตแตกต่างราวฟ้ากับเหวมาเจอกัน

ดิฐา เขาได้แค่มองเธอที่อยู่สูงใครจะคิดว่าเธอจะโน้มตัวลงมาตามตื้อเขา

เมริสา อยากได้ต้องได้เขาเล่นตัวแค่ไหนก็จะเอา เมื่อถูกใจแล้วอย่าไปยอม อ่อยให้สุดต้องเอามาเป็นพ่อของลูกให้ได้

ตอนที่ 1 ดูตัว

สนามยิงปืน

เสียงปืนดังสนั่นรัวยิงจนแม็ก มือขาวเรียวที่ดูบอบบางกำปืนไว้แน่น สายตาสวยมุ่งมั่นแววตาดุดันแม้ร่างกายเพรียวบางร่างเล็กผิวขาวเนียนผุดผ่องสดใส ใบหน้าสวยหวานไร้ริ้วรอยแม้รอยสิวสักเม็ดยังไม่มี คิ้วเรียวผสานดวงตาราวหงส์จมูกโด่งสันรับรูปหน้าปากเรียวกระจับชมพูระเรื่อ สวยสดใสอย่างสาวหวานซึ่งตรงข้ามกับอุปนิสัยที่แข็งกระด้างและเย็นชาของเธอ

“ปัง ปัง ปัง!!!” กระสุนหมดแม็ก มือเรียววางปืนลงมองถอดแว่นมองเป้าที่ตัวเองยิงเมื่อครู่เข้าเป้ากลางจนรูพรุน ปากกระจับขยับเล็กน้อยพอใจในผลงานตัวเอง เมริสาไม่ยิ้มกว้างมานับสิบปีหลังจากพ่อแม่เสียไป

“ใครทำให้หงุดหงิดขนาดนั้น”เมธาวิน พี่ชายของเมริสายืนกอดอกมองน้องสาวยิงปืนระบายความโมโห หากเธอหงุดหงิดไม่พอใจมักจะระบายอารมณ์ที่สนามยิงปืนหรือไม่ก็ไปต่อยมวย ยูโด เทควันโด ให้ได้ปลดปล่อยอารมณ์

“บริษัทยาที่คุยกันเมื่อบ่ายนั่นแหละ”เมริสาเสียงเหวี่ยงดึงหน้านิ่งตามปกติ

“ทางเขามีแค่ข้อเสนอนิดหน่อย ทางเราอะลุ่มอล่วยให้ ก็จบแล้วจะหงุดหงิดทำไม”

“เขาไม่ควรมีข้อแม้กับเรา นิดเดียวก็ไม่ควร”

“ใจเย็น ทำธุรกิจมันก็แบบนี้แหละจะให้สมบูรณ์แบบทุกอย่างมันไม่ได้”เมธาวินตบบ่าน้องสาวเบา ๆ เขารู้ว่าเธอเป็นคนจริงจังในทุกเรื่องและทุกอย่างต้องสมบูรณ์แบบเพราะถูกคุณตาที่เป็นเจ้าสัวเลี้ยงมาให้แพ้ไม่เป็นไม่อ่อนข้อให้ใคร ไอรินเลขาสุดเนี้ยบของเมริสาเดินเข้ามาใกล้

“เย็นนี้มีนัดทานอาหารเย็นกับท่านเจ้าสัวนะคะ”ไอรินก้มหน้าเล็กน้อย เมริสาพยักหน้าแล้วเก็บปืนเข้าที่ก่อนจะเดินนำออกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่งตัวเป็นทางการก่อนจะไปพบคุณตา

คฤหาสน์หรูหลังใหญ่

แม้อยู่ในรั้วบ้านเดียวกันแต่เมริสากับเมธาวินไม่ค่อยได้ทานอาหารร่วมกับเจ้าสัวบ่อยนัก ทุกคนต่างแยกย้ายกันทำงานญาติพี่น้องที่อยู่ร่วมคฤหาสน์กว้างใหญ่จะได้เจอกันแค่อาทิตย์ละครั้งพร้อมหน้าพร้อมตาครอบครัว

ญาติ ๆ นั่งทานอาหารพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันในเรื่องต่าง ๆ และก็ไม่พ้นเรื่องงานที่ต้องมาอัพเดทให้เจ้าสัวฟัง ทุกคนในครอบครัวจริงจังเรื่องการทำงานมาก ยกเว้นเมธาวินเขามักเบื่อหน่ายกับการบริหารงานที่ไม่ใช่ทางของเขาเลยสักนิดเพราะตัวเขาเองอยากเปิดเว็ดดิ้งสตูดิโอเล็ก ๆ ได้อยู่กับชุดเจ้าสาวสวย ๆ ก็สุขใจ ติดที่ว่าเขาไม่สามารถเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของตัวเองให้ใครรับรู้ได้

“วันอาทิตย์นี้ไปดูตัวด้วยนะริสา”เจ้าสัวหันไปบอกกับเมริสา สายตาสวยเหลือบมองเจ้าสัวเล็กน้อยแล้วพยักหน้ารับ

“อีกแล้วเหรอคะ ดูรอบที่ร้อยแล้วไม่เห็นมีใครเอาริสาสักคน”ป้าพูดแทรกยิ้มอ่อน

“คงต้องยิ้มแย้มหน่อยจะได้ขายออกสักที”สะใภ้อีกคนเอ่ยแซว

“หนูว่าคุณตาน่าจะให้ริสาแต่งพร้อมกับสินสอดสักร้อยล้านนะคะ จะได้มีคนยอมแต่งด้วย”ลูกพี่ลูกน้องพูดเสริม ญาติ ๆ นับสิบหัวเราะกันคิกคัก เมริสามองหางตาสีหน้าเรียบเฉย

“หัวเราะสนุกเลยนะคะ ถ้าได้เงินปันผลน้อยยังจะขำอยู่ไหม” เมริสาเสียงแข็งกวาดสายตามองญาติอย่างขุ่นเคือง ญาติ ๆ หน้าเจื่อนไม่กล้าพูด เพราะบริษัทใหญ่ที่ทำกำไรมหาศาลให้พวกเขาอยู่ภายใต้การบริหารของเมริสากับเมธาวินที่เป็นลูกของลูกสาวคนโตเจ้าสัวที่จากไป

“พวกเราแค่หยอกเล่น จริงจังไปได้”ป้าแสยะยิ้มแอบเบะปากให้หลานสาวตัวร้าย

“เอาเป็นว่าไปดูตัววันอาทิตย์นี้ด้วยนะ”เจ้าสัวอมยิ้มหลานสาวแข็งแกร่งตามที่ท่านอยากให้เป็น

“ได้ค่ะ”เมริสารับคำ ทานอาหารต่อเธอแทบไม่เคยแสดงออกทางสีหน้าเลยสักนิด เธอมักทำหน้านิ่งไม่แสดงอารมณ์ตลอดเวลา

ร้านอาหารหรูกึ่งผับใจกลางเมือง

สหภพหนุ่มหล่อขาวตี๋เจ้าของร้านนั่งเครียดเอามือเท้าคางคิดหนักอยู่ตรงเคาเตอร์บาร์เทนเดอร์ ดิฐาบาร์เทนเดอร์หนุ่มหล่อเข้มมองเจ้านายอย่างสงสัย เขาผสมเครื่องดื่มเทใส่แก้วประดับอย่างประณีตยื่นแก้วให้เจ้านาย สหภาพเหล่มองแก้วค้อกเทแล้วถอนหายใจหยิบแก้วกระดกเอือก ๆ อยากเมาคลายกลุ้ม

“เห้อ!”

“ร้านจะเจ๊งเหรอครับ ผมจะได้หางานใหม่”ดิฐาเหล่มองพร้อมกับก้มจัดอุปกรณ์ตรงหน้า

“ไอ้ฐา ปากเสีย ร้านยังไม่เจ๊งโว้ย! ชีวิตกูต่างหากกำลังจะเจ๊ง โดนที่บ้านสั่งให้ไปดูตัวอีกล่ะ คราวนี้เป็นลูกเพื่อนพ่อด้วยที่สำคัญไม่ยอมบอกข้อมูลอะไรเกี่ยวกับผู้หญิงให้กูฟังเลย”สหภพเสียงเครียด เขาไม่ชอบที่พ่อแม่มาจัดแจงให้เขารีบหาเมียแต่งงานมีลูก

“ผู้หญิงเขาอาจจะไม่ได้แย่ก็ได้”

“อย่างน้อยก็ต้องมีปมสักอย่างถ้าสวยนิสัยดีร่ำรวย แต่ไม่มีผัวเป็นไปได้ไง”สหภพเน้นย้ำอย่างแคลงใจ

“........”

“คราวนี้แกไปดูให้หน่อย”

“อีกล่ะผมไปแทนหลายครั้งแล้วนะ”ดิฐาวางมือเงยมองเซ็ง ๆ

“เอาน่าถือว่าช่วยกัน”

“ไม่!”ดิฐาปฏิเสธหน้าตึงไม่พอใจเขาไม่อยากไปเป็นตัวแทนของใครถ้าโดนจับได้กลัวจะเป็นเรื่อง

“หนี้ที่แกติดไว้ยังเหลืออีกเท่าไหร่นะ........”สหภพหรี่ตามองงัดไม้เด็ดที่ทำให้เขาปฏิเสธไม่ได้

“สองแสนเจ็ดหมื่นแปดพัน”

“รอบนี้ลดให้หมื่นแปดเลย ไปดูตัวแทนให้หน่อยแต่งตัวซอมซ่อเหมือนเดิมเอาให้แขยงไปเลยยิ่งดี”สหภพยิ้มกรุ้มกริ่มทุกครั้งที่ทางบ้านให้ไปดูตัวเขาจะให้ดิฐาบาเทนเดอร์สุดหล่อประจำร้านของเขาไปแทน ดิฐาต้องแต่งตัวซอมซ่อทำหัวยุ่งดูสกปรกซกมก ให้คู่เดทรังเกียจจะได้ไม่ต้องนัดอีก ดิฐาถอนหายใจเบื่อหน่าย เขาไม่อยากทำแบบนี้แต่เพราะติดหนี้เจ้าของร้านค่ารักษาโรคมะเร็งของแม่และกลัวตกงานที่ได้ทิปงาม ๆ ของร้านนี้ เลยจำใจยอมทำตามสหภพทุกครั้งไป