2

“โอเคค่ะ น้องพลอยเป็นผู้หญิงเรียบร้อยรักนวลสงวนตัว”

“พี่ปราบจะให้หนูทำงานอะไรบอกมาได้เลยค่ะ” ท่าทีกระตือรือร้นของเธอทำให้ปราบนิ่งคิด

เขาไม่ได้คิดจะให้เธอทำงานอะไร คิดแค่ว่าจะให้มานั่งสบาย ๆ อยู่ในห้อง แล้วก็พาไปกินข้าวก่อนจะส่งกลับบ้าน

“น้องพลอยพิมพ์เอกสารหรืออะไรก็ได้ค่ะ” พอเธอถามเขาก็เลยต้องหางานให้เธอทำ

เธอเป็นเด็กแก่เรียน เห็นคุณยายของเธอชมว่าเธอเรียนจบในเทอมนี้คงได้เกียรตินิยมเพราะเรียนเก่งมากได้เอทุกวิชา เขาก็คิดว่าอย่างนั้น เพราะเห็นเอาแต่อ่านหนังสือ เขาไปที่บ้านสวนของเธอหลายครั้งจึงเห็นว่ากิจวัตรประจำวันของเธอไม่อ่านหนังสือก็ทำอาหาร เย็บผ้า ร้อยมาลัย และปลูกต้นไม้ เป็นชีวิตที่น่าเบื่อและจำเจสุด ๆ เท่าที่เขาเคยเจอมา

ชีวิตไร้สีสันจืดชืด พูดน้อยคำ เวลาคุยกับเขาก็ยืนเสียห่างยังกับกลัวเขาจะสิงร่าง ถ้าเขาต้องแต่งงานใช้ชีวิตกับพลอยฟ้า เขาน่าจะเหี่ยวเฉาและตายไปอย่างอนาถ

บิดามารดาเคยพูดเรื่องแต่งงานแต่เขาบ่ายเบี่ยง พวกท่านก็เลิกคุยเรื่องนี้ไปนานหลายปีจนเขาเรียนจบกลับมาจากเมืองนอก ท่านบอกว่าอยากได้ที่ดินของคุณยายพิมพ์จันทร์ และอยากทำตามสัญญาที่เคยให้เอาไว้กับบิดาของพลอยฟ้า เพราะบิดาของพลอยฟ้าเคยมีบุญคุณช่วยเหลือบิดาของเขาเอาไว้ ถ้าเขาทำยังไงก็ได้ให้พลอยฟ้าแต่งงานด้วย จะยกบริษัทให้เขาและยอมลงจากตำแหน่ง เมื่อแต่งงานแล้ว หลังจากนั้นจะเป็นอย่างไรบิดาไม่ได้บังคับอีก เขาก็ตอบตกลงในทันทีเพราะมีแต่ได้กับได้ แถมยังโดนเพื่อนรักอย่างปองภพท้าทายว่าถ้าเขาทำให้พลอยฟ้ารักได้ มันจะยอมเสียเงินให้เขาหลักล้าน

เขาทำให้พลอยฟ้ารัก แต่ห้ามรักพลอยฟ้าไม่งั้นจะแพ้พนันเพื่อน

ในเมื่อโดนท้าทาย และค่าตอบแทนจากบิดาและเพื่อนรักหอมหวานขนาดนี้เขาก็เลยต้องกระโดดลงมาเล่นเกมนี้ แค่ทำให้พลอยฟ้า ผู้หญิงที่เชยแสนเชยรักมันไม่ได้ยากเย็นอะไรเลย มันง่ายยิ่งกว่าพลิกฝ่ามือ ผู้ชายเพียบพร้อมทั้งชาติตระกูล ฐานะ หน้าตาและคารมดีแบบเขาไม่ว่าสาว ๆ คนไหนก็ต้องยอมสยบแทบเท้า

“งั้นพี่ให้ช่วยทำเอกสารพิมพ์งานให้พี่ก็แล้วกันนะคะ”

“ได้สิคะ พลอยพิมพ์งานเร็วนะคะ เคยเรียนพิมพ์ดีดแบบสัมผัสมาน่ะค่ะ”

“เหรอครับ” เขาเชื่อว่าเธอพิมพ์สัมผัสได้ เพราะเธอทำตัวเหมือนมนุษย์ป้าที่เกิดสมัยที่คนส่วนใหญ่ยังใช้พิมพ์ดีดแทนที่จะเป็นคอมพิวเตอร์เช่นนี้ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เธอโดดเด่นอะไรขึ้นมาหรอกนะ เขาคิดว่าผู้หญิงไม่ต้องเก่งอะไรขนาดนั้นก็ได้ แค่เอาใจเก่ง เรื่องบนเตียงลีลาเด็ด แค่นี้ก็คงเพียงพอแล้ว

“งั้นพิมพ์เอกสารนี้ให้พี่ก็แล้วกันครับ” เขาพูดคะขาน่ารัก บ้างก็ใช้คำว่าครับแล้วแต่อารมณ์ ซึ่งเธอเองก็ไม่ได้ว่าอะไร

“ค่ะ แล้วโต๊ะทำงานของพลอยอยู่ไหนคะ”

“ตายแล้วพี่ลืมค่ะ เดี๋ยวพี่ให้จักรยกโต๊ะทำงานเข้ามาให้น้องพลอยนะคะ น้องพลอยไปนั่งรอที่โซฟาตัวนั้นก่อนค่ะ วันนี้วันแรกฉุกละหุกนิดนึงนะคะ”

“พี่ปราบจะให้หนูนั่งทำงานในห้องพี่เหรอคะ”

“ใช่ค่ะ น้องพลอยมีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ”

“อ้อ... ไม่มีน่ะค่ะ แต่พลอยคิดว่าพี่ปราบจะให้นั่งทำงานด้านนอกกับคุณจักรเสียอีก” พลอยฟ้าก็แทนตัวเองว่าพลอยบ้างหนูบ้างตามสมควร เพราะเคยรู้จักกันตอนเด็ก อายุก็ห่างกันพอสมควร จนแทนตัวเองว่าหนูกับเขาได้เลย เขาอายุห่างจากเธอถึงหนึ่งรอบ

“นั่งในห้องพี่ดีกว่าค่ะจะได้สบายแล้วก็เป็นส่วนตัวดีค่ะ” ปราบพาเธอไปกดให้นั่งลงบนโซฟาตัวยาว ก่อนที่ในห้องจะวุ่นวายเล็กน้อยเพราะต้องให้คนยกโต๊ะกับเก้าอี้เข้ามาในห้อง

พลอยฟ้านั่งมองคู่หมั้นหนุ่มที่สั่งโน่นสั่งนี่คนงานให้วุ่น

“พี่ปราบคะ”

“ค่ะ น้องพลอยว่าไงคะ” ปราบรับคำ หันไปมองคู่หมั้นแสนเชยที่กำลังดึงเสื้อสูทของเขาเหมือนเด็ก ๆ

“พี่ปราบไม่ต้องวุ่นวายเพราะหนูขนาดนี้ก็ได้นะคะ เอาแค่โต๊ะทำงานกับเก้าอี้ธรรมดาก็พอค่ะ”

“ไม่ได้ค่ะ โต๊ะทำงานต้องได้ระดับ เก้าอี้ต้องดีที่สุด ไม่อย่างนั้นน้องพลอยของพี่จะปวดหลังเวลาทำงานค่ะ”

เขาจับไหล่บอบบางของเธอเอาไว้ พลางพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลห่วงใย

“ขอบคุณค่ะ” พลอยฟ้ารู้สึกว่าเขาดีมากจนเธอนึกเกรงใจ

“เที่ยงแล้วค่ะ เราออกไปหาอะไรกินกันดีกว่านะคะ” ยังไม่ได้ทำงานอะไรในช่วงเช้า ก็เที่ยงเสียแล้ว พลอยฟ้ายกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู ก็เห็นว่าได้เวลาพักพอดี

“เราจะออกไปกินข้าวกันที่ไหนคะ ที่ศูนย์อาหารของบริษัทหรือคะ” พลอยฟ้าเอ่ยถาม

บริษัทของปราบเป็นบริษัทเกี่ยวกับการรับเหมาก่อสร้างและวางระบบต่าง ๆ ซึ่งเป็นบริษัทใหญ่ จึงได้งานประมูลใหญ่ ๆ เกี่ยวกับการก่อสร้างและโครงการใหญ่ ๆ ต่าง ๆ ทั้งภาครัฐและเอกชน

“ไปกินข้างนอกค่ะ จะไปนั่งเบียดกับพนักงานทำไมกันคะ เราไปกินอาหารอร่อย ๆ ข้างนอกกันดีกว่า” เขากุมไหล่ของเธอทำเอาไว้ พลอยฟ้าพยายามไม่สะบัดออก พยายามทำตัวให้ชิน เพราะเขาเป็นคู่หมั้น เดี๋ยวเขาจะหาว่ารังเกียจเอาอีก

ปราบเห็นท่าทีของคู่หมั้นสาวเขาก็ยกยิ้มมุมปาก คิดว่าไม่ยากอะไรที่จะหลอกล่อพลอยฟ้า เพราะเธอดูซื่อบื้อจะตายไป พูดจาหวานนิดหวานหน่อย เอาอกเอาใจกันสักนิด ขี้คร้านหล่อนจะรักเขาจนหมดใจ

เขาไม่มีวันพาเธอออกไปนั่งกินข้าวด้วยกันให้พนักงานในบริษัทเห็นหรอก เพราะมันจะเป็นที่สนใจ ถ้าใครรู้ว่าพลอยฟ้าคือคู่หมั้นของเขาคงจะแอบหัวเราะเยาะและขบขันเขาไปทั่วที่มีคู่หมั้นโคตรเชยขนาดนี้

แค่จะควงไปไหนมาไหนก็อายแสนอาย จะให้รู้ว่าเป็นอะไรกันไม่ได้เด็ดขาด

“เดี๋ยวน้องพลอยไปรอพี่ที่เดิมนะคะ พี่จะให้คนขับรถวนรถไปรับค่ะ” เขามีข้อตกลงกับเธออยู่อย่าง ขณะทำงานอยู่ที่บริษัทห้ามบอกใครว่าเป็นคู่หมั้น และเธอก็เห็นด้วยเพราะไม่อยากถูกหาว่าเป็นเด็กเส้น ถึงได้มาฝึกงานอยู่ใกล้ชิดกับปราบ

“ค่ะพี่ปราบ แต่จริง ๆ น้องพลอยกินข้าวที่ศูนย์อาหารของบริษัทก็ได้นะคะ จะได้ไม่ต้องรบกวนพี่ปราบ” เธอพูดอย่างเกรงใจ ไม่อยากต้องให้เขาพาไปกินข้าวร้านแพง ๆ ให้ต้องสิ้นเปลือง

“ไม่ได้สิคะ น้องพลอยมาฝึกงานวันแรก พี่ก็ต้องดูแลให้ดีสิคะ จะให้คู่หมั้นตัวเองไปกินข้าวแออัดกับพนักงานได้ยังไงกัน”

“ค่ะ” เธอรับคำไม่อยากขัดเขาอีก เดี๋ยวเขาจะหาว่าเธอเรื่องเยอะ

ปราบพาหญิงสาวมากินอาหารร้านหรูหราราคาแพง เพราะอยากเอาใจ ตอนแรกคิดว่าเธอจะทำให้เขาขายหน้าเสียอีก แต่ที่ไหนได้เธอก็รู้จักมารยาทบนโต๊ะอาหารอย่างดี วางตัวดี เพราะจริง ๆ แล้วเมื่อก่อนครอบครัวของเธอก็เคยรวยมาก่อน

แม้ตอนนี้จะไม่รวยแล้วเพราะล้มละลาย พ่อแม่ฆ่าตัวตายจนหมด เหลือแต่ยายคอยดูแล แต่ยายของพลอยฟ้าก็คงจะสอนหลานสาวมาดี เพื่อไม่ให้อายใครในที่สาธารณะ

“น้องพลอยต้องกินเยอะๆ นะคะ อาหารร้านนี้อร่อยมากค่ะ” เขาตักอาหารให้เธออย่างเอาใจ

“ความจริงเราไปกินอะไรง่าย ๆ ก็ได้นะคะ ร้านนี้ท่าทางจะแพงมาก พลอยเกรงใจน่ะค่ะ” เธอรู้ว่าเขารวยมาก จะเหมาอาหารทุกเมนูที่มีในร้านยังได้ แต่เธอไม่อยากให้เขาต้องมาสิ้นเปลืองหรือลำบากเลี้ยงเธอแบบนี้