ตอนที่ ๕๖ ยืนมิไหว

.

.

.

แสงสีทองผ่องอำพันของเช้าวันใหม่สาดส่องเข้ามาภายในห้องบรรทมใหญ่ของเมืองพนาราพณ์ ครุฑีตัวน้อยยังคงหลับใหลอยู่บนแผงอกแกร่ง เพราะความเหนื่อยล้าที่กษัตริย์อสุรานั้นมอบให้ตลอดทั้งคืน

พระสุวรรณเมฆาจ้องมองเมียตัวน้อยที่หลับใหลบนแผงอกแกร่งของตนนิ่ง กษัตริย์อสุราตื่นนานแล้ว แต่ก็มิได้ปลุกน้องน้อยให้ตื่นเพราะใคร่จักให้น้องได้พัก

ดวงตาสีนิลเปล่งประกายวาววาบอย่างพึงพอใจ นัยน์ตานั้นแฝงรอยยิ้มสุขใจยิ่งนัก ..เมื่อในตอนนี้ตนได้ครอบครองครุฑีน้อยแล้ว

“ มายา.. ”

“.......”

“ มายา.. ”

“ มายา!!.. ตื่นได้แล้วหนา ”

เสียงของพนาลีเอ่ยเรียกมายาที่กำลังหลับใหลบนม้านั่งตัวยาวที่อยู่หน้าห้องบรรทมใหญ่ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับไหล่อวบของมายาแล้วเขย่าเพื่อเป็นการปลุกให้ตื่น

“ อื้ออ.. ตายแล้ว!! นี่ข้าเผลอหลับไปอย่างงั้นหรือนี่? หลับไปตอนไหนเนี่ย? มิรู้ตัวเลยหนา ”

มายาส่งเสียงงัวเงียออกมา พลางเอื้อมมืออวบอูมขึ้นมาขยี้ตาตัวเองพร้อมทั้งรีบหยัดกายลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะเบิกตากว้างร้องตกใจออกมา

“ เจ้านี่จริง ๆ เลยมายา ..แล้วนี่องค์เหนือหัวออกมาจากห้องบรรทมแล้วหรือไม่เล่า? ”

พนาลีมองค้อนพลางบ่นออกมาเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามถึงกษัตริย์อสุราทันที

“ นั่นสิ!!.. ข้าก็รอองค์เหนือหัวจนดึกจนดื่น ก็มิเห็นพระองค์ออกมาเสียที ”

“........”

“ รอพระองค์อยู่นานสองนาน แล้วข้าก็เผลอหลับไปอย่างที่เจ้าเห็นนี่แหละพนาลี ”

เป็นคำตอบที่ทำให้พนาลีถึงกับมองบน ถอนลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะส่ายหน้าให้ ..แล้วจะรู้ได้ยังไงกันว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในห้องบรรทมใหญ่

“ ช่างเถอะ.. เช้าแล้ว เราเข้าไปดูพระธิดากันก่อนเถิดหนา ”

คงจักต้องเป็นเช่นนั้น เช้าแล้วก็ต้องเข้าไปดูแลพระธิดาตัวน้อยเฉกเช่นทุกวัน

“ ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็เข้าไปดูพระธิดาก่อนเถอะ เดี๋ยวข้าจักไปเอาอ่างสรงพระพักตร์แล้วจักรีบตามไปหนา ”

“ เช่นนั้นเจ้าก็รีบหน่อยแล้วกันนะสายแล้ว ..ข้าเกรงว่าพระธิดาจักตื่นบรรทมแล้วหนา ”

“ อื้ม..ประเดี๋ยวเดียว ..ข้าจักรีบไปรีบมา เจ้ารีบเข้าไปก่อนเถิด ”

พูดจบมายาก็รีบเดินไปทางข้าง ๆ พระตำหนักทันทีเพื่อไปเอาอ่างสรงพระพักตร์

เมื่อประตูบานใหญ่ของห้องบรรทมถูกเปิดออก พนาลีมองไปที่พระแท่นบรรทม และภาพแรกที่เห็นคือพระธิดาตัวน้อยนั้นนอนหลับใหลนิ่งไม่ขยับ อยู่บนแผงอกแกร่งของกษัตริย์อสุรา พนาลีดวงตาเบิกโพลงในทันที ก่อนที่รอยยิ้มดีใจจะปรากฏบนใบหน้า

พนาลีรีบยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองเอาไว้ เมื่อกษัตริย์อสุราส่งสัญญาณมาไม่ให้ตนส่งเสียงดังออกมาเพราะกลัวว่าครุฑีน้อยที่กำลังหลับใหลบนแผงอกนั้นจักตื่นขึ้น

“ อ้าว! เหตุใดเจ้ายังมิเข้าไปอีกเล่าพนาลี? ”

“ !!.. ”

จู่ ๆ เสียงของมายาที่ยืนถืออ่างสรงพระพักตร์อยู่ก็เอ่ยถามดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง

“ แล้วพระธิ อุ๊บ! ”

ไม่ทันที่มายาจะได้เอ่ยอะไรต่อ เพราะพนาลีนั้นเอื้อมมือไปปิดปากนางเอาไว้เสียก่อน

แล้วมายาก็ต้องเบิกตากว้างไปอีกตน เมื่อพนาลีส่งสัญญาณให้มองตามสายตาตน ก่อนจะเอ่ยกระซิบที่ข้างหูมายาเบา ๆ

“ เราออกไปกันก่อนเถิด เดี๋ยวพระธิดาจักทรงตื่น ”

“ อื้อ ๆ ”

มายารีบพยักหน้างึก ๆ ก็ในเมื่อปากโดนปิด ส่วนมือทั้งสองข้างก็ถืออ่างสรงพระพักตร์เอาไว้ จะทำอันใดได้นอกเสียจากรีบพยักหน้ารับ

“ จริงหรือนี่?.”

มายาเบิกตาโตก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น รอยยิ้มดีใจปรากฏฉายชัดบนใบหน้า และสีหน้าของพนาลีเองก็ไม่ต่างกัน ค่อนข้างจะดีใจเอามาก ๆ

“ ข้าว่าเราควรจักไปตระเตรียมสระสรงน้ำน่าจักดีกว่าหนามายา.. ข้าคิดว่าหากพระธิดาทรงตื่นบรรทมขึ้นมา คงใคร่จักสรงน้ำมากกว่าสรงพระพักตร์เป็นแน่ ”

เพราะเท่าที่เห็นทำให้พนาลีคิดว่ากษัตริย์อสุราของตนนั้นคงจะรังแกพระธิดาตัวน้อยหนักตลอดทั้งคืนเป็นแน่ ครุฑีน้อยถึงได้หลับใหลมิรู้เรื่องเฉกเช่นนี้

“ นั่นสิ.. เช่นนั้นเรารีบไปเตรียมอ่างสรงน้ำกันเถิดพนาลี ”

มายาพยักหน้าอย่างเห็นด้วยก่อนจะตอบออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม

เพราะความเหนื่อยล้าทำให้ครุฑีตัวน้อยหลับใหลยาวนานจนครึ่งค่อนวัน โดยที่ยังคงนอนนิ่งอยู่บนแผงอกแกร่งของกษัตริย์อสุรา พระสุวรรณเมฆายอมที่จะนอนนิ่ง ๆ อยู่อย่างนั้นเพื่อให้เมียตัวน้อยได้หลับสบาย

เปลือกตาคู่สวยเริ่มขยับ ก่อนที่จะลืมตาขึ้นช้า ๆ ก็เห็นว่าตนเองนั้นกำลังนอนอยู่บนแผงอกกว้าง และแผงอกนี้ก็คงจะเป็นของผู้ใดไปมิได้นอกเสียจากแผงอกของพระสุวรรณเมฆา

แก้มเนียนขึ้นสีแดงระเรื่อทันใด เมื่อจู่ ๆ ภาพบทรักแสนจะเร่าร้อนที่กษัตริย์อสุรามอบให้ในค่ำคืนที่ผ่านมานั้นฉายชัดเข้ามาในหัว

“ ตื่นแล้วหรือน้องพี่?.. เจ้าหลับไปครึ่งค่อนวันเลยหนารู้หรือไม่เล่า ”

น้ำเสียงหวานเอ่ยออกมาพร้อมกับมือหนาที่เอื้อมขึ้นลูบหัวของน้องน้อยอย่างแผ่วเบา แววตานั้นเปล่งประกายเอื้อเอ็นดู

“ จริงหรือเจ้าคะ? ”

ครุฑีน้อยเงยหน้าขึ้นเอ่ยถามกลับอย่างตกใจ ก็มิเคยจักนอนตื่นสายเฉกเช่นนี้มาก่อนเลยสักครั้ง ก่อนที่จะรีบเบือนหน้าไปอีกทาง เพื่อหลบสายตากรุ้มกริ่มของกษัตริย์อสุราที่กำลังจ้องมองมา

“ พี่ขอโทษ.. ที่รังแกเจ้าจนเหนื่อยล้าถึงเพียงนี้.. ”

“.......”

ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นเมื่อได้ยินสิ่งที่กษัตริย์อสุราเอ่ยออกมาเช่นนั้น ใบหน้าสวยขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะความเขินอาย

“ น้องหิวหรือไม่นิศามณี? ”

“.......”

“ ว่าอย่างไรเล่าน้องพี่ เจ้าหิวหรือไม่? ”

เมื่อน้องน้อยไม่ตอบอันใดกลับมา กษัตริย์อสุราจึงเอ่ยถามย้ำขึ้นอีกหน

“.......” ริมฝีปากอิ่มขบเม้มเข้าหากันแน่นด้วยท่าทีที่ขวยเขิน

“ หรือว่าเจ้าอิ่มเอมจนมิหิวโหยอันใดแล้วหนา ”

เห็นน้องน้อยนั้นมีท่าทีที่เขินอาย กษัตริย์อสุราก็อดที่จะเอ่ยหยอกล้อออกมาไม่ได้ แก้มเนียนที่กำลังแดงระเรื่ออยู่แล้วก็เห่อร้อนขึ้นไปอีก

“ ยังมิหิวเจ้าค่ะ น้องใคร่จักอาบน้ำมากกว่าเจ้าค่ะ ”

กษัตริย์อสุรายิ้มให้กับคำตอบของน้อง ที่ตอบโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาสบตาเพราะกำลังเขินอาย ..ก็รังแกน้องตลอดทั้งคืนเช่นนั้น น้องคงอยากจะอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัว

“ ปล่อยน้องลงเถิด น้องเดินไปเองได้เจ้าค่ะ ”

ครุฑีน้อยเอ่ยขึ้นขณะที่ร่างเล็กอยู่ในอ้อมแขนของกษัตริย์อสุรา เมื่อพระองค์นั้นโอบอุ้มออกมาจากห้องบรรทมโดยไม่ยอมให้เดิน

“ แค่ยืนน้องยังมิไหวเลยหนา แล้วจักเดินไปได้อย่างไรกันเล่า.. ให้พี่โอบอุ้มน้องไปเถิด อย่าดื้อเลยหนา ” เอ่ยกับน้องน้ำเสียงนุ่ม ..ไม่กล้าดุหรอกเดี๋ยวน้องจะตกใจ

“.......”

ครุฑีน้อยก้มหน้างุดเมื่อมิกล้าแม้แต่จะเถียง เพราะเมื่อครู่นั้น เพียงแค่ก้าวลงจากพระแท่นบรรทม ร่างเล็กก็ทรุดลงไปกองกับพื้นทันที ก็ในเมื่อขาแข้งนั้นมันอ่อนไปหมด ร่างเล็กนั้นปวดร้าวไปทั้งตัวจนแทบยืนมิไหว

เวลาต่อมา

“ สบายตัวขึ้นแล้วใช่หรือไม่น้องพี่? ”

กษัตริย์อสุราเอ่ยถามเบา ๆ ข้างใบหูงาม ขณะที่ฝ่ามือหนานั้นโอบประคองน้องน้อยจากทางด้านหลัง ภายในสระสรงน้ำพลางลูบไล้เอวคอดกิ่วอย่างแผ่วเบา

“ เจ้าค่ะ ”

ครุฑีน้อยเอ่ยตอบออกมาทั้งที่ใบหน้าเนียนนั้นยังคงแดงระเรื่อไม่จางหาย ก็มิเคยอาบน้ำร่วมกับผู้ใดมาก่อนจะไม่ให้เขินอายได้อย่างไรกัน

“ เช่นนั้นก็ขึ้นจากสระเถิด เจ้ายังมิได้กินอะไรเลย ..ป่านนี้พนาลีคงจักเตรียมโต๊ะเสวยแลเครื่องต้นไว้รอเรียบร้อยแล้วหนา ” ก็กลัวว่าน้องนั้นจะหิว

“ น้องยังใคร่จักแช่น้ำอีกเดี๋ยวเดียว ได้หรือไม่เจ้าคะ? ”

รอยยิ้มเอ็นดูปรากฏบนใบหน้าหล่อของกษัตริย์อสุราทันทีพลางส่ายพระพักตร์เล็กน้อย

พระองค์ก็รู้อยู่แล้วหละว่าน้องนั้นจะต้องตอบตนเช่นนี้ เพราะเป็นเช่นนี้ทุกครั้งเวลาอาบน้ำในสระ ครุฑีน้อยจะไม่ยอมขึ้นจากสระง่าย ๆ

“ ตั้งแต่เช้าเจ้ายังมิมีอาหารใดตกถึงท้องเลยหนาน้องพี่ เจ้ามิหิวโหยบ้างเลยหรืออย่างไรเล่า? ”

“ ก็น้องยังมิหิวนี่เจ้าคะ ”

“ หรือว่าเจ้านั้นอิ่มเอมจนมิหิวโหยแล้ว ”

พระสุวรรณเมฆาจับร่างเล็กให้หันมาหาช้า ๆ ก่อนจะเอ่ยถามออกมาพร้อมกับแววตาหยอกเย้า

๐๐๐๐๐๐๐๐๐