บทที่ 5 จุมพิตลงทัณฑ์พิฆาตใจ

พิมาลินยังคลางแคลงสงสัย สบตาบอสหนุ่มด้วยเครื่องหมายคำถาม ไอ้คำว่า ‘ทุกเรื่อง’ ของเขามันรวมถึงเรื่องอะไรบ้าง รวมถึงเรื่องที่เขาทำกับเธอเมื่อวานด้วยหรือเปล่า

...กอด...จูบ....ลงโทษเธอ!!...

ชายหนุ่มยิ้มร้ายมองเธอด้วยประกายตาพราวระยับเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมของคนที่รู้ตัวว่า ตนเองนั้นเหนือกว่า เขารู้ว่าเลขาสาวกำลังคิดอะไรอยู่ แล้วเขาก็ปล่อยให้เธอสงสัยต่อไป ด้วยการเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเอง แล้วทำงานต่อ โดยไม่สนใจว่า อีกฝ่ายกำลังร้อนรนใจเพียงใด

‘ไอ้บอสโรคจิต ทำไมถึงชอบพูดจาให้คนอื่นไม่สบายใจแบบนี้เนี่ย แต่อย่าคิดจะมารังแกเธอได้ง่ายๆเหมือนเมื่อวานอีกนะ เธอสู้ยิบตาแน่’

การเดินทางไปบริษัทลูกที่ต่างจังหวัด เจ้านายหนุ่มกับลูกน้องสาวนั่งด้วยกันตรงเบาะหลังไปแบบเงียบๆ ไม่พูดไม่จาต่อจากนั้นเป็นครึ่งชั่วโมง ทำให้บรรยากาศภายในรถ ดูจะอึดอัดมาก

สำหรับผู้หญิงตัวคนเดียวอย่างพิมาลิน เธอต้องนั่งตัวลีบขนาดไหน ที่จะให้ร่างกายของตนเอง ไม่ไปสัมผัสโดนแขนของคนจอมกร่าง ที่วาดแขนพาดบนพนักพิง

แต่คนที่ทำตัวใหญ่คับรถ ดูจะไม่รู้สึกรู้สา ไม่สะทกสะท้าน กับความอึดอัดใจของคนข้างๆเลยสักนิด

เขาทำตัวสบายๆชิลๆ มองซ้ายมองขวาไปเรื่อยๆ สำรวจสองข้างทางของท้องถนนไปเงียบๆ กระทั่งรถขับไปจนถึงเส้นทางที่ท้องถนนค่อนข้างโล่ง รถไม่ติด แขนที่วางพาดอยู่ด้านบน อยู่ๆก็ตกลงมาอยู่บนไหล่บางของคนตัวเล็ก ทำเอาหญิงสาวสะดุ้ง แล้วหันมามองเขาตาขวาง

“คุณ”

เธออายคนขับรถด้วย เพราะเขาเป็นคนขับรถที่เธอรู้จักเป็นอย่างดี

เธอสั่งคนข้างๆ ด้วยสายตาจิกกัดวาวโรจน์ ที่ทั้งโกรธและออกคำสั่ง ให้เขาเอามือที่ลูบวนบนหัวไหล่บางของเธอออกไป แต่คนหน้ามึนก็ทำทีเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แถมยังรั้งร่างนุ่มเข้าแนบชิดมากขึ้นอีกต่างหาก

“นี่คุณ”

แต่พิมาลินก็ขืนตัวสุดๆ พยายามจะไม่กระโตกกระตาก เพราะกลัวว่าคนขับรถจะเห็น จึงทำได้แต่เพียงบิดมือเขาออก และขยับตัวเองออกห่าง แต่ก็เหมือนว่า เขากำลังสนุกกับการแกล้งเธอไปตลอดทาง

‘เกลียด!!’

เดี๋ยวก็โอบ เดี๋ยวก็กอด เดี๋ยวก็แกล้งทำท่าหลับแล้วเอนซบศีรษะมาซบกับไหล่ของเธอ กระทั่งไปถึงบริษัทลูกที่สระบุรี

พอรถจอดสนิท บอสหนุ่มก็หันไปสั่งคนขับรถ พร้อมกับยื่นแบงค์พันให้บุญมีสองใบ

“ขากลับนายหาทางกลับเองนะ ทิ้งรถไว้ให้ฉัน เดี๋ยวฉันขับกลับเอง”

“ได้ครับผม ขอบคุณมากครับ”

บุญมีรับเงินไป แล้วทำความเคารพเจ้านายคนใหม่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัว แต่ภายในใจกำลังยิ้มดีใจ กับเงินสองพันบาทที่ได้มา เพราะลำพังเงินเดือนของคนขับรถ ก็แค่พอใช้จ่ายภายในบ้าน แบบเดือนชนเดือนเท่านั้น เขาจึงรีบรับเงินสองพันโดยไม่คิดท้วงติงใดๆ และทำเป็นไม่สนใจ อาการไม่พอใจของลูกสาวของเจ้านายคนเดิม

พอคล้อยหลังบุญมี แล้วที่จอดรถก็ไม่มีใครยืนอยู่แถวนั้น เพราะฮาซันไม่ได้โทรบอกใครล่วงหน้า ว่าจะมาที่นี่ ดังนั้นจึงไม่มีใครเดินออกมาต้อนรับเขา

“เมื่อกี้คุณทำเกินไปแล้วนะ”

“ผมทำอะไรคุณไม่ทราบ”

“ก็คุณทั้งโอบ ทั้งกอด ทั้งลูบไล้ น่าเกลียดที่สุด”

“แต่เพราะผมโอบกอดคุณเอาไว้ คุณถึงได้รอดชีวิตมาได้จนถึงทุกวันนี้ไม่ใช่เหรอ หรือคุณลืมมันไปแล้ว”

พิมาลินจุกกับการสวนกลับของชายหนุ่ม ราวกับถูกน็อกกลางอากาศ ภาพทุกอย่างในวันนั้นก็ฉายชัดเข้ามาในสมองอีกครั้ง

‘ใช่ วันนั้นเธอเกือบโดนรถชน แต่เขาก็มาช่วยชีวิตเธอเอาไว้ได้ทันด้วยความบังเอิญ’

‘เธอจะลืมได้ยังไง แต่เธอต่างหากที่คิดว่า เขาคงลืมเรื่องนั้นไปแล้วเสียอีก แต่ว่าตอนนี้ เขาจะรื้อฟื้นมันขึ้นมาอีกทำไมล่ะ หรือว่าเขาต้องการจะทวงบุญคุณเธอ’

“คุณกลับมา เพื่อทวงบุญคุณฉันเหรอ”

“ทวงบุญคุณ คุณกำลังใช้คำผิดไปนะคุณเลขา เพราะคนอย่างผม ไม่เคยคิดทวงบุญคุณกับใคร แต่ถ้าเป็นความแค้นละก็...จนตายผมก็ต้องทวงคืน!”

บอกจบดวงตาคมกล้าที่ดุเข้มอยู่แล้ว ก็วาวโรจน์ขึ้นไปอีกราวกับคนพูดกำลังรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ในขณะที่เขากำลังพูดอยู่กับเธอ มันทำให้พิมาลินรู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมาครามครัน แต่พอจะเปิดประตูรถออกไป เธอก็ช้ากว่าคนที่มีไหวพริบเป็นเลิศ เขาจับล็อกท้ายทอยเธอเอาไว้ แล้วโฉบปากลงมาบดเคล้าปากนุ่มๆของเธอทันที

ชายหนุ่มชำแรกแทรกชิวหาอุ่นชื้นเข้าไปในโพรงปากแสนหวานนั้น ด้วยอารมณ์ความแค้นที่ฝังแน่นมาเนิ่นนาน

แค่กอดจูบแค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ และแน่นอนว่าเขาอยากจะทรมานเธอ ขย้ำเธอ บดขยี้เธอให้แหลกคามือ แต่ทว่าพอใกล้เธอทีไร ฮอร์โมนความเป็นชายมันก็เดือดพล่านขึ้นมาทุกที อยากจะลิ้มชิมรสชาติความหอมหวานในโพรงปากของเธออยู่ร่ำไป

“อื้อ...”

ยิ่งเธอต่อต้านเท่าไร เขาก็ยิ่งกอดรัดเธอแน่นขึ้นไปเท่านั้น ยิ่งเธอขัดขืนเขายิ่งอยากจะแสดงให้เธอเห็น ว่า สุดท้ายแล้ว เธอก็จะต้องอ่อนปวกเปียกในวงแขนของเขาอยู่วันยังค่ำ

สองมือเล็กยังทุบ ยังออกแรงผลักดัน แต่ทว่าเขาก็ไม่สะทกสะท้านเลย

เรียวลิ้นยาวสอดแทรกเข้ามาพันพัวลิ้นเล็ก จนพิมาลินหวามไหวในทรวงอก ท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด แล้วสมองก็คิดอะไรไม่ออก

เพราะในชีวิตสาวของเธอ ไม่เคยถูกใครใกล้ชิดแนบสนิทมากถึงขนาดนี้มาก่อน แต่ทว่าผู้ชายคนนี้ กลับล่วงเกินเธอแบบไม่ให้ราคาเลย

เขานึกอยากจะกอดเธอจูบเธอตอนไหน ยังไงก็ได้ยังงั้นเหรอ เขาเป็นแค่เจ้านาย ไม่ใช่เจ้าชีวิตที่คิดจะทำอะไรเธอยังไงก็ได้ เธอเกลียดผู้ชายคนนี้ และจะไม่มีวันอภัยให้เขาเลย

ร่างเล็กดิ้นรนจนหมดแรงสู้ สุดท้ายคนที่ช่ำชองและเชี่ยวชาญในเชิงรัก ก็ผลาญจูบเธออย่างที่เขาต้องการ จนหญิงสาวแทบจะขาดอากาศหายใจตาย กว่าชายหนุ่มจะคลายวงแขนแข็งแรงออก กว่าเขาจะคลายริมฝีปากออก คนตัวเล็กก็แทบสิ้นสติ