บทที่ 11. บางทีเราก็ต้องทำตัวเหมือนแม่เสือจำศีล

ยอดรักเดินออกมาสูดอากาศข้างนอกด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่ในอกในขณะที่กุ้งเต้นเองก็รู้สึกไม่แตกต่างกัน สองเพื่อนรักได้แต่กอดอกมองเทือกเขาเขียวขจีโดยไม่มีใครพูดอะไรออกมานานนับสิบนาที...

“นี่แก... ฉันว่าเราจะเสียท่านางงูพิษนั้นได้นะ หากเราเฉย”

“แล้วแกจะให้ฉันทำยังไงล่ะกุ้ง ก็พี่เด่นเขาให้นังนั่นมาที่นี่ฉันก็ขัดไม่ได้”

“แต่แกเป็นเมียนี่หว่า...” กุ้งเต้นแย้งอย่างขัดใจ ที่คราวนี้ดูยอดรักไม่ตอบโต้และเฉยเกินไปปล่อยให้พิชฎามาลอยหน้าลอยตาอยู่ในไร่

“ก็แล้วไงล่ะ... ฉันต้องให้เกียรติพี่เด่นเพราะเขาก็เป็นสามีของฉัน เป็นเจ้าของบ้าน...” ยอดรักหันมามองหน้าเพื่อนรักที่ดูไม่สบอารมณ์อย่างหนักแล้วถอนใจ

“แกใจเย็นๆ ฉันรู้ว่าแกเป็นห่วงฉัน อยากให้ฉันมีความสุข แต่แกเคยสอนฉันมาตลอดไม่ใช่เหรอให้ฉันใจเย็นๆ ใช้สติ อย่าวู่วาม...”

“เออ... เคยบอกเคยสอน และแกก็ไม่เคยฟัง...”

กุ้งเต้นค้อนเพื่อนรักแล้วหันมามองหน้ายอดรักอย่างพิจารณาแล้วก็ถอนใจตามมาเฮือกใหญ่ๆ ยอดรักเปลี่ยนไปมากจริงๆ ดูโตเป็นผู้ใหญ่และมีเหตุผลซ้ำยังใจเย็นขึ้นด้วย...

“นี่กลายเป็นว่าฉันต้องมาให้แกสอนคืนสิเนี่ย”

“การมีเพื่อนที่ดีมันคือสิ่งที่มีค่าและวิเศษที่สุด และเพื่อนที่ดีคือเพื่อนที่คอยบอกคอยเตือนสติเราให้อยู่ในกรอบที่ดีงามไม่ใช่เหรอแก และฉันก็ดีใจที่มีแกเป็นเพื่อนนะกุ้ง...”

“ฉันคงห่วงแกมากเกินไปจนขาดสติ ทั้งที่เคยบอกแกว่าให้ใช้สติมากๆ ก็แหม... รู้ๆ กันอยู่ว่านังยาพิษนั้นมันร้ายแค่ไหน ฉันก็แค่ขาดสติชั่ววูบน่ะ”

“เข้าใจ... เอาเป็นว่าแกกับฉันเงียบๆ เฉยๆ รอดูฤทธิ์นางกันดีกว่าว่าจะมาไม้ไหน แต่ที่แน่ๆ การที่ฉันนิ่งไม่ใช่ว่าจะยอมนี่แก...” ยอดรักยักคิ้วให้เพื่อนรักอย่างมีเลศนัย...

“แก... นังยอด แกนี่มันร้ายกาจ...” กุ้งเต้นปิดปากไว้แล้วหัวเราะชอบใจเมื่อเห็นแววเจ้าเล่ห์ในดวงตาคมเฉี่ยวของเพื่อนรัก...

“ฉันเจ็บแล้วจำและจะไม่ยอมเจ็บอีกเป็นครั้งที่สองแน่นอน...” ยอดรักบอกด้วยน้ำเสียงและแววตาเหี้ยมเกรียม

กุ้งเต้นรู้สึกแปลกๆ เมื่อพลเอาแต่มองเธอเหมือนมีอะไรในใจและยังมีท่าทางแปลกไป สายตาของเขาที่มองเธอก็ดูหวานๆ วาวๆ จนใจสาวเทียมหวิวไหวใจสั่นสะท้านแปลกๆ จนสุดท้ายกุ้งเต้นก็ต้องเอ่ยปากออกมาด้วยความอัดอั้นเต็มที...

“คุณพลคะ หน้าดิฉันเนี่ย มีเขาหรือหรือนองอกขึ้นมาเหรอคะมองอยู่ได้... อึดอัด ขัดเขินเป็นเหมือนกันนะคะถึงจะรูปร่างสูงใหญ่หนังหน้าดูถึกทน แต่ดิฉันก็มียางอายนะคะ...”

“เอ่อ.. คะ.. คือผม ขอโทษครับ แฮะๆ”

“มีอะไรรึเปล่าคุณ เอาแต่จ้องหน้าฉันมาตลอดเนี่ยฟังที่ฉันพูดมั่งรึเปล่า...”

กุ้งเต้นถามตรงๆ เมื่อเธอเล่าให้เขาฟังเรื่องที่ยอดรักนั้นดูเปลี่ยนไป ใจเย็นขึ้นและมีเหตุผลขึ้นกว่าแต่ก่อนแล้วยังยอมให้พิชฎามาวุ่นวายวายในบ้าน จนตอนนี้เธอแทบอยากจะกลับกรุงเทพฯ เพราะรำคาญความจุ้นจ้านของพิชฎากับแมวที่เข้าขากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ซ้ำยังทำตัวเหมือนเจ้าของบ้านเข้าไปทุกทีทั้งที่เพิ่งเข้ามาอยู่ในไร่เพียงสัปดาห์กว่าๆ แม่คุณก็เริ่มแผลงฤทธิ์และเริ่มเผยความกระสันอยากจะเป็นเมียของอัคราเสียเอง...

“ฟังครับฟัง...” พลกระแอมน้อยๆ ในลำคอแก้เก้อ

“ฟังแต่นั่งมองหน้าฉันแบบนี้มันหมายความว่ายังไง อย่าบอกนะว่ากำลังหลงเสน่ห์ฉันน่ะ”

“ทำไมคุณกุ้งรู้ล่ะครับ...” พลหน้าตื่นเหรอหราดูน่าขบขันหากเป็นเวลาอื่นหรือคนอื่นเธออาจจะขำแต่ตอนนี้ ณ เวลานี้กุ้งเต้นขำไม่ออกและยังตกตะลึงอีกด้วย...

นี่พูดให้ขำๆ ไม่ได้จริงจัง แต่พ่อคุณพูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไรกันวะเนี่ย... กุ้งเต้นเริ่มใจสั่นหลงลืมเรื่องเพื่อนรักไปชั่วคราว...

“นี่อย่าบอกนะว่าคุณ...”

“คุณพ่อขา ฮือๆๆ คุณพ่อ...” ไม่ทันที่ทั้งสองจะได้คุยกันต่อน้องพราวก็วิ่งเข้ามาหาพวกเขาด้วยอาการร้องไห้จ้าน้ำตานองหน้าหน้าตาก็มอมแมมเหมือนแมวคราว

“เป็นอะไรครับลูกพ่อ”

“นี่โดนใครรังแกมาแน่ๆ เลยค่ะดูสิหน้าตามอมแมมขนาดนี้ ไหนบอกอากุ้งสิคะว่าใครแกล้งมาอากุ้งจะไปจัดการมันเองค่ะ...” กุ้งเต้นพูดขึ้นพลางเดินเข้ามาลูบหลังแม่หนูน้อยที่โอบกอดคุณพ่อของตัวเองแน่นทั้งสะอึกสะอื้นอยู่ไม่หาย

“ว่าไงคะลูกพราว เกิดอะไรขึ้นไหนบอกพ่อสิลูก” พลค่อยๆ ดันใบหน้าเล็กๆ ที่ซุกอกกว้างของตนออกมาเพื่อสบตาลูกสาวตัวน้อย

“ก็เพื่อนๆ พวกพี่ป้อง ลูกลุงโป่งเขาหาว่าน้องพราวมีแม่เป็นกะเทยควาย ว่าคุณพ่อจะโดนฟ้าผ่าแล้วยังล้อน้องพราวด้วยว่ามีแม่เลี้ยงเป็นกะเทยควายด้วย มันไม่จริงใช่ไหมคะคุณพ่อ... น้องพราวไม่ได้มีแม่เลี้ยงเป็นกะเทยควาย...”

คำพูดของแม่หนูน้อยทำให้กุ้งเต้นสะอึกหน้าซีดสลับแดงด้วยความอับอายและเสียใจ ส่วนพลก็ใจแป้วลงไปทันทีความผิดหวังเจ็บปวดเกิดขึ้นในใจของคนทั้งคู่อย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง ผู้ใหญ่ทั้งสองสบตากันด้วยความรู้สึกหลากหลายจนอธิบายไม่ถูกในที่สุดพลก็ถอนใจเบาๆ แล้ววางน้องพราวลงบนเก้าอี้ที่ตนนั่งแล้วคุกเข่ายอบตัวนั่งลงตรงหน้าลูกสาวตัวน้อย...

“น้องพราวฟังพ่อนะลูก... น้องพราวมีความสุขไหมคะเวลาที่อยู่กับพ่อกับอากุ้ง...” เด็กหญิงมองหน้าผู้เป็นพ่อแล้วหันไปมองกุ้งเต้นซึ่งเดินเลี่ยงไปและหันหลังให้สองพ่อลูก ทั้งสองจึงไม่ได้เห็นว่ากุ้งเต้นนั้นมีสีหน้าเช่นไร...

“น้องพราว... มีความสุข...”

คำตอบของเด็กหญิงทำให้กุ้งเต้นค่อยๆ หันมามองสองพ่อลูกด้วยใจที่เต้นแรง ลมหายใจเธอติดขัดลำคอขมปร่ากระบอกตาก็ร้อนผ่าว ตอนนี้เธอแทบไม่อยากจะคิดอะไรนอกจากตั้งใจฟังความในใจของน้องพราว...

“พ่อกับอากุ้งเป็นเพื่อนกัน และเราก็มีความจริงใจต่อกัน อากุ้งเป็นคนดีและรักน้องพราวมาก มันไม่มีอะไรมากกว่านั้นแม้ว่าพ่ออยากจะให้มันเป็นมากกว่านั้นก็ตามแต่พ่อก็ต้องยอมให้ความสัมพันธ์ของเราอยู่แค่ความเป็นเพื่อน... ตอนนี้น้องพราวอาจจะยังไม่เข้าใจ แต่น้องพราวจงฟังพ่อนะลูก คนดีก็คือคนดี ไม่สำคัญว่าเขาจะเป็นหญิงหรือชายหรือจะเป็นเพศไหนๆ เข้าใจแค่นี้ก็พอนะครับเด็กดี...”

“แต่ว่าคนพวกนั้นเขาล้อและพูดไม่ดีกับน้องพราวนี่คะ ว่าอากุ้งแบบน่าเกลียดด้วยน้องพราวทนไม่ได้”

“แล้วยังไงล่ะลูก”

“น้องพราวก็เลย เอาหินปาหัวไอ้พี่ป้องจนหัวโนแล้วก็วิ่งมาหาคุณพ่อคะ” เด็กหญิงตอบเสียงเบา

“โอ... ตายจริง หนูทำแบบนั้นจริงๆ หรือคะน้องพราว”

คราวนี้กุ้งเต้นถลามาหาเด็กหญิงด้วยสีหน้าตกใจกับการกระทำอันห้าวหาญของน้องพราว... เด็กหญิงพยักหน้าช้าๆ อย่างยอมรับทั้งยังดูเหมือนจะภูมิใจอยู่ไม่น้อยกับการกระทำของตนที่สามารถทำให้คนที่โตกว่าเจ็บตัวได้

“หนูทำแบบนั้นไม่น่ารักเลยนะลูก..” พลติงแล้วถอนใจเบาๆ มองหน้ากุ้งเต้นเชิงขอความเห็น

“เดี๋ยวฉันจะไปคุยกับเด็กคนนั้นเองค่ะ รวมไปถึงพ่อแม่ของเขาด้วย”

“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมจัดการเอง คุณอยู่กับน้องพราวเถอะ... น้องพราวอยู่กับอากุ้งก่อนนะลูก” เขาบอกลูกสาวแล้วหันมายิ้มให้กุ้งเต้นซึ่งก็ยิ้มบางๆ ให้เขาเช่นกัน

กุ้งเต้นมองพลที่เดินออกไปจากร้านกาแฟของไร่ซึ่งเป็นสถานที่ประจำที่พวกเขามักมานั่งคุยกัน เพราะกุ้งเต้นนั้นเป็นผู้จัดการร้านและทำหน้าที่บริหารจัดการเรื่องร้านกาแฟรวมไปถึงร้านจำหน่ายของฝากของที่ระลึกจากไร่อัคราด้วย ซึ่งเธอก็ทำได้ดีและสร้างผลกำไรให้งอกเงยมากกว่าผู้จัดการร้านคนเก่าที่เพิ่งลาออกไป ที่สำคัญผู้จัดการร้านคนเก่ายังเป็นหนึ่งในคู่ขาของแมวและยักยอกเงินจากร้านไปหลายล้าน พอถูกจับได้จึงชิงลาออกไปก่อนแต่มีหรือที่อัคราจะปล่อยให้คนที่คดโกงเขาลอยนวลไปง่ายๆ เพราะตอนนี้ผู้จัดการร้านคนนั้นอาจจะอยู่ในคุกที่ไหนสักแห่งหรือไม่ก็อาจจะไปเฝ้ายมบาลแล้วก็เป็นได้...

ยอดรักนอนหลับตาพริ้มและยิ้มบางๆ อย่างแสนสบายอารมณ์ เมื่อสามีที่รักกำลังนวดขาให้อย่างเอาอกเอาใจหญิงสาวกำลังเคลิบเคลิ้มอยู่กับการปรนนิบัติของสามีซึ่งตามติดเป็นเงาตามตัว เพราะเมื่อห่างเธอเกินสามเมตรอัคราจะมีอาการหน้ามืดวิงเวียนใจสั่นและอาเจียนหนักมากจนยอดรักสงสารเขาที่แพ้ท้องแทนตน ทั้งยังอาการหนักอีกด้วยจนออกอาการติดเมียอย่างที่ใครๆ ต่างพูดกัน โดยเฉพาะอัครวัฒน์น้องเล็กแห่งบ้านดีแลนด์นั้นโทรศัพท์มาแซวพี่ชายประจำ และยังคุยกันอย่างออกรสกับยอดรัก เนื่องจากอยู่ในวัยเดียวและยังคุยกันถูกคอจนอัคราเริ่มอยากจะให้น้องชายมีเมียจริงๆ จังๆ จะได้ไม่มาวุ่นวายกับเมียของเขา นอกจากน้องชายจะไม่สลดและไม่เกรงใจยังขยันทำให้เขาออกอาการหึงเมียอย่างหนักอีกด้วย

“พี่ว่ารักไม่ต้องคุยกับไอ้โดมมันมากก็ได้นะ ไอ้นี่มันกะล่อน”

“ทำไมคะ รักก็เห็นว่าโดมเขาคุยสนุกจะตาย นิสัยน่ารักด้วย”

“แต่พี่ไม่ชอบนี่นา พี่หวงเมียพี่ไม่อยากให้คุยกับผู้ชายคนไหนไม่ว่าใครทั้งนั้น...” อัครากล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังจนยอดรักต้องลืมตามามองหน้าสามีจอมขี้หึงและขี้หวงยิ้มๆ

“แบบนี้จะทวงรางวัลหรืออะไรคะ”

“ถ้าได้ก็ดีครับ... พี่เด่นว่าพี่เด่นขอรางวัลเลยดีกว่า...” พูดจบก็ลุกพรวดเดียวมาคร่อมร่างบางที่เริ่มอิ่มเอิบขึ้นไว้กึ่งนอนกึ่งนั่งบนโซฟานอนเล่นริมระเบียงกว้างที่มองเห็นทิวทัศน์อันงดงามของบ้านหลังงามซึ่งมีฉากเป็นสวนดอกไม้บานสะพรั่งท่ามกลางขุนเขาเขียวขจีและลำธารน้ำใสสะอาด...

“อุ๊ย.. พี่เด่นนี่มันกลางวันนะคะ แล้วเราก็อยู่ที่ระเบียงด้วย อย่าทำอะไรน่าเกลียดเชียวนะ..” ยอดรักหันซ้ายหันขวามองไปรอบๆ อย่างกังวลว่าจะมีใครผ่านมาเห็น

“น่าเกลียดตรงไหนจ๊ะยอดรัก ผัวเมียจะจู๋จี๋กันใครมันบังอาจว่าน่าเกลียดพี่เด่นจะไล่มันออก ใครมันมาแอบดูก็โดนไล่ออก แล้วนี่ก็กลางวันเสียที่ไหนกับครับเมียจ๋า มันจะค่ำแล้วครับยอดรัก และตรงนี้ก็มีแค่เราเท่านั้น...” พูดพลางดอมดมแก้มสาวไปพลางจนยอดรักไม่อาจจะปิดป้องแก้มนุ่มจากเขาได้จึงต้องปล่อยให้เขาทั้งหอมทั้งกอดเธออย่างรักใคร่เพราะก็ชอบสิ่งที่เขาปฏิบัติต่อเธอเช่นกัน...

“ค่ะ รู้ค่ะว่ายิ่งใหญ่คับไร่...” ค้อนสามีไม่จริงจังนัก อัคราก็ยิ้มรับอย่างไม่อิดออด..

“เมียพี่หอมจัง ตรงนี้ก็นุ่ม ตรงนี้ก็หอม...” อัคราพรมจูบเบาๆ ไปตามแก้มนุ่มและต้นแขนเสลาเรื่อยลงมายังเนินอกอิ่มผุดผ่องของภรรยาอย่างออดอ้อนเอาใจ

ยอดรักหลับตาพริ้มเมื่อรู้สึกถึงความอบอุ่นจากมือหนาที่สอดไล้เข้ามาสัมผัสเนื้อนวลบริเวณเอวบางและเรียวปากหยักทาบลงบนกลีบปากของตนแผ่วเบา ก่อนที่เรียวลิ้นร้อนจะสอดแทรกเข้ามาดูดซับความหวานจากโพรงปากนุ่มที่สาวเจ้าเผยอรับด้วยความเต็มใจ...

อัคราจูบภรรยาที่รักอย่างอ่อนหวานเอาใจในขณะที่มือใหญ่ค่อยๆ ปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากายสาวงดงามผุดผาดอวบอิ่มขึ้นด้วยความรักใคร่แสนเสน่หายิ่งยวด และไม่มีทีท่าว่าจะลดลงมีแต่จะเพิ่มมากขึ้นทุกวันๆ จนเขาไม่อยากห่างจากเธอไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว

นี่เขาคงไม่ได้หลงเมียมากเกินไปใช่ไหม ไม่.. ไม่มากหรอก แต่มันมากๆๆ ยิ่งกว่ามากๆๆ... อัคราถามเองตอบเองในใจอย่างยอมรับความเป็นจริง

ชายหนุ่มจูบภรรยาสาวอย่างเร่าร้อน อารมณ์รักก็เริ่มคุกรุ่นขึ้นเรื่อยๆ เมื่อความหวานจากร่างงามตรงหน้านั้นยั่วยวนให้เขาร้อนรุ่มปวดหนึบที่แก่นกายชายใหญ่โต และมันก็อยากจะออกมาทักทายความอ่อนนุ่มของอิสรีที่ฉ่ำหวานของภรรยาแสนสวยจนเขาปวดร้าวไปทั้งกาย ยอดรักครางพลิ้วอยู่ใต้ร่างแกร่ง เรือนร่างอรชรแม้จะดูอวบอิ่มขึ้นมานั้นยิ่งกระตุ้นความต้องการของเขามากขึ้นทุกวัน ทรวงอกที่ขยายใหญ่ขึ้นยิ่งทำให้เขาหลงมึนเมาเมื่อมันทั้งหมอทั้งหวานทุกครั้งที่ได้ดูดดื่มยอดอกสีสวยและฟอนเฟ้นมันอย่างที่ใจปรารถนา ยิ่งเมื่อเธอแอ่นกายส่ายพลิ้วเสนอมันให้เขาดื่มกินอย่างไม่อิดออดเอียงอายอัคราก็แทบสำลักความหวานของอกอิ่ม...

“อื้ม หวานเหลือเกินรักจ๋า ยอดรักของพี่เด่น...”อัคราครางกระเส่าชิดยอดอกที่ชุ่มฉ่ำด้วยปากและลิ้นของเขาในขณะที่มือใหญ่ไม่หยุดฟอนเฟ้นทรวงอวบอิ่มด้วยความหลงใหล...

“พี่เด่นขา... อื้ม อา...” ยอดรักครางกระเส่าเมื่อเขาก้มลงดูดเลียยอดอกเธออีกครั้งก่อนจะไล้ลิ้นร้อนไปตามผิวเนื้อละมุนแทบทุกตารางนิ้วบนร่างกาย และเขาก็กำลังจะไล้เลียต่ำลงไปยังสะดือสวย... หน้าท้องที่ยังเรียบเนียนหดเกร็งด้วยความซ่านเสียว ขนอ่อนในกายลุกชันเรียวขาเสลาแยกออกจากกันอัตโนมัติเพื่อให้เขาแทรกร่างใหญ่เข้ามาแนบชิดเคล้าคลอได้ถนัดถนี่มากขึ้น มือเล็กลูบไล้เรือนกายแกร่งของสามีอย่างหลงใหลไม่แพ้กัน นิ้วเรียวสะกิดยอดอกที่หดเกร็งของเขาอย่างหยอกเย้าซุกซนและอยากเอาใจเขา ดวงตาของทั้งคู่สบกันอย่างมีความหมาย อัครายิ้มใส่ตาภรรยาที่แม้จะทำใจกล้าลูบไล้เขาบ้างแต่ก็ยังมีความเอียงอายอยู่ในแววตาเฉี่ยวคม...

“สัมผัสพี่เหมือนที่พี่สัมผัสรักสิจ๊ะ ไม่ต้องอายหรอก เห็นมั้ยว่าพี่ก็ไม่มีเสื้อผ้าเหมือนกันกับรักนั่นล่ะ รักจะทำอะไรตรงไหนของพี่ก็เชิญเลยครับพี่ยินดีให้รักขย้ำขยี้ เชิญจับจูบลูบคลำได้ตามสบายใจเลยครับทูนหัว...” เขาพูดเสียงพร่าและจับมือน้อยให้สัมผัสเขาบ้าง

“แต่รักกลัวพี่เด่นไม่ถูกใจนี่คะ...”

“โอ... ยอดรักจ๋าไม่ว่าเมียจะลูบจะคลำขยำขยี้ผัวตรงไหน ผัวก็ถูกใจหมดล่ะครับ... รักจ๋า รักพี่อย่างพี่รักรักนะครับ นะ...” อัคราออดอ้อนภรรยาด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

ยอดรักหน้าแดงก่ำด้วยขัดเขินจึงหยิกหมับเข้าให้หนึ่งทีอย่างอดไม่ได้กับคำพูดห่ามๆ ของสามีก่อนจะร้องออกมาเบาๆ เมื่อเขาพลิกกายลงไปนอนอยู่ใต้ร่างของตน...

“อุ้ย... พี่เด่น...”

“เอาเลยครับทูนหัวยอดรัก รักพี่ได้ตามแต่ใจปรารถนาของรักเลยครับ...” อัคราพูดพลางโน้มใบหน้าของเธอลงมาหาแล้วก็เป็นฝ่ายจูบเธอเสียเองเพราะทนรอไม่ไหว

ยอดรักมึนงงและหลงมึนเมาไปกับจุมพิตร้อนแรงของสามีอีกครั้ง หญิงสาวค่อยๆ เลื่อนมือเรียวไปตามมือหนาที่นำทางให้เธอ เริ่มรัก เขาตามที่ขอร้อง... นิ้วเรียวพร่างพรมลงบนร่างแกร่งที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้องดงามสมชายชาตรี แต่ก็ให้ความรู้สึกนุ่มมืออย่างไม่เชื่อ ยอดรักหลงใหลกล้ามเนื้องดงามของสามีในขณะที่เฝ้าสำรวจร่างกายเขาอย่างเงอะๆ เงิ่นๆ แต่ก็เต็มใจและเริ่มหลงใหลเรือนร่างของเขาพอๆ กับที่เขาหลงใหลเธอ

หญิงสาวเฝ้าปรนเปรอสามีที่รักด้วยความเอาใจใส่อ่อนหวานจนอัคราครางหนักๆ ในลำคอเมื่อนักเรียนสาวหัวไวและเริ่มเก่งกาจในเกมรักนั้น เริ่มจะวาดลวดลายอย่างอาจหาญมากขึ้นจนเขาแทบจะเก็บกักความซ่านกระสันไว้ไม่ไหว เมื่อปากและลิ้นเล็กกำลังสร้างความปั่นป่วนหยอกเย้ากับความเป็นชายของเขาอย่างน่ารักและเร่าร้อนในที...

“โอว รักจ๋ายอดรักพอแล้วทูนหัว ผัวจะทนไม่ไหวแล้ว...” อัคราครางพร่าในขณะที่รั้งร่างงามขึ้นมาแล้วบดจูบเร่าร้อนกับปากนุ่มที่สร้างความเสียวซ่านให้เขาจนแทบขาดใจเมื่อครู่แล้วจัดท่วงท่าให้เธอคร่อมร่างแกร่งของเขาไว้ก่อนจะค่อยๆ สอดแทรกแก่นกายเข้าความอ่อนนุ่มที่เฝ้าถวิลหามาทุกโมงยามช้าๆ จนเติมเต็มซึ่งกันและกัน...

“อื้ม อ๊า... พี่เด่นขา...” ยอดรักครางกระเส่าเมื่อความแข็งแกร่งของเขาสอดลึกอยู่ในกายสาวจนรู้สึกถึงความคับแน่นตึงไปทั้งกลีบกายอ่อนไหว ในขณะเดียวกันอัคราก็ครางหนักๆ ในลำคอเมื่อความคับแน่นของกายสาวโอบรัดเขาไว้จนแทบขยับไม่ได้ ความเสียวซ่านร้อนรุ่มก็อัดแน่นจนปวดร้าวไปทั้งกาย...

“โอ... รักจ๋า แน่นเหลือเกินคนดี... อื้ม อา...” อัคราค่อยๆ ขยับกายช้าๆ เมื่อสาวเจ้าเริ่มโยกไหวสะโพกมนเพื่อคลายความอึดอัด และเธอเพียงขยับกายความเสียวซ่านรัญจวนก็เข้ามาแทนที่จนกลายเป็นความเร่าร้อนที่ทั้งเขาและเธอร่วมกันสร้างขึ้นมาเพื่อกันและกัน...

ยอดรักเริ่มขยับกายเร็วระรัวในขณะที่คนตัวโตใต้ร่างบางก็แอ่นกายสวนกลับด้วยความเร่าร้อนไม่แพ้กัน แต่ทุกท่วงท่าแห่งเพลิงรักเต็มไปด้วยความนุ่มนวลอ่อนโยนและไม่ทิ้งความเร่าร้อนอ่อนหวาน... ยอดรักหมุนวนสะโพกเพื่อสร้างความเสียวซ่านหยอกเย้าให้เขาคลั่งทั้งยังกำหนดจังหวะรักเองอย่างอาจหาญ จนอัคราต้องลุกขึ้นมาโอบกอดร่างบางจากด้านหลังแล้วเอื้อมมือมาบีบเฟ้นอกอวบอย่างเมามัน นิ้วแกร่งสะกิดยอดอกสาวเบาๆ อีกมือก็เลื่อนต่ำลงไปยังกึ่งกลางกายที่เชื่อมประสานกันแล้วลูบไล้กายสาวเพื่อสร้างความเสียวซ่านให้เพิ่มขึ้นในบทรักเร่าร้อนอ่อนหวานนี้

“อื้มมม อ๊า พี่เด่น...” หญิงสาวครางกระเส่าเมื่อรู้สึกถึงแรงรักที่พุ่งสูงขึ้นๆ และสะโพกแกร่งก็เคลื่อนไหวเร็วระรัวจากที่เธอคิดว่าจะเป็นฝ่ายคุมเกมแต่บัดนี้เขากลับเป็นผ่ายควบคุมจังหวะรักเสียเองและกำลังจะส่งเธอไปยังวิมานหวาม

“พร้อมกันนะครับยอดรัก... โอ้ววว... อ๊า...”

อัครากระซิบบอกภรรยาก่อนจะขยับกายเร็วรี่เพื่อพาเธอไปยังวิมานสุดขอบฟ้า ยอดรักขยับสะโพกระรัวไม่แพ้เขาขณะเอนกายมาด้านหลังเพื่อรับจุมพิตเร่าร้อนจากสามีสุดที่รัก... เสียงครางกระเส่าเร่าร้อนกับเสียงกายแกร่งกระทบนวลเนื้อนุ่มดังผสานกันอย่างไพเราะอ่อนหวานท่ามกลางบรรยากาศอันเงียบสงบร่มรื่นในยามพลบค่ำแล้วทั้งคู่ก็จับจูงกันไปสู่แดนดินแห่งความสุขสมได้อย่างงดงาม...

พิชฎาเดินไปเดินมาในห้องของตนอย่างหงุดหงิดเมื่อเย็นวันนี้เธอไม่มีโอกาสได้ออดอ้อนออเซาะหว่านเสน่ห์ใส่อัคราที่ดูเหมือนว่าจะไปได้สวย และเพราะเขาให้ความเอาใจใส่เธอเหมือนคนพิเศษคนหนึ่ง จนเธอคิดเข้าข้างตัวเองว่าอัคราชอบพอตน ซึ่งมันทำให้พิชฎาคิดว่าจะสามารถเอาชนะยอดรักได้อีกครั้ง แล้ววันนี้ทั้งวันเธอก็ยังไม่มีโอกาสเข้าถึงตัวอัคราเลยเพราะเขาอยู่กับยอดรักทั้งวัน...

“นี่ถ้าหากนังยอดรักมันไม่มีลูกคุณเด่นเขาก็คงไม่สนใจมันหรอกน่า เธออย่าคิดมากเลยพิชชี่” แมวยุแยงให้ความร้อนรุ่มสุมทรวงพิชฎาและมันก็ได้ผล

“นั่นสินะ คุณเด่นเองก็อาจจะสนใจฉันอยู่เพราะไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ให้ฉันมาพักที่นี่เธอว่าจริงมั้ย”

“จริงแท้แน่นอน... ก็อย่างที่บอกว่าคุณเด่นน่ะถือตัวจะตาย ปกติจะพูดน้อยและไม่ค่อยสนใจใคร ชีวิตส่วนใหญ่ก็อยู่ในไร่ไม่ค่อยสนใจโลกด้วย แต่เขาให้เธอมาพักที่ไร่แถมยังทำอะไรที่ขัดใจเมียนี่มันก็น่าคิดอยู่นะเธอ...”

“จริงเหรอเธอ...”

“จริงสิ แบบนี้เธอก็ลุยได้ฉลุยเลยนะขอบอก ตามแผนที่เธอเคยว่าไว้ก่อนหน้านี้น่ะ ทำได้เลยฉันรับรองว่าหากมันไม่มีลูกคุณเด่นต้องเฉดหัวมันทิ้ง และยิ่งมันระเริงกับชู้ด้วยยิ่งจะทำให้คุณเด่นไม่มีวันแลมันอีกต่อไป...” แมวยุยงเสริมใส่แผนร้ายลงไปอีกซึ่งพิชฎาก็พยักหน้าเห็นด้วย...

“เธอนี่ฉลาดกว่าที่ฉันคิดไว้นะแมว”

“แหม... ฉันจะฉลาดกว่าเธอได้ยังไงก็เธอพูดเองไม่ใช่เหรอ ฉันแค่เตือนความจำเธอเท่านั้นและก็พูดตามเนื้อผ้า พูดตามที่เห็นเท่านั้น หรือเธอไม่กล้าทำอย่างนั้นก็ไม่เป็นไร แต่ก็อาจจะถูกนังยอดรักมันยุคุณเด่นให้ไล่เธออกจากไร่อีกครั้งก็ได้นะ ดูท่าทางมันจะยังแค้นเธอไม่หาย หรือไม่แน่มันอาจจะกำลังวางแผนเอาคืนเธออยู่ก็ได้”

“ฉันไม่มีวันยอดเด็ดขาด...”

“เป็นฉันก็ไม่ยอมหรอก ทำไมมันจะต้องได้ดีกว่าเธอด้วยล่ะจริงไหม...”

แมวพูดด้วยท่าทางเรียบเฉยและฝ้ามองคนตรงหน้าที่เริ่มมีอาการร้อนรนเพราะความริษยา

“หึ.. งั้นเธอก็ต้องช่วยฉัน หากแผนการของฉันสำเร็จและฉันได้เป็นนายหญิงของที่นี่ ฉันจะให้เธอเป็นหัวหน้าทุกตำแหน่งงานในไร่เลยล่ะ...”

พิชฎาพูดอย่างใจดีและแสนจะมั่นใจในตัวเองโดยไม่ได้มองเลยว่าตนนั้นมีคุณสมบัติเหมาะสมหรือคู่ควรกับคนที่ตนคิดอยากจะได้ครอบครองหรือไม่ เธอคิดเพียงอย่างเดียวคือความต้องการของตนเองและเชื่อมั่นว่าความน่าสงสารและชีวิตที่รันทดของตนจะทำให้อัคราสงสารและจะดูแลปกป้องเธอ และเธอจะใช้แมวนี่ล่ะเป็นเครื่องมือและเมื่อสมหวังก็จะเฉดหัวนางแมวจอมมารยานี้ออกไปให้ไกลจากชีวิตของเธอ... พิชฎาคิดอย่างกระหยิ่มในใจ...

ในขณะเดียวกันแมวเองก็คิดเหยียดหยันพิชฎาอยู่ในใจว่าเจ้าหล่อนช่างไม่เจียมตัว ทั้งที่เคยเน่าเฟะมาแค่ไหน มั่วกับสามีคนอื่นเขาไปทั่ว ยอมทำให้ตัวเองเจ็บตัวเพื่อให้คลอดก่อนกำหนดเพราะทนอยู่ในสภาพตกต่ำไม่ไหวและยอมทิ้งสายเลือดของตนเองเพื่อโผมาจับเสี่ยรวยๆ แล้วชุบตัวและใช้โอกาสนั้นกลับมาแย่งชิงสามีของอดีตเพื่อนรักที่ตัวเองเคยหักหลังเขามาก่อนอย่างเจ็บแสบ...

แมวยังคิดหยันพิชฎาว่าใช้อะไรทำจิตใจถึงได้ทำอะไรทรามๆ ได้ขนาดนี้ เจ้าหล่อนใช้สมองส่วนไหนคิดถึงได้คิดแผนชั่วร้ายได้ขนาดนั้น ทำไมถึงไม่มีความละอายใจบ้าง... และหากพิชฎาทำสำเร็จคือสามารถทำให้ยอดรักกระเด็นไปจากที่นี่ได้ เธอนี่ล่ะจะเป็นคนเปิดเผยโฉมหน้าอันชั่วร้ายของพิชฎาและแผนการครั้งนี้ก็จะเหมือนยิงปืนนัดเดียวนกตายถึงสองตัว... แมวเองก็คิดกระหยิ่มในใจเช่นกัน...

งูพิษสองตัวต่างคิดเหยียดหยันซึ่งกันและกันโดยไม่คิดจะมองย้อนกลับมาดูตัวตนของตัวเองเลยว่าพวกตนทั้งสองนั้นก็ชั่วร้ายไม่แตกต่างกันเลยแม้แต่น้อย...