5. ณิชา

อ่อ “ผลการสอบของเด็กคนนั้นเป็นไงบ้าง”

“ข้อสอบที่ส่งไป ไม่มีการส่งกลับมาเลยครับ” รัสรายงานตามจริง นี่เป็นเรื่องที่เขาไม่เข้าใจเลย เจ้านายสั่งให้จัดทุกอย่างให้กับคุณณิชา โดยเฉพาะตำราเรียนและยังมีการจัดส่งข้อสอบจริงๆจากสถาบันการศึกษาที่เธอเคยเรียนไปให้เธอด้วย

“ได้แจ้งเธอไปหรือเปล่า”

“ครับ รวมถึงหนังสือรับรองการจบการศึกษาด้วยครับถ้าเธอสอบผ่าน”

“พี่รัสคงสงสัยและไม่เข้าใจสิ่งที่ผมทำลงไปใช่มั้ยครับ”

“ครับ...ขอโทษครับที่ต้องตอบตามจริง คุณไม่สนใจคุณณิชาตั้งแต่แรก แต่คุณก็เลือกที่จะเอาเธอไปกักขังไว้ที่เกาะ ถ้าเป็นผมคงปล่อยให้เธอมีชีวิตตามปกติให้เธอมีความรักกับผู้ชายคนอื่นและ...ปฎิเสธคุณ...อ๊ะ! เดี๋ยวนะครับ...เข้าใจแล้วครับ เจ้านายต้องการให้คุณณิชากับคุณเหนือสมุทรรักกันอย่างงั้นเหรอครับ”

“แล้วเด็กคนนั้นสามารถรักผู้ชายตาบอดได้หรือไม่”

“คุณควรได้เห็นคุณณิชานะครับ”

“พี่รัส เห็นผมเป็นพวกหลงในรูปลักษณ์หน้าตาหรือครับ”

“แต่คุณภีมต้องมีใครสักคนที่เป็นคู่ชีวิต แล้วทำไมผู้หญิงคนนั้นจะเป็นคุณณิชาไม่ได้หรือครับ”

“ไม่มีทาง” เสียงและแววตาเปลี่ยนไปทันที “ผมยอมรับผู้หญิงทั้งโลก ยกเว้นผู้หญิงที่เป็นลูกของผู้ชายคนนั้น...” ปัง! ภีมะทุบโต๊ะเสียงสนั่นและเดินจากไปทันที เขาออกจากห้องทำงานไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งความสงสัยไม่เข้าใจไว้กับรัส

“คุณเป็นยังไงบ้าง” ณรงค์หันไปมองทนายจงกลที่แวะเวียนคอยมาดูเขาเรื่อยๆ

“ลูกผมยังมีชีวิตอยู่ใช่มั้ย”

“แน่นอนครับ คุณชายไม่ใช่ฆาตกรแน่นอน เมื่อหนูณิชาอายุครบสิบเก้า เธอก็จะได้กลับมาหาคุณครับ” ณรงค์พยักหน้ารับ นั่นคือเหตุผลเดียวตอนนี้ที่ทำให้เขายังมีชีวิตอยู่ได้ แม้ส่วนลึกเขาเกิดความลังเล แววตาของภีมะเขาไม่มีทางลืมมันเลยทั้งสองครั้ง เวลาไม่ทำให้แววตาของภีมะที่มองเขาเปลี่ยนไปเลย เด็กคนนั้นยังจำเขาได้

“ลูกสาวผมเธอไม่รู้เรื่องอะไรด้วย”

“คุณพอจะบอกผมได้มั้ยครับว่าพวกคุณมีเรื่องอะไรกัน” ณรงค์ส่ายหน้าและเดินจากไป มันเป็นความลับอย่างงั้นเหรอ เปล่าเลย แต่มันเป็นเรื่องต่ำช้าที่พวกเขาควรรับกรรมที่ทำไว้ นักรบคุณโหดร้ายเกินไปแล้ว...

“ณิชา” เสียงที่คุ้นเคยที่ได้ยินตลอดปีกว่าที่ผ่านมา เหนือสมุทรทรุดตัวลงนั่งข้างณิชา “ทำไมถึงไม่ทำข้อสอบ”

“คนที่ชื่อภีมะ เป็นยังไงกัน” เหนือสมุทรแย้มยิ้มน้อยๆ “บอกตามความจริงคือหน้าตาเขาเป็นแบบไหนฉันก็ไม่รู้หรอก ส่วนเสียงของเขาฉันก็ได้ยินเพียงไม่กี่ครั้ง ฉันรู้เพียงว่าเขาคือน้องชายของฉัน”

“ณิชาจะจำชื่อนี้ไว้ ณิชาเกลียดเขา เขามันเป็นคนสารเลว”

จุ๊จุ๊ เหนือสมุทรทำเสียงเตือน “อย่าหยาบคาย มันไม่เหมาะกับณิชา”

“ถ้าณิชาได้ออกจากที่นี่ ณิชาจะแจ้งความค่ะ”

“กฎหมายของที่นี่ทำอะไรภีมะไม่ได้หรอก”

“ทำไมละคะ” คำถามนี้ไม่มีคำตอบใดๆ “ถ้าณิชาตั้งใจเรียน เมื่อเติบโตขึ้นในห้องเรียนจะมีกฎหมายว่าด้วยการคุ้มครองทายาทของตระกูลเหมือนที่ณิชาเองก็มีสิทธิ์ในเรื่องนี้ กระทำผิดเรื่องเดียวเท่านั้นที่จะเอาผิดกับภีมะได้...คือเขาต้องเป็นฆาตกร”

“กฎหมายนี้ไม่คุ้มครองพี่เหนือเหรอคะ”

“ฉันไม่ใช่ทายาท ฉันเป็นแค่ลูกชายและพี่ชายเท่านั้น”

เฮ้ยยยย “ชีวิตแลกชีวิตอย่างงั้นสินะคะ...ถ้างั้นก็ช่างเถอะค่ะ ณิชาให้อภัยสิ่งที่คนที่ชื่อภีมะทำกับณิชา เพราะความชั่วร้ายของเขาก็มีส่วนที่ดีค่ะ”

เหนือสมุทรเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ “ได้รู้จักกับพี่เหนือที่แสนดีไงค่ะ” รอยยิ้มสว่างกระจ่างบนใบหน้าของพวกเขาเผยออกมาทันที

“แบบนี้พี่เหนือก็ไม่ได้รับการรักษาดวงตาสิคะ”

“ไม่ได้รักษาก็ไม่ใช่เหตุผล แต่อาจจะรักษาไม่ได้ก็ได้ ฉันตาบอดมาตั้งแต่กำเนิด มันเป็นความผิดปกติตั้งแต่ในครรภ์ คุณแม่ร่างกายไม่แข็งแรงนัก เลยทำให้การมอบชีวิตให้กับภีมะทำให้พวกเราเสียท่านไป” คุณคงต้องเลือกระหว่างแม่กับลูกครับ เสียงของหมอที่เขาเผอิญได้ยินในครั้งนั้น ความลับที่อยู่ในใจของเหนือสมุทร ยี่สิบเอ็ดปีที่ผ่านมาคือคำตอบของประโยคนั้น

เอ่อ “ณิชาเองก็เสียแม่ไปเช่นกัน ณิชาไม่เคยรู้จักแม่ ทำไมผู้หญิงของประเทศเราถึงมีร่างกายไม่แข็งแรงคะ”

“อย่างงั้นเหรอ” ควับ! ณิชาตกใจเล็กน้อยที่จู่ๆก็ถูกชายที่ตนหลงรักในวัยฮอร์โมนว้าวุ่นโอบกอดไว้ ณิชาเกร็งนิ่งเพราะเป็นครั้งแรกของเธอ นอกจากพ่อของเธอแล้ว เธอไม่เคยแตะต้องตัวผู้ชายคนไหนมาก่อนเลย

ตึก ตึก ตึก เสียงหัวใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้น นี่เป็นการใกล้ชิดมากที่สุดเป็นครั้งแรกระหว่างเขากับเธอ ยามที่ใบหน้าเธอแนบที่แผ่นอกของเขากลิ่นกายเขาทำให้เธอรู้สึกสบายใจและสงบ

“ณิชาไม่เสียใจแล้วค่ะ”

“ฉันรู้ และฉันเองก็เช่นกัน...เราเป็นทีมเดียวกันแล้ว”

?