น้องสาว2

หมับ!

“ว้าย!” ไม่ใช่แค่เมรีที่กรี๊ดออกมาด้วยความตกใจ บรรดาสาว ๆ ในห้องน้ำต่างส่งเสียงกรี๊ดออกมาอย่างพร้อมเพียงกัน เมื่อเห็นหนุ่มหล่อเดินเข้ามาในห้องน้ำหญิง

“หล่อจัง โอปป้าชัด ๆ”

“แฟนเธอเหรอ... หน้าตาดีจัง”

“ทำไงจะหาผู้ชายหน้าตาแบบนี้ได้นะ” สาว ๆ กลุ่มนั้นยังคงพูดออกมาคนละประโยคสองประโยค ซึ่งส่วนมากล้วนยกยอให้รามเกียรติ์เป็นผู้ชายในอุดมคติของพวกหล่อน

“ตกใจอะไรเหรอ หรือกลัวว่าฉันจะไปฟ้องพ่อ ไม่ต้องห่วงนะฉันไม่ใช่คนขี้ฟ้องอย่างเธอ” รามเกียรติ์กำข้อมือเล็กเรียวแน่นขึ้น จนทำให้เมรีเริ่มขัดขืน

“พี่รามเมย์เจ็บนะ!”

“นี่มันยังน้อยไป ถ้าเทียบกับสิ่งที่เธอกับแม่ของเธอทำไว้กับฉัน ตามฉันมานี่เลยยัยตัวดี!” รามเกียรติ์ลากหญิงสาวเดินออกไปด้านหลังผับ ซึ่งมุมนี้ไม่มีคนนอกผ่านมามันคือมุมประจำที่เขาชอบมานั่งสูบบุหรี่คลายเครียด

“พี่ราม... ปล่อยเมย์ได้แล้วค่ะ” หญิงสาวพยายามสะบัดมือออกหลายต่อหลายครั้ง จนหลุดพ้นจากการถูกบีบแน่น

“ทำไม ไอ้หน้าหล่อนั่นมันเป็นใคร เธอคงใส่ใจมันมากสินะ ถึงได้นั่งชิดขนาดนั้นแถมยังคอยหยิบโน่นหยิบนี่ให้มัน” ชายหนุ่มเผลอลืมตัวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเข้ม ทว่าใบหน้าของเขากลับเผยให้เห็นความวิตกกังวลอย่างชัดเจน ประหนึ่งกลัวเมรีจะมีแฟนหนุ่ม

“คนไหน!” หญิงสาวตะคอกออกมาเบา ๆ เธอแสดงสีหน้าเอือมระอา เมื่อเห็นพี่ชายเอาแต่ใจทำอะไรไม่เคยนึกถึงความรู้สึกของผู้อื่น แม้แต่บิดาผู้ให้กำเนิดก็ไม่มีข้อยกเว้น

“อย่ามาท้าทายระบบ ถ้าเธออยากคบกับไอ้หมอนั่นก็ลองดูสิ ฉันก็อยากเห็นจุดจบของมันเหมือนกัน”

“พี่รู้ได้ไงว่าเขาเป็นหมอ”

“หึ! เภสัชกับคุณหมอก็เหมาะสมกันดี แต่ขอโทษทีนะ ความสุขของเธอมันคือหายนะของฉัน ฉะนั้นเธอก็อย่าหวังว่าจะได้รับมัน” เขาประกาศก้องอยู่ข้างใบหูเล็ก ประหนึ่งกำลังแสดงจุดยืน พร้อมที่จะประกาศสงครามประสาทกับเมรี หรือบางทีอาจยกระดับถึงขั้นแตกหัก

“พี่เมาแล้วก็กลับไปนอน เมย์เองก็จะกลับบ้านแล้วเหมือนกัน” หญิงสาวเบื่อที่จะทะเลาะกับเขาเต็มที ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ปีในสายตาของรามเกียรติ์ เธอกับแม่ก็เป็นได้แค่คนนอก

“คุณรามมาอยู่นี่เอง แอนตามหาตั้งนาน” เสียงแหลมดังมาก่อนตัว หล่อนรีบเดินเข้ามาคล้องแขนรามเกียรติ์ ซึ่งทำให้เมรีสบโอกาสเดินออกไปจากตรงนั้นทันที อีกอย่างเธอไม่ชอบแอนนาเพราะหล่อนมักวางอำนาจ ชอบทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของรามเกียรติ์จนออกนอกหน้า แล้วยังชอบว่าเมรีเป็นกาฝากอีกด้วย