ยอดดวงใจพ่อประธาน

ตอนที่ 1 เธอไม่ได้ป่วย

“ถอดเสื้อผ้าออก นอนลงบนเตียง กางขาออกจากกัน！”คุณหมอในเสื้อกาวน์สั่ง

บนเตียงผ่าตัดสีน้ำเงิน หญิงสาวรูปร่างผอมบางหลับตาลงอย่างอัปยศ ขนตายาวดั่งปีกผีเสื้อบางเบา สวยงามแม้ไร้การเคลื่อนไหว ริมฝีปากแดงที่ละเอียดอ่อน เม้มเข้าหากันเบาๆ มุมปากแผ่กระจายโค้งแห่งความเศร้าเสียใจ

ความรู้สึกขื่นขมแพร่กระจายลึกลงไปในใจ มู่เสว่ในวัยสิบเจ็ดปีฟังคำสั่งจากคุณหมอด้วยความอัปยศอดสู ถอดเสื้อผ้าออกด้วยความรู้สึกชา เอนกายลงบนเตียงผ่าตัดรอการตรวจของคุณหมอ

ดูเหมือนมู่เสว่จะรู้สึกได้ถึงสายตาที่เต็มไปด้วยความดูถูกของแพทย์หญิงวัยกลางคน หล่อนจะต้องคิดว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงเห็นแก่เงินอย่างแน่นอน

นี่คือครั้งแรก ที่มู่เสว่เปลือยกายตนเองต่อหน้าผู้อื่น

แสงแดดส่องผ่านผ้าม่านของห้องตรวจ สว่างเสียจนทำให้คนลืมตาไม่ขึ้น แต่ทว่าหัวใจของเธอกลับมืดมน เพราะเธอรับงานที่ถูกสังคมรังเกียจเช่นนี้——แม่อุ้มบุญ

เธอเพิ่งจะอายุสิบเจ็ดปี

คุณหมอตรวจร่างกายส่วนล่างของเธอ จากนั้น มู่เสว่ได้ยินเสียงพูดอย่างเย็นชา ：“เสร็จเรียบร้อย ใส่เสื้อผ้าได้！”

มู่เสว่เริ่มสวมใส่เสื้อผ้า ทอดถอนใจออกมายาวๆ ในที่สุดก็ผ่านด่านนี้ เมื่อผ่านด่านนี้ เธอก็สามารถได้รับเงินครึ่งหนึ่ง

ใบหน้าของเธอขาวเนียนสะอาด ผมสีดำทิ้งตัวลงด้านหลัง เสื้อยืดตัวใหญ่คลุมไหล่บอบบางของเธอ ท่าทางขี้ขลาดนั้น ดูอ่อนแอและอับจนหนทาง

ผู้ชายในชุดสูทคนหนึ่งกำลังรออยู่ที่ประตู เมื่อมองเห็นมู่เสว่ถูกคุณหมอพาออกมาส่ง หลังจากเขากวาดตามองมู่เสว่ จึงถามเสียงทุ้ม：“คุณหมอหลี่ ผลการตรวจเป็นอย่างไรบ้างครับ？”

“คุณชายเหมาวางใจได้ เธอเป็นสาวบริสุทธิ์ ไม่มีโรคทางนารีเวช！”คุณหมอหลี่ไม่ได้หลบเลี่ยง กล่าวอย่างตรงไปตรงมา

หน้าของมู่เสว่กลายเป็นสีแดง ไม่กล้ามองผู้ชายตรงหน้า เขารู้เพียงว่าเขาคือตัวแทนของคนที่ต้องการให้เธอเป็นแม่อุ้มบุญ ส่วนคนนั้นจะเป็นอย่างไร มู่เสว่ไม่รู้เลยสักนิดเดียว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะสูงเตี้ยอ้วนหรือว่าผอม รู้แค่เพียงคนผู้นั้นให้เงินห้าล้านเพื่ออุ้มบุญ ไม่มีอะไรต้องสงสัยเลย นั่นคือบุคคลลึกลับ

“คุณมู่ไปกันเถอะ！” เหมาจือเหยียนพามู่เสว่ขึ้นรถหลังจากพูดคุยไม่กี่ประโยคกับคุณหมอหลี่ จากนั้นรถได้ขับเข้าไปในคฤหาสน์ชิงหวินซาน

“คุณมู่ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป จนถึงก่อนตั้งครรภ์ เพื่อรับรองความบริสุทธิ์ของเด็ก นายจ้างได้สั่งว่าคุณไม่สามารถออกจากคฤหาสน์ได้อีก ตลอดจนหลังจากตั้งครรภ์ นายจ้างจะจ่ายค่าตอบแทนให้คุณเป็นจำนวนมาก คุณมู่ไม่ต้องกังวลเรื่องอาการป่วยของน้องชาย เงินจำนวนนั้นจะถูกโอนเข้าบัญชีวันนี้”

มู่เสว่ทอดถอนใจ“ฉัน ออกไปไม่ได้แต่สามารถใช้โทรศัพท์ได้ไหมคะ？”

“แน่นอน！” เหมาจือเหยียนกล่าวด้วยท่าทางอ่อนโยน “คุณมู่ นี่ไม่ใช่การจำกัดอิสระของคุณ แต่นายจ้างจ่ายค่าตอบแทนแพงเช่นนี้ แน่นอนว่าคุณต้องมีความรับผิดชอบต่อเขา ใช่ไหมครับ！”

“ค่ะ！” มือเล็กๆที่อยู่ไม่เป็นสุขของมู่เสว่ประสานเข้าด้วยกัน

“คุณมู่ ในห้องชั้นบนมีเสื้อผ้า และของใช้ในชีวิตประจำวันทุกอย่าง หลังจากนี้ทุกวันผมจะมาส่งอาหาร คุณมู่ ขั้นตอนทางทนายความจัดการแล้ว เพียงคุณเซ็นชื่อก็เป็นอันเรียบร้อย”

“โอ้！”มู่เสว่ชะงักงัน แต่เพื่อน้องชาย เธอจึงเซ็นลงไป

เมื่อขีดเขียนลายเซ็นลงบนกระดาษ หัวใจของมู่เสว่ก็รู้สึกสับสน เธอไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นเช่นไร เธอเซ็นลงไปแบบนี้ เท่ากับทำลายชีวิตของตนเอง แต่ไม่มีทางอื่นอีกแล้ว！น้องชายกำลังรอค่าผ่าตัด เธอเซ็นชื่อไปด้วยน้ำตา ส่งให้เหมาจือเหยียน “คุณชายเหมา งั้น งั้นคืนนี้เขา เขาจะมาไหมคะ？”

“ครับ คืนนี้เขาจะมา”

“คุณมู่ ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ นี่คือข้อสัญญา ส่วนนี้ของคุณเก็บเอาไว้ให้ดี！”เหมาจือเหยียนหันหลังเดินออกจากคฤหาสน์

คฤหาสน์ใหญ่อย่างนี้ เหลือไว้เพียงมู่เสว่คนเดียว เธอรอค่ำคืนที่กำลังจะมาถึงด้วยความตื่นตระหนก เธอกำลังจะขายตัว ไม่สิ ขายไปเรียบร้อยแล้ว

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกประหม่าอยู่บ้าง ไม่รู้ว่านายจ้างจะเป็นคนอย่างไร？

เปิดประตูห้องนอนชั้นสองออก ก็ตกตะลึงทันทีกับการจัดแต่งห้องด้านใน มันถูกออกแบบอย่างเรียบง่าย ตกแต่งด้วยสีขาวดำ ดูสวยและสง่างาม แม้แต่ผ้าปูเตียงก็เป็นสีขาว ขาวสะอาดเสียจนทำให้คนรู้สึกใจฝ่อ มู่เสว่คิดว่า คนผู้นั้นจะรักสะอาดเกินไปหรือไม่？

ชุดเฟอร์นิเจอร์สีขาวสำหรับเด็กผู้หญิง เหมือนกับเตรียมมาเพื่อเธอ เตียงขนาดใหญ่และโต๊ะหัวเตียง เมื่อเปิดตู้ออก เสื้อผ้าใหม่ทั้งหมดภายใน เธอล้วนไม่เคยเห็นมาก่อน แต่มองก็รู้ว่ามียี่ห้อ

เธอไม่สนใจสิ่งเหล่านั้น เธอแค่ต้องการสิ้นสุดสัญญานี้โดยเร็ว แล้วรีบกลับไปโรงเรียน เพื่อศึกษาเล่าเรียนต่อไป จึงอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย รอการมาถึงของผู้อุปถัมภ์

เวลาสี่ทุ่มตรง รถเบนท์ลีย์สีดำไม่มีทะเบียนปรากฏในลานของคฤหาสน์

หัวใจของมู่เสว่เต้นอย่างกระวนกระวายไม่ยอมหยุดทันที เขามาแล้ว คนผู้นั้นมาแล้ว！

เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ยืนอยู่ที่ประตูห้องโถงใหญ่ชั้นล่าง เสียงรองเท้าหนังเหยียบพื้นหินอ่อนค่อยๆดังใกล้เข้ามา เสียงฝีเท้าหยุดลงที่ประตู จากนั้นจึงค่อยๆก้าวมาหาเธอ หัวใจของเธอเต้นเหมือนแทบจะพุ่งออกมาจากลำคอ

ทันใดนั้นเอง ประตูเปิดออก ร่างสูงใหญ่ปรากฏสู่สายตา รองเท้าหนังมันวาว กางเกงสแล็คทรงตรง เงยหน้ามองอีกครั้ง ร่างสูงชะลูด สัดส่วนที่เหมาะสม ไม่มีไขมันส่วนเกิน เพียงแต่ ใบหน้าของเขาสวมหน้ากากจิ้งจอกที่ใช้ทั่วไปในงานเต้นรำ

หัวใจของมู่เสว่เต้นแรง รู้สึกเวียนศีรษะขึ้นมาฉับพลัน จนเกือบจะทรงตัวยืนไม่ไหว

สายตาเฉียบคมของฝ่ายชายกวาดมองใบหน้าน้อยๆที่ดูไม่สบายของมู่เสว่และเอ่ยถามว่า“คุณชื่อมู่เสว่？”