บทที่ 5 ข้าจะแตะต้อง แล้วมันจะยังไง!

ให้ตายสิ!

นางจะทนไม่ไหวแล้ว

ตอนนี้หลินหวานหว่านจะกลายร่างเป็นหมาป่าอยู่แล้ว นางต้องการผู้ชายสักคนมาคลายความปรารถนาของตัวเอง

“ไม่ได้! ทั้งที่กินยาแล้วก็สามารถถอนพิษได้ ทำไมถึงต้องให้ผู้ชายมาช่วยด้วย!” หลินหวานหว่านส่ายหัวอย่างแรง จะได้ทำให้สติที่เลอะเลือนของตัวเองกระจ่าง

แก้มของนางแดงระเรื่อแล้วกวาดตามองดูรอบๆ

นางเหมือนจะได้กลิ่นของยาสมุนไพรจากรอบด้าน

ยาอาจจะขมสำหรับคนอื่น แต่สำหรับหลินหวานหว่านที่สนใจทักษะทางการแพทย์ตั้งแต่เกิด นางชอบกลิ่นสมุนไพรจางๆนี้มาก!

“ในห้องนี้เหมือนจะมียานะ ตอนนี้ไปหายาก่อนดีกว่า!” หลินหวานหว่านตัดสินใจได้แล้วก็ลากสังขารที่อ่อนระทวยของตัวเองเข้าไปในห้อง

ถึงแม้นางจะยังมีสติ แต่สองขาของนางกลับไม่ฟังคำสั่งของนางเลย

เมื่อเข้าใกล้ชายที่นอนอยู่บนเตียงมากขึ้น สองขาของหลินหวานหว่านก็อ่อนฮวบลงไปทันที แล้วเกาะอยู่ข้างเตียง!

ระยะห่างที่ใกล้นั้น ทำให้นางได้กลิ่นอายความเย็นอันเป็นเอกลักษณ์บนร่างกายของชายคนนั้น

แต่ทว่า ความเย็นภายใต้ยาเสน่ห์ในร่างกายนั้น

กลับเหมือนฝิ่นที่ดึงดูดให้หลินหวานหว่านเข้าไปถลกเนื้อหนังของชายที่นอนอยู่บนเตียง!

“ข้าไม่เคยเป็นคนรอดพ้นจากความล่อลวงได้เลย!” หลินหวานหว่านเงยหน้าขึ้นอยากร้องไห้ออกมา

ในห้องนี้มืดมาก หลินหวานหว่านมองไม่ออกเลยว่าผู้ชายบนเตียงคือใคร ได้ยินแค่เสียงลมหายใจหอบถี่ของผู้ชาย รวมไปถึงที่วางมือไม้ที่หักบนหัวเตียง!

ภายในความมืดมิดนั้น ก็ยังคงมองเห็นใบหน้าของชายคนนั้นได้คร่าวๆ คิ้วของเขาขมวด จมูกของเขาเป็นสัน และตัวเขาสูงมาก ไม่จำเป็นต้องถามอะไรให้มากความ! ผู้ชายคนนี้จะต้องเป็นหนุ่มหล่อแน่นอน!

เสียงหายใจถี่บนเตียงเหมือนกำลังดึงดูดหลินหวานหว่าน

และหลินหวานหว่านเองก็รู้สึกว่าทนไม่ไหวแล้ว

นางยืดอกหลังตรง เหยียดมือของตัวเองออกไป แล้วจับไปยังแผงอกของชายหนุ่มคนนั้น!

“สัมผัสดีมากเลย” สมองของหลินหวานหว่านเหมือนถูกฤทธิ์ยาครอบงำ นางสัมผัสแผงอกที่แข็งแกร่งและมีล่ำสันของชายคนนั้น และอดไม่ได้ที่จะหลับตาลงเล็กน้อยแล้วถอนหายใจ

ชายหนุ่มมีหุ่นสูงโปร่ง สัมผัสแล้วก็ให้ความรู้สึกว่า หากเป็นในยุคปัจจุบันก็เป็นผู้ชายที่แต่งตัวแล้วดูผอมแล้วพอถอดเสื้อแล้วก็มีกล้ามเนื้อ

“บังอาจ! ไสหัวไปจากเปิ่นหวาง(คำที่องค์ชายหรืออ๋องใช้เรียกตัวเอง)!”

ถึงแม้เสียงของชายหนุ่มจะทุ้มต่ำและเย็นชา แต่ก็มีความโกรธแฝงอยู่ด้วย

หลินหวานหว่านสัมผัสได้ถึงหน้าอกที่กระเพื่อมขึ้นของชายหนุ่มอย่างรุนแรง!

เขากำลังขัดขืนอยู่งั้นเหรอ?

เสียงของเขาทำให้หลินหวานหว่านชะงัก ฤทธิ์ยานั้นก็เย็นลงไปเล็กน้อย

หลินหวานหว่านมองดูชายบนเตียงด้วยดวงตาแดงก่ำ ตอนแรกนางว่าจะอดทนอีกสักหน่อย พยายามไม่ให้ตัวเองใช้ผู้ชายมาถอนพิษในร่างกาย

แต่ผู้ชายคนนี้กลับท้าทายขีดความอดทนของนาง!

ห้ามนางแตะต้องงั้นเหรอ? เหอะ!

“วันนี้ข้าจะแตะต้องตัวเจ้า แล้วยังจะข่มขืนเจ้าและค่อยฆ่าทีหลัง ข่มขืนอีกแล้วค่อยฆ่าอีก!” หลินหวานหว่านตะคอกขึ้นมา โดยใช้คำพูดหยาบคายที่เรียนมาจากพวกนักแม่นปืนก่อนจะข้ามเวลามาที่นี่

ภายในความมืดมิดนั้น นางมองไม่เห็นสีหน้าของชายหนุ่ม นางรู้สึกเสียดายเล็กน้อย นางคิดว่า ผู้ชายคนนี้คงจะอยากฆ่านางเต็มที

“หยุดนะ!” เดิมทีชายคนนั้นต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อหลินหวานหว่านขึ้นคร่อมตัวของเขา ความบ้าคลั่งในใจของเขาก็ลุกลามออกไปทันที

เขาไม่สามารถพูดอะไรได้อีกต่อไป