บทที่ 17 ข่มอารมณ์ไว้ไม่ได้

หลินหวานหว่านเดินผ่านเขาออกไปด้านนอก และได้ยินเสียงฝีเท้าเร่งรีบของผู้หญิงดังขึ้นมารางๆ ไม่นาน หลินหว่านฉิงที่ผมเผ้ายุ่งเหยิงก็วิ่งโซเซเข้ามา ตอนที่เดินมาถึงตรงหน้าหลินหวานหว่าน สองขาก็อ่อนทรุดลงพื้นแล้วจะคุกเข่าลงไป

“ฉิงเอ๋อร์!” โอวหยางเฟยฝานเห็นหลินหว่านฉิงจะคุกเข่าลงไป เขาก็รีบเข้าไปพยุงหลินหว่านฉิงเอาไว้ จากนั้นก็ปกป้องนางไว้ข้างกาย

หลินหว่านฉิงส่ายหน้าอย่างน่าสงสาร มองหน้าโอวหยางเฟยฝานแล้วผละออกจากอ้อมแขนของเขา และพูดว่า “พี่เฟยฝาน ไม่ได้เป็นเหมือนที่พี่คิดนะเจ้าคะ ท่านพี่ไม่ได้ทำอะไรข้า เมื่อคืนข้าแค่ไม่ระวังล้มไปเอง ดังนั้นก็เลยกลัวไปเองเจ้าค่ะ”

“ฉิงเอ๋อร์ ข้ารู้ว่าเจ้าจะต้องถูกหลินหวานหว่านรังแกแน่ เจ้าไม่ต้องแก้ต่างแทนนางหรอก” ตอนที่โอวหยางเฟยฝานพูดคำนี้ก็มองค้อนหลินหวานหว่านอย่างแรง เหมือนอยากถลกหนังเขมือบหลินหวานหว่านทั้งเป็น

หลินหว่านฉิงได้ยินน้ำเสียงของโอวหยางเฟยฝาน นางก็ขมวดคิ้ว นางยังต้องให้หลินหวานหว่านถอนหมั้น จะให้โอวหยางเฟยฝานพูดแบบนี้กับหลินหวานหว่านได้ยังไง!

ดังนั้นนางจึงกัดฟันแล้วพูดว่า“เมื่อวานข้าล้มลงเกือบตกลงน้ำ ตอนนั้นถ้าไม่ได้พี่สาวช่วยข้าไว้ เกรงว่าข้าคงจะไม่มีชีวิตรอดแล้ว พี่เฟยฝานอย่าเข้าใจผิดไปนะเจ้าคะ”

หลินหวานหว่านเห็นแล้วก็รู้สึกตลก ถึงแม้นางจะไม่รู้ว่าหลินหว่านฉิงมาไม้ไหน แต่นางก็ไม่ว่าอะไรถ้าจะเล่นกับหลินหว่านฉิงสักหน่อย

นางเดินเข้าไปแล้วพูดว่า “นั่นสิ คุณชายโอวหยางเข้าใจผิดแล้ว”

ตอนที่พูดนั้น หลินหวานหว่านไม่มองหลินหว่านฉิงด้วยซ้ำ นางพูดต่อว่า “ข้าจะได้แต่งงานกับอี้อ๋องแล้ว ต่อไปก็ต้องดูแลสามีและสั่งสอนบุตร เป็นพระชายาอี้ที่มีกิริยางาม จะรังแกน้องสาวได้อย่างไร?”

หลินหว่านฉิงได้ยินคำนี้แล้วก็แทบสติแตก กำลังจะพูดนั้นก็ถูกหลินหวานหว่านจับมือไว้ก่อน “น้องสาว เดี๋ยวเจ้าไปพิธีส่งชากับข้า ตอนนี้เจ้ายังไม่ได้แต่งหน้าแต่งตัวได้ยังไงกัน? ข้ามีชุดสวยๆอยู่พอดีเลย” พูดจบ ก็ลากหลินหว่านฉิงไป

โอวหยางเฟยฝานรู้สึกว่า หลินหวานหว่านในวันนี้แตกต่างจากเมื่อก่อน ไม่มีความหลงใหลเขาเลยสักนิด

แต่ใครจะรู้ว่าผู้หญิงคนนี้จะมาไม้ไหนอีก

เขาไม่วางใจที่จะให้หลินหว่านฉิงไปกับนาง จึงจับมือหลินหว่านฉิงไว้ไม่ยอมปล่อย

แต่หลินหว่านฉิงนึกถึงพระชายาอี้ที่หลินหวานหว่านพูดออกมาก็รู้สึกไม่สบายใจ นางชักมือตัวเองออกมาจากฝ่ามือใหญ่ของโอวหยางเฟยฝาน “พี่เฟยฝาน ท่านพี่แค่อยากแต่งหน้าแต่งตัวให้ข้า พี่เฟยฝานรอข้าอยู่ข้างนอกเถิด!”

พูดจบ นางก็เดินตามหลินหวานหว่านโดยไม่สนใจอะไรอีก

จู่ๆมือเล็กที่นุ่มนิ่มของหลินหว่านฉิงก็หายไปจากมือของโอวหยางเฟนฝาน เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย หลินหวานหว่านที่เห็นแล้วกลับรู้สึกขำมาก

โอวหยางเฟยฝาน เสียแรงที่เจ้าเป็นผู้มีความสามารถ โดยรวมก็ถือว่าดีอยู่ แต่เสียดายที่เป็นแค่ตัวสำรองของหลินหว่านฉิง!

“ท่านพี่ พวกเราเข้าไปกันเถอะ” หลินหว่านฉิงเดินไปพูดข้างๆหลินหวานหว่าน

หลินหวานหว่านพยักหน้าแล้วมองไปยังโอวหยางเฟยฝาน “หากคุณชายโอวหยางไม่สบายใจ ก็เข้ามารอในห้องนอนของข้าได้นะ” พูดจบก็เดินกลับเข้าไปในห้องทันที

พอกลับเข้ามาในห้อง ซิงเอ๋อร์เพิ่งปิดประตูลง หลินหว่านฉิงก็ข่มอารมณ์ไว้ไม่ได้ นางก็เดินไปถามหลินหวานหว่านทันที “ท่านพี่ คำที่พี่พูดวันนี้หมายความว่ายังไงกัน? ก่อนหน้านี้ไหนบอกว่าจะไม่แต่งงานกับอี้อ๋องเตี้ยนเซี่ยไง?”