บทที่ 1 ร้อน

ร้อน!

เหมือนอุณหภูมิก่อนภูเขาไฟจะระเบิด

หลินหวานหว่านร้อนระอุไปทั่วทั้งตัว ความร้อนนั้นทำให้นางอดพึมพำไม่ได้

ทั้งที่ข้างล่างเป็นพื้นหินอ่อนเย็นๆ แต่นางกลับรู้สึกร้อนไปทั้งตัวจนแทบทนไม่ไหว ร่างกายมีความรู้สึกชาไปทั้งตัว

หลังจากนั้น ไม่เพียงแต่ร่างกายที่ร้อนเท่านั้น แล้วยังมีความคันเบาๆอีก

“ฉะ ฉันร้อน” ริมฝีปากแดงของนางเผยอเล็กน้อย จากนั้นก็รู้สึกได้ถึงมือใหญ่ที่ดึงผ้าคาดเอวของนางออก

เสื้อบางข้างนอกถูกฉีกออก หลินหวานหว่านก็ลืมตาขึ้นโพลง และได้เห็นกับรอยยิ้มอันน่ารังเกียจของผู้ชาย

“คุณหนูหลินอย่ากลัวไปเลย ฮูหยินรองสั่งข้ามาว่า จะต้องดูแลคุณหนูอย่างอ่อนโยนให้มากที่สุด” ชายคนนั้นหน้าตาอย่างกับหมู หลังจากที่เขาพูดประโยคนี้เสร็จ ก็กระโจนเข้าหาตัวหลินหวานหว่านแล้วฉีกเสื้อผ้าบนตัวของหลินหวานหว่านต่อ

ท่าทางของผู้ชายทำเอาหลินหวานหว่านอยากจะอาเจียนจนหมดไส้หมดพุง

“ออกไปจากตัวฉันนะ!” หลินหวานหว่านยกขาขึ้นเตะไปบนตัวของผู้ชาย แต่ขาเรียวเล็กของนางเพิ่งยกขึ้นมา ก็อ่อนลงไปอีกครั้งทันที

ถึงแม้ร่างกายของหลินหวานหว่านจะอ่อนไปทั้งตัว แต่สมองของนางกลับชัดเจนมาก

ท่าทางของนางเหมือนถูกวางยาเสน่ห์

“ฮ่าๆ คุณหนูหลิน ขอแค่คุณหนูยอมทำกับข้า ต่อไปคุณหนูก็จะเป็นคนของข้า”

ผู้ชายคนนั้นมองดูผิวพรรณนวลผ่องของหญิงสาว ก็อดไม่ได้หัวเราะก๊ากเสียงดัง

ท่าทางของหลินหวานหว่านในตอนนี้มีเพียงเสื้อชั้นในแค่ตัวเดียวเท่านั้น และใบหน้าของนางก็แดงระเรื่อเนื่องจากฤทธิ์ของยาเสน่ห์กำเริบ

หลินหวานหว่านเงยหน้ามองดูผู้ชายที่คร่อมอยู่บนตัวของนาง และผู้ชายหัวใหญ่หูกางอย่างกับหมูทำให้นางสะอิดสะเอียนไม่ไหว แต่นางเข้าสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติเมื่ออายุสิบเอ็ดปีและทำงานที่นั่นเจ็ดหรือแปดปีจึงรู้ว่า

การสงบสติอารมณ์เป็นทางออกเดียวที่จะรอดชีวิตไปได้!

ไม่สนใจแล้วว่าเขาจะเป็นหนอนบ่อนไส้ที่ประเทศสหรัฐอเมริกาส่งตัวมาหรือเปล่า หาทางหนีไปก่อนสำคัญที่สุด!

ถึงแม้สมองของหลินหวานหว่านจะใจเย็น แต่ร่างกายของนางก็ได้รับผลกระทบจากผลของยาอย่างควบคุมไม่ได้ และนางก็เริ่มเคลื่อนไหวอ่อนช้อยบนพื้น

ผู้ชายที่ถูกตัณหาครอบงำจิตใจก็คิดว่าหลินหวานหว่านถูกฤทธิ์ยาบีบจนทนไม่ไหวแล้ว ดังนั้นก็รีบยื่นมือไปปลดสายรัดเอวของตัวเอง

ในตอนที่เขาก้มหัวปลดสายรัดเอว สายตาของหลินหวานหว่านก็มีประกายสายตาพิฆาต

นิ้วมือเรียวยาวของนางคลำโดนปิ่นปักผมเงินที่มีปลายแหลมคม และในวินาทีต่อมา ปิ่นปักผมเงินในมือของนางก็ปักเข้ากลางหลังตรงเส้นประสาทของชายหนุ่มเข้าอย่างแม่นยำ

“โอ๊ย!” เสียงร้องอย่างทรมานของผู้ชายดังขึ้น

ใบหน้าของหลินหวานหว่านเปลี่ยนเป็นสีแดง ขณะที่นางมองดูสภาพที่น่าอนาถของชายคนนั้นจากด้านล่าง แต่มือของนางก็ไม่หยุดทำหน้าที่ของมันเลย

ปิ่นปักผมในมือของนางตั้งใจปักลงหลังของผู้ชายแล้วบิดในเนื้อหนังนั้น ผู้ชายเจ็บจนล้มลงไปข้างๆ

เส้นประสาทจุดนั้นเป็นจุดที่เจ็บที่สุดในร่างกายมนุษย์ แต่ก็ไม่ถึงขั้นชีวิต!

“ฉันบอกให้ออกไปไง!” วินาทีต่อมา หลินหวานหว่านก็กัดริมฝีปากแดงแล้วลุกขึ้นมา

ยาเสน่ห์ในร่างกายของหลินหวานหว่านยังคงกำเริบอยู่ ถึงแม้นางจะลุกขึ้นมาได้ แต่กลับรู้สึกได้ถึงความร้อนที่ส่งมาจากในร่างกายไม่หยุด

ใบหน้าของนางแดงระเรื่อแล้วเม้มริมฝีปาก และอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจเมื่อได้ยินเสียงคร่ำครวญ เสียงของชายคนนั้นดังขึ้นราวกับฆ่าหมู

ทำให้คนได้ยินแล้วปวดหู หงุดหงิดใจ

“หุบปาก!” พูดจบ นางก็ใช้ปิ่นปักผมเงินก่อนหน้านั้นปักลงไปยังจุดที่ทำให้ชายคนนั้นสลบ

ชายคนนั้นที่คร่ำครวญไม่หยุดซึ่งแผ่นหลังเต็มไปด้วยเลือด กรีดร้องและล้มลงกับพื้นในที่สุด

“ติ๊กๆๆ” ห้องน้ำที่เสียงดังก็เงียบสงบลงอีกครั้ง

หลินหวานหว่านหยิบเสื้อผ้าบนพื้นขึ้นมาสวมใส่ นางใส่ไปด้วยแล้วกวาดตามองสภาพแววล้อมรอบๆไปด้วยอย่างระแวง

นางจำได้ว่า สิ่งที่นางเห็นก่อนที่นางจะหมดสติคือเปลวไฟ ในเวลานั้น ห้องทดลองทั้งหมดของพวกเขาถูกระเบิดโดยสายสืบที่ส่งมาจากสหรัฐอเมริกา

ไม่มีใครรอดจากพลังระเบิด!