บทที่ 1 ผู้หวนคืน 1

ภายหลังกายเนื้อที่แหลกสลายไปได้ประกอบกลับเป็นตัวคน ลู่เสียนพลันพบว่าดวงจิตที่บาดเจ็บจากการถูกหนามของต้นเซียนเหรินจ่างทำลายนั้นกลับค่อยๆ ดีขึ้นคล้ายกับว่าได้รับการรักษา เวลาผ่านไปกายเนื้อของเขาจึงกลับคืนมาอยู่ในสภาพสมบูรณ์เช่นเดิมพร้อมด้วยดวงจิตที่แข็งแกร่งและพลังบำเพ็ญที่เต็มเปี่ยม

ก่อนหน้าที่จะถูกลอบสังหาร ตัวเขาผู้เป็นจอมมารผู้นี้เพิ่งจะฝึกฝนวิชาวาโยไร้ใจสำเร็จ ผลลัพธ์ของเคล็ดวิชานี้คือการที่เขาสามารถควบคุมอากาศที่ไหลเวียนอยู่ได้ไม่ว่าจะอยู่ในพื้นที่ที่จำกัดหรือพื้นที่กว้างขวางเพียงใดก็ตาม ขอเพียงพื้นที่นั้นๆ อยู่ในระยะที่สายตาที่เขามองเห็น

และการควบคุมอากาศที่ว่านี้ ก็หมายถึงการหยุดการหมุนเวียนของอากาศรอบกาย กล่าวคือหากเขาใช้วิชานี้เมื่อใด อากาศโดยรอบนั้นก็จะหยุดการเคลื่อนไหว หากมีสิ่งมีชีวิตใดอยู่ในบริเวณที่เขาใช้วิชา สิ่งมีชีวิตเหล่านั้นก็จะค่อยๆ ตายลงเพราะไม่มีอากาศหายใจ

ทว่า...

หลังจากฝึกฝนวิชาวาโยไร้ใจสำเร็จ ยังไม่ทันที่เขาจะได้เอาไปใช้สังหารใครหน้าไหน ตัวเขาผู้ที่กำลังภาคภูมิใจในตนเองก็พลันถูกหนามเล็กๆ นับพันนับหมื่นทะลวงร่างกายจนแหลกสลายเสียก่อน เพียงแค่ก้าวเดียวที่ย่างเท้าออกมาจากปากถ้ำ

ก่อนกายหยาบจะสลายไป ดวงตาของเขายังทันได้มองเห็นใบหน้าของมือสังหารผู้นั้น ใบหน้าของนางงดงามกว่าสตรีนางใดที่เขาเคยพบ ผิวพรรณภายใต้อาภรณ์สีขาวละมุนตานั้นดูผุดผ่องเรียบเนียนไร้รอยขีดข่วน ดวงตากลมใสของนางนั้นหากอยู่ในอารมณ์ออดอ้อนคงทำให้บุรุษใจละลายได้มิใช่น้อย

แต่น่าเสียดายที่ดวงตาคู่งามของนางในเวลานั้นกลับไร้แววออดอ้อนเรื่องอย่างว่า เพราะนัยน์ตาคู่สวยในเวลานั้นฉายชัดออกมาเพียงความรู้สึกเดียวคือแววตาของความมุ่งมั่นที่จะสังหารเขา

ดูๆ ไปแล้วก็ช่างน่ากลัวไม่น้อย สตรีที่ใบหน้างดงามอ่อนหวานผู้หนึ่ง กลับมีแววตาที่อาฆาตปนโศกเศร้าเล็ดลอดออกมาให้เห็น

เสี้ยวลมหายใจสุดท้ายก่อนทุกอย่างจะเลือนหายไป จอมมารลู่เสียนจดจำภาพนั้นไว้อย่างดีในส่วนลึกของความทรงจำ

ทว่า...

สิ่งที่คาดคิดไม่ถึงก็มักจะเกิดขึ้นได้ทุกที่ทุกเวลา

ลู่เสียนจำไม่ได้ว่าตนเองนั้นล่องลอยอยู่ ณ ที่แห่งใดและเป็นเวลาช้านานแค่ไหนแล้ว กระทั่งวันหนึ่ง อยู่ๆ เขาก็ได้กลิ่นควันธูปและกลิ่นเลือดจางๆ ล่องลอยมาจากทิศทางใดก็สุดจะรู้ได้ ภายหลังจากการได้สูดดมกลิ่นธูปและเลือดนั้นปาฏิหาริย์ก็เกิดขึ้นอย่างฉับพลัน ดวงจิตของเขาที่หยุดนิ่งไม่ไหวติงมานานกลับสามารถรับรู้และมองเห็นสิ่งต่างๆได้ ยิ่งไปกว่านั้นคือกายหยาบที่แหลกสลายไปคนละทิศละทางก็ค่อยๆ ประกอบกลับเข้ามาเป็นรูปร่างที่สมบูรณ์อีกครั้ง

และเมื่อกายหยาบอยู่ในสภาพครบถ้วนสมบูรณ์เหมือนดังก่อนหน้านี้ ชายหนุ่มก็เหลือบมองไปเห็นความเคลื่อนไหวที่ด้านขวามือตน ที่พื้นดินตรงนั้นคล้ายกับว่ามีน้ำท่วมขังอยู่เล็กน้อย แต่นั่นก็มากพอแล้วที่จะทำให้เขาสามารถมองเห็นความเคลื่อนไหวที่ว่านั่น

ที่ผิวน้ำนั่น ลู่เสียนมองไปเห็นหญิงสาวผู้หนึ่งกำลังปักธูปลงในกระถาง นิ้วมือหนึ่งของนางมีบาดแผลเล็กน้อยทั้งยังมีรอยเลือดไหล ชายหนุ่มเห็นดังนั้นแล้วก็พอจะปะติดปะต่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเขาได้รางๆ

กลิ่นธูปและกลิ่นเลือดที่เขาสัมผัสได้นั้นอาจมีต้นตอมาจากนาง...นางที่เมื่อเขาเพ่งมองดีๆ แล้วก็พบว่าเป็นคนคนเดียวกันกับที่เคยลอบสังหารเขาที่หน้าถ้ำเมื่อนานมาแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นคือนางในเวลานี้ยังเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น!

ความคิดไม่ดีอย่างหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว ลู่เสียนต้องการออกไปจากสถานที่ที่เขากำลังอยู่ในตอนนี้เพื่อไปแก้แค้นคนที่กล้าลอบสังหารเขา

แต่ไม่ว่าอย่างไรลู่เสียนก็หาสิ่งที่เรียกว่าทางออกไม่พบ เขาเวลาใช้หมดไปเกือบห้าเค่อเดินวนเวียนอยู่ในสถานที่แห่งนั้น ทว่าก็ยังไม่พบทางออก ลองใช้พลังที่มีอยู่แต่ก็ไม่ได้ผล จนกระทั่งมีลมแรงสายหนึ่งพัดมา ความแรงของลมสายนั้นทำให้เขาต้องหลับตาลง และเมื่อลืมตาขึ้นมาเท่านั้น เขาก็พบว่าตนเองยืนอยู่ในสวนของเผ่ามายา หนึ่งในชนเผ่าที่อยู่ในการปกครองของแดนมารเสียแล้ว

หรือสถานที่ที่กักขังเขาไว้นั้นจะเป็นแดนซวีเฮยเมิ่ง?

ลู่เสียนได้แต่คาดเดาเพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะไปหาคำตอบของข้อสงสัยนี้มาจากที่ใด

ซวีเฮยเมิ่งไม่มีทางเข้าออก ตำนานใดๆ ก็ล้วนแต่เล่าขานไว้ว่าอย่างนั้น ขนาดตัวเขาเองที่มีชีวิตอยู่มาถึงหนึ่งแสนเจ็ดหมื่นปียังไม่รู้เลยว่าตนเองเข้าไปและออกมาจากที่นั่นได้อย่างไร

กะพริบตาเพียงแค่ครั้งเดียวทุกสิ่งอย่างรอบข้างก็เปลี่ยนแปลงไปจนหมด

การหวนคืนกลับมาของจอมมารลู่เสียนแน่นอนว่าถูกปกปิดเป็นความลับ ทันทีเขาปรากฏกายขึ้นในเผ่ามายา คนในเผ่าทุกคนก็ถูกกำชับให้ปกปิดเรื่องนี้ให้สนิท ชายชราผู้เป็นหัวหน้าเผ่ามายาไม่มีทางเปิดปากบอกเรื่องนี้กับใครหากเขาไม่ต้องการ ทำให้ข่าวการหวนคืนกลับมาของลู่เสียนไม่มีผู้ใดรับรู้และเป็นเช่นนั้นไปจนถึงเวลาที่เขาเดินทางออกจากเผ่ามายาและมุ่งหน้าสู่แดนสวรรค์อันน่ารังเกียจ