บทนำ ตอนที่ 3

"อ้าวคุณไทม์ คิดว่าออกไปข้างนอกแล้วเสียอีก มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้คะ" พร้อมเอ่ยทักในขณะที่หล่อนกำลังเดินมาเคาะประตูห้องภาวนา เนื่องจากมีธุระบางอย่างจะคุยกับคุณประภาที่อยู่ในห้องนี้ด้วย

แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นทัพไทยืนตัวแข็งทื่ออยู่หน้าห้อง สีหน้าเข้มครึมจนน่ากลัว

ปกติทัพไทเป็นคนอารมณ์ดี อ่อนโยน ไม่ค่อยโกรธเกลียดใครหรือแสดงความก้าวร้าวให้เห็น แต่ดูจากสีหน้าวันนี้คงมีเรื่องบางอย่างกวนใจเขาไม่น้อย

"เปล่า...มาเอาของ ไม่ต้องบอกใครนะว่าเจอฉันที่นี่..." พูดจบก็เดินจากไปทันที ปล่อยให้พร้อมยืนทำหน้างง ออกอาการสงสัยอยู่อย่างนั้น...

เขาแค่เป็นห่วง กระวันกระวายว่าเด็กสาวอาจจะคิดมากถึงขั้นทำร้ายตัวเองจึงได้ละภารกิจและกลับมาดูแล ที่ไหนได้...เขากลับได้ยินได้ฟังความรู้สึกจากปากของหล่อนจนแทบไม่อยากเชื่อหู

ที่ผ่านมาเขาคงเข้าใจผิดมาตลอดสินะ ว่าเด็กน้อยที่เขาฟูมฟักมากับมือตั้งแต่อ้อนแต่ออกคือความไร้เดียงสา หล่อนติดเขาแจเพราะเหงาใจ ขาดความอบอุ่น หลอกใช้ความขี้สงสารของเขาลวงล่อให้ตายใจและหลงเชื่อว่าหล่อนยังเป็นเด็กที่ควรได้รับการดูแลอย่าดีอยู่เสมอ

แต่จากที่ได้ยินได้ฟังมันไม่ใช่เลย...ความคิดความอ่านของภาวนาอันตรายนัก จิตใจไม่ได้บอบบางเหมาะสมกับช่วงวัยของหล่อนเลย แต่ก้าวร้าวรุนแรงเหมือนพวกเด็กจรจัดในสังคมที่มีปัญหา

การอบรมสั่งสอน...การเอาใจใส่และพยายามหยิบยื่นทุกอย่างเพื่อชดเชยปมด้อยที่หล่อนมีไม่ได้ทำให้เด็กสาวสำนึกแม้แต่น้อยว่าคนอื่นๆ ต้องเสียสละขนาดไหนเพื่อเอาอกเอาใจหล่อนคนเดียว

แต่นับต่อจากนี้ไป...หล่อนจะไม่มีวันได้รับความรู้สึกดีใดๆ จากเขาอีก นั่นก็เพราะ...จิตใจของหล่อนมันหยาบช้านัก คิดได้แม้กระทั่งจะทำร้ายผู้หญิงที่เรารักให้ถึงตาย

อายุแค่สิบห้ายังคิดการอันตรายได้ขนาดนี้ ต่อไปคงไม่วายเป็นเด็กใจแตกดีๆ นี่เอง โลกมันเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ

ทัพไทเข้าพิธีวิวาห์ในเวลาต่อมาตามกำหนดการ เจ้าสาวเป็นถึงดีไซเนอร์สาวสวยผู้มากความสามารถ และย้ายออกจากบ้านพ่อบุญธรรมไปอยู่เรือนหอซึ่งอยู่ต่างจังหวัด เพราะพวกเขาตั้งใจจะใช้ชีวิตครอบครัวท่ามกลางความสงบ ไม่วุ่นวายอย่างเช่นในตัวเมือง

ชายหนุ่มทำตัวห่างเหินกับภาวนาอย่างเห็นได้ชัด มันชัดเจนทั้งในความรู้สึกและในสายตาของทุกๆ คน ซึ่งต่างก็เข้าใจว่าเป็นเพราะเขาอยากให้เด็กหญิงโตเป็นผู้ใหญ่เสียที และดำเนินชีวิตอยู่อย่างเข้มแข็งให้ได้แม้จะไม่มีเขาคอยประคบประหงมเหมือนอย่างแต่ก่อน

โดยไม่มีใครรู้หรอกว่าเหตุผลที่แท้จริงของทัพไทนั้นเขาผิดหวัง และมีอคติต่อเด็กสาวจนไม่อยากมองหน้าเลยต่างหาก

สำหรับภาวนาแล้ว หล่อนตรอมใจกับการกระทำนั้นเป็นอย่างมาก กินไม่ได้นอนไม่หลับอยู่หลายเดือนนับตั้งแต่วันที่เขาย้ายออกไป แต่วันเวลาก็ช่วยเยียวยาหล่อน สอนให้หล่อนเรียนรู้ รวมถึงอะไรหลายสิ่งหลายอย่างที่ผ่านเข้ามาก็ช่วยแทรกตัวซ้อนทับความทรงจำและความรู้สึกเก่าๆ ไปได้ในที่สุด...