บทนำ ตอนที่ 2

"น้องเอย...น้องเอยนี่ย่าภานะลูก เปิดประตูให้ย่าหน่อยซิ..." ก๊อกๆ! ประภายืนอยู่หน้าประตูชั่วครู ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้าใกล้ พร้อมกับแย้มบานประตูเปิดออกแล้วโผล่หน้าออกมา

"เป็นอะไรหืม...ให้ย่าอยู่เป็นเพื่อนไหม..."

"ย่าภา ย่าภาต้องจัดการให้เอยนะคะ อาไทม์กำลังจะทิ้งเอยไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น" ราวกับต้นไม่เฉี่ยวเขาได้ฝนโปรย...ภาวนาโผเข้ากอดย่าเลี้ยงเล็กแรงพร้อมกับเสียงหอบสะอื้นตัวโยน

"โถ...เด็กหนอเด็ก มาๆ ใครทำอะไรมาบอกย่า ย่าจะจัดการให้เอง" นางปลอบไปพลางประคองหลานรักเข้าไปในห้องพลางเพื่อกันสายตาจากพวกคนใช้ในบ้านที่อาจจะเอาความไปพูดซุบซิบนินทาต่อความยาว

"เอยไม่ใช่เด็กแล้วนะคะย่าภา เอยโตแล้ว..."

"จ้าจ้ะ...มานั่งตรงนี้ก่อนนะ แล้วเล่าให้ย่าฟังสิว่าเกิดอะไรขึ้น" สองร่างนั่งลงบนที่นอนนุ่มซึ่งถูกตกแต่งอย่างดีด้วยของใช้ราคาแพงยิบ

"อาไทม์จะแต่งงาน...จะย้ายไปจากที่นี่ อาไทม์กำลังจะทิ้งเอยค่ะย่าภา ย่าภาอย่าให้อาไทม์ไปเลยนะคะ" หล่อนกล่าวพร้อมกับน้ำตาที่พรั่งพรู อาดูสุดแสนราวกับกำลังสูญเสียสิ่งสำคัญไปแล้วไม่มีวันได้กลับคืน

"อาไทม์แต่งงาน...เขาก็ต้องไปสร้างครอบครัวของเขานะเอย อีกอย่างต่อให้ไปอยู่ที่ไหนเขาก็ต้องกลับมาที่นี่วันยังค่ำ อาไทม์ไม่มีทางรักใครเท่าเอยหรอก แต่ความรัก...มันไม่ได้จำเพาะเจาะจงในความหมายเดียว อาไทม์รักหนูเหมือนลูกเหมือนหลาน เขาไม่มีวันลืมและไม่มีวันทิ้งเอยหรอกนะลูก"

"แต่เอยไม่อยากให้อาไทม์แต่งงานนี่คะ...อาไทม์เคยสัญญาว่าจะรอเอย จะแต่งงานกับเอยคนเดียว" หล่อนเถียง

"เฮ้อ! เอยเอ้ย...เอาไว้หนูโตกว่านี้อีกหน่อยหนูจะเข้าใจนะ รู้ไหมทำแบบนี้อาไทม์เขาไม่สบายใจ เขาเป็นห่วงหนูมาก..."

"ไม่จริงหรอกค่ะ อาไทม์ไม่ได้รักหนู ไม่ได้ห่วงหนูอีกแล้วเพราะเขามีคนอื่นที่ต้องรัก ต้องอยากดูแลมากกว่า"

"ย่าบอกแล้วไงว่ามันคนละกรณีกัน...ไม่มีใครมาแทนที่ใครได้หรอกเอย"

"คอยดูนะ...หนูจะฆ่าเจ้าสาวของอาไทม์ให้ตายเลย อยากมาแย่งอาไทม์จากหนูดีนัก หนูเกลียดผู้หญิงคนนั้น หนูเกลียดนังเปรี้ยว ผู้หญิงที่แย่งคนรักของคนอื่น ต้องไม่ตายดีแน่ๆ"

"เอย!!" ประภาอุทานด้วยความตกใจกับถ้อยวาจาที่ไม่น่ารักสมวัย แต่ก็สงสารหลานสาวที่ปล่อยโฉโผเข้ากอดนางเอาไว้อีกครั้ง มือของนางลูบไปตามแผ่นหลังของร่างเล็กสั่นสะท้าน

"ทำไมถึงคิดอะไรแบบนั้นล่ะลูก หืม...มันไม่ดีเลยรู้ไหม"

"หนูพูดจริงๆ ค่ะ คอยดูนะคะหนูจะทำลายผู้หญิงทุกคนที่เข้าใกล้อาไทม์ ใครที่คิดแย่งอาไทม์ไปจากหนูมันต้องไม่ตายดี ย่าภาขา...พวกนั้นมันรังแกหนู"

"เฮ้อ!!! หลานรักของย่า คราวหน้าคราวหลังอย่าไปพูดแบบนี้ให้ใครได้ยินรู้หรือเปล่า เรื่องอาไทม์น่ะหนูไม่ต้องไปคิดอะไรให้มันมาก ถ้ารักอาเขา อยากให้อาเขามีความสุขหนูก็ควรเป็นเด็กดี ตั้งใจเรียน...เขาจะได้ไม่ต้องเป็นกังวลใจรู้ไหม"

"หนู...หนูจะพยายามค่ะ แต่หนูคงคิดถึงอาไทม์มากๆ แน่เลย เพราะหนูอยู่กับอาทุกวัน ไปไหนด้วยกันตลอด ตอนนี้อาเขามีคนอื่นที่อยากไปด้วย อยากอยู่ด้วยมากกว่าหนูแล้ว ไม่สนใจหนูอีกแล้ว"

"หนูยังมีย่า มีปู่ แล้วก็คุณพ่อ...ส่วนอาไทม์ก็อย่างที่ย่าบอก เขาไม่มีวันทิ้งหนู หรือรักหนูน้อยลงหรอกลูก แต่ชีวิตคนเรามันต้องมีการเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ ซึ่งเราเองก็ไม่อาจรู้ได้หรอกว่าจะเกิดอะไรขึ้นในวันข้างหน้า ที่แน่ๆ...ไม่มีอะไรยังยืนตลอดไปหรอกลูก"

"แม่แต่ความรักหรือคะคุณย่า..."

"ทุกสิ่งทุกอย่างจ้ะหลาน...แม้แต่สายน้ำ ท้องฟ้า...หรือแผ่นดินที่เราเหยียบย่ำอยู่ทุกวันนี้" ประภากอดร่างเล็กเอาไว้พร้อมสรรหาคำปลอบโยนเพื่อให้คลายความทุกข์ในใจ

"ค่ะคุณย่า...หนูเชื่อคุณย่าค่ะ แต่คุณย่าไม่ทิ้งหนูไปอีกคนนะคะ"

"เด็กโง่...ย่าแต่งงานกับปู่ของหนู ก็เพื่อฝากผีฝากไข้ฝากชีวิตเอาไว้ที่นี่ แล้วย่าจะทิ้งหนูไปไหนได้ล่ะ หืม อย่าคิดมากเลยนะ..."

"ค่ะ..." ความเศร้าในใจค่อยคลายลงเมื่อได้พูด ได้คุยและมีคำปลอบโยนดีๆ คอยช่วยประทังบาดแผลใจไม่ให้ปวดระบม

"เอยเป็นเด็กดี ย่าเชื่อว่าสักวันเอยจะต้องได้เจอคนดีๆ คนที่เหมาะสม...ในวันที่เอยรู้และเข้าใจความหมายของคำว่ารักมากกว่านี้"

เด็กสาวกอดกระชับร่างอุ่นของย่าเลี้ยงเอาไว้แน่น ยังปล่อยน้ำตารินไหล และรับฟังคำสอนคำปลอบโยนอยู่เงียบๆ

เพราะหล่อนยังเป็นเด็กใช่ไหม...ทุกคนถึงได้คิดว่าหล่อนรักไม่เป็น เพราะหล่อนอายุยังน้อยใช่ไหม ใครๆ จึงละเลยที่จะมองความรู้สึกของหล่อน เด็กสาวโดดเดี่ยวอ้างว้างยิ่งนัก

หล่อนมีแต่ทัพไทที่คอยเป็นกำลังใจให้เสมอมา มีแต่เขาที่เข้าใจอย่างถ่องแท้ มีแต่เขาที่รู้ใจทุกสิ่งทุกอย่าง หลายคนอาจจะมองว่าเพราะดูแลกันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย หล่อนจึงรู้สึกพิเศษกับเขา แต่หล่อนรู้ดีว่ามันไม่ใช่...

มันลึกซึ้งมากกว่านั้น หล่อนเรียกเขาว่าอาตามที่ควรจะเรียกเพราะเป็นน้องเลี้ยงของพ่อ แต่หากใจจริงแล้ว ตั้งแต่หล่อนรู้สึกเป็น คิดได้...หล่อนไม่เคยคิดกับเขาตามศักดิ์ที่นับญาติกันเลย...