ตอนที่ 5 งานเลี้ยงในพระราชวัง

ตำหนักหวงเฟย

"พระชายา อีกสามวันจะเป็นวันเฉลิมฉลองพระชนมพรรษาของฮ่องเต้ ข้าอยากให้เจ้าช่วยจัดสำรับอาหารสำหรับแขกในงาน จะได้หรือไม่?"

ฮองเฮาตรัสถามพระชายา

"ได้เพคะ แต่เสด็จแม่ต้องการให้อาหารแบบไหน หรือมีเมนูพิเศษหรือไม่เพคะ?"

"เจ้าจัดมาได้เลย ข้าเชื่อมือเจ้า แต่ขอให้มีบะหมี่สักชามสำหรับอวยพรฝ่าบาท"

"ได้เพคะ แต่ข้าขอออกไปหาวัตถุดิบที่ตลาดนอกวังนะเพคะ"

"ได้ ข้าอนุญาต… งั้นให้องค์รัชทายาทไปกับเจ้าด้วย"

"ไม่เป็นไรเพคะ ข้าไม่อยากให้พระองค์ไป องค์รัชทายาทไม่ค่อยอยากจะเจอหน้าข้าสักเท่าไหร่"

"นี่อย่าบอกนะว่า…พวกเจ้ายังไม่ได้เป็นสามีภรรยากัน?"

"เอ่อ…ไม่ใช่อย่างนั้นเพคะ คือ…"

"เสร็จจากงานเลี้ยง ฝ่าบาทต้องคุยกันสักหน่อยแล้ว"

คำพูดของฮองเฮาทำให้พระชายาชะงักไป

“ไม่น่าหลุดปากเลยเรา! ฮองเฮาจับได้เสียแล้ว!”

หน้าประตูวัง…

"เร็วเข้า ซีจิน! เราอยากออกจากที่นี่จะแย่แล้ว!"

พระชายาเร่งนางกำนัลคนสนิทให้ขึ้นรถม้า เพื่อมุ่งหน้าไปตลาด

แต่เสียงหนึ่งที่คุ้นเคยดังขึ้นขัดจังหวะทันที

"รีบร้อนจะไปไหน? ที่นี่เจ้าอยากทำอะไรตามใจตัวเองไม่ได้หรอกนะ"

องค์รัชทายาทยืนกอดอกมองนางด้วยสายตาเย็นชา

"ก็ไม่ได้จะออกไปทำอะไรไร้สาระที่ไหน ข้ามีหน้าที่ทำอาหารในงานเฉลิมฉลองของฝ่าบาท จำเป็นต้องออกไปซื้อวัตถุดิบ ก็แค่นั้น"

"แล้วเหตุใดเจ้าถึงไม่บอกข้า?"

"ข้าคิดว่าท่านคงไม่อยากร่วมทางกับข้าหรอก ท่านเกลียดข้าออกปานนั้น"

"สู่รู้คำสั่งเสด็จแม่… ไม่อยากไปข้าก็ต้องไป"

"ซีจิน เจ้าจงนั่งข้างนอก"

องค์รัชทายาทรับสั่งก่อนจะก้าวขึ้นรถม้า ทิ้งให้พระชายาได้แต่ยืนงง “อะไรของเขาอีกล่ะ!”

ภายในรถม้าเงียบสนิท บรรยากาศหนักอึ้งและเย็นเยียบ ราวกับมีม่านหมอกแห่งความบาดหมางปกคลุม องค์ชายเหลือบมองพระชายา—นางเปลี่ยนไปมาก จากสตรีที่เคยมองพระองค์ด้วยแววตาเปี่ยมรัก บัดนี้กลับเหลือเพียงสายตาว่างเปล่าและเย็นชา นางไม่แม้แต่จะปรายตามองพระองค์ทำ ราวกับพระองค์ไม่มีตัวตน

ภายในใจของพระองค์เต็มไปด้วยคำถาม—ใครกันที่ฆ่าเหม่ยจู? นางเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้หรือไม่? แม้ยังไม่มีหลักฐานแน่ชัด แต่หัวใจของเขากลับเอนเอียงไปแล้ว...เขาเกลียดนาง ทว่าในความเกลียดชังนั้นกลับมีบางสิ่งแฝงเร้น ความรู้สึกที่ไม่ควรเกิดขึ้นแต่กลับตัดไม่ขาด

องค์ชายกำมือแน่น—ความโกรธ ความเจ็บปวด และ...ความห่วงใย นี่เขาควรทำอย่างไรกับความรู้สึกที่ขัดแย้งกันในใจตนเอง?

ตลาดนอกวัง

แสงแดดยามสายส่องลงกระทบพื้นหินในตรอกแคบ ๆ ของตลาดนอกวัง กลิ่นหอมของเครื่องเทศและอาหารสดอบอวลไปทั่ว พระชายาเดินเคียงข้างซีจิน พลางกวาดตามองแผงขายของอย่างสนใจ สองข้างทางเต็มไปด้วยพ่อค้าแม่ค้าตะโกนเรียกลูกค้าด้วยเสียงเจื้อยแจ้ว แผงหนึ่งขายผลไม้สดสีสันสดใส อีกแผงมีเนื้อสัตว์แขวนเรียงรายส่งกลิ่นหอมของเครื่องเทศที่คลุกเคล้ากันในอากาศ

“ปะ ซีจิน ไปซื้อของกัน” พระชายากล่าว พลางเร่งฝีเท้าด้วยความตื่นเต้น

ซีจินพยักหน้ารับคำอย่างสงบ เดินตามพระชายาไปยังแผงขายเครื่องปรุง กลิ่นขิง กระเทียม และพริกแห้งลอยแตะจมูก พระชายาหยิบขิงขึ้นมาดมเบา ๆ รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้า “ยุคนี้บางสิ่งบางอย่างไม่มี เราก็หาอะไรทดแทนได้เนอะ” เธอพึมพำกับตัวเอง สายตาไล่ไปตามเครื่องเทศที่คุ้นเคย โชคดีที่เครื่องปรุงบางอย่างจากยุคของนางติดตัวมาด้วย ทำให้สามารถรังสรรค์อาหารได้ตามต้องการ

แผงถัดไปขายเป็ดไก่ตัวใหญ่น่ากิน พระชายายื่นมือไปหยิบดูอย่างพินิจพิเคราะห์ เจ้าของแผงเป็นหญิงวัยกลางคนที่ยิ้มแย้มแจ่มใส “แม่นางต้องการเท่าใดเจ้าคะ?” นางถามด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร

“10 ตัวจ่ะ” พระชายาตอบ ก่อนจะหยิบถุงเงินออกมาจ่าย

ระหว่างที่กำลังรอ ซีจินกวาดตามองไปรอบ ๆ อย่างระแวดระวัง ดูเหมือนพวกเขาจะตกเป็นเป้าสายตาของชาวบ้านหลายคน อาจเป็นเพราะชุดที่พระชายาสวมใส่ดูหรูหรากว่าเหล่าผู้คนทั่วไป หรืออาจเป็นเพราะใบหน้าของเธอที่ไม่คุ้นเคยกับย่านนี้นัก แต่พระชายาดูจะไม่ใส่ใจ เธอเพลิดเพลินกับการเลือกซื้อวัตถุดิบและสำรวจสิ่งใหม่ ๆ อย่างไม่รู้เบื่อ

ขณะที่เดินลึกเข้าไปในตลาด กลิ่นหอมของขนมแป้งทอดลอยมาเตะจมูก พระชายาหันไปมองก็พบแผงขนมที่มีแป้งทอดกรอบเรียงกันอยู่ นางหยิบขึ้นมาชิ้นหนึ่งและกัดเบา ๆ รสชาติหวานหอมกรอบละมุนทำให้นางอเผลอยิ้มออกมา

“อร่อยมาก!” เธออุทานเบา ๆ ก่อนจะหันไปหาซีจิน “เจ้าลองดูสิ”

ซีจินรับมาชิมทันที เมื่อขนมละลายในปาก ซีจินพยักหน้าเบา ๆ เป็นเชิงเห็นด้วย พระชายาหัวเราะเบา ๆ อย่างพึงพอใจ ก่อนจะเดินต่อไปยังแผงถัดไป นางซื้อวัตถุดิบที่ต้องการครบแล้วเธอก็ขึ้นรถม้าที่องค์รัชทายาทนั่งคอยอยู่แล้วกลับวัง

ระหว่างทางพระชายาเผลอหลับจากการเหนื่อยล้า นางนั่งเอนเอียงหัวไปซบไหล่ขององค์รัชทายาทอย่างไม่ตั้งใจ องค์รัชทายาทไม่ได้โกรธแต่อย่างใดกลับใช้มือประคองไว้ไม่ให้หัวของเธอกระทบกับไม้

องค์รัชทายาทมองพระชายาอย่างลึกซึ้ง ผิวหน้าคิ้วจมูก ความงามของพระชายาช่างโดดเด่น

ทว่าพระชายาน้ำลายค่อย ๆ หยดใส่เสื้อชุดจีน ขององค์รัชทายาท นางรู้สึกตัวสูดน้ำลาย

องค์รัชทายาทมองหน้าโกรธ

“สกปรกไม่คิดเลยว่าสตรีเยี่ยงเจ้าที่ผ่านการฝึกจะเป็นได้ถึงเพียงนี้”

“นี่องค์รัชทายาท คนหลับจะรู้สึกตัวได้อย่างไร ขอโทษ ๆ เดี๋ยวข้าซักให้ก็ได้”

พระชายาตอบอย่างไม่แคร์ความรู้สึก

ปล่อยให้องค์รัชทายาทโกรธเมินหน้าหนีเช่นเคย เมื่อถึงพระราชวังองค์ชายรีบเดินหนีเขาตำหนักทันที

วันฉลองพระชนมพรรษา

ภายในห้องครัวหลวงอันกว้างขวาง ควันจากเตาถ่านลอยกรุ่น เสียงมีดกระทบเขียง เสียงครกตำพริก และเสียงน้ำซุปเดือดดังคลอไปพร้อมกับบทสนทนาของขันทีห้องเครื่องและนางกำนัล ทุกคนต่างเร่งมือจัดเตรียมอาหารเลิศรสสำหรับถวายฝ่าบาทและเหล่าขุนนางคนสนิท

กลิ่นหอมจากเครื่องเทศสดและวัตถุดิบชั้นเลิศลอยอบอวลไปทั่ว พระชายาในชุดแต่งกายสำหรับเชฟหลวง ขมวดคิ้วตั้งใจ เธอรังสรรค์อาหารแต่ละจานอย่างพิถีพิถัน ด้วยฝีมือของเชฟที่เชี่ยวชาญทั้งอาหารไทยและอาหารจีน มื้อนี้ทุกคนจะได้ลิ้มลองอาหารสุดพิเศษ ในยุคโบราณหากนที่ไหนไม่ได้

ส้มตำไทย – รสแซ่บถึงใจ หอมมะนาวสด

ขันทีห้องเครื่องและนางกำนัลช่วยกันสับมะละกอเป็นเส้นบางกรอบอย่างคล่องแคล่ว พระชายาเลือกพริกที่ให้ความเผ็ดร้อนพอเหมาะ ตำรวมกับกระเทียมไทยกลีบเล็กให้แตก ก่อนเติมน้ำปลาแท้ น้ำตาลปี๊บหอมเคี่ยว และน้ำมะนาวสดที่คั้นด้วยมือเพื่อคงความหอมเปรี้ยว

นางค่อย ๆ ใส่มะละกอเส้น ถั่วฝักยาว และกุ้งแห้ง ตำอย่างเบามือให้เครื่องปรุงซึมเข้าเส้นมะละกอโดยไม่ช้ำจนเกินไป

ไก่อบโอ่ง – หนังกรอบ เนื้อนุ่ม หอมเครื่องเทศ

พระชายาเลือกไก่เนื้อแน่นขนาดพอดีสำหรับอบทั้งตัว เธอหมักไก่ด้วยกระเทียม พริกไทย และรากผักชีบดละเอียดก่อนจะยัดไส้ด้วยตะไคร้ ใบมะกรูด และขิงฝานบาง ๆ

โอ่งดินเผาขนาดใหญ่ถูกตั้งบนเตาถ่านที่ให้ความร้อนคงที่ ไก่ที่หมักจนได้ที่ถูกแขวนไว้กลางโอ่ง ปิดฝาแล้วปล่อยให้ไอร้อนจากถ่านไม้กระจายไปรอบตัวไก่ กลิ่นหอมกรุ่นของไก่อบและเครื่องเทศลอยออกมาจากปากโอ่ง

เมื่อสุกได้ที่ หนังไก่กลายเป็นสีทองกรอบแวววาว ส่วนเนื้อในยังคงฉ่ำและมีกลิ่นหอมเครื่องเทศ เมื่อหั่นไก่ออกมา น้ำซึมออกมาเล็กน้อยแสดงถึงความชุ่มฉ่ำของไก่อบโอ่งที่สมบูรณ์แบบ เสิร์ฟพร้อมน้ำจิ้มแจ่วรสแซ่บที่ผสมข้าวคั่วหอม ๆ

ผัดไทย – เส้นเหนียวนุ่ม หอมกลิ่นกระทะ

กระทะทองเหลืองร้อนจัด เสียงน้ำมันหมูเจียวกับกระเทียมสับดังฉ่าไปทั่ว พระชายาใส่เต้าหู้หั่นเต๋า และกุ้งแม่น้ำตัวโตลงไปผัดจนสุกสีส้มสวย จากนั้นจึงเติมเส้นจันท์ที่ลวกแล้วให้เหนียวนุ่มกำลังดี

น้ำซอสสูตรพิเศษที่เธอปรุงจากน้ำมะขามเปียก น้ำปลา น้ำตาลปี๊บ และพริกป่น ถูกเทลงไปในกระทะ ค่อย ๆ คลุกเคล้าให้เส้นดูดซึมซอสอย่างทั่วถึง ตอกไข่ลงกลางกระทะ ทิ้งไว้ให้เซ็ตตัวเล็กน้อยก่อนคลุกให้เข้ากัน โรยถั่วงอก ใบกุยช่าย และถั่วลิสงคั่วบด

ต้มแซ่บกระดูกอ่อน – เผ็ดร้อน กลมกล่อม ซดคล่องคอ

หม้อดินถูกตั้งไฟอ่อน กระดูกอ่อนหมูถูกเคี่ยวในน้ำซุปจนเปื่อยนุ่ม น้ำซุปหอมกลิ่นข่า ตะไคร้ ใบมะกรูดที่ลอยอยู่บนผิวน้ำ เม็ดพริกขี้หนูสวนสีแดงเขียวลอยกระจาย ส่งกลิ่นเผ็ดร้อนเตะจมูก

พระชายาเติมน้ำปลา น้ำมะนาว และพริกป่นลงไปปรุงรส เสียงน้ำซุปเดือดปุด ๆ ชวนให้น้ำลายสอ นางช้อนกระดูกหมูขึ้นมา เนื้อนุ่มหลุดออกจากกระดูกอย่างง่ายดาย แสดงถึงการเคี่ยวที่สมบูรณ์แบบ

เมื่อเสิร์ฟ โรยหน้าด้วยผักชีฝรั่งซอยและพริกทอดกรอบ ๆ กลิ่นหอมโชยขึ้นมายั่วน้ำลาย

ลอดช่อง – หอมกะทิ น้ำแข็งเย็นชื่นใจ

พระชายาใช้แป้งข้าวเจ้าและแป้งถั่วเขียวผสมกับน้ำใบเตยสด เธอกวนแป้งบนเตาจนเหนียวข้น ก่อนนำมากดผ่านพิมพ์ให้เป็นเส้นลอดช่องลงในน้ำเย็นจัด เส้นที่ได้ต้องเป็นสีเขียวสดใส เหนียวนุ่มพอดี

น้ำกะทิที่ใช้ต้องเป็นกะทิสด เคี่ยวกับน้ำตาลโตนดและเกลือเล็กน้อยเพื่อให้ได้รสหวานมันกลมกล่อม เทราดบนลอดช่อง

กลิ่นอาหารหอมฟุ้งทั่วห้องครัว อาหารทุกจานถูกจัดวางอย่างประณีตบนสำรับทองคำ ขันทีห้องเครื่องและนางกำนัลต่างถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อการเตรียมอาหารเสร็จสิ้น ทุกจานพร้อมถวายฝ่าบาทและเหล่าขุนนางในงานเฉลิมฉลองที่ยิ่งใหญ่ในคืนนี้!

ณ ท้องพระโรง

ค่ำคืนเฉลิมฉลองพระชนมพรรษาของฮ่องเต้ มหาบุรุษทั่วแผ่นดินล้วนมาร่วมแสดงความยินดีในพระราชวัง โต๊ะเลี้ยงยาวเหยียด ถูกจัดเรียงไว้อย่างงดงามภายใต้แสงโคมไฟต้องสายลมแห่งค่ำคืน

แต่สิ่งที่เป็นที่สนใจมากที่สุด หาใช่บรรยากาศโอ่อ่า หรือเสียงดนตรีอันไพเราะ

แต่เป็นสำรับอาหารอันแปลกตาที่ถูกนำมาเสิร์ฟในค่ำคืนนี้

เสียงขันทีประกาศก้องทั่วท้องพระโรง "สำรับพิเศษนี้—เป็นฝีมือของพระชายาองค์รัชทายาท!"

เหล่าขุนนางและเชื้อพระวงศ์ต่างพากันหันมองด้วยความตกตะลึง ไม่มีผู้ใดคาดคิดว่าพระชายาผู้สูงศักดิ์จะลงมือปรุงอาหารด้วยพระองค์เอง

บนโต๊ะทรงเครื่อง อาหารไทยเลิศรสถูกจัดวางอย่างประณีต สีสันงดงามราวภาพวาด หอมกรุ่นเย้ายวนชวนให้ลิ้มลอง ทุกจานล้วนผ่านการปรุงอย่างพิถีพิถัน รสชาติที่ละเมียดละไม และกลิ่นหอมที่ชวนให้หัวใจเต้นระรัว

ไก่อบโอ่ง—หนังกรอบ เนื้อนุ่ม หอมเครื่องเทศ

ฮ่องเต้ทอดพระเนตรไก่อบโอ่งตัวใหญ่ หนังไก่เหลืองทองกรอบเกรียมเล็กน้อย แค่เพียงตัดมีดลงไป น้ำซุปในเนื้อไก่ก็ซึมออกมา เผยให้เห็นเนื้อที่ฉ่ำและนุ่มลิ้น

"กลิ่นหอมล้ำ หนังกรอบ เนื้อนุ่มละลายในปาก ข้ารู้สึกได้ถึงความตั้งใจของเจ้า" ฝ่าบาทตรัสเบา ๆ

"หม่อมฉันขอชิมบ้างพ่ะย่ะค่ะ" ฮองเฮาตรัสก่อนตักเข้าพระโอษฐ์ แต่เพียงชั่วครู่ พระพักตร์กลับเปลี่ยนไปเล็กน้อย ราวกับรู้สึกแปลกใจบางอย่าง

ส้มตำไทย—เผ็ด เปรี้ยว หวาน ครบรส สีสันสดใส

เส้นมะละกอขาวใสกรอบ คลุกเคล้ากับพริกแดงสด และถั่วลิสงคั่วสีทองอร่าม เมื่อเสวยเข้าไป รสเปรี้ยวจี๊ดจากมะนาวแท้ ตัดกับความเผ็ดซ่านของพริกสด และความหวานจากน้ำตาลโตนด ผสมกันอย่างลงตัว

"รสชาติจัดจ้านแต่ไม่เกินไป กลมกล่อมยิ่งนัก" ฮองเฮาตรัสพร้อมแย้มพระสรวล "เจ้ามีพรสวรรค์จริง ๆ"

ผัดไทย—เส้นเหนียวนุ่ม หอมซอสเข้มข้น

เมื่อขันทีถวายผัดไทยกุ้งสด เส้นผัดไทยสีทองอ่อนฉ่ำซอส ถั่วลิสงบดละเอียด และกุ้งแม่น้ำตัวโตสีส้มสด ลอยเด่นอยู่ด้านบน

องค์รัชทายาททรงตักเข้าพระโอษฐ์ ก่อนจะเหลือบพระเนตรมองพระชายา

พระชายาส่งยิ้มทะเล้นให้พลางกระซิบเสียงเบา "เป็นอย่างไรบ้างเพคะ?"

องค์รัชทายาทกระแอมเบา ๆ "ใช้ได้"

พระชายาหรี่พระเนตร "แค่ ‘ใช้ได้’ หรือเพคะ?!"

ต้มแซ่บ—ร้อนแรง เผ็ด เปรี้ยว หอมสมุนไพร

น้ำซุปเข้มข้น มีกลิ่นสมุนไพร หอมข่าตะไคร้ ใบมะกรูดและพริกแห้งทอดลอยเด่น ซี่โครงหมูตุ๋นจนเปื่อย เคี้ยวแล้วแทบละลายในปาก

"โอ้... ซุปเผ็ดร้อนกำลังดี ซี่โครงเปื่อยนุ่ม หอมสมุนไพร ดี ดี เราชอบ" ฮ่องเต้ตร้สอย่างพอพระทัย

ลอดช่อง— หอมหวาน มันกำลังดี

ถ้วยแก้วใสบรรจุ ลอดช่องสีเขียวอ่อน เส้นเหนียวนุ่ม ลอยอยู่ในน้ำกะทิหอมมัน

"โอ้โห สดชื่นจริง ๆ" ฮองเฮาตรัส "เจ้าใส่กลิ่นอะไรลงไป? มันหอมมาก!"

พระชายายิ้มกว้าง "เป็นกะทิคั้นสดที่ข้าต้มไฟอ่อนกับใบเตยเพคะ"

ชามบะหมี่ถูกยกมาเสิร์ฟต่อเบื้องพระพักตร์ เส้นบะหมี่สีเหลืองทองสะท้อนแสงไฟแวววาว ถูกปรุงรสด้วย น้ำซุปกลมกล่อมจากกระดูกตุ๋นข้ามคืน คลุกเคล้ากับเครื่องปรุงลับเฉพาะ เติมความเข้มข้นด้วยผงมาม่าที่ทำให้รสชาติโดดเด่นเป็นเอกลักษณ์

ด้านบนถูกจัดวางอย่างประณีต ไข่ออนเซ็นเนื้อเนียนขาวนวล เมื่อปลายตะเกียบแตะเบา ๆ ไข่แดงสีส้มสดข้นเยิ้มไหลซึมเข้าผสมกับเส้นบะหมี่ ส่งกลิ่นหอมยั่วยวน พร้อมด้วย เนื้อสัตว์ที่ผ่านการตุ๋นจนเปื่อยนุ่ม ไม่ว่าจะเป็นเนื้อวัวฉ่ำ ๆ หมูสามชั้นที่มีมันแทรกพอดี หรือเนื้อไก่นุ่มละมุน

และสิ่งที่ขาดไม่ได้คือ กระเทียมเจียวสีทองกรอบ ที่ส่งกลิ่นหอมฟุ้งทั่วทั้งโต๊ะอาหาร เพิ่มสัมผัสกรุบกรอบตัดกับเส้นบะหมี่เหนียวนุ่มได้อย่างลงตัว

เมื่อช้อนตักขึ้น ฮ่องเต้ทอดพระเนตรเนื้อบะหมี่ที่ถูกเคลือบด้วยไข่ออนเซ็น ก่อนจะทรงชิมคำแรก "บะหมี่เลิศรสมาก ข้าถูกใจ อร่อยจริงๆ"

เหล่าขุนนางที่นั่งรายล้อมต่างพยักหน้าเห็นด้วย ความหอมและรสชาติอันล้ำเลิศทำให้ทุกคนไม่อาจละสายตาจากชามบะหมี่ตรงหน้าได้ องค์รัชทายาทลอบมองพระชายาด้วยแววตาภาคภูมิใจ แม้สีพระพักตร์จะยังคงเรียบนิ่งก็ตาม ขณะที่พระชายาเองก็ยิ้มทะเล้น ก่อนจะหยิบตะเกียบขึ้นลิ้มลองฝีมือตนเองบ้าง