มิติรักอสูรกาม

ตุ้บ!

หญิงสาวตัวเล็กๆในชุดกระโปรงบานลายดอกไม้เล็กๆยาวเหนือเข่าสีขาว หล่นตุ้บอยู่บนพงหญ้ารกกลางป่า ที่แวดล้อมไปด้วยขุนเขาสูงชัน ใต้แสงจันทร์นวลผ่องที่ส่องลงมากระทบร่างบางที่ล้มลงนอนไม่เป็นท่ามาเพลาหนึ่งแล้ว

เธอหมดสติ และกำลังฟื้นขึ้นมา

“โอย ทำไมถึงได้เจ็บระบมแบบนี้ แล้วที่นี่มันที่ไหนเนี่ย มืดจัง”

ดวงตากลมโตวาววับดุจแสงดาว สำรวจมองไปรอบๆตัวแล้วรู้สึกเย็นวาบไปทั้งสันหลัง

‘ที่นี่มันที่ไหนไม่รู้! อยู่กลางป่ามืดๆเสียด้วย!’

“เราอยู่ที่ไหนเนี่ย เรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?!”

จันทร์เจ้าพยายามนึกทบทวนความทรงจำก่อนที่เธอจะมาอยู่ตรงนี้ พยายามเรียบเรียงลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวนไปวนมา จนเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวต่างๆที่เกิดกับตนเองได้

เธอจำได้ว่า...

ก่อนหน้านี้เธอนั่งรถทัวร์จากกรุงเทพฯขึ้นเหนือ ตั้งใจจะไปหาเพื่อนที่เชียงราย แต่จู่ๆขณะที่รถกำลังจะขึ้นเขาที่ลาดชัน รถก็เกิดเสียหลักพุ่งลงเหว ตอนนั้นเธอคิดว่า เธอต้องตายแน่ๆ จึงหลับตากอดกระเป๋าของตนเองเอาไว้แน่น

จากนั้นก็รู้สึกเหมือนตนเองลอยละลิ่วดิ่งลงสู่พื้นเบื้องล่าง แล้วสติของเธอก็ดับวูบลง รู้สึกตัวอีกที ก็มาอยู่ท่ามกลางป่าเขา ในความมืดมิดที่แสนน่ากลัวนี้แล้ว

โฮก!

กรร!!

‘เสือแน่ๆ เสียงแบบนี้’

สวบๆ!!

ฟึ้บ!

“กรี๊ดดด!!”

เจ้าเสือตัวใหญ่มาก ใหญ่มากที่สุดตั้งแต่เคยเห็นมา มันกระโดดมาตรงหน้าและกำลังจะกระโจนเข้ามาขย้ำเธอ

“กรี๊ดดด!!!”

ฉึก!

โฮก!

ตุ้บ!

เสียงหล่นของอะไรบางอย่าง ดังสนั่นอยู่ใกล้ๆ หญิงสาวค่อยๆเอามือที่ปิดหน้าปิดตาตนเองเลื่อนออกดู ก็เห็นเจ้าหน้าขนแสนน่ากลัว ถูกธนูปักนอนนิ่งอยู่ตรงหน้า ห่างแค่วาเดียวเท่านั้น

เจ้าสัตว์ร้ายกำลังหายใจพะงาบๆ แล้วก็มีเงาใหญ่พาดมาทางด้านหลัง กำลังตรงมาใกล้เธอ หญิงสาวรีบหันขวับมามอง เขาต้องเป็นคนที่ช่วยชีวิตเธอเอาไว้แน่ๆ

ทั้งๆที่คิดแบบนั้น แต่ใจก็ยังสั่นตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว ไม่ผีก็คนล่ะ ที่มากลางค่ำกลางคืนแบบนี้

...

...

แล้วทุกอย่างรายรอบตัวเหมือนจะหยุดนิ่ง ทุกสิ่งรอบข้างฟังดูเงียบงัน ได้ยินแม้กระทั่งเสียงหายใจของตนเอง

“เจ้าปลอดภัยแล้ว”

‘เขาพูดว่าอะไรน่ะ’

ไม่รู้ว่าเขาพูดว่าอะไร เขาแต่งตัวแปลกๆ มีเสื้อคลุมสีดำผืนใหญ่ด้านนอก ส่วนด้านในที่เขาสวม คล้ายชุดนักรบฝรั่งบวกจีนกำลังภายใน ผมตรงยาวสยายเลยบ่าฟูเล็กน้อย พัดปลิวลู่ลม ใบหน้าขาวซีด

ทว่าใบหน้าบวกกับดวงตาพราวระยับของเขา ช่างตรึงใจเธอนัก หล่อเหมือนพระเอกเกาหลีผสมจีนและฝรั่งในคนๆเดียวกันเลย

“ขอบคุณมากค่ะ”

จันทร์เจ้าตั้งใจลุกขึ้น แต่...

‘ทำไมลุกยากจัง’

มันรู้สึกระบมไปหมดทั้งตัว และเจ็บตรงข้อเท้าแปลบๆ

“โอ๊ย”

...

เกิดความเงียบขึ้นอีก เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็ถูกเขาอุ้มขึ้นมาอยู่ในวงแขนเสียแล้ว

“ขอบคุณค่ะ”

เขาเงียบ ใบหน้ายังคงเย็นชาดุจน้ำแข็งขั้วโลก ดูไร้ความรู้สึกใดๆ ดั่งรูปปั้นของเทพบุตรไร้ชีวิต แล้วเขาก็อุ้มเธอเดินตรงไปข้างหน้า อุ้มเธอขึ้นไปวางบนหลังม้าสีหมอกที่สวยงาม จากนั้นเธอก็...

...มาอยู่ที่กระท่อมหลังเล็ก ที่ติดกับคอกม้า...

...เป็นเวลาเกือบสามปีแล้ว...

เป็นเวลาที่แสนยาวนาน และทรมานหัวใจจันทร์เจ้ามาโดยตลอด ทุกๆคืน เธออยู่ที่นี่ด้วยอาการหวาดผวาก่อนนอนเสมอ และเมื่อตื่นเช้าขึ้นมาก็เหมือนต้องเจอกับฝันร้ายที่ไม่มีวันตื่นเสียที

ผาง!

“ตื่นแล้วจ้า ฉันตื่นแล้ว” หญิงสาวรีบลุกและรีบวิ่งหลบออกไปทางประตูเพื่อไปทำหน้าที่ของเธอ

ทุกวันตั้งแต่เช้าจรดค่ำ หน้าที่ของคนหลงทางเช่นเธอ ก็คือการไปอาบน้ำให้ม้า เอาหญ้าเอาน้ำมาให้มันกิน และเก็บกวาดทำความสะอาดคอกม้าทุกวันไม่เคยมีวันหยุด

...เธออยากกลับบ้าน หากที่นี่เป็นอีกโลกหนึ่งที่เธอพลัดหลงมา...

...อยากตื่นจากฝัน หากนี่คือฝันร้ายที่แสนน่ากลัว...

แต่เธอเริ่มมั่นใจแล้วว่า นี่ไม่ใช่ความฝันแน่ๆ เพราะเธอเจ็บทุกครั้งที่ถูกป้าแก่ๆคนนั้นโบยหลัง มันทรมานเหมือนจริง จนนึกอยากให้มันเป็นแค่ความฝันจริงๆ ซึ่งเมื่อตื่นขึ้นมา บาดแผลที่โดนแส้ฟาดมันจะหายไป

ร่างเล็กในชุดขะมุกขะมอม นั่งกอดเข่าทอดมองออกไปยังแสงตะวันที่ยังสาดส่องอยู่บนเส้นขอบฟ้า