มิติรักข้ามเวลา

ชานกว้างที่มองเห็นไปทั่วอาณาบริเวณยามรุ่งสางเย็นชื้นด้วยฝ้าละอองจากหมอกขาวกรุ่นกระจายอยู่ในอากาศลอยอ้อยอิ่งบางเบากลิ่นดอกแก้วหอมฟุ้งไปทั่วไม่ได้ทำให้ร่างสูงใหญ่รูปหน้าคมคายผิวสีเข้มแต่กลับเนียนละเอียดดุจดังเทพบุตรยืนนิ่งเอามือป้ายหลังทั้งสองข้างเสื้อที่สวมใส่มีแค่เสื้อสีขาวปล่อยชายตัวบางกับกางเกงแพรสีม่วงยาวจรดปลายเท้าเปลือยเปล่าเหยียบย่ำอยู่บนไม้กระดานมันปลาบไม่รู้สึกถึงความชื้นที่โรยตัวลงมาแตะต้องผิวกายแม้สักน้อยมองไปยังกลุ่มคนที่เดินเรียงแถวแบกขันโตกสานด้วยหวายสามชุดขึ้นมาบนเรือนทุกคนนุ่งผ้าตาดสีน้ำตาลโจงสีดำทะยอยขึ้นมาช้าๆ

"เทียนเช้านี้ข้ามีราชการรึ"คนตัวสูงก้มลงมองหนุ่มน้อยที่นั่งพับเพียบเสื้อไม่ใส่จะมีก็แค่โจงสีดำเท่านั้นยิ้มฟันดำปี๋มาให้

"มิได้ขอรับคุณพระ"​

"แล้วสำรับข้าใยถึงมาแต่ไก่โห่"คุณพระทำหน้านิ่ว

"ยามเช้าแล้วขอรับถึงไม่มีงานราชการแต่สำรับต้องตรงเวลา"เทียนผู้เป็นทนายหน้าหอก้มหมอบตอบคำถาม ร่างสูงถึงขยับตัวเบาๆเสียงฝีเท้าแทบจะไม่ได้ยินเมื่อเดินกลับไปที่ตั่งในเรือนโปร่ง เจ้าเทียนเดินเอามือกุมกันไว้ตามหลังไม่ห่างแต่ก็ไม่ชิดจนเกินไปนัก

ตัวเรือนตั้งอยู่กลางบ้านเสาสี่เสาต้นเท่าสองคนโอบฉลุลายแกะสลักสวยงามกลางเรือนโปร่งมีตั่งไม้สักงดงามวางอยู่บนเสื่อจันทบูรสีแดงเข้มบนเสื่อยังมีพรมลวดลายแปลกตาปูเอาไว้หมอนขวานสี่ใบวางตามมุมเพื่อให้ผู้มาเยือนได้เท้าแขนวางจะได้สบายตัวเวลานั่ง

"พวกเอ็งจะให้ข้าท้องแตกตายหรืออย่างไรอยู่คนเดียวสำรับเท่ากับกินเสียสิบคน"คุณพระบ่น

"มิได้นะเจ้าคะคุณพระทานเสียทุกอย่างเถิดพ่อของที่อยากทานทั้งนั้นมิใช่หรือไร

นมหรือลุกแต่ฟ้ายังไม่แจ้งมาจัดแจงให้คุณพระจะใจจืดได้ลงหรือเจ้าคะ"หญิงชรานุ่งตาดสีเหลืองนุ่งโจงสีน้ำตาลใบหน้าสดใสถึงแม้นจะมีร่องรอยบ่งบอกถึงอายุยิ้มกว้างโชว์ฟันดำเคี้ยวหมากหยับๆอยู่ในปากยิ้มกว้างโชว์ฟันดำบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"บอกหลายครั้งแล้วนะนมปริกว่าอย่าลุกมาแต่โห่จะเจ็บไข้เอาได้"คุณพระขยับตัวเองขึ้นมานั่งบนตั่งมองเหล่าไพร่ที่จัดสำรับทองเหลืองวางเบาๆบนโต๊ะเตี้ย

"ไม่เป็นไรดอกพ่อจะให้ไอ้อีพวกนี้ทำกันเองเห็นทีจะไม่รอดเสียกระมัง"นมปริกบอกยิ้มๆมือเหี่ยวย่นดันจานทองเหลืองใส่ข้าวสีน้ำตาลอ่อนเท่ากระบิมือมาตรงหน้า

"นี่ยำเกสรชมพู่ที่พ่อชอบนักหนาพอดีชมพู่มะเหมี่ยวกับสาแหรกกำลังออกดอกนมเลยใช้ไอ้พายไปเก็บมาให้"นมปริกเลื่อนถ้วยที่มีเกสรสีสดราดด้วยกะทิและมีพริกขี้หนูโรยอยู่บนหน้า

"ลูกเต้าเหล่าใครกันหรือนม"

"หลานของอีผ่องมันมาร้องหม่ร้องไห้ว่าขอฝากไว้เป็นไพร่เสียคนตัวมันเองก็ไม่มีปัญญาจะเลี้ยงดูนมเห็นหน่วยก้านใช้ได้ก็เลยรับมันไว้ค่าตัวไม่มีกับเขาดอกพ่อ เวทนามันเด็กกำพร้าพ่อแม่มันไปกับกองค้าขายถูกปล้นฆ่าเหลือมันตาดำๆ อีผ่องมันใจบุญเลยเอามาฝากไว้ค่าตัวมันก็ไม่ขอรับเด็กมันอยากอ่านเขียนขอแค่ข้าวน้ำเอาแรงเข้าแลกแต่ขอไปหัดอ่านเขียนกับหลงตาวัดท้ายหมู่บ้านยามว่าง"นมปริกเล่าประวัติน้ำสีแดงย้อยลงตรงมุมปากก็เอาผ้าสีแดงเข้มที่เหน็บตรงเอวมาซับเสียทีหนึ่ง

"อ่อเอาเถิดนมอยากเพิ่มคนก็ให้รับเสียถือว่าทำบุญทำทานกันไป"

"โถใจบุญเสียจริงคุณพระ"นมปริกมองมือใหญ่ที่จับสามนิ้วหยิบข้าวในจานเข้าปากด้วยความเอ็นดูเลี้ยงกันมาตั้งแต่ท่านผู้หญิงกับพระยาพิเชษฐ์ยังไม่สิ้นกระทั่งทั้งสองท่านล่องเรือไปอยุธยาแล้วเกิดล่มตั้งแต่คุณพระยังไม่กี่ขวบปีหอบหิ้วเลี้ยงดูกันมาจนโตเป็นหนุ่มเพราะญาติคือพระยาภิภัทรท่านเป็นอุปฑูตเมืองฝาหรั่งมังฆ้องเอ่ยปากจะช่วยอบรมสั่งสอนก็เลยพาคุณพระของนมพลัดไปอยู่เสียไกลหูไกลตากลับมาอีกทีก็กลายเป็นหนุ่มโขแต่ตัวท่านเองไม่ได้เปิ๊ดสะก๊าดอย่างลูกท่านหลานเธอบางตระกูล ข้าวของจากเมืองฝาหรั่งถูกขนมาไว้ในเรือนหรือก็มากมาย คุณพระเองก็แบ่งรับสู้ใช้ของบ้านเรากับของฝั่งขะโน้นปนๆกันไป นมปริกคอยขยับจานกับข้าวสารพัดที่บรรจงทำให้ท่านก็หยิบเล็กหยิบน้อยตามประสาไม่นานท่านก็จุ่มน้ำล้างมือในขันลอยดอกมะลิ นมก็หยิบผ้ามาส่งให้ซับมือ

"อิ่มแล้วหรือเจ้าคะ"

"พอแล้วนมสำรับนี้ก็เอาลงไปแบ่งๆกันเถิด"คุณพระบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนดูทีรึท่านงดงามทั้งหน้าตากิริยาวาจา สาวบ้านไหนถูกจริตท่านคงสบายไปชั่วชีวิตนมปริกยิ้ม

"ไอ้เทียนเอ็งไปเตรียมเครื่องเขียนให้คุณพระท่านสิมานั่งทำอะไรตรงนี้"นมหันไปตวัดเสียงให้เทียนที่นั่งหมอบอยู่ด้านล่างของตั่ง

"ขอรับคุณนม"

"ไม่เป็นไรดอกนมว่าจะลงไปเดินดูที่สวนเสียหน่อย"

"มันร้อนนะเจ้าคะรอให้แดดร่มลมตกเสียน่าจะดีกว่า"นมปริกนิ่วหน้า

"แค่แดดไม่เป็นไรมากอยู่ที่โน่นหนาวจนเป็นน้ำแข็งยังทนได้เลย"

"จริงรึเจ้าคะบ้านเรากว่าจะสั่งน้ำแข็งได้ต้องสั่งมาจากสิงค์โปร์เทียวนะ ไปทำอะไรผิดประเพณีหรือเปล่าฟ้าดินถึงได้ลงโทษ"

"ไม่ใช่หรอกนม เป็นอากาศบ้านเขาต่างหากเขาเรียกมันว่าหิมะหนาวกว่าบ้านเรามากนัก"คุณพระเล่าขำๆ

"โอ้ยกระนั้นก็เถอะเจ้าค่ะให้ไอ้เทียนมันเอาร่มมาให้ดีกว่าเกิดเป็นไข้ขึ้นมาจะแย่เอานะเจ้าคะ"นมปริกโบกไม้โบกมือให้วุ่นแล้วหันไปสั่งเทียนคุณพระไม่อยากขัดน้ำใจจึงยอมรอเสียงเด็กเอะอะโวยวายด้านล่างทำให้คุณพระนิ่วหน้า คุณนมถึงกับลุกพรวดจนลืมกริยาเสียสิ้น

"มึงมาพาโวยอะไรกันนังแดงเอ็งไปดูให้ข้าทีรึ"คุณนมลุกยืนไม่อยากให้คุณพระต้องออกปากเอง

"ค่ะคุณนม"แดงที่นั่งหมอบรอเก็บสำรับคลานถอยหลังลงเรือนไป

"ช่างเถอะนมเด็กๆมันลงเล่นกันเสียงเท่านี้ไม่ได้ดังจนรำคาญหู"

"คนเขาถือเจ้าค่ะผีบ้านผีเรือนตื่นหมดเจ้าเด็กพวกนี้"นมปริกไม่ยอมคุณพระเองก็เลิกสนใจเตรียมตัวลงไปเดินชมสวนด้านล่าง บริเวณของบ้านพิเชษฐ์นั้นกว้างขวางตามยศศักดินาตั้งแต่สมัยต้นตระกูล ขอบรั้วยาวไปจนถึงริมน้ำเจ้าพระยาที่สมัยท่านพ่อสร้างท่าน้ำเอาไว้ให้ท่านได้ลงไปหัดว่ายน้ำผลไม้ที่บ่าวไพร่ปลูกเอาไว้แทนรั้วกินกันแทบไม่หมดร้อนถึงนมต้องเอามาดองหรือกวนแจกให้บ่าวมันกินความที่เขาไปอยู่ต่างเมืองจนโตและกลับมาเข้ารับราชการก็อายุเลยยี่สิบเข้าไปแล้วการจะเปลี่ยนแปลงคนในบ้านให้ดูทันสมัยขึ้นคงเป็นเรื่องยากและเขาเองก็เต็มใจให้เป็นเช่นนี้ เรื่องเลิกทาสองค์ท่านก็มีราชองค์การลงมาบ้านเขาเป็นบ้านแรกๆที่เลิกทาสจะมีก็แต่ข้าเก่าเต่าเลี้ยงและคนที่ไม่มีที่ไปเขาก็จ่ายเป็นเบี้ยหวัดให้

"เทียนเด็กๆเหล่านั้นมาจากที่ใด"

"พวกลูกหลานคนในบ้านเราขอรับ"

"เยอะขนาดนี้เลยรึไม่ไปเรียนกันหรืออย่างไร"คุณพระมองเด็กๆที่นุ่งโจงตัวเดียวเล่นขี่ม้าก้านกล้วยบ้างนั่งเล่นขายของบ้างเอะอะให้ทั่วบริเวณด้านหลังที่เดินไปสู่เรือนครัว

"พ่อแม่มันไม่มีปัญญาดอกขอรับจะมีก็แต่ไอ้เทียนที่ทำงานของมันแล้วเสร็จก็ไปหาหลงตาท้ายหมู่บ้าน"เทียนบุ้ยปากไปทางด้านหลัง

"แล้วเจ้าพวกนี้ล่ะทำไมไม่ให้ไปหรือหลงตาท่านเก็บเบี้ย"

"เปล่าขอรับพ่อแม่เด็กพวกนี้ไม่มีเวลาดูแลให้ไกลหูไกลตาแล้วก็ไม่เห็นว่าจำเป็นเรื่องอ่านออกเขียนได้น่ะขอรับ"ยิ่งฟังคุณพระยิ่งขัดใจ

"เอาคำสั่งข้าไปให้พวกมันได้เล่าเรียนข้าจะให้คนพอรู้อ่านเขียนมาสอนให้"คุณพระไม่ได้หวังจะให้บ่าวไพร่ในเรือนอยู่รับใช้จนแก่คาบ้านหากใครมีโอกาสดีเขาก็ให้ออกไปได้ค่านิยมเดิมๆยังทำให้คนพวกนี้ซื่อสัตย์รักเจ้านายจนไม่ไปไหน

"ขอบคุณขอรับคุณพระ"เทียนนั่งลงคุกเข่าไหว้

"เทียนก็อีกคนหัดอ่านเขียนเวลาข้าไปราชการแล้วลืมของจะได้หยิบให้ถูก"

"ขอรับ"คุณพระสั่งแล้วก็เดินไปรอบบริเวณบ้านร่างขาวๆที่เล่นน้ำอยู่ตรงท่าน้ำประจำของเขาดำผุดดำว่ายอันที่จริงแล้วเขาไม่ถือว่าใครจะมาเล่นท่าน้ำประจำ แต่บ่าวไพร่ที่นี่จะถือว่าท่าน้ำนี้ให้เจ้านายเท่านั้นพวกเขาจะไปใช้ด้านข้างโรงครัวเพื่อใช้อาบใช้ซักล้าง

"เห้ยนั่นใครวะกล้าเล่นท่าน้ำของคุณพระท่าน"เทียนหน้าซีดรีบขอตัววิ่งไปตะโกนบอกคนที่มุดดำน้ำลงไป คุณพระส่ายหน้าช้าๆค่านิยมพวกนี้คงค่อยๆปรับเปลี่ยนก็แล้วกัน คุณพระหยุดมองมือขาวๆที่ชูกุ้งตัวเขื่องขึ้นมาช้าๆนึกในใจว่าแม่หญิงบ้านนี้กล้าเสียจริงๆเพราะมือเรียวขาวนั่นไม่น่าจะเป็นชายไปเสียได้

"เอ็งขึ้นจากท่าเสียโดยไวนะไอ้พายไม่รู้ดอกรึว่าท่าน้ำนี้ห้าม"เทียนโมโหที่คนรุ่นน้องทำอะไรไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง

"ทำไมล่ะพี่เทียน ก็ตรงนี้กุ้งตัวใหญ่มากไม่ค่อยมีคนจับตรงท่าน้ำของเราหากุ้งหาปลาแทบจะไม่เจอแล้ว"คนชื่อพายโผล่หัวขึ้นจากน้ำแล้วเถียงไอ้เทียนฉอดๆ

"แต่นี่ท่านเอาไว้ลงเอ็งไม่รู้ดอกรึป้าผ่องไม่ได้บอกเอ็งหรืออย่างไรวะ"เทียนโมโหเพราะคนที่เด็กกว่าเถียง

"บอกสิป้าผ่องเตือนแล้ว"

"แล้วใยเอ็งไม่ทำตามต้องลงหวายก่อนหรือไรถึงจะเชื่อ"

"จะโบยข้าทำไมล่ะก็กุ้งนี่จะเอาไปให้ท่านกินไม่ให้มางมตรงนี้จะให้ไปเอาตรงไหน"คุณพระยืนฟังสองหนุ่มเถียงกันแล้วก็ต้องส่ายหน้า

"เทียนพอได้แล้วไปเถอะ"คุณพระตัดบทไม่อย่างนั้นเจ้าคนตัวขาวคงไม่แคล้วถูกฟาดหลังแตกเป็นแน่เทียนหันกลับมาทางคุณพระแล้วหันกลับไปชี้หน้าคนอยู่ในน้ำสั่งให้ขึ้นมาแล้วรีบเดินมาหาท่านที่รออยู่

"ขอประทานโทษขอรับมันดื้อเสียเหลือเกิน"

"ช่างเถอะเริ่มร้อนแล้วข้าจะขึ้นเรือนส่วนเรื่องท่าน้ำนี่ถ้าเจ้าเด็กนั่นอยากลงก็ปล่อยมันเถิดข้าอนุญาต"คุณพระตัดบทเทียนถอนใจก็เป็นเสียแบบนี้บ่าวไพร่มันถึงไม่อยากไปจากเรือนนี้เป็นเพราะเจ้านายที่ใจดีไปเสียหมดสมัยก่อนที่ท่านกลับจากเมืองฝาหรั่งคุณนมก็เรียกมาให้บ่าวไพร่มันรู้จักหน้าค่าตาท่านพวกสาวๆถึงกับละเมอรอให้ท่านเรียกตัวเข้าไปรับใช้ยามค่ำคืนแต่ก็หมดหวังเพราะท่านไปเรียกใครมารับใช้เลยสักคน ท่านใจดีมีเมตตาบ่าวไพร่หากเจ็บป่วยก็รักษากันเองแต่พอท่านรู้ก็สั่งให้ตามหมอยามารักษาค่าเบี้ยท่านก็เป็นคนสั่งให้คุณนมจ่ายเบี้ยหวัดทุกคนได้ครบทุกเดือนตั้งแต่ออกกฎมณเฑียรบาลมาท่านก็ปฎิบัติทุกอย่างไม่พร่องเทียนเองคิดว่าบ่าวเรือนนี้โชคดีกว่าเรือนอื่นมาก

"เด็กพายนั่นทำหน้าที่อะไรในเรือนรึเทียน"ระหว่างเดินกลับเรือนคุณพระก็ดูผลหมากรากไม้ไปเรื่อยๆ

"มันช่วยพวกในครัวขอรับ"

"ทำไมรึไม่ได้ช่วยพวกบ่าวผู้ชายทำสวนหรืออย่างไร"

"ไม่ไหวดอกขอรับใช้มันแบกฟืนก็ยกไม่ไหวใช้ไปพรวนดินปลูกผลไม้ก็มือแตกเดือดร้อนคุณนมต้องหาหยูกยามารักษาอะไรที่เป็นงานหนักไม่รอดสักอย่าง คุณนมเลยให้ช่วยพวกแม่หญิงอยู่ในครัวเสียตัวมันเล็กๆผอมๆคุณนมก็หาว่าพวกเรากลั่นแกล้งไม่ให้มันกินอยู่ดีๆน่ะขอรับ"เทียนบอกด้วยความหมั่นไส้ตัวมันเองยังทำงานหนักเสียยิ่งกว่า

"เช่นนั้นรึแล้วมันอ่านออกเขียนได้ถึงไหน"

"นับว่าเฉลียวฉลาดขอรับหลงตาเองยังชมมัน"

"ถ้าอย่างนั้นเอ็งไปตามคุณนมให้ข้าที"คุณพระสั่งหยุดรอให้เทียนตักน้ำราดลงบนเท้าเพื่อจะขึ้นเรือนพอเห็นว่าสะอาดแล้วคุณพระก็ยกเท้ามารอที่ชานบันไดให้เทียนเอาผ้าซับน้ำให้แล้วเดินขึ้นเรือนไปหอนั่งเทียนหายไปสักพักคุณนมก็เดินตุบตั๊บเข้ามาหา

"ให้หานมหรือเจ้าคะ"คุณพระวางหนังสือที่อ่านอยู่ลง

"นมเด็กพายนิสัยเป็นอย่างไร"

"มันทำไมหรือเจ้าคะหรือว่ามันไปทำเรื่องอีกแล้ว"คุณนมตบเข่าฉาดคุณพระยกยิ้มเล็กน้อย

"เกเรมากหรือ"

"โอ๊ยนมล่ะปวดหัวพานจะลมจะกินเสียหลายรอบเมื่อเช้าก็ปีนมะม่วงตกลงมาแข้งขาเกือบหักพอถามก็อ้างว่าเห็นนมอยากยำเกสรให้คุณพระเลยจะเอามะม่วงมาให้สับพอสายก็ลงไปท่าน้ำงมกุ้งพอซักหนักเข้าก็บอกว่าไหนป้าม้วนจะทำแกงรัญจวนให้ท่านทาน"

"หึหึ กระนั้นรึแล้วนิสัยเป็นเช่นไร"

"มันซื่อเจ้าค่ะใช้อะไรถ้าไม่ถูกมันเถียงคอเป็นเอ็นแต่ถ้ามันผิดให้ตีจนหลังขาดมันก็ไม่ร้องซักแอะฉลาดเฉลียวท่าทางเหมือนลูกผู้ดีตกยากผิวพรรณมันไม่เหมือนบ่าวไพร่เรื่องดื้อตาใสนี่ทำเอานังในโรงครัวปวดหัวมานักต่อนัก นักเลงหัวไม้ไม่มีดอกเจ้าค่ะ"

"ดูท่าจะไม่เลวให้มันมาสอนหนังสือลูกหลานคนของเราเสียเอาช่วงเช้านี่แหละใช้ลานข้างสวนเราประเดี๋ยวจะให้คนมามุงศาลาไว้ให้"คุณพระยิ้มน้อยๆ

"โอ๊ยพ่ออย่าให้ถึงกระนั้นเลยเจ้าค่ะ พวกนั้นจะร่ำเรียนอะไรเยอะแยะนั่งใต้ร่มไม้ก็ได้"คุณนมนิ่วหน้าจะให้เดือนร้อนถึงคุณพระเสียเปล่า

"เอาเถอะนมไหนๆเขาก็เป็นบ่าวเรือนเราจะให้น้อยหน้าเรือนอื่นหรือไร"คุณพระรู้ว่าคุณนมไม่ชอบเสียหน้าเวลาไปตลาดก็จะไปบอกเล่าเรื่องของเขาให้บ่าวไพร่บ้านโน้นบ้านนี้ฟังเพราะอยากให้คุณหนูสาวๆเขารับรู้ว่าเขามีคุณสมบัติพอที่จะเป็นคู่ครองได้

"จริงด้วยเจ้าค่ะบ้านขุนนิเทศน์ยังให้ลูกหลานสาวๆเรียนหนังสือถึงขั้นให้หลวงพินิษฐ์มาสอนให้ถ้าอย่างนั้นประเดี๋ยวจะเรียกมันมาสั่งงานเจ้าค่ะ"คุณพระพยักหน้าน้อยๆแล้วยกหนังสือขึ้นมาอ่านเป็นอันรู้ว่าท่านหมดธุระแล้วคุณนมจึงตุบตั๊บเดินไปสั่งงานถึงโรงครัว

"คุณพระขอรับหลวงบดินทร์มาขอรับ"เทียนเข้ามาคุกเข่าบอก

"เชิญท่านไปนั่งเรือนรับรองก่อน"คุณพระเลิกคิ้วหลวงบดินทร์เป็นเพื่อนคนแรกตั้งแต่กลับมาจากฝรั่งเศสแล้วเข้ารับราชการในกระทรวงมหาดไทยแต่ถึงกระนั้นก็ไม่เคยมาเยือนถึงเรือนชาน เขาขยับตัวลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยยิ่งขึ้น

"ผิวไปเรียนคุณนมให้หน่อยว่าหาอะไรออกมาต้อนรับคุณหลวงท่าน"คุณพระสั่งผิวที่หมอบรอรับใช้อยู่ข้างล่างตั่ง

"เจ้าค่ะ"ผิวคลานถอยหลังเพื่อรีบไปแจ้งคุณนมส่วนตัวเขาเดินไปที่เรือนต้อนรับ

"สวัสดีคุณหลวง"

"สวัสดีขอรับคุณพระ"ทั้งสองคนยกมือไหว้ซึ่งกันและกัน

"นั่งก่อนเถิดมีเรื่องราวอันใดให้ช่วยหรือเปล่า"คุณพระทรุดตัวลงนั่งแล้วคุณหลวงถึงนั่งตาม

"มาเยี่ยมเยือนเฉยๆดอกท่านหาได้มีธุระอันใด"คุณหลวงบดินทร์ยิ้ม

"อ้อจริงสินี่น้องสาวกระผมเองชื่อแม่จำนงค์วันนี้ออกจากวังได้ทำขนมมาเลยตั้งใจจะเอามาฝาก"คุณหลวงยื่นกระเช้าที่มีผลไม้กับถาดที่คลุมเอาไว้ด้วยผ้าขาวมาให้คุณพระยื่นไปรับแล้วเทียนก็รับต่อเสียอีกที

"ขอบใจมากไม่น่าต้องลำบากเลย"

"ไม่ดอกคนกันเองอีกอย่างอยากเอาแม่จำนงค์มาเปิดหูเปิดตาเสียบ้างอยู่แต่ในวังร่ำเรียนวิชาฝีมือเรื่องทำขนมเลื่องชื่อเลยทีเดียว"คุณหลวงกล่าวยิ้มๆแม่จำนงค์ที่นุ่งโจงสีเม็ดมะปรางด้านบนใส่เสื้อลูกไม้คอปิดแขนยาวสีครีมสไบสีเหลืองทับใบหน้าผุดผ่องขาวเหลืองปากจิ้มลิ้มสีแดงระเรื่อยกมือขึ้นสวัสดีจนเขาตั้งรับไม่ทันงดงามนักแม่เขานึกในใจแต่ไม่ได้แสดงออกทางสีหน้าที่เรียบเฉย

"สวัสดีแม่จำนงค์สบายดีรึ"คุณพระยกยิ้มทักทายแม่จำนงค์ถึงกับหน้าซับสี

"สบายดีเจ้าค่ะวันนี้คุณพี่ออกใจพามาเที่ยวนอกวังคุณพระสบายดีรึเจ้าคะ"

"สบายดีคราวหน้าไม่ต้องลำบากหอบหิ้วอะไรมาด้วยนะเกรงใจ"คุณพระพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลทำให้แม่จำนงค์ยิ่งขวยอายหนักขึ้น

"ไม่ลำบากดอกเจ้าค่ะในวังเขาก็สอนอยู่แล้วอีกอย่างข้าชอบทำอยู่แล้วมิได้เหน็ดเหนื่อย"

"ขอบใจนะแม่จำนงค์ประเดี๋ยวจะให้เด็กมันจัดลงจานมาให้"คุณพระหันไปบอกผิวกับเทียนที่นั่งรออยู่ด้านล่าง

"เอาไปจัดมาให้ที อ้อนมมาพอดี"คุณพระยิ้มน้อยๆมีหรือคุณนมจะพลาดยิ่งอยากหาแม่เรือนมาให้อยู่แล้วนี่ก็คงจะออกมาดูหน้าตามประสานั่นแหละ

"นี่คุณนมปริก"คุณพระแนะนำสองหนุ่มสาวยกมือไหว้คุณนมถึงกับตาลุกวาบเพราะดูท่าแม่จำนงค์จะถูกตาต้องใจมิใช่น้อย

"ไอ้เทียนเอ็งไปบอกไอ้พายทีรึว่าให้เอาชมพูกับมะม่วงใส่ชะลอมมาให้ทีให้มันคัดมาด้วยล่ะเลือกลูกงามๆข้าจะจัดใส่ชะลอมให้คุณหลวงกับแม่จำนงค์"คุณนมจัดแจงต่อสัมพันธ์เห็นทีคุณพระของนมจะมีคู่ก็คราวนี้เสียกระมัง