ตอนที่ 6 ความทรงจำที่เจ็บปวด

เก้าปีที่แล้ว รินรดาวัย 27 ปี สาวสวยดีกรีปริญญาสองใบ ปริญญาตรีใบแรกคณะสถาปัตกรรม ปริญญาตรีใบที่สองสาขาการโรงแรม จากมหาลัยชื่อดัง

หลังเรียนจบมาได้ไม่นาน บิดา มารดา ของเธอก็เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุรถคว่ำ เธอเหลือเพียงแม่นุ่มที่เป็นแม่บ้านคนเก่าคนแก่ของบิดามารดา

แม่นุ่มเลี้ยงเธอมาตั้งแต่แบเบาะ เธอรักและเคารพแม่นุ่มเหมือนแม่คนนึง รินรดาเป็นลูกคนเดียว มรดกทั้งหมดจึงตกเป็นของเธอ และทรัพย์สมบัติทั้งหมดเธอลงทุนไปกับ รินรดาโรงแรมรีสอร์ทที่เธอรักและทุ่มเทมาก

วันนี้เป็นวันสำคัญของรินรดา เธอกำลังจะแต่งงาน กับคนที่เธอรัก วันแต่งงานของรินรดากับราเชน งานแต่งและการจดทะเบียนสมรสจัดในวันเดียวกัน ฤกษ์แต่งตอน 8 โมงเช้า ฤกษ์จดทะบียนสมรส 9 โมง9 นาที

รินรดาคบกับราเชนอยู่หลายปี แต่ทว่ารินรดาไม่เคยปล่อยใช้ราเชนได้ล่วงล้ำ มากไปกว่าการกอดจูบเท่านั้น

รินรดาต้องการเก็บความสาวของเธอไว้ให้คนที่เธอรักในคืนแรกของวันแต่งงาน และเธอกำลังจะมอบความสุขนั้นให้เขาอย่างที่เธอได้ตั้งใจเอาไว้

แต่แล้ว!! ความสุขที่ยังไม่ทันได้เริ่ม ก็จบลงภายในวันเดียวกันนั้นเองในตอนเย็นของวันแต่งงาน

ไม่ทันจะส่งตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวเข้าห้องหอ จู่ๆก็มีหญิงสาวท้องแก่มาขอพบรินรดา และบอกว่าสามีของเธอเป็นพ่อของเด็กในท้อง รินรดาแทบล้มทั้งยืนกับสิ่งที่ได้ยิน

เธอรับไม่ได้กับสิ่งที่ราเชนทำและไม่อาจให้อภัยหรือใช้ชีวิตร่วมกับราเชนได้ แม้จะจดทะเบียนสมรสเป็นสามีภรรยากันแล้วในตอนเช้า รินรดาขอหย่ากับราเชนในวันเดียวกัน

ราเชนไม่ยอมหย่า เพราะคิดว่าตัวเองจะทำให้รินรดาใจอ่อนให้อภัยเขาได้ แต่ทว่าตั้งแต่คืนวันแต่งงาน รินรดาไม่ได้นอนที่เรือนหอนั่นเลย

จนเวลาผ่านไปถึง 2 เดือน รินรดาก็ไม่เคยใจอ่อนให้เขาเลย ราเชนจึงต้องยอมหย่าให้เธอแต่โดยดี

หลังจากที่หย่าเธอก็ทุ่มเทให้รีสอร์ทอย่างเต็มที่ อยู่แต่กลับงานรีสอร์ทและโรงแรมที่สร้างได้จนเกือบจะแล้วเสร็จ

เมื่อหวนคิดถึงวันแต่งงาน ทำให้เธอไม่กล้าเปิดใจให้ใครอีกเลย แม้จะมีชายหนุ่มตามจีบเธอมากมาย สุดท้ายพวกเขาเหล่านั้นก็ต้องล่าถอยไปเอง

รินรดาไม่ยอมเปิดใจรับใคร เพราะเธอกลัว....กลัวที่จะรัก กลัวที่จะต้องระแวงถ้าหากไปรักใคร กลัวว่าจะเป็นการตัดสินใจพลาดเป็นครั้งที่สอง

เธอไม่เคยลืมความทรงจำที่เจ็บปวดนั้นเลย หัวใจของรินรดาปิดตายมานานถึง 9 ปี แม้จะได้แต่งงานกัน แต่ไม่เคยได้ใช้ชีวิตร่วมกันฉันสามีด้วยซ้ำ

แต่เธอก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นหม้ายแล้วอย่างเสียไม่ได้

“ รินต้องขอตัวไปดูแลแขกที่พามาสักครู่นะคะ ก่อนจะกลับรีสอร์ท รินไม่ถนักดื่มเท่าไหร่ อีกอย่างรินขับรถมาเอง ไม่อยากเมาแล้วขับค่ะ ” รินรดาขอตัวไปดูแลแขกที่พามาจากรีสอร์ทพร้อมทั้งกล่าวคำลา

“ ได้ครับคุณริน แล้วอีก 3 วันเจอกันที่รีสอร์ทของคุณรินนะครับ ”

“ ค่ะคุณวิน รินขอตัวนะคะ ”

“ เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณรินที่โต๊ะนะครับ ” คทาเอ่ยอาสาไปส่งรินรดาที่โต๊ะ

“ ค่ะคุณคทา ขอบคุณมากนะคะ ”

รินรดาพยักหน้ารับด้วยความยินดีแล้วหันไปยิ้มให้ปภาวินก่อนจะออกไป

หลังจากที่คทาไปส่งรินรดาที่โต้ะวีไอพี คทาก็ได้ขอตัว เพราะมีงานด่วนเข้ามา งานด่วนที่ว่า อันที่จริงก็คือคาสิโนสาขาชายแดนกำลังมีปัญหา เพราะมีกลุ่มคนมาก่อกวนที่คาสิโน ซึ่งก็เดาไม่ยากว่าน่าจะเป็นกลุ่มมาเฟียคู่อริส่งคนมาป่วน คทาต้องรีบไปจัดการเก็บกวาด

แน่นอนว่าธุรกิจทุกอย่างของปภาวิน คทาเป็นคนจัดการดูแลเกือบทั้งหมด ตัวคทาเองก็เป็นมาเฟียที่มีอำนาจอยู่ไม่น้อย คทาและปภาวิน 2 มาเฟียหนุ่มได้ฝ่าฟันอุปสรรคกับแก๊งมาเฟียมานับไม่ถ้วน พวกเขาต่อสู้ผ่านมันมาด้วยกัน จนมีอิทธิพลเหนือมาเฟียแก๊งอื่น ๆ

แต่ก็ไม่วาย ยังมีแก๊งมาเฟียที่ไม่ยอมสยบแก่พวกเขา และคอยป่วนในถิ่นธุรกิจอยู่ตลอดเวลา แต่ก็เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับมาเฟียหนุ่มไปเสียแล้ว

ปภาวินยังคงเฝ้ามองรินรดาที่นั่งอยู่โต๊ะวีไอพีจากกล้องวงจรปิด แทบไม่วางตา ราวกับกลัวเธอจะหายไป กระทั่งรินรดาไปห้องน้ำ เขายังคอยมองที่โต๊ะ ว่าเมื่อไหร่เธอจะกลับมาสักที

“ เอ๊ะ! ไอ้สองคนนั่น มันอะไรใส่ในแก้วคุณริน? ”

ปภาวินพึมพำออกมาเบาๆ พร้อมกับคิ้วหนาขมวดนิ่ง เมื่อเห็นชายหนุ่มสองคนที่นั่งใกล้กับรินรดา เอาอะไรบางอย่างเป็นขวดเล็กๆ เทลงในแก้วพั้นของรินรดา

โดยชายคนนึงเทลงไปแค่เล็กน้อย ทว่าชายหนุ่มอีกคนกลับแย่งขวดมาจากมือ แล้วเทใส่แก้วพั้นนั่นจนหมดขวดก่อนจะหันหน้ามามองกันแล้วแสยะยิ้มให้กันฉายชัดแววตาชั่วร้าย มองยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องดีแน่

“ มันเอาอะไรใส่ในแก้วคุณริน?”

ปภาวินพึมพำออกมาอีกครั้ง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ามันคืออะไร

เขาหันกลับไปมองภาพกล้องวงจรปิดอีกครั้งก็เห็นว่ารินรดากลับมาที่โต๊ะแล้ว และกำลังถูกสองคนนั้นคะยั้นคะยอให้ดื่มพั้นแก้วนั้นอยู่

“ แย่แล้ว!!......คุณริน!!....”

มาเฟียหนุ่มสบถออกมา ร่างหนารีบลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ ก่อนเร่งฝีเท้า วิ่งอย่างสุดชีวิต จนบอดี้การ์ดของเขาวิ่งตามเกือบจะไม่ทัน...

#########