5 คนรับใช้ของนางมาร

"เมื่อไหร่จะเก็บของเสร็จวะ ฉันมีการมีงานต้องทำนะ ไม่ได้มีเวลาว่างมานั่งรอเธอทั้งวัน" ไม่รู้ว่านี่เป็นรอบที่เท่าไรที่เขาถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายระหว่างนั่งรออิงดาวเก็บข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวของเธอ และที่น่าเจ็บใจกว่านั้นคือเขาไม่มีสิทธิ์เดินออกจากห้องนี้ไปก่อนจนกว่าเธอจะเก็บของเสร็จเนี่ยสิ ให้ตายเถอะ! ทำไมมาเฟียอย่างเขาต้องมาอดทนกับอะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย!

พรึ่บ!

"ช่วยพับกางเกงในกับเสื้อในให้หน่อย" ร่างกายของคาเรนแข็งทื่อราวกับถูกสาปไปชั่วขณะ เมื่อมีอะไรบางอย่างลอยมากระทบกับใบหน้า บางอย่างที่คนทั่วไปเรียกว่าชุดชั้นในของสตรี พับผ่าเถอะ! ผู้หญิงคนนี้กล้าดียังไงถึงมาโยนของแบบนั้นใส่หน้ามาเฟียอย่างเขาเนี่ย!

"นี่! มันจะมากไปแล้วนะยัยแม่ลูกอ่อน! กล้าดียังไงมาโยนกางเกงในใส่หน้าฉันฮะ!" เสียงโวยวายของคาเรนเรียกความสนใจจากอิงดาวที่กำลังนั่งเก็บของอยู่บนพื้นให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากัน

"อ้าว นั่นหน้านายเหรอ ฉันคิดว่าเท้าซะอีก"

"เหอะ! ปากดีแบบนี้ระวังตัวไว้เถอะ สักวันจะโดนยิงแสกหน้าไม่รู้ตัว" คาเรนขบกรามแน่นด้วยความโกรธเกรี้ยว นอกจากอิงดาวแล้วก็ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าท้าทายอำนาจเขาแบบนี้เลย ไม่อยากเชื่อว่าผู้หญิงหน้าตาสะสวยอย่างอิงดาวจะมีพฤติกรรมน่ารังเกียจแบบนี้

"จะดีมากถ้านายหุบปากแล้วมาช่วยฉันเก็บของ"

"มันไม่ใช่หน้าที่ของฉัน"

"งั้นก็เชิญนั่งรอต่อไปเถอะ" อิงดาวยักไหล่เป็นเชิงว่าเธอไม่ได้มีปัญหาอะไรที่จะต้องเก็บของคนเดียว เพราะคนที่มีปัญหาในตอนนี้คือคนที่มือไม่พายแต่เอาเท้าราน้ำอย่างคาเรนต่างหาก

"เอาเสื้อในกับกางเกงในเน่าๆของเธอคืนไป!" คาเรนปัดชุดชั้นในของหญิงสาวออกจากหน้าขาแกร่ง จากนั้นจึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดเล่นฆ่าเวลา แล้วล้มตัวนอนแผ่หลาบนเตียง

ครืด~ ครืด~

อิงดาวหยุดชะงักการกระทำกะทันหันเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือแจ้งเตือนว่ามีสายโทรเข้า เธอค่อยๆเหลือบมองคาเรนที่นอนจ้องหน้าจอโทรศัพท์อยู่บนเตียง แล้วหันกลับมาพับเสื้อผ้าต่อ ทำทีเป็นไม่สนใจว่าเขากำลังคุยกับใคร

(คาเรนขา~ ทำไมรับสายช้าจังเลยคะ) น้ำเสียงของคนปลายสายที่ดังเล็ดลอดออกมา ทำเอาอิงดาวลอบพ่นลมหายใจหนักๆอย่างนึกหงุดหงิด เธอไม่ได้หึงหวงคาเรน แต่มันคงไม่แฟร์สำหรับเธอกับลูกหากเขาจะทำตัวสำส่อนเหมือนที่ผ่านมา

"เธอเป็นใคร"

(ทำไมพูดกับลันตาแบบนั้นล่ะคะ เมื่อหลายวันก่อนเรายังดูดดื่มกันอยู่บนเตียงของลันตาเลยนะ ลืมเรื่องของเราแล้วเหรอ น่าน้อยใจจัง)

"โทรมาทำไม"

(เราไม่ได้เจอกันหลายวันแล้วนะ ให้ลันตาไปหาคาเรนได้ไหมคะ ลันตาอยากมีความสุขเหมือนวันนั้นอีก นะคะ)

"นี่! หยิบกางเกงในตัวนั้นให้หน่อยสิ" น้ำเสียงอ่อนหวานของอิงดาวดังแทรกขึ้นในตอนที่คาเรนกำลังจะอ้าปากตอบกลับคนปลายสาย เขาถอนหายใจหนักๆพลางกลอกตาไปมาอย่างรู้ทัน

(นั่นเสียงใครคะคาเรน!)

"นอนรออยู่บนเตียงก็ได้ เดี๋ยวฉันเดินไปหยิบเอง" ไม่รอให้คาเรนลุกขึ้นมาโวยวาย อิงดาวก็กระชากตัวลุกขึ้นกรีดกรายเดินไปหาเขาทันที ดวงตากลมโตไล่มองเรือนร่างกำยำของชายหนุ่มตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ก่อนจะหยุดโฟกัสสายตาไว้ที่กลางหว่างขาแกร่ง ซึ่งมีกางเกงชั้นในตัวหนึ่งวางอยู่ตรงนั้น

คาเรนหอบหายใจถี่ๆราวกับเพิ่งผ่านการวิ่งมาหลายกิโลเมตรในตอนที่มือบางยื่นเข้ามากลางหว่างขา ร่างกายมันตื่นตัวทั้งที่ฝ่ามือของเธอยังไม่สัมผัสกับส่วนใดของร่างกายด้วยซ้ำ

(คาเรนคะ นี่ตอบลันตาสิว่าคุณอยู่กับใคร!) น่ารำคาญชะมัด! เขากดวางสายในทันทีที่อิงดาวโน้มใบหน้าลงมาประชิดแผงอกแกร่ง ลมหายใจอุ่นลอดผ่านเข้ามาทางเนื้อผ้าปะทะกับแผงอกพานทำให้ไรขนตามร่างกายลุกชูชัน

"ต้องการเหรอ?" หญิงสาวเอียงคอถาม

"ถ้าบอกว่าใช่จะให้ไหมล่ะ" คาเรนถามกลับ พร้อมกับยกมือขึ้นมาสัมผัสลำคอระหง ผิวพรรณนวลเนียนของเธอทำให้เขาอดใจไม่ไหวที่จะผงกศีรษะขึ้นไปสูดดม เชยชมความสวยงาม แต่ทว่า...

"เฮ้อ~ เก็บของนี่ก็เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย" อิงดาวผละตัวออกห่างพลางยืดแขนยืดขาบิดขี้เกียจ ทำเอาคาเรนที่กำลังเคลิบเคลิ้มชะงักค้าง

"ฝากไว้ก่อนเถอะยัยแม่ลูกอ่อน!" คิดว่าคำขู่แค่นั้นจะทำให้เธอหวาดกลัวได้งั้นเหรอ? อิงดาวหัวเราะในลำคอเบาๆอย่างนึกขำกับท่าทางอาฆาตแค้นของคาเรน ก่อนจะเดินกลับไปเก็บของใส่กระเป๋าต่อ ขณะที่เจ้าพ่อมาเฟียหนุ่มดีดตัวลุกขึ้น

"เธอไปฝากท้องแล้วใช่ไหม" อิงดาวชะงักไปกับคำถามของคาเรน เธอไม่เคยคาดหวังว่าจะได้ยินคำถามนั้นจากปากของเขา

"ยัง"

"ทำไมยังไม่ไปฝากวะ"

"รอให้พ่อของลูกมันมารับผิดชอบก่อนไง"

"ก็รับผิดชอบแล้วไงวะ รีบไปฝากดิ"

"ก็มาช่วยกันเก็บของสิ"

"ทำไมฉันต้องมายุ่งยากกับเธอด้วยวะ" แม้จะไม่เต็มใจนัก แต่คาเรนก็ยอมเดินเข้าไปช่วยอิงดาวเก็บข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวของเธอ ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆว่ามาเฟียอย่างเขาต้องมาทำอะไรแบบนี้ ให้ตายเถอะ! เหมือนคนรับใช้ของนางมารร้ายไม่มีผิด

"ดูๆไปนายก็หล่อเหมือนกันนะ"

"..." คาเรนเงยหน้าสบตากับหญิงสาว ขณะที่เธอกำลังสำรวจดวงหน้าหล่อเหลาของเขา มันน่าประหลาดที่หัวใจแกร่งเต้นแรงเพราะคำชมของเธอ คงเป็นเพราะไม่คาดคิดว่าจะได้ยินคำๆนั้นจากปากของเธอ

"น่าเสียดายที่สำส่อน" นั่นไงล่ะ! คำพูดแสนหวานมันมักจะมาพร้อมกับคมมีดเสมอ

"เธอก็สวยเหมือนกันนะ สวยมากด้วย"

"ขอบคุณที่ชม ฉันรู้ตัวนานแล้ว"

"แต่น่าเสียดายที่ปากหมาไปหน่อย"

"..." อิงดาวจ้องมองชายหนุ่มเขม็ง ไม่ต่างจากเขาที่มองเธออย่างท้าทาย

"ระวังโดนหมาในปากฉันกัดตายก็แล้วกัน"

"ระวังฉันจะกัดหมาในปากเธอตายก่อนนะ"

"ก่อนจะมากัดหมาในปากฉัน ช่วยกัดหมาในปากตัวเองก่อนเถอะ"

"งั้นเหรอ" คาเรนเอียงคอถาม ก่อนจะกระชากใบหน้าหวานเข้าหา ประกบริมฝีปากแนบชิด แล้วบดขยี้อย่างหนักหน่วงโดยไม่ทันให้อีกฝ่ายตั้งตัว

"อื้อ!!" กลับกลายเป็นคาเรนที่เบ้หน้าเมื่อโดนอิงดาวบดขยี้ริมฝีปากอย่างหนักหน่วงไม่แพ้กัน ทำราวกับจะเอาชนะเขาให้ได้