11 รู้สึกผิด

ท่ามกลางความเงียบสงัดของค่ำคืนในเพนต์เฮาส์ที่หรูหรา มนลดาได้แต่เอนกายพิงหัวเตียง พยายามสงบสติอารมณ์ที่สับสนวุ่นวายในใจ เธอทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ราวกับว่าทุกอย่างมันความฝันที่จับต้องได้ยาก แต่เมื่อเธอมองไปยังเรือนร่างของเดวิดที่นอนหลับอยู่ข้างๆ เธอก็รู้สึกได้ว่าทั้งหมดนั้นเป็นเรื่องจริง

ความกังวลเกิดขึ้นในใจของเธอจนนอนไม่หลับ ถ้าคุณย่าถามว่าเธอไปเอาเงินจำนวนมากนี้มาจากไหน... เธอจะตอบว่าอย่างไร เสียงในใจของเธอพร่ำถามอย่างขมขื่น จะบอกความจริงว่าขายตัวอย่างนั้นเหรอ... เธอนึกภาพสีหน้าของคุณย่าแล้วใจก็เจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก การได้เงินจำนวนมากเพื่อแลกกับศักดิ์ศรีของตัวเองมันคุ้มค่าแล้วเหรอ!!... มลดาก็ยังคิดไม่ตก และหาคำตอบไม่ได้

เธอค่อยๆ เลื่อนสายตาไปยังใบหน้าคมที่หลับใหลอย่างสงบ แสงไฟสลัวที่ตกแต่งห้องนอนทำให้เธอมองเห็นโครงหน้าอันหล่อเหลาอย่างชัดเจน เธอคิดว่าเขาเป็นผู้ชายที่ดูน่าเสียดายที่สุดเท่าที่เธอเคยเจอมา เขาดูดีและสมบูรณ์แบบ แต่การได้รู้จักกันระหว่างเธอกับเขานั้น มันไม่ใช่เรื่องปกติธรรมดาตั้งแต่แรก

นิ้วมือเรียวสัมผัสไปที่แก้มสากของเขาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะโน้มตัวลงไปหอมที่แก้มสากของเขาอย่างรักใคร่ มันเป็นจูบสุดท้ายที่เธอให้กับเขา และหลังจากนี้เรื่องราวทุกอย่างจะต้องจบลง...

เด็กสาวรีบลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว เธอแต่งตัวและเก็บข้าวของอย่างเร่งรีบ ก่อนจะหันกลับมามองเขาเป็นครั้งสุดท้าย เธออยากจะบอกเขาว่าเธอเสียใจที่ต้องทำแบบนี้ แต่ก็ทำได้แค่เพียงเก็บความรู้สึกนั้นไว้ในใจเท่านั้น

ภายในความมืดสลัวของเพนต์เฮาส์หรูหรา มนลดาเคลื่อนกายไปอย่างเงียบๆ หัวใจของเธอเต้นรัวจนแทบจะหลุดออกมานอกอก ทุกย่างก้าวที่เดินไป เธอภาวนาขอให้ตัวเองหลุดพ้นจากที่นี่ และลบเลือนทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในค่ำคืนนี้ไปจากความทรงจำให้เร็วที่สุด

เมื่อเธอใกล้จะถึงลิฟต์ ความหวังอันริบหรี่ก็ส่องประกายขึ้นในดวงตาคู่สวย ทันทีที่นิ้วเรียวกำลังจะกดปุ่ม เธอก็ต้องชะงักเมื่อร่างใหญ่โตสองร่างปรากฏขึ้นขนาบข้างทั้งซ้ายและขวา มนลดาเงยหน้าขึ้นมองด้วยความตกใจ ใบหน้าของบอดี้การ์ดหนุ่มทั้งสองคนเรียบเฉย ไร้อารมณ์ใดๆ

“คุณจะไปไหนครับ” เสียงทุ้มต่ำของหนึ่งในบอดี้การ์ดดังขึ้น มนลดาพยายามสลัดแขนออกให้พ้นจากการกอบกุมของชายทั้งสอง แต่เขาก็แรงมหาศาล

“ปล่อยนะ! ฉันจะกลับบ้าน!” มนลดาพยายามสะบัดแขนที่ถูกยึดไว้

“ปล่อยสิ! บอกให้ปล่อย! พวกคุณไม่มีสิทธิ์มาจับตัวฉันนะ!” มนลดาพยายามดิ้นรน

ในระหว่างที่เธอต่อสู้ขัดขืนอย่างสุดกำลัง เสียงอันคุ้นเคยที่เธอคิดว่ากำลังหลับใหลอยู่บนเตียงก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะ ทุกคำพูดที่ออกมานั้นเต็มไปด้วยความเยือกเย็นที่ชวนให้ขนลุก

“ชาโด้ ไททัน ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นจากทางด้านหลัง สิ้นเสียงบอดี้การ์ดทั้งสองปล่อยตัวมนลดาตามคำสั่ง

“ครับนาย” มนลดากำลังจะหันหลังกลับอย่างรวดเร็วเพื่อหลบหนี แต่ทว่าปลายทางของเธอกลับถูกปิดกั้นไว้ด้วยร่างสูงใหญ่ของเดวิด ที่ยืนอยู่ตรงหน้า

“พวกแกสองคน ไปได้แล้ว” บอดี้การ์ดทั้งสองโค้งคำนับก้มหน้าลง แล้วเดินจากไปตามคำสั่งของเจ้านาย

“มนลดา...คุณจะไปไหน” เสียงเข้มของเขาเอ่ยถาม ดวงตาคมกริบจ้องมองมาราวกับจะมองทะลุเข้าไปในจิตใจของเธอเสียให้ได้

เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความสับสนและหวาดกลัว ใบหน้าของเขานิ่งเรียบจนเธอไม่สามารถอ่านอารมณ์ใดๆ ได้เลย แต่ความรู้สึกของมนลดาที่ถูกเขาจับได้นั้นก็ทำให้เธอรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย

“ฉัน!!!..ฉัน!!! จะกลับบ้านค่ะ” มนลดาตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เธอก้มหน้าลงต่ำ

“จะกลับบ้านทำไมตอนนี้!!!” เดวิดถามด้วยความเป็นห่วง

“แต่งานของคุณยังไม่เสร็จ และคุณก็ยังไม่ได้ค่าตัวเลยเลยนี่” เขาถามด้วยสีหน้าจริงจัง

“ฉัน!!!...ฉัน!!! ไม่ต้องการมันแล้วค่ะ” เสียงของเธอติดขัด จนแทบจะฟังไม่รู้เรื่อง ดวงตาเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาที่พร้อมจะไหลออกมา เมื่อเธอคิดถึงเหตุผลที่จะต้องหนีไปจากเขา...

“ทำไมล่ะ คุณไม่อยากได้เงินไปเป็นค่ารักษาคุณย่าแล้วเหรอ!” คำพูดของเดวิดราวกับมีดคมกริบที่กรีดลงบนหัวใจของเธอ สิ้นเสียงเขาก็รีบก้าวเข้ามาประชิดตัวเธออย่างรวดเร็ว ก่อนจะคว้ามือเรียวบางของเธอไว้แน่นแล้วออกแรงจูงเธอกลับไปที่ห้องนอน

“คุณจะพาฉันไปไหนคะ” เธอถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ หัวใจเต้นระรัวด้วยความกลัว

“คุณยังทำหน้าที่ของตัวเองไม่เสร็จเลย” เขากระซิบเสียงแหบพร่าที่ข้างหู ก่อนจะตัดสินใจอุ้มเธอขึ้นแนบอกแกร่งอย่างนุ่มนวล มนลดาตกใจจนต้องรีบยกมือขึ้นคล้องคอของเขาไว้ตามสัญชาตญาณ

“คุณคิดว่าผมอยากได้ตัวคุณแค่ครั้งเดียวหรือไง...หืมม์!!!” เดวิดพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรักใคร่ เขาอุ้มเธอก้าวเดินไปตามทาง ในที่สุดก็มาถึงห้องนอนที่เต็มไปด้วยความทรงจำที่ยังคงตราตรึงอยู่ในใจของเธอเมื่อครู่

“คุณเดวิด ได้โปรดเห็นใจเถอะค่ะ ฉันบอกคุณไปตั้งแต่แรกแล้ว ว่าฉันรับแค่งานนี้งานเดียว” เธออ้อนวอนเมื่อเขากอดเธอเอาไว้แน่น มือเรียวบางพยายามแกะมือหนาที่รัดเอวคอดกิ่วออก แต่มันก็ช่างแน่นเหลือเกิน นิ้วของเธอไม่มีแรงจะทำเช่นนั้นได้

“ใช่!! แต่ยังไม่ทันจบงานเลย คุณก็จะหนีผมไปซะแล้ว” เขาตอบกลับอย่างไม่ลดละ ดวงตาคมกริบจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ ราวกับจะสะกดให้เธอไม่มีทางหนีไปจากเขาได้อีก

“ปล่อยฉันเถอะค่ะ ฉันไม่ทำงานนี้แล้ว”

“คุณไม่มีสิทธิ์ต่อรองกับผม...มนลดา” เขาประคองร่างของเธอนอนลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา ก่อนจะโน้มตัวลงไปจุมพิตที่ริมฝีปากอิ่มของเธออย่างอ่อนโยน แต่ยังคงแฝงไปด้วยความเร่าร้อนเหมือนทุกครั้ง

“เห็นใจฉันเถอะค่ะ ฉันไม่อยากทำให้คุณย่าเสียใจ ฉันไม่อยากให้คุณย่ารู้ว่าฉันขายตัวให้คุณ” มนลดาตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

“คุณเดวิด...ช่วยกรุณาปล่อยฉันไปเถอะค่ะ” เธอขอร้องอ้อนวอน เดวิดยิ้มเยาะ

“ถามจริง!!!...คุณไม่คิดจะรักษาคุณย่าแล้วเหรอ!”

“นั่นมันเรื่องของฉันค่ะ และฉันก็บอกคุณแต่แรกแล้วนี่คะ ว่าฉันรับแค่งานนี้งานเดียว”

“ใช่งานเดียว!!! แต่มันจะต้องไม่ใช่ แค่ครั้งเดียวแบบนี้!!!”

“นี่คุณหมายความว่ายังไงคะ” คิ้วของเธอขมวดมุ่น ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความสงสัย ในหัวคิดย้อนไปถึงเรื่องที่ได้ตกลงกับเอมมี่ก่อนหน้านี้ ว่าเธอจะขอรับแค่งานนี้งานเดียว!

“คุณก็รู้ผมโอนเงินให้โมเดลลิ่งของคุณหลักล้าน เพื่อจ้างคุณมาเป็น เมียเช่า!” เสียงทุ้มต่ำของเดวิดเอ่ยขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด

“เมียเช่า!!!” มนลดาทวนคำอย่างตกตะลึง ใบหน้าซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด

“ก็ใช่ไง” เขากล่าวยืนยัน

“แต่เราไม่ได้ตกลงกันแบบนี้นะคะ!” มนลดากล่าวเสียงสั่นด้วยความหวาดกลัว

“คุณไม่มีสิทธิ์ต่อรองกับผม...มนลดา” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยอำนาจที่ยากจะขัดขืน

“ขอร้องเถอะค่ะ คุณเดวิด ปล่อยฉันเถอะ” เธอกล่าวอ้อนวอนราวกับจะร้องไห้

“ผมบอกให้คุณเรียกผมว่าไง...หืมม์!!” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เข้มขึ้น

“คุณเดฟ...ปล่อยฉันเถอะค่ะ” เธอพยายามเอ่ยชื่อที่เขาต้องการให้เธอเรียก และทำทุกอย่างเพื่อเอาใจเขา แต่เดวิดก็ไม่ยอม