ตอนที่1 เด็กกำพร้า

"ฮื่อแม่จ๋าพ่อจ๋าอยู่ไหน มะลิคิดถึงฮื่ออือฮึกฮื่อออ"

"นี่เสียงเด็กที่ไหนมาร้องอยู่แถวนี้แม่จัน" คุณยายมาลีถามแม่บ้านคนสนิทของเธออย่างสงสัยเพราะว่าถ้าเป็นเสียงของ เหล่าหลานชายของหล่อนคงเป็นไปไม่ได้เพราะพวกเขาบินไปหาพ่อของพวกเขาที่อเมริกากันหมดแล้ว

"เด็กค่ะคุณนาย! เดินร้องไห้อยู่ทางเข้าไร่นะคะ" จันวิ่งออกไปดูแล้วรีบกลับมารายงานสิ่งที่เห็นให้เจ้านายรับรู้

"ไปพามาหาฉันซิปล่อยให้เดินร้องไห้อยู่กลางแดดเปรี้ยงๆ เดี๋ยวก็เป็นลมเป็นแล้งไปหรอก" นางพูดด้วยน้ำเสียงกังวล

"มาแล้วค่ะ" จันจูงมือเด็กผู้หญิงใส่เสื้อเก่าขาดถือตุ๊กตาหมีตัวเก่าสีซีดดำเข้ามาในห้องรับแขกที่หล่อนนั่งอยู่ เด็กสาวยังไม่หยุดสะอื้นจากการร้องไห้

"ทำไมหนูมายืนร้องไห้อยู่หน้าไร้ของคุณยายละค่ะลูกแล้วพ่อแม่หนูไปไหนละลูกหรือหลงทาง" คุณยายมาลีพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแล้วอุ้มเด็กน้อยผอมบางเข้ามานั่งบนตักของนาง

"พ่อแม่หนูตายหมดแล้วค่ะ หนูอยู่คนเดียวเดินมาเรื่อยๆฮึกฮื่อ" คุณยายมาลีตกใจมากเมื่อเด็กไว้7ขวบบอกว่าไม่มีพ่อแม่

"แล้วญาติพี่น้องหนูละลูก" คุณนายมาลีคิดว่าถ้าเด็กน้อยไม่มีพ่อแม่ก็น่าจะมีญาติพี่น้องที่ดูแลแก

"ไม่มีหรอกค่ะคุณยายหลังจากพ่อแม่หนูตายหนูก็ไม่มีบ้านไม่มีข้าวกิน หนูโดนคนใจร้ายไล่ออกจากบ้านเขาบอกว่าฮึกพ่อแม่ฮึกฮื่อเป็นหนี้เขาทีแรกเขาจะจับหนูไปเป็นขอทานฮึกฮื่อหนูพยายามวิ่งหนีแล้วหนูก็เดินตามทางมาเรื่อยๆ ข้าวก็ไม่ได้กินมา3วันแล้วจนพี่สาวคนนั้นพาหนูเข้ามาในนี้" พูดแล้วก็ชี้นิ้วไปทางจันที่พาเธอเข้ามาในบ้านหลังนี้เด็กน้อยพูดไปกั้นเสียงร้องไห้และสะอื้นไปด้วยทำเอาคุณยายมาลีถึงกับน้ำตาคลอเบ้าตาด้วยความสงสารและความเอ็นดูนางจึงตัดสินใจอุปการะเลี้ยงดูเด็กน้อยเอาไว้ในฐานะหลานสาวคนหนึ่ง

"โอ๋ไม่ต้องร้องนะลูกต่อไปนี้หนูจะมียายเป็นคนเลี้ยงดูแลหนูเองต่อไปนี้หนูคือหลานยายนะลูก"

7 ปีผ่านไป

"หนูมะลิ คุณนายให้มาตามไปพบกับลูกสาวและหลานๆ ของคุณยายค่ะ เดี๋ยวทางนี้พี่จันทำต่อเองนะไม่ต้องเป็นห่วง"

"ขอบคุณนะคะพี่จันสุดสวยของหนูมะลิ"เด็กสาวกำพร้าในวันนั้นผ่านมา7ปีเธอคือหนูมะลิผู้น่ารักของไร้กุหลาบมาลีแห่งนี้ทุกคนต่างให้ความรักและเอ็นดู เด็กน้อยที่โตกำลังจะเป็นสาว เด็กน้อยนอกจากจะว่านอนสอนง่ายแล้วยังปากหวานขี้อ้อนใครเจอลูกอ้อนของเธอเข้าไปต้องยอมทำตามเด็กน้อยผู้นี้ทุกอย่างแล้วมะลิก็เดินออกจากห้องครัวไปห้องรับแขกของบ้านหลังนี้ เด็กน้อยเดินอย่างเรียบร้อยเข้าไปในห้องรับแขกที่ตอนนี้เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของคุณยายมาลีและของลูกหลานคุณนาย

"มานี้แม่มะลิเข้ามานั่งข้างยาย ยายจะแนะนำให้รู้จักพี่ๆ" คุณยายมาลีบอกเด็กสาวแล้วก็เริ่มแนะนำหลานชายของนาง

"นี่คือพี่เอ็มเป็นแฝดพี่ ส่วนพี่เอ็นเป็นแฝดน้องและพี่แอลน้องชายคนสุดท้องแต่พี่แอลก็อายุเยอะกว่าหนูมะลิต้องเรียกว่าพี่แอลนะลูก"

"สวัสดีค่ะพี่แอล พี่เอ็น พี่เอ็ม" เด็กน้อยยิ้มกว้างให้พี่ๆ คนใหม่ของเธอ

"ครับน้องสาวคนใหม่" พี่เอ็นที่นิสัยขี้เล่นเลยทำความคุ้นชินกลับน้องสาวคนใหม่อย่างรวดเร็ว

"สวัสดีหนูมะลิ" พี่แอลยิ้มให้เด็กน้อยยิ้มกว้างตอบ

"สวัสดีหนูชื่อมะลิ" เสียงนิ่งสั่นด้วยความไม่มั่นใจของเด็กน้อยเอ่ยขึ้นด้วยสายตาที่จ้องหน้าไม่กะพริบ

"หนูมะลิออกไปเดินเล่นกับพวกพี่ดีกว่าปล่อยให้ผู้ใหญ่คุยกัน" พี่เอ็นที่ชวนมะลิและพี่ชายน้องชายของเขาออกไปจากห้องรับแขก

"หนูมะลิเรียนอยู่ชั้นไหนแล้วครับ" พี่เอ็นถามขึ้นเมื่อเด็กหนุ่มทั้งสามและเด็กสาวเพียงหนึ่งเดียวมานั่งกันที่โต๊ะศาลา หน้าบ้านอันร่มรื่นที่เต็มไปด้วยดอกไม้และต้นไม้ที่ให้ร่มเงาพร้อมลมเย็นจากธรรมชาติ

"ตอนนี้หนูมะลิเรียนอยู่ม.2แล้วค่ะพี่เอ็น" แล้วเด็กน้อยก็ยิ้มรับเมื่อพี่เอ็นกับพี่แอลชวนเธอคุยแต่คงจะมีแต่พี่เอ็มที่เอาแต่นั่งคุยโทรศัพท์กับใครชักคนโดยไม่สนใจพวกเราเลยชักนิด