บทที่ 7

THE ILLUSION OF LOVE มารยายั่วรัก

Chapter 7

ความอดทนขาดลงทันที คราวนี้จะต้องสั่งสอนซะบ้าง ณัฐภัทรหมุนเก้าอี้ออกมาด้านข้างก่อนจะลุกขึ้นเผชิญหน้าสวยที่ยิ้มให้ ดึงจิรภาณินท์เข้ามาแนบชิดพร้อมโน้มตัวลงประจบจุมพิตเล็กทันที

หญิงสาวทำอะไรไม่ถูกเมื่อถูกจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว เธอรีบเม้นปากเข้าหากันเพื่อไม่ให้เขารุกราน ทว่าเริ่มขาดอากาศหายใจ ยกมือทุบอกแกร่งและเผยอปากเพื่อรับอากาศแต่นั้นเป็นโอกาสดีที่เขารุกล้ำได้สำเร็จ ความชำนาญและการจูบแบบมีชั้นเชิงทำให้จิรภาณินท์เผลอปล่อยตัวไปชั่วขณะ

“อื้อ”

ริมฝีปากเขาไล้ไปตามแก้มนวลเมื้อพอใจกับความหวานที่เขาชื่นชม มืออีกข้างเริ่มเลือนไปตามสะโพกหญิงสาว

“อยากจะยั่วผมต่ออีกไหม” ณัฐภัทรถามพลางเม้นริมปากที่ต้นคอจนเป็นรอยแดง มือเลื่อนจากสะโพกขึ้นมาอยู่ที่เนินอก หยอกล้อเพื่อแกล้ง

“ยะ ... หยุด” 

“ตอบไม่ตรงคำถามหรือว่า...”

“ไม่ ! ไม่ยั่วแล้ว !”

ณัฐภัทรยิ้มพลางสำรวจใบหน้าสวยอีกครั้ง แล้วกระซิบข้างที่หูด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ลิปสติกคุณเลอะปากหมดแล้ว ทาใหม่ด้วย”

หญิงสาวก้มหน้าลงซ่อนความเขินอายทำอะไรไม่ถูก เธอรู้สึกอึดอัดเมื่ออยู่กับเขา จึงตัดสินใจที่จะเดินออกจากห้องไปด้วยความรู้สึกสับสนที่ก่อขึ้นในใจกลายเป็นว่าเธอกำลังจะเผลอใจให้กับเขาเสียเอง

หลังจากประตูห้องทำงานปิดลง ชายหนุ่มดึงสติของตนกลับมา เขายกมือขึ้นปิดปาก

“ บ้าเอ๊ย !” ณัฐภัทรสบถออกมาอย่างหัวเสีย นี่ทำอะไรลงไป กำลังเผลอใจไปกับผู้หญิงที่เพิ่งรู้จักกัน ไม่ใช่...ไม่มีทางเป็นไปได้ เขาส่ายหน้าพร้อมหลับตาลงเพื่อดึงสติกลับคืนมา

ไม่ได้ ! เขาจะผิดสัญญาที่ให้ไว้กับพิศชามนต์ไม่ได้ !

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ชายหนุ่มลืมตาขึ้นก่อนเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะกดรับและแนบที่หู

               “ท่านประธานครับ วันนี้มีนัดพบลูกค้า ตอนบ่ายสองโมงครับ”

“วันนี้อย่างงั้นหรอ งั้นนายไปแทนแล้วกัน” ชายหนุ่มสั่ง    

“คือลูกค้าคนนี้เป็นเสี่ยใหญ่เจ้าของผับครับ เขาต้องการ เออ...” น้ำเสียงปลายสายพูดด้วยความกังวล ชายหนุ่มถอนหายใจออกมา

“ฉันเข้าใจแล้ว งั้นเดี๋ยวนายเอารายละเอียดมาให้ฉันด้วย”

“ครับ ท่านประธาน”

“ขอบใจมาก”

ณัฐภัทรวางโทรศัพท์ลงเอนตัวผิงผนังเก้าอี้ด้วยความว้าวุ่นใจ

ทางด้านของจิรภาณินท์หลังจากเดินเข้ามาให้ห้องน้ำ ก็เอาแต่มองตัวเองในกระจกยกมือขึ้นแตะริมฝีปากนึกถึงสัมผัสเมื่อครู่ ไม่คิดว่าจะกล้าจูบจริง เขาอันตรายเกินไปแล้ว

“ก็แค่งาน ต้องใจแข็งไว้ ” เธอพูดปลอบใจตัวเอง

ประตูห้องน้ำเปิดออกพนักงานสาวสองคนเดินเข้ามาหญิงสาวเก็บ

ของเข้าในกระเป๋าพร้อมกับเดินเข้าห้องน้ำไปด้วยความว้าวุ่นใจ เดินกลับมาที่ห้องทำงานอีกครั้ง คราวนี้ไม่แม้แต่กล้าสบตาชายหนุ่มสักนิด

“จิรภาณินท์” คนถูกเรียกสะดุ้งขึ้นก่อนรีบหันไปมอง

“คะ” หญิงสาวขานรับขณะที่เขาลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานเดินมาหา

“วันนี้ผมมีนัดกับลูกค้าตอนบ่ายสอง คุณต้องไปกับผมด้วย”

ณัฐภัทรโน้มใบหน้าลงมาหา เธอจึงรีบเบี่ยงถอยอย่างทันที

“แค่นี้ใช่ไหมคะ” เขายิ้มที่มุมปาก ยังคงเดินเข้ามาใกล้ตัวเรื่อย ๆ จนเธอติดชิดกับขอบโต๊ะทำงาน

“ไม่ยั่วผมแล้วหรือไง” ณัฐภัทรถามขึ้นอีกครั้ง

“คุณกำลังหลงรักฉันใช่ไหมคะ” เธอถามพร้อมฝืนยิ้มให้ขณะที่มือเริ่มเลื่อนไปตามเสื้อของเขาอีกครั้ง 

อดทนไว้

ณัฐภัทรมองสำรวจใบหน้าสวยใกล้ ๆ ดวงตาสวยกะพริบมองก่อนเบี่ยงใบหน้าหลบรู้ว่ายังถูกจ้องอยู่ เวลาเนินนานมากไปจนบุคคลที่สามเคาะประตูเดินเข้ามา

“ท่านประธานครับ เออ...” เปมทัตอึ้งจนตาค้างอ้าปากวอ เอกสารที่ถืออยู่ในมือร่วงหล่นไปที่พื้น

ณัฐภัทรรีบผละออกจากหญิงสาว เบี่ยงหน้าหลบสายตาของเปมทัตพลางข่มความรู้สึกเอาไว้ภายใต้สีหน้าที่เรียบนิ่ง ก่อนเดินออกมาตรงกลางห้องทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“เออ...” เปมทัตพูดไม่ออก

“มีอะไร” ณัฐภัทรยังคงแสดงสีหน้านิ่ง

“เออ... ผมมาขัดจังหวะเจ้านายหรือเปล่าครับ”

คำถามที่ทำให้ชายหนุ่มเขม่งจ้องด้วยความไม่พอใจ

“มีอะไร”

“ผมเอาเอกสารที่จะต้องพบลูกค้ามาให้ครับ”

เปมทัตเดินเข้าไปพร้อมยืนแฟ้มเอกสารส่งให้ 

ณัฐภัทรเอื้อมมือไปรับ เปิดอ่านรายละเอียดดู เป็นลูกค้าที่ไม่อยากจะร่วมธุรกิจด้วยจริง ๆ ถ้าไม่ติดว่ามีเงินจ่ายมากมายคงไม่รับเช่นกัน

ชายหนุ่มปิดแฟ้มเอกสารลงพร้อมเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้ง

“ฉันเข้าใจแล้ว ขอบใจนายมาก”

“ครับ” เปมทัตตอบ เขายังคงยืนยิ้มให้กับชายหนุ่มผู้เป็นเจ้านาย ใจอยากจะถามว่าหญิงที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือใคร...แต่กลัว...ไม่ถามดีกว่าให้ท่านประธานตอบเอง

“นายไปทำงานได้แล้ว” เปมทัตยังคงยืนนิ่ง เขาเหล่สายตาเหมือนจะบอกให้เจ้านายรู้ว่าผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือใคร

จิรภาณินท์ปรับสีหน้าที่เขินอายซ่อนเก็บไว้ พร้อมยิ้มออกมา เป็นทางดีถ้าจะกระจายข่าวให้ทั่วบริษัทรู้ซะเลย ว่าแล้วหญิงสาวเดินเข้าไปหาชายหนุ่มที่ยืนอยู่ ก่อนจะสอดมือไปควงแขนเขาทันที

“พี่ภัทรคะ” น้ำเสียงและการเรียกเปลี่ยนไปทำให้เขาอึ้งไปชั่วขณะ

“เออ...แฟนท่านประธานเหรอครับ”เปมทัตถาม

ชายหนุ่มดึงสติกลับมาและรีบตอบทันที “ไม่ใช่”

“ก็อีกหน่อยไม่แน่ค่ะ คือพี่ภัทรให้ณินท์มาเป็นผู้ช่วย” หญิงสาวตอบพร้อมหันไปยิ้มหวานให้กับชายหนุ่ม

“ผู้ช่วย ?” เปมทัตถึงกับงง เพราะตั้งแต่เขาทำงานมาเจ้านายของเขาไม่เคยจ้างผู้ช่วยผู้หญิงสักคน

“ค่ะ ผู้ช่วย” เธอหันไปยักคิ้วแกล้งชายหนุ่มก่อนจะยิ้มหวาน

“ผู้ช่วยคลายเหงาค่ะ” ณัฐภัทรมองใบหน้าสวยด้วยความไม่พอใจ แต่นั้นก็ต้องทำให้เขาข่มเก็บอารมณ์เอาไว้ก่อน

“ครับ” เปมทัตยิ้มรับ มองหญิงสาวใบหน้าสวยที่ยืนข้างเจ้านาย ก่อนเดินออกจากห้องไปโดยไม่กล้าถามอะไรอีก

เมื่อเปมทัตออกจากห้องไป หญิงสาวรีบปล่อยแขนณัฐภัทรอย่างรวดเร็ว พร้อมหมุนตัวเดินหมายจะกลับไปนั่งที่โต๊ะตามเดิม แต่ทว่าคนถูกยั่วกลับคิดจะสั่งสอนแม่แมวยั่ว จึงเอื้อมมือคว้าต้นแขนของเธอแล้วดึงให้เซกลับมาอยู่ในอ้อมกอด

“คุณณัฐภัทร !”

หญิงร้องด้วยความตกใจเมื่อเขาลมหายใจจรดอยู่ที่ต้นคอ

“ไม่ผมเรียกว่าพี่ภัทรแล้วหรือไง” 

จิราภาณินท์สะดุ้งขึ้นเมื่อมีอีกข้างของชายหนุ่มสัมผัสที่สะโพก

“ก็...”

ชายหนุ่มรอฟังคำตอบอย่างตั้งใจ ทว่าเธอแทบทำอะไรไม่ถูกเพราะถูกรุกล้ำเข้ามาแบบนี้

“ก็...ถ้าคุณอยากให้ฉันเรียกฉันก็จะเรียก !” เธอตอบเสียงแข็งและรีบสะบัดออกจากอ้อมกอด แต่ณัฐภัทรยังรั้งไว้ไม่ปล่อย กระซิบที่ข้างหูของเธอด้วยความรู้สึกที่แทรกเขามาโดยไม่รู้ตัว

“เรียกสิ”

“เออ...”

ณัฐภัทรมองใบหน้าสวยตรงด้านข้าง เขาเผลอยิ้มออกมา ใจเขากำลังสั่นไหวไปกับแม่แมวยั่วแล้วจริง ๆ ใช่ไหม ?

“พี่...ภัทร” จิรภาณินท์พูดเบา ๆ แต่คนฟังนั้นหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ พอตั้งสติได้ก็รีบปล่อยคนตัวเล็กเป็นอิสระ ใบหน้านิ่งขรึมที่ไม่สอดคล้องกับความว้าวุ่นใจราวกับพายุในตอนนี้ ยิ่งทำให้เขาหวาดกลัวตัวเอง...บ้าจริง ไม่ควรเล่นตามน้ำเธอเลย !

เวลาผ่านไปจนกระทั่งเกือบเที่ยงชายหนุ่มชำเลืองมองหญิงสาวที่นั่งก้มหน้าพิมพ์เอกสารไม่มีท่าทีจะหยุด พลางผ่อนลมหายใจออกมา ก่อนลุกขึ้นเดินตรงมาที่โต๊ะทำงานของเธอ

จิรภาณินท์เงยหน้าขึ้นมามอง “คุณณัฐภัทรมีอะไรหรือเปล่าคะ”

“ผมจะชวนคุณออกไปทานข้าวแล้วไปพบลูกค้า”

“ค่ะ” หญิงสาวขานรับพร้อมกับเก็บของบนโต๊ะอย่างรีบเร่ง เมื่อรู้ว่าชายหนุ่มยืนรอเธออยู่ 

“เรียบร้อยแล้วค่ะ”

เธอพูดพร้อมกับหยิบกระเป๋าสะพาย

“คุณช่วยหยิบเอกสารบนโต๊ะผมมาด้วย”

จิรภาณินท์พยักหน้ารับก่อนเดินไปที่โต๊ะทำงานเพื่อหยิบเอกสาร พอหมุนตัวกลับมาก็ตกใจเมื่อเห็นเขาโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้

“นี่ค่ะ”