บทที่ 2

วันนี้คิรานีมาเดินเล่นในสวนสาธารณะแห่งหนึ่งกับเพื่อนๆ เธอเจอเข้ากับเด็กผู้ชายตัวน้อยน่ารักคนหนึ่งกำลังเดินเล่นอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งดูแล้วคงจะไม่ใช่แม่ของเด็กแต่คงจะเป็นพี่เลี้ยงแน่ๆ เด็กน้อยเตะบอลด้วยเท้าน้อยๆคู่นั้น ลูกบอลที่ถูกเตะดันกลิ้งมาหยุดอยู่ตรงหน้าของคิรานีพอดี เธอจึงยื่นมือไปเก็บลูกบอลมาคืนให้กับเด็กชาย คนตัวน้อยไหว้ขอบคุณกลับมาอย่างน่ารักน่าเอ็นดู

"พวกแกกก น้องน่ารักมากๆเลย ตัวก็อวบอ้วน" พี่สาวต่างกรี๊ดกร๊าดชอบหนุ่มน้อยกันทุกคน

"ขาวมากด้วย พ่อกับแม่คงจะขาวมากๆแน่เลย"

"ลูกครึ่งก็อย่างงี้แหละแกหน้าตาดีทุกคนนั่นแหละ"

"จริงๆ" เสียงของกลุ่มสาวพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน คนตัวน้อยไม่ได้ให้ความสนใจกลุ่มพี่สาวแล้ว เขายังคงเตะบอลต่อไปเรื่อยๆ จนไปสะดุดก้อนหินเข้าให้จึงทำให้ล้มลงขากระแทกกับพื้นถนนเลือดออก คิรานีจึงรีบเข้าไปพยุงเจ้าหนูน้อยขึ้นมานั่งที่ม้านั่ง คนตัวน้อยร้องไห้โยเยด้วยความเจ็บปวด น้ำตาเม็ดเล็กๆหยดแล้วหยดอีก พี่เลี้ยงของเด็กน้อยทำอะไรไม่ถูกกลัวโดนเจ้านายว่าจึงเอ่ยถามหาร้านขายยากับหญิงสาว เพราะเธอไม่คุ้นชินกับบริเวณนี้มากนัก เมื่อโดนถามมาอย่างนั้นคิรานีเลยเสนอทางเลือกให้ไปทำแผลที่ร้านของเธอก็ได้ซึ่งอยู่ใกล้กว่าร้านขายยาซะอีก พี่เลี้ยงพยักหน้ายอมตกลง ทั้งหมดจึงยกโขยงกันไปร้านของพี่สาวเธอกันหมด

"สวัสดีคะ รับดอกไม้อะไรดีคะ อ้าวพี่นึกว่าลูกค้าซะอีก นั่งกันก่อนจ้ะ"

"พอดีเกิดอุบัติเหตกับหนุ่มน้อยคนนี้น่ะค่ะ นีเลยพามาทำแผลที่ร้านเรา จะได้ไหมคะพี่ริสา"

"ได้สิจ้ะ เดี๋ยวพี่ไปหยิบกล่องยามาให้นะรอแปบนึง รอแปบนึงนะครับ" เธอหันไปยิ้มหวานให้หนุ่มน้อย

"ไหนมาให้น้าดูหน่อยนะคะว่าเจ็บตรงไหนบ้าง" หญิงสาวสำรวจร่างกายของหนุ่มน้อย

"ตรงนี้ครับคุณน้า" เควินชี้ไปที่ขาของตน

"ว้าา แผลนิดเดียวเองไกลหัวใจนะครับ หนูชื่ออะไรครับ"

"เควินครับ"

"น้าชื่อคาริสานะครับ เรียกว่าน้าริสาก็ได้" หนุ่มน้อยพยักหน้ารับยิ้มๆ

"เจ็บไหมครับ น้าใส่ยาให้แล้วเดี๋ยวก็หายนะครับ"

"เจ็บครับ เควินเจ็บ" ตอนแรกก็ว่าจะหายเจ็บแล้ว แต่หนุ่มน้อยพอได้ยินน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยจากหญิงสาวคนเจ็บก็เลยขอออดอ้อนหญิงสาวหน่อย เควินแอคติ้งความเจ็บเต็มที่ ปกติหนุ่มน้อยแข็งแรงจะตายพี่เลี้ยงอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมครั้งนี้ถึงได้ดูแตกต่างออกไป

"โอ๋ๆ มาค่ะเดี๋ยวน้าเป่าๆให้นะคะ น้าเป่าแปบเดียวก็หายเจ็บแล้ว" คนตัวน้อยเมื่อได้รับความอ่อนโยนกลับมาก็ถึงกับซึ้งใจ ออดอ้อนหญิงสาวมากขึ้นไปกว่าเดิมเป็นเท่าตัว

"ขอบคุณนะครับน้าริสา เควินชอบน้าริสามากเลยครับ" เควินยังคงซบที่อกของเธอไม่ห่าง

"หืมมม เจอกันครั้งเดียวชอบกันแล้วหรอครับ ระวังถ้ามามี๊ตัวจริงหนูรู้ว่ามาชอบสาวๆจะว่าเอาได้นะเนี่ย"

"ผมไม่มีมามี๊ครับ มามี๊ไปสวรรค์นานแล้ว" หนุ่มน้อยทำหน้าเศร้า

"อ้าว น้าขอโทษนะครับที่ถามแบบนี้ น้าไม่ได้ตั้งใจ" เธอไม่คิดว่าคำถามของเธอจะทำให้หนุ่มน้อยต้องเสียน้ำตา

"ไม่เป็นไรครับ เควินชินแล้ว" โถ่เด็กตัวแค่นี้จะมาชินกับการขาดแม่ซึ่งที่จริงแล้วมันเป็นเรื่องใหญ่มากเลยทีเดียว ปัญหานี้มันก่อให้เกิดปัญหาสังคมในอนาคตได้เลยนะ เธอสงสารเควินจับใจ จึงดึงเควินมาไว้ในอ้อมกอดของตน เควินตอนแรกแม้จะตกใจแต่ต่อมาหนุ่มน้อยก็รู้สึกอบอุ่นใจอย่างไรบอกไม่ถูก อ้อมกอดใครก็ไม่เหมือนกับของน้าริสาซึ่งถ่ายทอดความจริงใจส่งมาให้น้องเควินได้รับรู้

"เควินเป็นลูกผู้ชายแผลแค่นี้ต้องทนให้ได้นะครับ ไกลหัวใจมากนะรู้ไหมครับ"

"ครับ เควินจะทนให้ได้นะครับ"

"ดีมากครับคนเก่งของน้า เป็นเด็กดีน่ารักจริงๆ" เธอคิดว่าเธอหลงเสน่าห์คนตัวน้อยซะแล้ว

"ดิฉันขอพาคุณหนูกลับก่อนนะคะ เดี๋ยวคุณผู้ชายมารับแล้วไม่เจอจะว่าเอาได้คะ"

"จ้ะๆ ไปกันเถอะ บ๊ายบายนะครับเควิน เดินระวังๆนะครับ"

"คร๊าบ บ๊ายบายครับน้าริสา บ๊ายบายครับพี่ๆ"

"บ๊ายบายจ้า" พี่ๆประสานเสียงบอกกลับไป จากนั้นพี่เลี้ยงก็พาเควินมารอคุณพ่อมารับตรงที่เดิม รอไม่นานคนเป็นพ่อก็มารับ