บทที่ 1

ณ บริษัท คาริโอเซนเตอร์พีท

"คุณคาริโอคะ มีแขกมาขอพบค่ะ" เลขาสาวรีบมาบอกเจ้านายเพราะสาวสวยที่รออยู่ด้านนอกต้องแผงฤทธิ์แน่ๆถ้าเธอยังชักช้าไม่รีบพาเธอเข้าไปหาชายหนุ่มด้านใน

"ครับ ให้เข้ามาได้" พอเขาอนุญาตสาวสวยก็พุ่งตัวเข้ามาทันที

"คาริโอขาาาาา จัสมินมาแล้วค่ะ คุณกำลังทำอะไรอยู่คะ" เธอถามเขาน้ำเสียงออดอ้อน

"กำลังคิดถึงคุณอยู่น่ะสิครับ" ผู้ชายเจ้าชู้อย่างเขามีหรือจะไม่บริหารเสน่ห์กลับไป

"แหม่ คุณนี่ปากหวานกับสาวๆจังเลยนะคะ เป็นแบบนี้กับทุกคนไหมนะ"

"แค่กับคุณเท่านั้นแหละครับคนดี" จากนั้นชายหนุ่มก็คว้าต้นคอของหญิงสาวเข้ามาใกล้แล้วก็ฟัดกันนัวเนียกับจัสมิน โดยไม่สนใจอะไรอย่างอื่นอีก

"ว๊ายย ขอโทษค่ะ พอดีเอาดอกไม้ที่สั่งมาส่งค่ะ" หญิงสาวรีบยกมือข้างที่ว่างปิดหน้าเพราะไม่อยากเห็นอะไรที่ไม่สมควรจะเห็น

"ทำไมไม่รู้จักเคาะประตูครับ" เขาตำหนิเธอเสียงเข้ม

"ดิฉันเคาะแล้วค่ะ แต่ไม่มีใครตอบรับดิฉันเลย ดิฉันเลยเปิดประตูเข้ามาด้านในเลยเพราะดิฉันก็ยังต้องไปส่งดอกไม้ที่อื่นๆอีก ขอโทษค่ะ วางไว้ตรงนี้นะคะ" หญิงหมุนตัวเดินออกไปทันที ชายหนุ่มหงุดหงิดใจเป็นอย่างมากที่ถูกขัดจังหวะเข้า เขาลุกขึ้นไปหยิบดอกไม้ส่งให้กับจัสมิน พร้อมบอกกับเธอว่า "ดอกไม้สำหรับคนสวยครับ วันนี้ผมหมดอารมณ์แล้วคุณกลับไปก่อนนะครับเอาไว้เราค่อยนัดกันใหม่วันหลังนะครับ"

"อ้าว คาริโอคะ ไม่นะคะ จัสมินทำให้คุณใจเย็นได้นะคะ อย่าอารมณ์เสียเพราะยัยป้าคนเมื่อกี้เลยนะคะ"

"คำไหนคำนั้นไงครับ ผมบอกให้กลับก็คือต้องกลับ" เขาตอบกลับน้ำเสียงราบเรียบ

"โอเคค่ะ แล้วเจอกันใหม่ก็ได้ค่ะ ขอบคุณสำหรับดอกไม้นะคะสุดหล่อของจัสมิน" เธอคว้าช่อดอดไม้แล้วก็เดินจากไปทันที เธอไม่อยากจะให้ชายหนุ่มอารมณ์เสียไปมากกว่านี้

ด้านหญิงสาวยังตกใจไม่หายที่ต้องมาเห็นอะไรอุจจาดตาแบบนี้ พวกเขาทำกันขนาดนั้นไม่ไปเปิดโรงแรมซะเลยละ คนหื่น สมัยนี้นี่มันเยอะจริงๆเลย เธอบ่นในใจแล้วรีบเดินออกมาจากบริษัทมุ่งหน้ากลับร้านดอกไม้ของเธอ คาริสาเปิดร้านดอกไม้มาได้หลายปีแล้วมีชื่อเสียงเป็นที่ยอมรับทั่วกัน ตามโรงแรมชื่อดังและบริษัทต่างๆมักจ้างให้เธอไปจัดบูธตกแต่งด้วยดอกไม้เป็นประจำ แต่เธอก็ไม่เคยเจอเหตุการณ์เหมือนอย่างวันนี้เลยสักครั้ง มันติดตาเธอจริงๆ เธอไม่รู้จะลบมันออกอย่างไร ไม่เอาๆอย่าไปคิดให้รกสมองเลยดีกว่าเธอเลยหันไปจัดดอกไม้ให้ลูกค้ารายอื่นต่อไปเพื่อที่จะได้ไม่นึกถึงชายหนุ่มขึ้นมาอีก หลังเลิกเรียนน้องสาวอย่างคิรานีก็เป็นเด็กดีตรงกลับมาที่ร้านของพี่สาวทันทีเผื่อจะมีอะไรที่เธอจะช่วยเหลือคนเป็นพี่ได้บ้าง แต่พี่สาวของเธอก็ปฏิเสธความช่วยเหลือจากเธอทุกที พี่สาวกลัวว่าเธอจะเหนื่อยแต่ไม่เคยนึกถึงตัวเองเลยว่าเหนื่อยแค่ไหน

"กลับมาแล้วค่ะ พี่ริสามีอะไรให้น้องช่วยไหม"

"ไม่มีอะไรแล้วละ หิวอะไรไหมมีขนมอยู่ในตู้นะ"

"ไม่หิวค่ะ เพิ่งทานข้าวกับเพื่อนมาเองค่ะ"

"งั้นก็แล้วไป คิรานีไปพักเถอะเรียนกลับมาเหนื่อยๆ"

"ไม่เหนื่อยเลยค่าาา น้องรักพี่ริสานะ ขอบคุณที่ดูแลหนูมาอย่างดีเลย"

"จ้าาา" เธอสวมกอดน้องสาว พี่สาวและน้องสาวกอดกันกลมด้วยความรักใคร่ เธอห่วงหาอาทรน้องสาวเสมอก็เพราะเธอมีกันอยู่แค่สองคนนี่ ยังไงก็ทอดทิ้งกันไม่ได้อยู่แล้ว