ตอนที่ 5

นั่นคือสิ่งที่ทำให้เธอไม่สบายใจที่สุด แม้ ‘ปริญญาตรีเกียรตินิยมอันดับ 1’ จะการันตีความรักดีของเธอ แต่ความห่วงใยจนเกินกว่าเหตุของแม่ก็ไม่ได้ลดน้อยลงเลย เพราะตั้งแต่เรียนจบ แม่ไม่ยอมให้เธอไปทำงานที่ไหน แม่ให้เธอช่วยงานที่เกสเฮ้าท์ด้วยเหตุผลว่าเธอต้องสานต่อธุรกิจนี้ ทั้งที่เธอขอ นั่นคืออีกสิ่งที่อึดอัด แม้จะอายุ 22 ปีแล้ว แม่ก็ยังล้อมคอกป้องกันเธอทุกทาง ไม่ยอมให้รอดพ้นสายตา ทั้งๆ ที่คำสัญญาที่ให้ไว้กับแม่ จวบจนวันนี้เธอก็ไม่เคยฝ่าฝืน

‘ห้าม! ข้ามไปฝั่งโน้นเด็ดขาด’

ห้ามแม้กระทั่งเหยียบย่างขึ้นไปบนสะพานข้ามโขง แม่กลัวว่าเธอจะไปหาใครทางนั้นใช่ไหม แต่แม่จะรู้ไหมว่ายิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ ยิ่งปิดกั้นเธอก็ยิ่งอยากรู้ ทุกอย่างเป็นแรงผลักดันให้เธอต้องรู้ให้ได้ ว่าความจริงคืออะไร แล้ววันนี้เธอจะต้องรู้ให้ได้

“พี่ดาวดูอะไรเหรอคะ”

“อุ้ย! เจ้าริช มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง ตกใจหมด”

‘ริชชี่’ คือเด็กหญิงลูกครึ่งยุโรปวัย 10 ปี ที่ไม่รู้ว่าเป็นชาติไหนกับแม่คนไทย เด็กหญิงที่คลอดออกมาในบ้านของเธอเพราะ นารินไปโรงพยาบาลไม่ทัน แม่ของเธอจึงตั้งชื่อเด็กหญิงตัวอ้วนกลมเหมือนหมูสีชมพูแต่มีหน้าตาสะสวยราวกับตุ๊กตานี้ว่า ‘ริชชี่’ ที่แปลว่า ‘ความร่ำรวย’ เพื่อเรียกโชคลาภให้กับเกสเฮ้าท์ เพื่อตอบแทนที่แม่ของเธอให้ความเมตตา

“แล้วพี่ดาวดูอะไรเหรอคะ”

เจ้าริชชี่พยายามชะเง้อมองไปข้างหน้าแต่ก็ถูกมือนิ่มๆ ของพี่สาวคนสวยปิดจนมิดไม่ให้เห็น

“ไม่ต้องยุ่ง! เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กไม่เกี่ยว แล้วมาทำไมกันเนี่ย ทำไมไม่กลับห้อง”

ดวงดาราหันมาใส่อารมณ์หงุดหงิด เพราะเห็นหน้าไอ้หมูอ้วนทีไรพานให้เธออยากจะกอดอยากจะฟัดทุกครั้ง แต่นี่ไม่ใช่เวลา เพราะถ้าเธอทำแบบนั้นมีหวังเสียงไอ้หมูตัวนี้คงดังไกลไปถึงหน้าร้านอาหารแน่

“อ้าว! ไหงพูดงี้ล่ะพี่ ก็พี่ดาวให้หนูมาหาไง หนูก็ทำตามคำสั่งแล้วไง ไม่บกพร่องสักนิ้ด...”

“เออใช่... ไอ้อ้วน เอางี้ ไปรอที่ห้องพี่ พี่ทำธุระก่อนเดี๋ยวตามไป”

ดวงดาราโบกไม้โบกมือไล่ ชะเง้อมองแม่เพราะต้องการตรวจสอบอีกครั้งให้แน่ใจ

“พี่ดาวทำอะไรอยู่เหรอ ใช้หนูช่วยมั้ย” เสียงน้อยๆ เอ่ยถาม พร้อมทำสีหน้าเจ้าเล่ห์

ดวงดาราหันมองไอ้หมูอ้วน ยิ้มกว้างราวกับเห็นสวรรค์ เมื่อความเจ้าเล่ห์ของริชชี่กับความคิดเฉียบแหลมของเธอบรรจบกันพอดี สิ่งที่คิดไว้ย่อมสำเร็จ

“อย่างนี้สิถึงจะเรียกว่าน้องพี่ดาว ไอ้หมูอ้วนของพี่”

โต๊ะทำงานสีทึมตั้งสงบนิ่งอยู่มุมห้องคือเป้าหมาย ดวงดาราเดินรี่ตรงไป จะไม่ปล่อยให้โอกาสดีๆ อย่างนี้หลุดมือไปแน่ รอยยิ้มปรากฏเมื่อค่อยๆ เลื่อนลิ้นชักออกแล้วพบว่าไม่ได้ล็อก ฝ่ามือว่องไวเริ่มค้นหาในสิ่งที่ต้องการ

ที่โคนบันไดบ้านนั้นไอ้หมูอ้วนริชชี่ทำทีเป็นนั่งเล่นตุ๊กตา ทั้งที่ดวงตากลมโตสีเขียวสุกใสคอยชำเลืองมองเจ้าของเกสเฮ้าท์ที่กำลังต้อนรับลูกค้าไม่วางตา เพราะหน้าที่ก็คือให้สัญญาณทันทีที่

‘คุณป้าเดือน’ เยื้องร่างออกมา

ดวงดาราปาดหลังมือที่ไรผม เวลาที่ผ่านไปบวกกับความตื่นเต้นทำให้เหงื่อกาฬพร้อมใจกันไหลออกมาจนชุ่ม เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนตามธรรมชาติถูกขมวดขึ้นเป็นปมเหนือท้ายทอย เผยความนวลเนียนของผิวเนื้อและลำคอระหง มือยังคงค้นหา ตามองสอดส่อง สมองประมวลในสิ่งที่เห็น แต่ก็ไม่พบ

เมื่อลิ้นชักที่โต๊ะทำงานไม่มีสิ่งที่เธอต้องการ ดวงดาราจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปที่ลิ้นชักหัวเตียง ทันทีที่เปิดออก หัวใจของเธอคล้ายจะเต้นผิดจังหวะ เพราะกล่องไม้ที่เห็นนั้นเธอคลับคล้ายคลับคลาว่าเมื่อคืนเห็นวางอยู่ข้างกายแม่ ดวงตาฉายความหวาดหวั่น ระแวง เผื่อมีใครโผล่เข้ามา ทั้งๆ ที่เจ้าริชชี่ยังไม่ได้ส่งเสียงให้สัญญาณด้วยซ้ำ

ไม่รอช้า ดวงดารารีบประคองกล่องไม้ใบใหญ่แต่ไม่หนักสักนิดออกมาวางข้างกาย หัวใจเต้นรัวเร็วขณะเปิดฝาด้วยคาดหวังว่าจะเจอสิ่งที่ต้องการ และเธอก็พบ ‘จดหมาย’ ปึกใหญ่ที่แม่เรียงซ้อนกันไว้อย่างเป็นระเบียบ แต่เธอจะทำอย่างไรต่อในเมื่อจดหมายทั้งปึกไม่มีฉบับไหนเลยที่ถูกเปิดอ่าน แล้วเธอจะดูเนื้อความในจดหมายได้ยังไง หากจะให้ถือวิสาสะเปิดอ่านเอง เธอก็ไม่กล้า

จดหมายทุกฉบับจ่าหน้าเฉพาะชื่อที่อยู่ของผู้รับ แต่ไม่มีชื่อที่อยู่ของผู้ส่ง หัวคิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันพยายามครุ่นคิด จดหมายเหล่านี้ไม่มีแม้ตราประทับจากไปรษณีย์ แต่เธอก็รู้ว่าทุกฉบับถูกส่งมาจากคนเดียวกัน เพราะลายมือที่ใช้จ่าหน้าซองนั้น ไม่ว่าจะฉบับเก่าสุดที่เนื้อกระดาษเปลี่ยนจากสีขาวจนออกสีเหลืองหม่น จนถึงฉบับล่าสุดที่เธอเห็นแม่กอดประคองแนบอกแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น ก่อนจะพูดคำที่ทำให้เธอสงสัยว่าเจ้าของจดหมายนี้อาจเป็นใครคนนั้น

‘พี่’ ตามน้ำเสียงสะอึกสะอื้นนั้นจะเป็น ‘พ่อ’ ที่เธอไม่เคยคิดว่ามีเหมือนกับใครๆ เขาหรือเปล่า

มือแบบบางจับพลิกซองจดหมายไปมาทีละซอง เพื่อหาสิ่งที่เธอจะสานต่อได้ และก็พบ ทว่าแว่วเสียงของแม่ที่เอ่ยทักไอ้หมูอ้วนกลับทำให้เธอสั่นไปทั้งร่างจนทำอะไรไม่ถูก มือหยิบปากกาจะจดข้อมูลก็สั่นเสียจนจดไม่ได้ ดวงตาหวาดระแวงมองบานประตู แม่ใกล้เข้ามา ในขณะที่เธอมีโอกาสเดียว