ตอนที่ 2

ดวงดารายังปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปในอดีต เธอไม่มีความทรงจำร่วมกับ ‘เขา’ คนนั้นเลยสักนิด มีเพียงความทรงจำว่า ‘ไม่เคย’ มีเขา แต่หากเลือกได้และทุกสิ่งเป็นไปตามที่เธอคิด ถ้าเขาเป็นเจ้าของจดหมายฉบับนั้นจริง เธอก็ขอให้นับแต่นี้ไปมีเขาคนนั้นเข้ามาในชีวิต และคงจะดีที่สุด หากความทรงจำครั้งใหม่จะมีพร้อมหน้า ‘พ่อ แม่ ลูก’

แต่หากไม่เป็นดังคิด เธอก็ยังอยากไปหา อยากไปเห็น แค่อยากรู้ว่า ‘เขา’ อยู่ดีมีสุขหรือเปล่า ทำไมไม่มาดูดำดูดีเธอกับแม่บ้าง หรือเขาไม่เคยคิดว่ามีเธอเป็นลูกอยู่ทางนี้อีกคน

“ดาว”

น้ำเสียงอ่อนโยนที่ดังขึ้นจากด้านหลังทำให้ดวงดาราสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ หันมาส่งรอยยิ้มสดชื่นให้กับคนที่รักเธอมากที่สุดในชีวิต

“คะแม่” ดวงดาราขานรับ พลางเดินเข้าไปกอดกระชับต้นแขนอุ่นๆ ของแม่ มองเสี้ยวหน้าสวยของแม่อย่างชื่นชม

แม่ในวัย 42 ปี แต่ยังดูสวยอยู่มาก ดูราวกับเป็นพี่สาวของเธอมากกว่าจะเป็นแม่ด้วยซ้ำ แม้จะมีชายหลากวัยขยันแวะเวียนกันมาขายขนมจีบ แต่แม่ก็ไม่เคยหวั่นไหว แม่ครองตัวเป็นโสดและเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวมาจนถึงวันนี้

ทุกครั้งที่เธอมองดวงตาเศร้าของแม่ เธอเคยคิดว่าแม่อาจพานพบความเจ็บช้ำจากเขาคนนั้นมามากมาย แม่จึงปิดกั้นตัวเองทั้งที่เธอไม่เคยขัดขวางหากแม่จะมีครอบครัวใหม่ แต่ภาพที่เห็นเมื่อคืนทำให้เธอได้คำตอบใหม่ นั่นคือ ถ้าเจ้าของจดหมายเป็นคนเดียวกับที่เธอคิด แม่อาจไม่ได้เจ็บช้ำเพียงอย่างเดียว แต่เป็นเพราะแม่ยัง ‘รัก’ เขาคนนั้นอย่างมากมายที่สุด

“แม่มีอะไรกับดาวเหรอคะ” ถามอย่างประจบ พลางซบศีรษะกับไหล่แบบบางของแม่

“ทำไมตื่นแต่เช้าล่ะลูก”

น้ำเสียงปรานีของ ‘เดือน’ เอ่ยถามลูก ก่อนจะขืนร่างงดงามออกห่าง เพื่อมองสำรวจว่าลูกสาวของเธอมีอะไรผิดปกติไปหรือเปล่า เพราะดวงดาราไม่เคยตื่นเช้าและออกมายืนเหม่อมองริมโขงแบบนี้

“เอ่อ... คือดาว”

อาการอึกอักกับขอบตาโรยของลูกคือคำตอบ

“ดาว! นี่อย่าบอกแม่นะ ว่ายังไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อคืนน่ะ ดาวเป็นอะไรหรือเปล่าลูก หนูไม่สบายตรงไหนบอกแม่สิ โธ่! แล้วมายืน ตากลมทำไมล่ะลูก ทำไมไม่นอนพัก ลูกทำไมเป็นอย่างนี้นะ” เดือนจับเนื้อจับตัวลูกสาว ถามปากคอสั่นด้วยความตกใจ ทั้งยังตำหนิที่ลูกออกมายืนตากลม แทนที่จะพักผ่อน

“แม่คะ ใจเย็นๆ ค่ะ ดาวไม่ได้เป็นอะไร”

“ไม่เป็นอะไรได้ยังไง เนี่ยตัวเย็นเจี๊ยบเลย ทำไมล่ะลูก หนูเป็นอะไรทำไมไม่บอกแม่”

“แม่คะ ดาวไม่เป็นอะไรจริงๆ ค่ะแม่”

ดวงดารากระชับฝ่ามือของแม่ที่แทบจะจับไปทั่วตัวเธอ เพียงคิดว่าเธอไม่สบาย น้ำเสียงและสีหน้าของแม่ก็แทบจะแบกความเจ็บปวดเอาไว้เสียทั้งหมด

“แล้วมีเรื่องกลุ้มใจอะไรถึงนอนไม่หลับ มีอะไรบอกแม่สิลูก เราก็มีกันอยู่แค่สองคนแม่ลูกเท่านั้นนะ ดาวปรึกษาแม่ได้ทุกเรื่องนะลูก แม่พร้อมจะให้คำปรึกษากับดาวอย่างดีที่สุด แต่ถ้าเรื่องไหนแม่ไม่รู้ แม่ก็จะไปหาถามจากคนที่รู้ให้ ไหนบอกแม่สิลูกว่าหนูเป็นอะไร แม่เป็นห่วงนะลูก”

น้ำเสียงร้อนรนปนสั่นไหวจะร้องไห้ เร่งเร้าให้เธอบอกเล่าเรื่องราวที่เป็นกังวล นั่นยิ่งทำให้ดวงดาราสะท้อนใจมากขึ้นไปอีก เธอเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของแม่ ถ้าเธอไม่อธิบายให้คลายใจ แม่คงกังวลไปตลอดทั้งวันแน่

“แม่คะ ใจเย็นๆ ค่ะ ดาวไม่ได้เป็นอะไรเลย แม่ดูสิคะ ดาวไม่ได้ปวดหัว ไม่ได้ตัวร้อน ดาวก็แค่ดื่มกาแฟเย็นมากไปหน่อยเท่านั้นเองค่ะ เลยตาค้างนอนไม่หลับทั้งคืน นี่พอเห็นว่าใกล้เช้า ดาวก็เลยขี้เกียจนอนต่อน่ะค่ะ ออกมาเดินเล่นสูดอากาศบริสุทธิ์ดีกว่า”

ดวงดาราพยายามอธิบายพร้อมจับมือของแม่มาสัมผัสเนื้อตัวของเธอ

“โธ่! ลูก ทีหน้าทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ แม่เป็นห่วง หนูไม่รู้เหรอว่าแม่ห่วงหนูที่สุด”

“ค่ะแม่ ทีหน้าไม่ทำแล้วค่ะ แต่ทีหลังทำไปแล้วนะ”

“ทะเล้นจริงเชียวลูก”

ท่อนแขนเรียวเสลาสวมกอดผู้เป็นแม่อย่างออดอ้อนก่อนจะซบใบหน้าลงกับอกอุ่นที่เธอรู้ว่าอุ่นมากมายเหลือเกิน และตอนนี้เธออยากให้อ้อมกอดนี้ถ่ายทอดความรักของเธอไปสู่แม่ อยากให้แม่รู้ว่าเธอเองก็รักแม่มากที่สุด ยังจำครั้งแรกที่เธอต้องแยกห้องนอนกับแม่ นั่นเป็นช่วงที่เธอไปอยู่หอตอนเรียนมหาวิทยาลัยปี 1 หลังจากนั้นไม่นานแม่ก็แยกห้องส่วนตัวให้กับเธอ

‘ต้องแยกกันนอนแล้วนะลูก แต่ก็ดีเหมือนกัน แม่จะได้ชิน ไม่งั้นถ้าลูกแต่งงานไป มีหวังแม่คงได้เข้าไปนอนในห้องหอด้วยแน่’

คำพูดติดตลกของแม่สวนทางกับดวงตาเศร้า เธอรู้ว่าแม่ต้องตัดใจมากมายแค่ไหนที่จะไม่ได้กอดเธอนอน ทั้งที่ความจริงแยกกันนอนแค่ตอนอยู่หอ กลับมาบ้านเธอก็นอนกับแม่เหมือนเดิมได้ แต่เธอก็ไม่ปฏิเสธ ยอมแยกห้องนอนกับแม่โดยดี เพราะอยากให้แม่ชินอย่างที่แม่บอกจริงๆ อยากให้แม่อยู่ได้หากว่าวันหนึ่งจะไม่มีเธออยู่ด้วย ไม่ใช่เพราะเธอจะมีครอบครัว แต่เป็นเพราะเธอมีจุดหมายในใจ มีแรงผลักดันที่อยากไปค้นหาความจริง เธอจึงต้องทำทุกทางให้แม่เข้มแข็ง ไม่อยากให้แม่ผูกติดอยู่กับเธอแบบนี้ แม่ต้องอยู่ได้หากต้องแยกจากกันชั่วเวลาหนึ่ง