ตอนที่ 6

4 ปีต่อมา...

“แพท วันนี้หนูเบลล์อยากกินบิงซู...” รินลดา เฮนเดอร์สัน

เด็กสาววัย 19 ปี เอ่ยออดอ้อนชายหนุ่มเฉกเช่นที่เคยทำเป็นประจำ วันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่แพทมารับเด็กสาวที่มหาวิทยาลัยหลังเลิกเรียน

“กินบ่อยเกินไปแล้วนะครับ ผมว่าวันนี้เราไป...” ยังไม่ทันทีชายหนุ่มจะได้พูดจบ เด็กสาวก็ชิงเอ่ยขึ้นก่อน

“ไม่เอา...หนูเบลล์อยากกินบิงซู ถ้าแพทไม่พาไปหนูเบลล์จะงอนๆ แพท” ว่าแล้วก็กอดอกเชิดหน้างอนๆ เบี่ยงออกไปมองนอกหน้าต่าง

ร้านบิงซู

สุดท้ายแล้วเขาก็ต้องพาคุณหนูตัวน้อยมาที่ร้านประจำของเธออย่างจำใจ แพทนั่งมองร่างเล็กของคุณหนูตัวน้อยที่กำลังนั่งกินบิงซูถาดใหญ่ตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย ตัวแค่นี้แต่กลับกินเก่งไม่รู้ว่าเอาไปเก็บไว้ตรงส่วนไหนของกระเพาะ

งั่ม!! งั่ม!! งั่ม!!

ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมงของกินตรงหน้าที่เคยจัดวางไว้อย่างสวยงามถูกย้ายไปไว้ในกระเพาะน้อยๆ ของเฌอเบลล์จนหมด

“อิ่มจัง” มือเรียวเล็กพลางลูบหน้าท้องของตัวเอง

“เรากลับกันเลยไหมครับ” แพทถาม เมื่อคิดว่าคุณหนูตัวน้อยคงจะกินอะไรต่อไม่ไหวแล้ว

“กลับเลยก็ได้ค่ะ แต่ก่อนกลับแพทแวะซื้อบอนชอนให้หนูเบลล์ด้วยนะ” เด็กสาวบอกเสียงใสพร้อมส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่มตรงหน้า แต่พอเห็นสีหน้านิ่งที่ดูอึ้งๆ เชิงประมาณว่าเธอยังจะกินต่อได้อีกเหรอของแพท ทำให้เด็กสาวเปลี่ยนสีหน้าแล้วเอ่ยออกมาด้วยนํ้าเสียงกระเง้ากระงอด

“..........”

“หนูเบลล์ไม่ใช่ชูชกนะ จะได้กินเยอะแบบนั้น หนูเบลล์จะถูกไปฝากพี่ยิหวาต่างหาก” เพราะพี่ยิหวาสุดสวยของเธอชอบกินไก่บอนชอนมากเธอเลยจะซื้อไปฝาก

“ผมยังไม่ได้ว่าอะไรนี่ครับ” ตอบออกไปทั้งที่ในใจคิด

“ไม่ว่า แต่สีหน้าแพทมันฟ้อง” กอดอกว่าอย่างงอนๆ

“ผมขอโทษครับ ดีกันนะ” พร้อมยืนมือออกไปข้างหน้า มันไม่ใช่การยืนมือออกไปเพื่อให้เธอเกี่ยวก้อยแต่มันคือการยืนมือออกไปเพื่อให้เธอวางมือเล็กลงที่อุ้งมือใหญ่ของเขา เขาไม่ใช่ผู้ชายสายมุ้งมิ้งที่จะมาเกี่ยวก้อยขอคืนดีกับใคร เพียงแค่นี้เขาก็รู้สึกเขินตัวเองจะแย่

“ดีก็ได้” เฌอเบลล์ก็คือเณอเบลล์เธอจะโกรธเกลียดใครได้นานแค่ไหน เธอขี้ใจอ่อนจะตายไป มือเรียวเล็กวางลงที่อุ้งมือใหญ่ก่อนที่ทั้งคู่จะพากันลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากร้าน

คฤหาสน์คาร์ลอสตระกูลการ์ดเนอร์

“จะไม่ยอมบอกใช่ไหม ว่าใครเป็นพ่อของเด็กในท้อง” เสียงทุ้มตํ่าของร่างสูงสง่าที่ยืนจิบกาแฟแล้วหันหลังมองออกไปด้านนอกหน้าต่างเอ่ยถามพัดชาขึ้นอีกครั้ง

“คาร์ลอสพัดชาขอเวลาหน่อยได้ไหม?” ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มนามว่าคาร์ลอสหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงโซฟาตัวใหญ่

“ถ้าพัดชาพร้อม พัดชาจะเล่าทุกอย่างให้คาร์ลอสฟัง พัดชาสัญญา” ว่าพร้อมหยัดตัวลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาชายหนุ่ม ถึงเธอจะอยากบอกเขาเพียงใด แต่เธอยังไม่พร้อมที่จะตอกยํ้าความเจ็บปวดของตัวเอง ของเธอเข้มแข็งกว่านี้อีกหน่อย แล้วเธอจะบอกกับเขาทุกอย่าง

“อืม” ในเมื่อหญิงสาวตรงหน้าเลือกที่จะไม่บอกเขาก็ไม่เซ้าซี้ที่จะเอาความจากเธอ

.

.

.

“ถ้าฉันรู้ว่าแกเป็นใคร ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่” ชายหนุ่มลั่นวาจา มือหนาลูบศีรษะเล็กของคนที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียงกว้าง การกระทำที่แสนอ่อนโยนของเขามันชั่งสวนทางกับนัยน์ตาคมเข้มสีนิลที่ดูดุร้ายดั่งราชสีห์ที่พร้อมจะขยํ่าเหยื่อ

คาร์ลอสผุดตัวลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินออกไปจากห้องนอนของพัดชา เขามีเรื่องที่ต้องไปจัดการไม่มีเวลามาดูแลหรือเฝ้าดูเธอตลอดเวลา

“นายจะเข้าบริษัทเลยไหมครับ” ชาลีลูกน้องคนสนิทพ่วงตำแหน่งมือขวาของคาร์ลอสเอ่ยถาม

“อืม แล้วเรื่องที่ฉันให้นายสืบได้เรื่องหรือยัง”

“ได้แล้วครับ” พร้อมกับยื่นซองสีนํ้าตาลที่มีประวัติและข้อมูลของบุคคลที่ผู้เป็นเจ้านายให้สืบหา คาร์ลอสรับซองสีนํ้าตาลตรงหน้ามาก่อนจะเปิดดูข้อมูลที่อยู่ด้านใน

“นายแพทย์ วัฒนา วรเกียรติสกุล” นัยน์ตาคมเข้มจ้องมองตัวอักษรที่อยู่บนหน้ากระดาษ ก่อนจะเค้นเสียงอ่านชื่อของบุคคลที่เขาตามหาออกมาด้วยนํ้าเสียงที่ใครได้ฟังถึงกับเสียวสันหลัง ไม่เว้นแต่มือขวาที่ทำงานกับเขามานานอย่างชาลีเอง

“หึ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน” นํ้าเสียงที่ฟังดูน่าเกรงขามถูกเอ่ยออกมาอีกครั้ง แล้วส่งเอกสารที่อยู่ในมือให้กับมือขวาอย่างชาลี เขาไม่สนใจที่จะรับรู้ประวัติที่เหลือของนายแพทย์หนุ่มเพราะรู้แค่นี้มันก็มากพอแล้ว คาร์ลอสเดินมาหยุดที่รถเฟอร์รารี่สีดำสุดหรูที่ชาลีได้ขับมาจอดเตรียมรอไว้

“ชาลี นายโทรบอกแพทให้พาเณอเบลล์มาที่นี่ แล้วให้เธอคอยอยู่ดูแลพัดชา"

“ครับนาย”

.

.

.

คอนโดP

ก๊อก!! ก๊อก!! ก๊อก!!

“ทำอะไรอยู่คะ” พี่เลี้ยงสาวสวยเคาะประตูสองสามครั้งแล้วเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับแก้วนมอุ่นๆ ที่เธอต้องเตรียมมาในเฌอเบลล์ดื่มทุกคืนก่อนนอน ถามเด็กสาวที่กำลังนั่งมองดูรูปที่ถูกจัดใส่ไว้ในกรอบตั้งไว้ที่มุมโต๊ะข้างๆ กับหัวเตียงด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย

"หนูเบลล์จะมีโอกาสที่จะได้เจอกับพี่เขาไหมคะ" นํ้าเสียงเศร้าสร้อยที่ไม่ต่างจากสีหน้าเอ่ยถามออกมา ยิหวาเดินเข้าไปวางแก้วนมอุ่นๆ ไว้ที่โต๊ะ แล้วเดินเข้ามานั่งลงข้างๆ ร่างเล็กที่เตียง ท่อนแขนเรียวยาวยกขึ้นโอบกอดร่องเล็กของเณอเบลล์เอาไว้

“..........” ยิหวาเรียกที่จะเงียบ เพราะเธอก็ไม่รู้เหมือนกัน แล้วเธอก็ไม่อยากพูดให้ความหวังใดๆ กับเด็กสาว กลัวเธอจะเสียงนํ้าตาอย่างทุกครั้งที่ผ่านมาอีก

“พี่เขาคงเกลียดหนูเบลล์มากเลยสินะคะ ถึงไม่ยอมมาเจอหนูเบลล์เลย” ศีรษะเล็กโน้มมาซบลงที่ไหล่มนของพี่เลี้ยงสาว หยดนํ้าสีใสค่อยๆ ไหลออกมาจากดวงตา เธอเฝ้ารอที่จะได้เจอเขาตลอดผู้ชายที่เธอเรียกว่าพี่ชาย แล้วเธอยังคงจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้เป็นอย่างดี เหตุการณ์การที่เธอเกือบจะได้เจอเขา อยู่ห่างกันเพียงแค่ประตูกั้น แต่เธอก็ไม่สามารถที่จะเข้าไปพบเจอกับเข้าได้

ความเสียใจในวันนั้น มันตอกยํ่าเธอจนมาถึงทุกวันนี้